Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε σήμερα, ο Laurent Lagneau τιτλοφορεί " Μήπως τα υπερηχητικά όπλα καθιστούν το αεροπλανοφόρο ξεπερασμένο;», ένα επιχείρημα που προβάλλεται ευρέως από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, όπως και από πολλά ανώτερα στελέχη της Γαλλικής Πολεμικής Αεροπορίας, για να σταματήσουν οι επενδύσεις σε αυτά τα ισχυρά πλοία. Η επίδειξη, είτε από Αμερικανό γερουσιαστή είτε από στρατηγό της πολεμικής αεροπορίας, είναι πάντα η ίδια: αντιμετωπίζοντας υπερηχητικά όπλα, το αεροπλανοφόρο είναι ευάλωτο και απίθανο να βυθιστεί. Ως πρώην ναύτης και πιλότος της ναυτικής αεροπορίας, φαίνεται φυσικό η ανάλυσή μου για το θέμα να διαφέρει από τα ριζοσπαστικά συμπεράσματα του γερουσιαστή Άνγκους Κινγκ.
Πρώτον, είναι προφανές ότι τα υπερηχητικά αντιπλοϊκά όπλα, όπως π.χ το μελλοντικό Tzirkon russe, θα αποτελέσει πραγματική απειλή για όλα τα στρατιωτικά πλοία, και πιο συγκεκριμένα για τα πλοία Πρωτεύουσας, όπως τα αεροπλανοφόρα, τα πλοία επιμελητείας, τις μονάδες πληροφοριών και τα πλοία επίθεσης. Όμως η εμφάνιση του αντιαεροπορικού πυραύλου δεν εξαλείφει το ενδιαφέρον των ενόπλων δυνάμεων για την αεροπορία, η ύπαρξη απειλής δεν εξαλείφει το ενδιαφέρον του αεροπλανοφόρου, το οποίο παραμένει, σε πολλές περιπτώσεις, μια λύση που προσφέρει μοναδική επιλογές για προβολή ισχύος. Επιπλέον, η απειλή που δημιουργείται από νέους πυραύλους, όχι μόνο υπερηχητικούς, επηρεάζει ολόκληρο το στρατιωτικό φάσμα του ΝΑΤΟ. Η συλλογιστική με αυτόν τον τρόπο θα εξάλειφε θέσεις διοίκησης, σιδηροδρομικούς κόμβους, αεροπορικές βάσεις, τόσους πολλούς πρωταρχικούς στόχους, οι οποίοι είναι επιπλέον ακίνητοι, για το Kinjhal, το Αρχιτέκτονας ή το DF-26.
Από την άλλη πλευρά, φαίνεται βέβαιο ότι, από εδώ και στο εξής, τα αεροπλανοφόρα, όπως όλα τα πλοία που αποτελούν μια ομάδα μάχης, θα καλούνται να επιχειρούν σε πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις από τους στόχους τους από ό,τι στο παρελθόν, τουλάχιστον για όσο διάστημα ότι η απειλή των πυραύλων κατά πλοίων δεν θα εξαλειφθεί. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης στη Λιβύη, το γαλλικό BPC έπλευσε ακριβώς κάτω από τον ορίζοντα, ώστε να παραμείνει μη ανιχνεύσιμο από τα λιβυκά ραντάρ και επιτηρητές, δηλαδή περίπου πενήντα χιλιόμετρα από τις λιβυκές ακτές. Στο μέλλον, τα πλοία θα πρέπει προφανώς να πλοηγούνται σε πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις, πίσω από μια αμυντική κουρτίνα που εμποδίζει οποιαδήποτε τοποθεσία με drones, υποβρύχια, αεροσκάφη ή ακόμα και ψαρόβαρκες. Στην πραγματικότητα, τα εποχούμενα αεροσκάφη θα πρέπει να έχουν μεγαλύτερο εύρος δράσης, καθώς και δυνατότητες συνοδείας και υποστήριξης, όσον αφορά τον ανεφοδιασμό και τα προηγμένα μέσα ανίχνευσης.
Αλλά πάνω από όλα, είναι τα δόγματα για τη χρήση του αεροπλανοφόρου που πρόκειται να εξελιχθούν, λόγω της εμφάνισης αυτών των αποτελεσματικών αντιπλοϊκών συστημάτων. Μέχρι τώρα το αεροπλανοφόρο, όπως και όλη η αεροπορία, θεωρούνταν όπλο πρώτου χτυπήματος, αυτό που «έμπαινε πρώτο» στο έδαφος του εχθρού. Ωστόσο, και στον αντιαεροπορικό τομέα, η πρόοδος που σημειώθηκε όσον αφορά τα αμυντικά συστήματα έχει τροποποιήσει βαθιά τα παραδείγματα. Δεν τίθεται πλέον θέμα αποστολής αεροσκαφών σε ένα πρώτο χτύπημα χωρίς να έχει προηγουμένως εξαλειφθεί η αντιαεροπορική άμυνα του εχθρού. Ωστόσο, οι πύραυλοι κρουζ, που παραδοσιακά εκτελούσαν αυτή την αποστολή, είναι τώρα τόσο ευάλωτοι όσο και τα αεροσκάφη με σύγχρονα συστήματα, μειώνοντας την πιθανή αποτελεσματικότητά τους έναντι ενός βαριά οπλισμένου αντιπάλου. Όσο για τη λύση που βασίζεται στη χρήση αεροσκαφών stealth, φαίνεται όλο και περισσότερο συμβιβασμένη τη θέση σε λειτουργία ραντάρ χαμηλής συχνότητας ή παθητικό, όχι πολύ ευαίσθητο στο stealth αεροσκαφών 5ης γενιάς όπως το F22 ή το F35.
Επομένως, δεν φαίνεται να απειλείται το αεροπλανοφόρο ως πλοίο, αλλά η αεροπορική στρατηγική στο σύνολό της. Το ΝΑΤΟ το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, αφού θεωρεί πρόσφατα ότι ενδέχεται να μην είναι σε θέση να επιτύχει αεροπορική υπεροχή κατά τις πρώτες ημέρες μιας σύγκρουσης κατά της Ρωσίας, εάν χρειαστεί. Είτε για την προστασία των αεροπλανοφόρων, των αεροπορικών βάσεων και των ίδιων των αεροσκαφών, καθίσταται επομένως απαραίτητο να αναπτυχθούν νέα συστήματα ικανά να χτυπούν αντιαεροπορικές μπαταρίες, αντιπλοία και θέσεις εκτόξευσης πυραύλων, βαλλιστικά, ώστε να επιτρέπεται η ανάπτυξη δυτικής αεροπορικής ισχύος η οποία, ας θυμηθούμε, σήμερα αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης πυρός της, ενώ αναπτύσσει συστήματα για την προστασία στρατηγικών τοποθεσιών και πλοίων από τη νέα απειλή. Κάτι που, εξάλλου, δεν ξέφυγε από τον Ρώσο πρόεδρο, ο οποίος εκτόξευσε πριν από λίγους μήνες την ανάπτυξη συστημάτων για την αντιμετώπιση υπερηχητικών όπλων.
Μία από τις λύσεις, που έχει ήδη συζητηθεί στο Meta-Defense, θα ήταν να χτίστε ξανά κτίρια γραμμής ικανό να φέρει πυρ στον αντίπαλο διασφαλίζοντας παράλληλα τη δική του άμυνα, με πολυάριθμα μέσα για την εξάλειψη των αντίθετων απειλών. Καταδρομικά δηλαδή. Μεταφέροντας μεγάλο αριθμό πυραύλων διαφορετικών τύπων, εξοπλισμένων με κατευθυνόμενα συστήματα ενεργειακής άμυνας καθώς και σιδηροδρομικά πυροβόλα όπλα, σχεδιασμένα να αντέχουν χτυπήματα και έχοντας ισχυρά συστήματα ηλεκτρονικού και κυβερνοπολέμου, το καταδρομικό θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει το τέλειο συμπλήρωμα του αεροσκάφους μεταφορέα, εκτελώντας , με υποβρύχια, το πρώτο χτύπημα που είναι απαραίτητο για να καταστεί δυνατή η ανάπτυξη της αεροπορικής ισχύος. Ως εκ τούτου, το κινέζικο Type 055, με το 112 VLS τους και η ενεργειακή τους ικανότητα παραγωγής 130 MW, έχουν σχεδιαστεί για να μεταφέρουν, μόλις είναι διαθέσιμο, το Rail Gun που βρίσκεται υπό ανάπτυξη και συστήματα προστασίας λέιζερ υψηλής ενέργειας. Στη συνέχεια θα αποτελέσουν ταυτόχρονα εξαιρετικές συνοδούς για κινεζικά αεροπλανοφόρα και LHD, και ένα τρομερό αμυντικό εργαλείο καταστολής.
Το ερώτημα εάν αυτός ή εκείνος ο πύραυλος θα καθιστούσε το αεροπλανοφόρο απαρχαιωμένο είναι προφανώς εξαιρετικά πολιτικό και προκύπτει κυρίως από έναν περιμετρικό πόλεμο στον οποίο συχνά εμπλέκονται στρατοί, δεσμευμένοι από τα προνόμιά τους και τους προϋπολογισμούς τους. Η τιμή του αεροπλανοφόρου δεν αλλάζει τίποτα στο θέμα, και περισσότερο από το Μιλάνο και το Sagger υπέγραψαν το ένταλμα θανάτου για άρματα μάχης ή το SA2 υπέγραψε την απόσυρση βομβαρδιστικών, του Tzirkon ή του Το DF26 σίγουρα θα πρέπει να παρουσιάζεται ως θαυματουργά όπλα να επιχειρηματολογήσει υπέρ της εξάλειψης των αεροπλανοφόρων. Από την άλλη πλευρά, οι τρέχουσες τεχνολογικές εξελίξεις πρέπει να οδηγήσουν σε προσαρμογή των δογμάτων απασχόλησης, καθώς και των μέσων και των αναπτυξιακών σχεδίων, ώστε να ανακτηθεί γρήγορα η ικανότητα εκμετάλλευσης της αεροπορικής ενέργειας σε εκτεταμένη βάση, είτε εφαρμόζεται είτε όχι από αεροπλανοφόρο. Αυτό είναι προφανώς πιο δύσκολο από το να ντροπιάζεις ένα είδος κτιρίου...