Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο στρατός των ΗΠΑ διέθετε μόνο βαριά μέσα για τη μεταφορά των δυνάμεών του πεζικού, όπως το τεθωρακισμένο όχημα μεταφοράς προσωπικού M113 και το μαχητικό όχημα πεζικού M2/3 Bradley, ή απροστάτευτα οχήματα. Αλλά το 1999, ο Αρχηγός του Επιτελείου του Στρατού των ΗΠΑ, στρατηγός Erick Shinseki, πήρε την απόφαση να θωρακίσει όλες τις κινήσεις των δυνάμεων μάχης, ακολουθώντας το παράδειγμα του στρατού της γαλλικής γης στη δεκαετία του 80 με την έναρξη λειτουργίας του Véhicule de Το l'Avant Blindé, το διάσημο VAB, που έκανε θαύματα κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου και έδειξε εξαιρετικές ιδιότητες στη Γιουγκοσλαβία ή τον Λίβανο. Στις αρχές του 2000, ξεκίνησε μια παραγγελία 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την παραγωγή περισσότερων από 2000 τεθωρακισμένων οχημάτων Stryker, που προορίζονταν να γίνουν η ραχοκοκαλιά των αμερικανικών ελαφρών ταξιαρχιών, οι οποίες θα λάβουν επίσης το όνομα «Stryker Brigades».
Αυτό το τεθωρακισμένο όχημα 8x8, μήκους 7 μέτρων και ύψους 2,65 μέτρων, έφτασε αρχικά σε μάζα μάχης 16 τόνων, με δυνατότητα μεταφοράς έως και 9 ενόπλων ανδρών, εκτός από το πλήρωμά του 2 ατόμων. Ο κινητήρας του 350 ίππων το ωθεί σε περισσότερα από 90 km/h, με αυτονομία 500 km. Είναι αερομεταφερόμενο με αεροσκάφη C5, C17 ή C130 και στην έκδοση μεταφοράς στρατευμάτων είναι οπλισμένο με χειροκίνητο πολυβόλο των 12,7 χλστ. Το Stryker έφτασε την κατάλληλη στιγμή για τις αμερικανικές δεσμεύσεις στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, όπου πρόσφερε σημαντική προστιθέμενη αξία εκτός από τα Bradley και τα Humvees, αλλά γρήγορα απέδειξε ότι ήταν σχετικά ευάλωτο, είτε σε αντιαρματικές ρουκέτες καθώς και σε αυτοσχέδιους IED. εκρηκτικούς μηχανισμούς που χρησιμοποιούνται ευρέως σε επιχειρήσεις ανταρτών. Στη συνέχεια εμφανίστηκαν εκδόσεις του Stryker με κύτος σε σχήμα V για να αντιστέκονται στα IED ή/και εξοπλισμένα με αντιπυραυλικό πλέγμα. Επιπλέον, η ισχύς πυρός αποδείχθηκε επίσης πολύ αδύναμη και ο στρατός των ΗΠΑ άρχισε στη συνέχεια να σχεδιάζει μια έκδοση εξοπλισμένη με τηλεχειριζόμενο πυργίσκο 30 mm, γεννώντας το Stryker Dragoon.
Αλλά κάθε μία από αυτές τις τροποποιήσεις είχε το κόστος εκατοντάδων κιλών πρόσθετου εξοπλισμού, αυξάνοντας σταδιακά τη μάζα του Stryker από 16 σε περισσότερους από 18 τόνους, εμποδίζοντας ουσιαστικά την κινητικότητά του παντός εδάφους. Ως εκ τούτου, όταν το 2017, ο στρατός των ΗΠΑ αποφάσισε, για να ενισχύσει τις ικανότητες εμπλοκής υψηλής έντασης, για να εξοπλίσει όλα τα θωρακισμένα οχήματα της γραμμής με ένα σύστημα ενεργητικής προστασίας έναντι πυραύλων και αντιαρματικών ρουκετών, που συχνά αναφέρεται ως Hard-Kill, τα μοντέλα που προτείνουν οι Γερμανοί κατασκευαστές (Rheinmetall) και οι Ισραηλινοί (Rafael, IMI) αποδεικνύονται πολύ βαριά για Εξοπλίστε το Stryker χωρίς να διακυβεύεται η κινητικότητά του πέρα από τη λογική. Ως εκ τούτου, ο διαγωνισμός αναβλήθηκε για τον Ιούνιο του 2019, χωρίς να αναδειχθεί κανένας νικητής, ενώ το Rafael Trophy και το Iron Fist από την IMI Systems επιλέχθηκαν για να εξοπλίσουν αντίστοιχα τα M1 Abrams και το M2/3 Bradley.
Όμως ο στρατός των ΗΠΑ δεν σκοπεύει να σταματήσει εκεί, αφού μόλιςανάθεση σύμβασης 11 εκατομμυρίων δολαρίων στη γερμανική Rheinmetall σε συνεργασία με την American Unified Business Technologies για την προμήθεια και δοκιμή του σκληρού του συστήματος Strikeshield APS στο Stryker, ενώ παρόμοιο ποσό διατέθηκε στον Ισραηλινό Rafael και τον Αμερικανό συνεργάτη του DRS για το σύστημα Trophy VPS, μια ελαφριά έκδοση του Το APS Trophy εξοπλίζει το M1 Abrams. Ο εξοπλισμός πρέπει να παραδοθεί τον Οκτώβριο του 2020 στο κέντρο δοκιμών στο Huntsville της Αλαμπάμα, για μια δοκιμαστική εκστρατεία διάρκειας 6 μηνών που θα πραγματοποιηθεί καθ' όλη τη διάρκεια του 2021. Με περισσότερα από 4000 Strykers σε υπηρεσία στον στρατό των ΗΠΑ, η αγορά Οι δυνατότητες για τους κατασκευαστές είναι σημαντικό, ακόμα κι αν, όπως συμβαίνει με το Abrams και το Bradley, αυτή είναι μόνο μια προσωρινή λύση εν αναμονή της ανάπτυξης μιας ενοποιημένης σουίτας προστασίας για τεθωρακισμένα οχήματα των ΗΠΑ που βρίσκονται επί του παρόντος υπό ανάπτυξη.
Οι εξελίξεις στα αντιαρματικά συστήματα, είτε ρουκέτες είτε κατευθυνόμενοι πύραυλοι, αποτελούν πολύ σημαντική απειλή για τα τεθωρακισμένα οχήματα που εμπλέκονται στην πρώτη γραμμή σήμερα. Και η άφιξη πυραύλων νέας γενιάς, όπως ο γαλλικός MMP ικανός να εκτοξευτεί από κάλυψη και να ανιχνεύσει τον στόχο του, σε απόσταση 5 χιλιομέτρων, μετά την εκτόξευση, θα ενισχύσει περαιτέρω αυτή την απειλή. Οι κρίσιμες αποτυχίες των ρωσικών στηλών κατά του τσετσενικού πεζικού στο Γκρόσνι το 1995, ή εκείνες που παρόλα αυτά είχαν πολύ καλή απόδοση Leopard 2 τουρκικά Α4 κατά την πρώτη επέμβαση στη Συρία το 2018, είναι ο χαρακτηρισμός. Μόλις ο αντίπαλος έχει πρόσβαση σε τέτοια συστήματα, τα τεθωρακισμένα οχήματα γίνονται πολύ ευάλωτα, παρά την ουσιαστική τους διάσταση για οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια. Τα Γενικά Επιτελεία προσπαθούν τώρα να αυξήσουν την ικανότητα επιβίωσης των τεθωρακισμένων οχημάτων τους βασιζόμενοι σε πολλές νέες τεχνολογίες, όπως σύνθετη θωράκιση, αντιδραστικές πλάκες θωράκισης που εκρήγνυνται όταν χτυπηθούν από πύραυλο και εξουδετερώνουν το κοίλο γέμισμα του βλήματος, αντιπυραυλικές γρίλιες που πυροδοτήστε τις κεφαλές πριν φτάσετε στο κιβώτιο. Αλλά είναι τα συστήματα soft-kill και hard-kill που αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο αμυντικό δυναμικό.
Τα συστήματα Soft-kill έχουν σχεδιαστεί για να αποτρέπουν την εκδήλωση πυρκαγιάς ή να την παραπλανούν ώστε να μην απειλεί το θωρακισμένο όχημα. Βασίζονται σε προηγμένα συστήματα ανίχνευσης όπως ανιχνευτές σκόπευσης λέιζερ, ηλεκτρομαγνητικούς και υπέρυθρους ανιχνευτές, καθώς και σε τελεστές, όπως λέιζερ εμπλοκής, ηλεκτρομαγνητικά αντίμετρα, βόμβες καπνού που καλύπτουν την υπέρυθρη και οπτική υπογραφή του θωρακισμένου. Τα συστήματα σκληρής δολοφονίας έχουν σχεδιαστεί για να ανιχνεύουν μια αποτελεσματική απειλή, όπως πύραυλο ή πύραυλο, και να την αναχαιτίζουν και να την καταστρέφουν με μια πυροτεχνική συσκευή πριν χτυπήσει το θωρακισμένο όχημα. Τις περισσότερες φορές, αυτά είναι εκρηκτικά πυρομαχικά που κινούνται προς την απειλή να εκραγούν κοντά και να τα καταστρέψουν.
Αυτά τα συστήματα σχεδιάστηκαν και αναπτύχθηκαν για πρώτη φορά από τον ισραηλινό στρατό στα άρματα μάχης Merkava του στα τέλη της δεκαετίας του 2000, με πολύ σημαντικά αποτελέσματα. Έκτοτε, αρκετές ένοπλες δυνάμεις ανέλαβαν να εξοπλιστούν με αυτά τα συστήματα, όπως η Ρωσία με το σύστημα Afghanit που θα προστατεύει όλα τα τεθωρακισμένα οχήματα νέας γενιάς του ρωσικού τιμολογίου και το σύστημα Arena-M για την προστασία των εκσυγχρονισμένων τεθωρακισμένων οχημάτων, Αλλά επίσης Κίνα, Ιαπωνία, Νότια Κορέα. Στην Ευρώπη, η Γερμανία και η Ολλανδία έχουν αναλάβει να εξοπλίσουν τα άρματα μάχης τους με τέτοιες συσκευές. Από την άλλη, στη Γαλλία δεν σχεδιάζεται η απόκτηση συστημάτων hard-kill, ούτε για τα νέα ενδιάμεσα τεθωρακισμένα VBMR Griffon και EBRC Jaguar, ούτε για τον εκσυγχρονισμό Scorpion των 200 αρμάτων μάχης Leclerc που παραμένουν σε υπηρεσία. Πρόκειται, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, για ένα λάθος που κινδυνεύει να κοστίσει στους γαλλικούς στρατούς πολύ περισσότερο από τα αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που εξοικονομήθηκαν με το να φτάσουν σε ένα τέτοιο αδιέξοδο...