Λίγες μέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο στρατάρχης Bhadauria, Αρχηγός του Επιτελείου της Ινδικής Πολεμικής Αεροπορίας, επεσήμανε αποσαφηνίσει τη στρατηγική εξαγορών της ινδικής Πολεμικής Αεροπορίας όσον αφορά τα μαχητικά αεροσκάφη τα επόμενα χρόνια, και αυτό θέτει υπό αμφισβήτηση πολλές ελπίδες και βεβαιότητες...
Πρώτον, η στρατηγική εξοπλισμού θα βασίζεται σε δύο μεγάλους διαγωνισμούς, το πρόγραμμα Πολλαπλών ρόλων μαχητικά αεροσκάφη, μερικές φορές παρουσιάζεται ως MMRCA 2, που έχει ήδη κυκλοφορήσει και στοχεύει στην κατασκευή 114 συσκευών για την αντικατάσταση των Mig21 και Mig27 που βρίσκονται ακόμη σε λειτουργία, με μια ευέλικτη και σύγχρονη συσκευή. Ο Rafale από την Dassault, που κέρδισε τον πρώτο διαγωνισμό MMRCA το 2012, αντιτίθεται στο F16V, που ονομάζεται F21 για την περίσταση, από τη Lockheed-Martin, το Gripen E/F από τη Saab, το Typhon από το Eurofighter, το F18 E/F από την Boeing, και το ρωσικό MIG35, με αβεβαιότητα για τη συμμετοχή του Su-35. Ο σχεδιασμός προβλέπει ότι 4 μοίρες αυτού του τύπου αεροσκαφών θα πρέπει να λειτουργήσουν το 2025 και ότι οι 6 μοίρες θα πρέπει να λειτουργήσουν το 2032.
Ο δεύτερος διαγωνισμός είναι το πρόγραμμα Προηγμένα αεροσκάφη μεσαίας μάχης, ένα αεροσκάφος πέμπτης γενιάς που προορίζεται να αντικαταστήσει τα Mig29, Mirage 2000 και Jaguar σε υπηρεσία. Ο διαγωνισμός δεν έχει ακόμη ξεκινήσει, αλλά η IAF σχεδιάζει να έχει τουλάχιστον μία επιχειρησιακή μοίρα το 2032 εξοπλισμένη με το νέο αεροσκάφος. Αυτό το πρόγραμμα ήταν προηγουμένως μια ινδορωσική συνεργασία που ξεκίνησε το 2007 γύρω από μια συσκευή που προέρχεται από το PAK FA, το πρόγραμμα FGFA. Αντιμέτωποι όμως με προβλήματα μεταφοράς τεχνολογίας και εντάσεις μεταξύ Νέου Δελχί και Μόσχας, Η Ινδία αποχώρησε από αυτή τη συνεργασία το 2018. Αλλά οι πρόσφατες επιχειρησιακές προόδους γύρω από το πρόγραμμα Su-57, και Η επιθετική εξαγωγική πολιτική της Μόσχας απέναντί της, θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει τις ινδικές αρχές να επανεξετάσουν αυτή τη λύση, σε ένα πρόγραμμα στο οποίο έχουν ήδη επενδύσει περισσότερα από ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Σημειώστε επίσης ότι από τη ρωσική πλευρά, υποστηρίζεται ότι Η Ινδία δεν αποχώρησε ποτέ επίσημα από το πρόγραμμα, και ότι απλώς καθυστέρησε μετά από αίτημα της ινδικής κυβέρνησης.
Εν τω μεταξύ, ο στρατάρχης Bhadauria διευκρίνισε ότι ο συνεχιζόμενος εκσυγχρονισμός των IAF Jaguar, με σκοπό την παράταση της επιχειρησιακής τους ζωής έως το 2030, ακυρώθηκε μετά την ακύρωση του εκ νέου κινητήρα τους, και ότι οι διμοιρίες θα αρχίσουν να αποσύρονται από την υπηρεσία από το 2021, κάτι που δεν θα είναι χωρίς να δημιουργηθεί βαθύ επιχειρησιακό έλλειμμα όσον αφορά τις μάχιμες διμοιρίες. Πράγματι, την επόμενη δεκαετία, η IAF θα το κάνει χάνει τις μοίρες της Mig21, Mig27 και Jaguar, καθώς και ένα μεγάλο μέρος των Mirage 2000 και Mig29 της, δηλαδή σχεδόν 240 αεροσκάφη, ενώ ταυτόχρονα θα λάβει μόνο 36 Rafales, τα 83 Tejas Mk1A και Mk2, τα 114 MRFA καθώς και 21 Mig29 και 12 Su-30MKI, ή 266 συσκευές. Αυτό δεν θα καταστήσει δυνατή την απορρόφηση του ελλείμματος των 10 μοιρών από τις 40 θεωρητικές μοίρες που αντιμετωπίζει σήμερα. Στην πραγματικότητα, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι όλα τα προγράμματα υλοποιούνται αποτελεσματικά χωρίς καθυστέρηση και πλήρως, κάτι που σπάνια συμβαίνει στην Ινδία, η IAF θα έχει ακόμη 7 μοίρες το 2032 για να φτάσει τις 40 μοίρες που κρίνονται απαραίτητες για την προστασία της χώρας από το Πακιστάν και την Κίνα.
Όπως πάντα, αυτή η δήλωση πρέπει να ενταχθεί στο πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο της ινδικής αμυντικής πολιτικής. Έτσι, εάν ο στρατάρχης Bhadauria διευκρίνιζε, μετά από αίτημα δημοσιογράφου, ότι δεν υπήρχε άλλο σχέδιο εκτός από το πρόγραμμα MRFA για την απόκτηση Rafale Επιπλέον, αυτή η δήλωση πρέπει να γίνει κατανοητή "στο επίσημο πρόγραμμα προμηθειών της IAF σήμερα". Ωστόσο, αυτές οι διαπραγματεύσεις, οι οποίες θα αφορούσαν την απόκτηση 2 νέων διμοιριών του Rafale πάνω από τον πάγκο στο Παρίσι και το Νέο Δελχί, είναι, σύμφωνα με πολλές συνεπείς πηγές από την Ινδία και τη Γαλλία, καλά προχωρημένοι. Και είναι απίθανο η IAF να βουρκώσει αν ο Πρόεδρος Moodi της παραχωρούσε την απόκτηση αυτών των 36 νέων Rafale το 2022, για να αντισταθμίσει εν μέρει την πρόωρη απόσυρση των Jaguar.
Είναι επίσης πιθανό ότι, την επόμενη δεκαετία, το πρόγραμμα AMCA θα προχωρήσει ταχύτερα από ό,τι προσδιορίζεται στο χρονοδιάγραμμα που παρουσίασε ο Αρχηγός του Επιτελείου της IAF. Πράγματι, εάν το Rafales, το Su-30MKI και το 114 MRFA θα είναι αρκετά για να περιορίσουν τον εκσυγχρονισμό της Πακιστανικής Πολεμικής Αεροπορίας που σχεδιάστηκε μέχρι στιγμής, με έναρξη λειτουργίας του JF-17 Block III εξοπλισμένο με σύγχρονα αεροηλεκτρονικάκαι ο εκσυγχρονισμός του F16 C/D από την Τουρκία, είναι αρκετά διαφορετικός σε σύγκριση με την Κίνα, η οποία θα λάβει, κατά την επόμενη δεκαετία, τουλάχιστον 600 νέα σύγχρονα αεροσκάφη, συμπεριλαμβανομένων και πολλών εκατοντάδων αεροσκαφών 5ης γενιάς. Επιπλέον, μπορούμε τέλεια να φανταστούμε ότι το Πακιστάν θα επιδιώξει επίσης να εξοπλιστεί με μια έκδοση εξαγωγής μιας κινεζικής συσκευής 5G ή από το τουρκικό πρόγραμμα T-FX που θα τεθεί σε λειτουργία το 2026.
Ωστόσο, είναι εντυπωσιακό να σημειωθεί η έλλειψη εξέλιξης στη βιομηχανική πολιτική του αμυντικού εξοπλισμού στην Ινδία και η χρόνια έλλειψη προσμονής, ενώ η χώρα, ακόμη και αν διαθέτει πυρηνικό αποτρεπτικό, απειλείται σε πολλά μέτωπα από αντιπάλους που εκσυγχρονίζονται ταχύτατα. και ενδυνάμωση. Έτσι, η επιμονή των αρχών έναντι των Tejas, μιας συσκευής που είναι προφανώς κακοσχεδιασμένη, αναποτελεσματική και πολύ ακριβή σε σύγκριση με άλλες ελαφριές συσκευές, και συγκεκριμένα το Gripen E/F που η Saab επιθυμεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να τοποθετήσει στην Ινδία, δίνει μια ιδέα για το πολιτικό περιβάλλον που καθορίζει τις αποφάσεις στο Νέο Δελχί. Δυστυχώς, σε αυτές τις συνθήκες, και μπροστά σε πολύ πιο μεθοδικούς αντιπάλους, οι πιθανότητες να δούμε την Ινδία να βγαίνει νικήτρια από μια αντιπαράθεση είναι ολοένα και πιο μικρές, ενώ ο κίνδυνος να δούμε μια σύγκρουση να εκφυλίζεται προς τη χρήση πυρηνικών όπλων αυξάνεται.
Σε αντίθεση με το 1962, η Ρωσία, που δεν είναι πλέον Σοβιετική Ένωση, δεν θα μπορέσει, αυτή τη φορά, να επιβάλει περιορισμό στην Κίνα, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ή οι Ευρωπαίοι θα μπορέσουν να το κάνουν. Πιθανότατα θα χρειαστούν και άλλες συγκρούσεις, όπως αυτή του Φεβρουαρίου 2019, μεταξύ της ινδικής αεροπορίας και των γειτόνων της, για να τονιστεί η ανεπάρκεια των πόρων που διατίθενται σε αυτήν και η έλλειψη προσμονής σε αυτόν τον τομέα ολόκληρης της ινδικής πολιτικής τάξης. Μια κατάσταση που στην πραγματικότητα θυμίζει αυτήν των ευρωπαϊκών χωρών…