Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η σύγκρουση μεταξύ 8 ινδικών αεροσκαφών και 24 πακιστανικών αεροσκαφών είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή ενός πακιστανικού F-16 και ενός ινδικού Mig21 έχει πολλές συνέπειες πολιτικών και μέσων ενημέρωσης και στις δύο χώρες. Αλλά αν το Πακιστάν έχει μια σχετικά συνεκτική και ελεγχόμενη πολιτική απόκτησης εξοπλισμού, με εντολή ολοένα και στενότερης συνεργασίας με την Κίνα, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για την ινδική πολιτική εξοπλισμού, ιδίως όσον αφορά τα αεροσκάφη μάχης.
Πρέπει να ειπωθεί ότι μεταξύ της αντιστροφής της θέσης, των παρατεταμένων προθεσμιών, των εξαιρετικά αυθαίρετων αποφάσεων και της υπερπολιτικοποίησης των συμβάσεων άμυνας, η ινδική πολιτική στον τομέα αυτό φαίνεται να είναι το αρχέτυπο της τεχνοκρατικής και πολιτικής αναποτελεσματικότητας.
Σήμερα, η ινδική Πολεμική Αεροπορία λειτουργεί 6 διαφορετικούς τύπους αεροσκαφών:
- 250 Su30MKI και 69 Mig29, τα περισσότερα κατασκευασμένα κατόπιν άδειας και εκσυγχρονισμένα από την κρατική εταιρεία HAL
- 57 Mirage-2000-5 Mk2 που κατασκευάστηκαν από την Dassault Aviation και εκσυγχρονίστηκαν στην Ινδία
- 139 μαχητικά βομβαρδιστικά Sepecat Jaguar αναβαθμίστηκαν πρόσφατα για να παρατείνουν τη διάρκεια ζωής τους έως το 2030
- 85 Mig 27 και 125 Mig21, που αρχικά επρόκειτο να αντικατασταθούν από το πρόγραμμα MMRCA και τα τοπικά παραγόμενα Tejas.
Με εξαίρεση το Su30MKI και το πιο πρόσφατο Mig29, όλα αυτά τα αεροσκάφη πρέπει να αποσυρθούν από την υπηρεσία μέχρι το 2030. Ο Ινδός υπουργός Άμυνας δήλωσε επίσης μετά την καταστροφή ενός MIG21 που καταρρίφθηκε από Πακιστανό AMRAAM, ότι όλα τα MIG21 και MIG27 πρέπει να αποσυρθούν από την υπηρεσία έως το 2024.
Ωστόσο, προς το παρόν, το μόνο αεροσκάφος που έχει παραγγελθεί και λειτουργεί για να αντικαταστήσει αυτές τις αποσύρσεις είναι το 36 Dassault Rafale παραγγέλθηκε το 2016 και παραδόθηκε έως το 2022 και τα 18 SU30MKI και 21 MIG29 παραγγέλθηκαν πρόσφατα επειγόντως από την IAF.
Η ακριβής κατάσταση των Tejas, είτε Mk1 είτε II, παραμένει ασαφής. Η IAF φαίνεται να κάνει τα πάντα για να μην χρειαστεί να αποκτήσει πάρα πολλά από αυτά τα αεροσκάφη στα οποία δεν φαίνεται να έχει μεγάλη εμπιστοσύνη.
Μέχρι το 2030, για να διατηρήσει τις τρέχουσες 30 μοίρες, η IAF θα έπρεπε επομένως να αντικαταστήσει σχεδόν 350 αεροσκάφη. Το έργο δεν είναι ανυπέρβλητο, αλλά η Ινδία πάλεψε τόσο πολύ για να αποκτήσει ακόμη και 2 μοίρες Rafales και μερικά Tejas τα τελευταία 10 χρόνια, ότι η IAF δικαίως έχει μεγάλες ανησυχίες, ειδικά επειδή, σύμφωνα με τους στρατηγικούς στόχους της χώρας, η IAF θα έπρεπε να έχει 42 και όχι 31 μοίρες μάχης, δηλαδή σχεδόν 200 επιπλέον αεροσκάφη, προκειμένου να μπορέσει να εναντιωθεί ταυτόχρονα στην Κίνα και το Πακιστάν.
Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο αφού, μετά από αυτό το περιστατικό, είναι πιο πιθανό το Πακιστάν να επιταχύνει τον μετασχηματισμό του στόλου του για να αποκτήσει πιο σύγχρονο εξοπλισμό, αντικαθιστώντας τα 180 Mirage III και 5, τα 140 J-7 του που είναι κινεζικά αντίγραφα του Mig21 και των F16 του τα οποία αγωνίζεται να εκσυγχρονίσει. Μάλιστα, εάν προς το παρόν η χώρα είναι ικανοποιημένη με το αεροσκάφος JF-17 που παράγει η Κίνα, είναι πιθανό ότι θα επιδιώξει γρήγορα να εξοπλιστεί με πιο σύγχρονα αεροσκάφη, όπως τα Su-34 και 35, J10C και τρέχον J-16, και θα επιδιώξει να αποκτήσει αεροσκάφη επόμενης γενιάς, όπως τα J-20, FC-31, Su-57 ή ένα πιθανό τουρκικό T-FX.
Αλλά εάν η πακιστανική απειλή παραμείνει ελεγχόμενη από την IAF με τα Su-30MKI και τα m2000 της, ο τρέχων σχεδιασμός δεν θα επιτρέψει στη χώρα να αντιμετωπίσει την Κίνα ή τον πακιστανικό εκσυγχρονισμό, όπως αναφέρθηκε.
Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό για την IAF να ξεκινήσει τα προγράμματα παραγωγής και όχι την επιλογή των νέων αεροσκαφών της όσο το δυνατόν γρηγορότερα, καθώς και την υποδομή που προορίζεται για την υποδοχή και τη συντήρησή τους, λαμβάνοντας υπόψη την πολύ γρήγορη πρόοδο της βιομηχανίας και του κινεζικού αέρα δύναμη.
Κατανοούμε λοιπόν την πίεση από τις ινδικές στρατιωτικές αρχές να διατάξουν νέα Rafales, με την ελπίδα να ξεκινήσει η ταχεία εθνική παραγωγή της συσκευής σε εθνικό έδαφος. Πράγματι, το Rafale μπορεί να αντικαταστήσει το MiG27, το Jaguar και το Mirage-2000, δηλαδή 280 πιθανά αεροσκάφη, που θα αντικατασταθούν σε 10 χρόνια. Επιπλέον, η IAF έχει ήδη την υποδομή για τη συντήρηση ενός στόλου 150 αεροσκαφών αυτού του τύπου και η εκπαίδευση των πληρωμάτων και των ομάδων εδάφους ξεκίνησε πριν από 3 χρόνια.
Επιπλέον, με γραμμή παραγωγής Rafale και μια γραμμή παραγωγής Rafale στην υπηρεσία, η IAF θα είναι σε θέση να προβλέψει την άνοδό της στην ισχύ της, ανεξάρτητα από τις μελλοντικές επιλογές όσον αφορά το ελαφρύ μαχητικό που θα αντικαταστήσει το MIG 21 και το μελλοντικό βαρύ μαχητικό 5ης γενιάς, το οποίο δεν θα τεθεί σε υπηρεσία πριν από το 2030, με το πιο αισιόδοξο σενάριο.
Ανεξάρτητα, σήμερα, η Ινδία δεν έχει πλέον μεγάλο αριθμό επιλογών και πολύ λίγο χρόνο εάν θέλει να μπορέσει να αναλάβει την άμυνά της έναντι των δύο γειτόνων της έως το 2030. Είναι πιθανό η αντιπαράθεση της περασμένης εβδομάδας να λειτουργήσει ως ηλεκτροσόκ για τον Ινδό πολιτική τάξη, για να γίνει απολογισμός της σοβαρότητας της κατάστασής της.