Για σχεδόν μια δεκαετία, το Υπουργείο Άμυνας, που έγινε Υπουργείο Ενόπλων Δυνάμεων, και η Γενική Διεύθυνση Εξοπλισμών, που εποπτεύει όλα τα βιομηχανικά προγράμματα για τους Στρατούς, έχουν σχεδόν συστηματικά προτιμήσει ένα ευρωπαϊκό όραμα αμυντικών προγραμμάτων. Έτσι, κατά την τελευταία του ακρόαση, ο Γενικός Αντιπρόσωπος Εξοπλισμών, Ο Joel Barre, απέκλεισε το ενδεχόμενο να δοθεί προτίμηση στο Falcon X της Dassault Aviation για την αντικατάσταση του Atlantic 2 της Maritime Patrol, εάν το πρόγραμμα MAWS γινόταν χωρίς τη Γερμανία (που προέρχεται από παραγγελία 5 αμερικανικών P-8A Poseidon να αντικαταστήσει τα παλαιότερα P-3C της), υποστηρίζοντας ότι υπάρχουν και άλλες λύσεις «στην Ευρώπη» για αυτού του τύπου αεροσκάφη.
Η απάντηση του Joël Barre είναι χαρακτηριστική της κατάστασης του μυαλού που κυριαρχεί σήμερα μεταξύ των κυβερνώντων ελίτ που οδηγούν τα αμυντικά προγράμματα. Παρά τα πολλά πισωγυρίσματα που καταγράφονται στον τομέα της ευρωπαϊκής αμυντικής συνεργασίας, αυτές οι αρχές συνεχίζουν να δίνουν συστηματικά προτεραιότητα σε ένα όραμα ευρωπαϊκών προγραμμάτων συνεργασίας, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι βλάπτει τον εθνικό αμυντικό βιομηχανικό ιστό, ξεκινά τον ρόλο του ως πιλότος για τη γαλλική έρευνα και υποβαθμίζει τις οικονομικές, κοινωνικές και προϋπολογιστικές επενδύσεις σε αμυντική βιομηχανία. Αυτό που μπορεί να είναι τα πνευμόνια για την αύξηση των αμυντικών επενδύσεων χωρίς να χρειάζεται να χρηματοδοτηθεί μέσω χρέους ή πρόσθετων φόρων.
Πολύ αμφισβητήσιμες δικαιολογίες
Προκειμένου να δικαιολογηθεί ο ευρωπαϊκός τροπισμός που ακολούθησε το Παρίσι για όλα σχεδόν τα αμυντικά του προγράμματα που ξεκίνησε από τις αρχές του 2010, προβάλλονται πολυάριθμα επιχειρήματα, είτε είναι οικονομική, είτε τεχνολογική είτε κρίσιμη βιομηχανική μάζα. Ωστόσο, όλα αυτά τα επιχειρήματα, ανεξαιρέτως, δεν υποστηρίζουν μια μεθοδική και αντικειμενική ανάλυση. Έτσι, το επιχείρημα που προβλήθηκε σχετικά με τον επιμερισμό του κόστους έχει, σε πολλές περιπτώσεις, καταγγελθεί ιδίως από το Ελεγκτικό Συνέδριο, μέσω εκ των υστέρων αναλύσεων των προγραμμάτων. Για παράδειγμα, το πρόγραμμα FREMM, που παρουσιάστηκε ως μοχλός της γαλλο-ιταλικής συνεργασίας, κατέστησε τελικά δυνατή τη συγκέντρωση μόνο του 15% των γαλλικών και ιταλικών πλοίων, λόγω των διαφορετικών προσδοκιών των δύο χωρών. Σύμφωνα με το CdC, το πρόγραμμα θα κόστιζε ακριβώς το ίδιο ποσό, εάν είχε πιλοτικό χαρακτήρα εξ ολοκλήρου από τη Γαλλία (για γαλλικά πλοία). Ομοίως, μπορούμε να δούμε ότι το πρόγραμμα Eurofighter Typhoon συγκεντρώνοντας τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία, θα κοστίσει υπερδιπλάσιο όσον αφορά την Ε&Α σε σύγκριση με το πρόγραμμα Rafale με επικεφαλής μόνο τη Γαλλία, και ότι το ίδιο το αεροπλάνο, αν και στην καλύτερη περίπτωση είναι ισότιμο με το γαλλικό μαχητικό, κοστίζει 20% περισσότερο η αγορά από το τελευταίο. Και τι γίνεται με το κόστος και τις καθυστερήσεις που παρατηρούνται σε προγράμματα όπως το Euromale, το NH90 και το A400M; Στην πραγματικότητα, τις περισσότερες φορές, οι περιορισμοί που συνδέονται με τη συνεργασία δημιουργούν πρόσθετο κόστος εξουδετερώνοντας την κατανομή των επενδύσεων μεταξύ των συμμετεχόντων.
Ένα άλλο επιχείρημα που προβάλλεται συχνά είναι το τεχνολογικό. Από όλα, αυτό είναι το πιο αμφισβητήσιμο, γιατί η γαλλική αμυντική βιομηχανία (ακόμα) έχει την ικανότητα να σχεδιάζει και να κατασκευάζει τη συντριπτική πλειοψηφία των δικών της εξαρτημάτων και εξοπλισμού. Η αυξανόμενη εξάρτηση από τις ευρωπαϊκές συνιστώσες δεν προκύπτει από την απουσία τεχνολογικής τεχνογνωσίας, αλλά από πολιτικές επιλογές, που προορίζονται να δώσουν εγγυήσεις στους ευρωπαίους εταίρους της Γαλλίας. Έτσι το Παρίσι ευνόησε την απόκτηση δεξαμενόπλοιων Volcano που σχεδίασε ο Fincantieri, παρόλο που τα γαλλικά ναυπηγεία είχαν φυσικά την τεχνογνωσία για ένα τέτοιο επίτευγμα. Αυτή η εντολή ήταν μια ισχυρή πολιτική πράξη στο πλαίσιο της ναυτικής προσέγγισης μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας, μια προσέγγιση που τελικά έληξε, αλλά που επέτρεψε στη Γαλλία να ξοδέψει 1 δισεκατομμύριο ευρώ, ή το ισοδύναμο 25.000 ετησίων θέσεων εργασίας, στην ιταλική βιομηχανία , χωρίς καμία πολιτική ή βιομηχανική απόδοση (αντίθετα, η Fincantieri έχει επανειλημμένα υπονομεύσει τις γαλλικές διαπραγματεύσεις με ορισμένους πελάτες της).
Το τελευταίο επιχείρημα που προβάλλεται είναι αυτό της βιομηχανικής κρίσιμης μάζας, σύμφωνα με το οποίο η μαζική παραγωγή θα επέτρεπε τη μείωση του κόστους ανά μονάδα και την απλοποίηση της συντήρησης και ανάπτυξης του εξοπλισμού. Είναι αλήθεια ότι αυτό το επιχείρημα είχε την αξία του βιομηχανικού δόγματος τις τελευταίες 3 δεκαετίες. Καλαμπόκι η πρόσφατη δουλειά του Will Roper στο πλαίσιο του αμερικανικού προγράμματος NGAD έδειξε ότι αυτό δεν συνέβη και ότι οι περιορισμοί που συνδέονται με τις μεγάλες σειρές, ιδίως όσον αφορά την επαναλαμβανόμενη εξέλιξη, εξουδετέρωσαν τα αναμενόμενα οφέλη αυτής της προσέγγισης. Και εδώ, το χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πρόγραμμα Rafale, το οποίο τελικά εξελίσσεται καλύτερα από το Typhoon, με χαμηλότερο κόστος, παρόλο που μέχρι πρόσφατα, η εγκατεστημένη βάση του ήταν σχεδόν 3 φορές χαμηλότερη από αυτή των ευρωπαϊκών αεροσκαφών, υπονομεύοντας αυτό το παράδειγμα. Είναι σίγουρα προτιμότερο να μπορούμε να κατανείμουμε επενδύσεις Ε&Α σε μεγαλύτερο αριθμό παραγόμενων τεμαχίων εξοπλισμού, αλλά και εδώ, οι περιορισμοί που επιβάλλονται από τη συνεργασία δημιουργούν πρόσθετο κόστος έτσι ώστε να εξουδετερώνουν τα αναμενόμενα οφέλη από τις μεγάλες σειρές.
Συνεργάτες που δεν μοιράζονται το ίδιο όραμα
Το 75% αυτού του άρθρου μένει προς ανάγνωση,
Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 6,90 €.
Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο
Εγγραφείτε για το Ενημερωτικό δελτίο Meta-Defense για να λάβετε το
τελευταία άρθρα μόδας καθημερινά ή εβδομαδιαία
Τα σχόλια είναι κλειστά.