Ο Διευθυντής Απόκτησης Ναυτικού των ΗΠΑ James Geurtz ανακοίνωσε ότι η μελέτη και η ολοκλήρωση του αεροσκάφους MQ-25 Stingray για ανεφοδιασμό καυσίμων είχε απονεμηθεί στην Boeingστις 30 Αυγούστου 2018. Συνεπώς, ο κατασκευαστής αεροσκαφών του Σιάτλ θα ενημερωθεί για μια σύμβαση αξίας 805 εκατομμυρίων δολαρίων για τη μελέτη και την παράδοση 4 πρωτοτύπων, με το τελικό συμβόλαιο για 72 αεροσκάφη να εκτιμάται στα 13 δισεκατομμύρια δολάρια. Το Stingray αναμένεται να αρχίσει να λειτουργεί το 2024.
Αυτά είναι εξαιρετικά νέα για την Boeing, η οποία πέρασε μια ισχνή περίοδο προς όφελος της Lockheed και διατήρησε τη μαχητική της δραστηριότητα μόνο χάρη στις παραγγελίες για Super Hornets και Growlers από το Πολεμικό Ναυτικό και συμβάσεις εξαγωγών.
Το Boeing επίδειξης είναι εξαιρετικά κλασικό στο σχεδιασμό του, με αρχιτεκτονική με ίσια φτερά και ουρά αεροπλάνα, και όχι σε σχήμα ιπτάμενου πτερυγίου όπως τα περισσότερα από τα UCAV που παρουσιάζονται αυτή τη στιγμή. Αυτή η διαμόρφωση δεν είναι ιδανική από άποψη stealth, ακόμα κι αν έχει γίνει προσπάθεια ευθυγράμμισης των οριζόντιων επιπέδων.
Στην πραγματικότητα, συνδέεται με την ίδια τη λειτουργία του Stingray, που είναι να συνοδεύει τα αεροσκάφη της επιβιβαζόμενης αεροπορικής ομάδας για να μπορεί να τα ανεφοδιάζει όσο το δυνατόν πιο κοντά στη ζώνη δράσης. Σε αντίθεση με ένα επιθετικό UCAV, το Stingray δεν θα χρειαστεί επομένως να πλησιάσει ιδιαίτερα κοντά σε εχθρικά συστήματα ανίχνευσης και, επομένως, το παθητικό μυστικό του δεν χρειάζεται να είναι τόσο προηγμένο όσο για το τελευταίο. Επιπλέον, ένα ευθύ φτερό έχει πολύ σημαντικά αεροδυναμικά πλεονεκτήματα σε χαμηλές και μεσαίες υποηχητικές ταχύτητες, και επομένως είναι πολύ κατάλληλο για ανάπτυξη από αεροπλανοφόρα και για μεταφορά βαρέων φορτίων καυσίμου.
Η επείγουσα ανάγκη για λύση ανεφοδιασμού για τον αεροπορικό όμιλό του υποδηλώνει επίσης μια βαθιά αλλαγή στις συνθήκες απασχόλησης του αεροπλανοφόρου σήμερα. Εκεί που το πλοίο εκτελούσε 250/300 km από την ακτή πριν από 15 χρόνια, η επέκταση του βεληνεκούς των πυραύλων κατά πλοίων το αναγκάζει τώρα να απομακρυνθεί, μειώνοντας περαιτέρω τις δυνατότητες της αεροπορίας του που, παραδοσιακά, δεν έχει σχεδιαστεί για να έχει ένα ιδιαίτερα υψηλό φάσμα δράσης. Έτσι, το Super-Hornet όπως το Lightning II έχουν αυτονομία μικρότερη από 1000 km υπό φορτίο, και επομένως πολύ μειωμένη αυτονομία σε μια περιοχή εάν το σκάφος βρίσκεται ήδη 500 km από την ακτή.
Αυτός είναι επίσης ένας από τους σημαντικότερους περιορισμούς των αεροπλανοφόρων με εφαλτήριο, καθώς τα αεροπλάνα τους καταναλώνουν πολύ καύσιμο κατά την απογείωση και δεν μπορούν να απογειωθούν πλήρως φορτωμένα, και επομένως έχουν ακόμη πιο περιορισμένο εύρος δράσης. Επιπλέον, δεν μπορούν να εφαρμόσουν λύση ανεφοδιασμού, ούτε με drone.