Σε ένα απροσδόκητα χαμηλών τόνων περιβάλλον μέσων ενημέρωσης, πολλές μεγάλες κρίσεις που θα μπορούσαν ενδεχομένως να εξελιχθούν σε ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ μεγάλων δυνάμεων λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα στον πλανήτη, είτε πρόκειται για την κρίση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας που ενδεχομένως εμπλέκει το ΝΑΤΟ, είτε αυτή μεταξύ Ισραήλ και Ιράν. το θέμα του πυρηνικού προγράμματος του τελευταίου ή η κρίση μεταξύ Πεκίνου και Ταϊβάν, καθένα από αυτά φέρει την αρχή μιας μεγάλης κλίμακας διεθνούς σύγκρουσης που θα μπορούσε να εμπλέξει την Ευρώπη, και ειδικότερα τη Γαλλία. Στο πλαίσιο αυτό, φαίνεται ότι τα μέσα που διαθέτουν σήμερα οι Γαλλικοί Στρατοί είναι ανεπαρκή σε ποσότητα και ποιοτικά ακατάλληλα για να τα αντιμετωπίσουν. Πράγματι, το σημερινό μοντέλο των Στρατών ορίστηκε βάσει παραδειγμάτων παγκόσμιας ειρήνης και απομακρυσμένων κρίσεων χαμηλής έντασης, στις οποίες η Γαλλία σκόπευε να απαντήσει με ένα προβαλλόμενο εκστρατευτικό σώμα, διασφαλίζοντας παράλληλα τη δική της ασφάλεια μέσω της πυρηνικής αποτροπής.
Σήμερα, ωστόσο, αυτό το σχήμα και αυτό το δόγμα δεν είναι πλέον κατάλληλο, και οι γαλλικοί στρατοί, όπως όλοι οι δυτικοί σύμμαχοί τους, πρέπει να κάνουν μια βαθιά αλλαγή για να μπορέσουν να αποκαλύψουν την πρόκληση που επιβάλλουν χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα αλλά και βαριά οπλισμένοι ενδιάμεσες χώρες όπως το Ιράν ή η Τουρκία, προκειμένου να εγγυηθεί την ασφάλεια των υπηκόων της, την ακεραιότητα του εδάφους της και τη διατήρηση των συμφερόντων της. Οι ανάγκες σε αυτόν τον τομέα είναι τεράστιες, τόσο για τον Στρατό, το Γαλλικό Ναυτικό, τον Αεροπορικό και Διαστημικό Στρατό, ακόμη και για την ανάπτυξη της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας. Ωστόσο, στο παρόν οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο, μπορεί να φαίνεται δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να γίνουν οι αναγκαίες δημοσιονομικές προσπάθειες για την έγκαιρη ανταπόκριση στις πραγματικές ανάγκες των ενόπλων δυνάμεων, τουλάχιστον αυτή είναι η γενικά αποδεκτή αντίληψη, η οποία εξηγεί ισχυρή αντίσταση που σημειώθηκε από τις πολιτικές και οικονομικές αρχές σε αυτόν τον τομέα. Και ακόμη κι αν οι συνέπειες μιας κρίσης στην Ουκρανία στην οικονομία και τις κοινωνικές και κοινωνικές ισορροπίες στην Ευρώπη ήταν πολύ μεγαλύτερες από τις επενδύσεις που απαιτούνται για τον περιορισμό της, η πολιτική δόξα φαίνεται να παραμένει σταθερή, προτιμώντας να αναλάβει τον εξωγενή κίνδυνο παρά να '' αναλάβει την ευθύνη για την αποφασιστική δράση.
Ωστόσο, υπάρχουν σήμερα αρκετά μοντέλα που θα επέτρεπαν την απελευθέρωση των απαιτούμενων επενδύσεων, τουλάχιστον όσον αφορά τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων, με σεβασμό των υφιστάμενων δημοσιονομικών περιορισμών, και ειδικότερα της ανάγκης να μην διευρυνθούν τα ελλείμματα. δημόσιο. Αυτά τα μοντέλα, 4 στον αριθμό με την αρχή της Θετικής Αποτίμησης της Αμυντικής Προσπάθειας, το Επιχειρησιακό Buffer, την Άμυνα Βάση και το Ευρωπαϊκό Σχέδιο Ανακεφαλαιοποίησης Άμυνας, προσφέρουν το καθένα τα δικά του πλεονεκτήματα και τους δικούς του περιορισμούς, αλλά όλα θα επέτρεπαν στο σημερινό Hui να ανταποκριθεί στις προκλήσεις τόσο τεχνολογικές όσο και βιομηχανικές για την ενίσχυση των εθνικών ενόπλων δυνάμεων, και συνεπώς την ασφάλεια της χώρας όπως και των γειτόνων της.
1- Η αρχή της Θετικής Αποτίμησης της Αμυντικής προσπάθειας
Το πρώτο μοντέλο είναι επίσης το απλούστερο και το λιγότερο περιοριστικό στην εφαρμογή. Η αρχή της θετικής αποτίμησης της αμυντικής προσπάθειας, που ονομάζεται επίσης Θετική υπεράσπιση αξίας, βασισμένο στο την κοινωνική και δημοσιονομική αποτελεσματικότητα των επενδύσεων του κράτους στις αμυντικές βιομηχανίες, δημιουργώντας παράλληλα έναν ενάρετο δημοσιονομικό κύκλο εντός του ίδιου του κρατικού προϋπολογισμού. Συνοπτικά, κάθε εκατομμύριο ευρώ που επενδύει το κράτος στην εθνική αμυντική βιομηχανία πηγαίνει δημιουργήσει 25 θέσεις εργασίας για ένα χρόνοθέσεις εργασίας που θα αποφέρουν από την πλευρά τους, με συνθετικό τρόπο, 0,6 εκ. € φορολογικά και κοινωνικά έσοδα και 0,45 εκ. € κοινωνική αποταμίευση, όλα επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Συνολικά, λοιπόν, το εκατομμύριο που επενδύεται θα αποφέρει 1,05 εκατ. ευρώ σε δημοσιονομικές αποδόσεις για το Δημόσιο, δηλαδή περισσότερα από αυτά που κοστίζει. Λαμβάνοντας υπόψη τους μέσους όγκους εξαγωγών, ο αριθμός των θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν ή διατηρήθηκαν κατά τη διάρκεια ενός έτους φθάνει τις 37 και η απόδοση του προϋπολογισμού περιορίστηκε σε 1,6 εκατ. ευρώ, ανά εκατ. ευρώ επενδύσεων.
Γιατί, υπό αυτές τις συνθήκες, το κράτος δεν βιάζεται να επενδύσει σε αυτόν τον τομέα, ειδικά αφού έχει τη διαβεβαίωση ότι δεν δημιουργεί πρόσθετα κρατικά χρέη και ότι θα δημιουργήσει, παρεμπιπτόντως, 37 θέσεις εργασίας ανά εκατομμύριο ευρώ που επενδύονται ετησίως , δηλαδή τριπλάσια της παρατηρούμενης μέσης αποτελεσματικότητας των οικονομικών δράσεων του Κράτους; Η απάντηση είναι απλή και σύνθετη. Πράγματι, οι δημοσιονομικοί μηχανισμοί δεν επιτρέπουν σήμερα στο κράτος να βάλει μέρος των επενδύσεών του σε μια αυτοσυντηρούμενη οικονομική φούσκα, εξισορροπημένη από τα έσοδα που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν. Για τους υποστηρικτές της δημοσιονομικής αυστηρότητας, αυτή η ίδια αντίληψη για μια αυτό-υποστηριζόμενη τομεακή οικονομική επένδυση είναι δημοσιονομική αίρεση. Επιπλέον, η εφαρμογή μηχανισμών εξομάλυνσης των δημοσιονομικών εσόδων και αποταμιεύσεων θα απαιτούσε αρκετά χρόνια, κατά τα οποία το κράτος θα πρέπει να καλύψει εν μέρει ορισμένα ελλείμματα για να χρηματοδοτήσει τη φάση ανάπτυξης. Τέλος, αυτή η προσέγγιση είναι αντίθετη με τους λογιστικούς κανόνες που επιβάλλουν οι ευρωπαϊκές αρχές, ιδίως στο πλαίσιο του ευρώ.
Μάλιστα, αν και είναι οικονομικά πολύ απλή στην εφαρμογή της, η αρχή της Θετικής Αξιοποίησης της Αμυντικής προσπάθειας είναι από μόνη της μια κατεξοχήν πολιτική πράξη και όχι τεχνική. Προϋποθέτει ισχυρή βούληση εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας σε αυτόν τον τομέα, προκειμένου να δικαιολογηθεί, μπροστά σε μια κοινή γνώμη που τις περισσότερες φορές είναι πολύ ανεπαρκώς ενημερωμένη τόσο για θέματα ασφάλειας όσο και για βιομηχανικά θέματα σε αυτόν τον τομέα, μια εθελοντική σήμανση επενδύσεων σε αμυντικές βιομηχανίες. Από την άλλη, εφόσον απαιτούνται οι προϋποθέσεις, είναι αναμφίβολα μια πολύ αποτελεσματική πολιτική στρατηγική, τόσο από οικονομικής και κοινωνικής άποψης, και κυρίως να δώσει στους στρατούς τα μέσα, διαχρονικά, να εξασφαλίσουν τις αποστολές τους.
2- Το λειτουργικό buffer
Εάν η θετική αποτίμηση είναι πάνω από όλα πολιτική προσέγγιση, το λειτουργικό buffer, είναι μια καθαρά τεχνική προσέγγιση. Ο μηχανισμός του δεν είναι καθόλου περίπλοκος, δεδομένου ότι περιλαμβάνει τη χρηματοδότηση υπεράριθμου εξοπλισμού εντός των ενόπλων δυνάμεων, ο οποίος μπορεί να εξαχθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα και με προνομιακές τιμές σε διεθνείς πελάτες. Βρίσκει τη δικαίωσή του στην ταχεία εξέλιξη της κατάστασης της διεθνούς ασφάλειας, η οποία συχνά δημιουργεί χαρακτήρα επείγοντος στην εκτέλεση διεθνών αμυντικών συμβάσεων, οι οποίες ελάχιστα συμβατές με τη βιομηχανική πραγματικότητα. Για να αντιμετωπιστεί αυτό, το Operational Buffer προτείνει τη δημιουργία μιας ad-hoc δομής που θα χρηματοδοτεί την παράδοση εξοπλισμού που είναι πιθανό να βρει αγοραστές βραχυπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα στη διεθνή σκηνή, και η οποία θα τον εκμίσθωνε, στο μεταξύ, στους Γάλλους Στρατοί, οι οποίοι στη συνέχεια θα επωφεληθούν από έναν στόλο ή έναν μεγαλύτερο στόλο του εξοπλισμού τους, επιτρέποντας την καλύτερη εξέταση των επιχειρησιακών αναγκών.
Το 75% αυτού του άρθρου μένει προς ανάγνωση,
Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 6,90 €.
Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο
Εγγραφείτε για το Ενημερωτικό δελτίο Meta-Defense για να λάβετε το
τελευταία άρθρα μόδας καθημερινά ή εβδομαδιαία
Τα σχόλια είναι κλειστά.