Το φετινό Zhuhai Airshow φαίνεται να παρουσιάζει πολλές νέες εξελίξεις σχετικά με τις δυνατότητες της αεροπορικής και αμυντικής βιομηχανίας της Κίνας. Εάν τα drones και τα νέα κινεζικά μαχητικά μονοπωλούν την προσοχή, η ανακοίνωση της διάθεσης στη διεθνή αγορά βαλλιστικών αντιπλοίων από τις εταιρείες CASC και CASIC είναι πιθανό να αλλάξει γρήγορα τη φύση της εμπλοκής της ναυτικής αεροπορίας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Συγκεκριμένα, οι Κινέζοι κατασκευαστές που είναι ήδη υπεύθυνοι για τους πυραύλους DF-16 και DF-21, που παρουσιάζονται ως δολοφόνοι αεροπλανοφόρων με βεληνεκές άνω των 1000 km, το καθένα προσφέρει έναν βαλλιστικό πύραυλο κατά πλοίων, με χαμηλότερη απόδοση.
Ο πύραυλος CM-401 της CASIC έχει βεληνεκές 290 km, πιθανότατα για να τηρούνται οι διεθνείς συμφωνίες, για ταχύτητα 4 Mach και 6 Mach στο μέγιστο. Αυτή η ταχύτητα απαγορεύει τη χρήση πολλών αμυντικών συστημάτων που χρησιμοποιούνται σήμερα για την άμυνα μαχόμενων σκαφών και μόνο τα πιο αποτελεσματικά και σύγχρονα συστήματα, όπως το Aster30, καθώς και τα αντιβαλλιστικά συστήματα, όπως το SM3, θα μπορούσαν να αναχαιτίσουν ένα τέτοιο απειλή.`
Οι νέοι κινεζικοί πύραυλοι κατά των πλοίων, όπως και οι Ρώσοι ομόλογοί τους, προκαλούν ήδη βαθιές αλλαγές στη ναυτική στρατηγική. Η Κίνα, όχι περισσότερο από τη Ρωσία, και μερικές φορές ακριβώς όπως πολλές δυτικές χώρες, δεν έχει καμία επιφύλαξη σχετικά με την πώληση αυτού του εξοπλισμού. Πράγματι, τα τελευταία χρόνια, γίναμε μάρτυρες της διάδοσης της απειλής από αυτά τα οπλικά συστήματα, τόσο όσον αφορά την εμπορική όσο και τη στρατιωτική ναυσιπλοΐα.
Ο Αρχηγός του Επιτελείου του Εθνικού Ναυτικού, ναύαρχος Prazuck, δήλωσε το 2017 στην Εθνοσυνέλευση ότι η εποχή που ένα γαλλικό σκάφος θα γινόταν στόχος αυτού του τύπου απειλής ήταν πλέον πολύ κοντά.
Εάν ο κίνδυνος είναι ήδη σημειωμένος στους ωκεανούς του πλανήτη, παίρνει όλα τα μέτρα του όταν πρόκειται για κλειστές θάλασσες, όπως η Μαύρη Θάλασσα, η Βαλτική, η Μεσόγειος, ο Περσικός Κόλπος και η Ερυθρά Θάλασσα. Η εμβέλεια και η ισχύς αυτών των συστημάτων επιτρέπει πλέον σε ορισμένες χώρες, με στρατηγικά τοποθετημένα εδάφη, να μπλοκάρουν πλήρως τη ναυσιπλοΐα σε αυτές τις θάλασσες, οι οποίες ωστόσο είναι απαραίτητες για το παγκόσμιο εμπόριο.
Έτσι, τα ρωσικά συστήματα Bastion που αναπτύσσονται στην Κριμαία, όπως στο Καλίνινγκραντ, και προστατεύονται από αντιαεροπορικά συστήματα άρνησης πρόσβασης, όπως το S-400, μπορούν να κλειδώσουν τη Βαλτική και τη Μαύρη Θάλασσα, λούζοντας καθεμία από τις χώρες του ΝΑΤΟ.
Εάν η Κίνα παρέδιδε αυτά τα συστήματα στο ιρανικό καθεστώς, όπως συνέβη με τους βαλλιστικούς πυραύλους που χρησιμοποιούνται σήμερα από τις ιρανικές δυνάμεις στη Συρία και το Ιράκ, και τους αντάρτες Χούτι στην Υεμένη, θα επέτρεπε στην Τεχεράνη να εμποδίσει όλη τη ναυσιπλοΐα στον Περσικό Κόλπο και στον Κόλπο του Ομάν, χωρίς καν να χρειαστεί να αναπτύξουν πλοία.
Στο πλαίσιο αυτό, οι αρχιτεκτονικές επιλογές ορισμένων χωρών για τον στόλο τους, όπως τα γερμανικά F125, φαίνονται πολύ ριψοκίνδυνες, καθώς στερούνται δύναμης πυρός και ικανότητας αυτοάμυνας. Ομοίως, εάν το μελλοντικό γαλλικό FTI θα έχει πυραύλους Aster30 που θα εξασφαλίζουν πολύ κατάλληλη αεροπορική και αντιβαλλιστική προστασία, η επιλογή του περιορισμού, για δημοσιονομικούς λόγους, του αριθμού των σιλό σε 16, όπως η σουίτα ηλεκτρονικού πολέμου, φαίνεται τώρα να είναι εξοικονόμηση. πολύ αμφισβητήσιμο.
Η γαλλική λογική της διατήρησης χώρων για πιθανές μεταγενέστερες προσθήκες δεν είναι πλέον σχετική, καθώς οι προθεσμίες δεσμεύσεων έχουν πλέον γίνει τόσο σύντομες.