Po fazie euforii, która czasami była niezdrowa po ogłoszeniu anulowanie zamówienia na okręty podwodne Shortfin Barracuda na rzecz amerykańskich atomowych okrętów podwodnych; czy brytyjski i trójstronny sojusz o nieostrych konturach, wiele głosów podnoszonych jest obecnie, w Australii, ale także w Stanach Zjednoczonych, by kwestionować zasadność decyzji władz australijskich, a także konsekwencje, jakie koniecznie będzie miała ta umowa w sprawie proliferacji systemów jądrowych na planecie. I równie dobrze może się zdarzyć, że rzeczywistość, która zwycięży poza medialnym i politycznym przewrotem, którego pragnął australijski premier, zamieni się w gwałtowną retrospekcję, gdy wszystkie konsekwencje zostaną postawione, a przede wszystkim ocenione.
Kontrakt na ponad 20 lat na ponad 100 miliardów dolarów
Poza deklaracjami zadowolenia Australijczycy szybko zdali sobie sprawę, że zmiana narzucona przez rząd australijski będzie miała poważne konsekwencje zarówno dla zdolności operacyjnych Królewskiej Marynarki Wojennej Australii, jak i dla finansów publicznych. Rzeczywiście, odkąd premier Australii Scott Morrisson zapewnił, że nowe atomowe okręty podwodne będą budowane również w Australii, szybko stało się jasne, że przemysł stoczniowy zajmie co najmniej 18 lat.Australia może wyprodukować pierwszą jednostkę, zwłaszcza że kraj ten brak doświadczenia w dziedzinie jądrowej w przemyśle, zarówno cywilnym, jak i wojskowym, poza minireaktorem badawczym. Jednak okręty podwodne klasy Collins, nawet zmodernizowane, nie będą w stanie zapewnić tak długiego okresu przejściowego, gdy mają już od 25 do XNUMX lat służby. Premier Australii wspomniał możliwość wypożyczenia amerykańskich atomowych okrętów podwodnych, ale terminy wdrożenia wykluczają statki klasy Los Angeles, których ostatni statek wszedł do służby w 1996 roku i w najlepszym przypadku nie będą w stanie wypłynąć poza 2036, z uciążliwą i kosztowną procedurą przeładunku paliwa jądrowego w kluczu dla najnowszego Los Angeles Angeles, USS Cheyenne, pozostawiając niewiele więcej niż Virginia jako alternatywę, mimo że US Navy chce zwiększyć swoją własną flotę. Problem ten jest tym bardziej krytyczny, że okres po 2025 roku wydaje się najbardziej sprzyjający dla wybuchu poważnych kryzysów między Stanami Zjednoczonymi a Chinami na Pacyfiku.
Opóźnienie to nie tylko stanowi ogromny problem operacyjny, dla którego nie znaleziono jeszcze rozwiązania, ale koszty programu, nawet zredukowane do 8 statków (w porównaniu z 12 Barracudami), przekroczą 100 miliardów dolarów, co jest hipotezą jednogłośnie uznaną przez konsultowano się z ekspertami i przez australijski oficjalny komunikat, zwłaszcza że konieczne będzie zbudowanie zupełnie nowej infrastruktury do ich montażu i przeszkolenie personelu w umiejętnościach nieznanych na wyspie. Od tego czasu hipoteza budowy statków w Stanach Zjednoczonych jest posunięta jako alternatywę, nawet jeśli oznacza to zaniedbywanie lokalnych miejsc pracy i zwiększanie zależności Australii od amerykańskiego przemysłu obronnego, oraz dlatego też pod kontrolą operacyjną Waszyngtonu, która wcale nie zachwyca wszystkich wyspiarzy”.. Innymi słowy, wielkimi przegranymi na decyzji Scotta Morrissona mogą być, znacznie bardziej niż Naval Group czy Francja, sami Australijczycy, prosząc ich o zwiększony wysiłek budżetowy, bez miejsc pracy w zamian, a zatem bez podatków i dochodów socjalnych do częściowego zbilansować te wydatki.
Brak przejrzystości władz australijskich w sprawie umowy Barracuda
75% tego artykułu pozostało do przeczytania,
Subskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!
Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 6,90 €.
Subskrypcja biuletynu
Zarejestruj się na Biuletyn dotyczący metaobrony otrzymać
najnowsze artykuły o modzie codziennie lub co tydzień