Το υβριδικό ελικόπτερο V22 Osprey tilt-rotor είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της κινητικότητας του αμερικανικού ναυτικού σώματος σήμερα. Εξειδικευμένο σε αμφίβια δράση, το American Marine Corps επέλεξε, στις αρχές της δεκαετίας του '90, τα αεροσκάφη Bell και Boeing, για να εξασφαλίσει τις αεροπορικές αποστολές επίθεσης, την υψηλή ταχύτητα και τη μεταφορική ικανότητα του V22, επιτρέποντας στα πλοία του Ναυτικού των ΗΠΑ να λειτουργούν πιο μακριά από τις παραλίες για να διατηρήσουν την ασφάλειά τους. Ενώ τα επιθετικά πλοία έχουν κερδίσει με ασφάλεια, το V22 έχει γίνει στόχος επιλογής για εχθρικές άμυνας, ειδικά για αντιαεροπορικά όπλα, τα οποία είναι πολύ πιο δύσκολο να εντοπιστούν και να εξαλειφθούν από τα πυραυλικά συστήματα.
Για να ξεπεραστεί αυτός ο κίνδυνος, το Σώμα Πεζοναυτών ξεκίνησε το πρόγραμμα AFARS[efn_note]Air-Launched Fast Autonomous Reconnaissance System[/efn-note], ένα αναγνωριστικό drone 2 μέτρων ικανό να ρίξει από το πίσω μέρος του V22 και ικανό να πραγματοποιήσει αναγνώριση διαδρομής και περιοχής πριν από το ελικόπτερο και την επιχείρηση φορτίου του εκεί. Το drone έχει αυτονομία σχεδόν 300 km, ή 180 km, ενώ διατηρεί αυτονομία 10 λεπτών στην περιοχή και μπορεί να ανέλθει σε υψόμετρο 25.000 ποδιών. Μπορεί να απομακρυνθεί 80 χλμ. από τη συσκευή μεταφοράς, ενώ διατηρεί μια ροή δεδομένων μαζί της για τη μετάδοση πιθανών απειλών.
Δεν υπάρχει καμία αναφορά για διαδικασία ανάκτησης κατά την πτήση για το drone, όπως συμβαίνει με το πρόγραμμα GREMLINS της DARPA. Ωστόσο, μπορούμε να φανταστούμε, έχοντας μια περιστρεφόμενη πτέρυγα, ότι το σώμα θα επιδιώξει, όσο το δυνατόν περισσότερο, να ανακτήσει τα drones του που έχουν πέσει στο έδαφος.