Ποιος διάδοχος για το M2 Bradley;

Ο αμερικανικός στρατός έχει εισέλθει σε μια διαδικασία ανανέωσης δυνατοτήτων μεγάλης κλίμακας. Πολύ επικεντρωμένο για περισσότερο από δύο δεκαετίες στη διεξαγωγή επιχειρήσεων σταθεροποίησης και αντι-εξέγερσης, η κρίση της Ουκρανίας που συνδέεται με τη συνεχή ενίσχυση των ρωσικών και κινεζικών στρατιωτικών ικανοτήτων έχει επισημάνει τα κενά στις δυνατότητες του αμερικανικού στρατού. μεγάλες επιχειρήσεις μάχης εναέριου-εδάφους εναντίον ισοδύναμου αντιπάλου. Ο ενημερωμένος παρατηρητής πιθανότατα θα γνωρίζει τις πολλές συζητήσεις που έχουν αναστατωθεί εδώ και πολλά χρόνια. το Ίδρυμα Αμερικανικός στρατός σχετικά με την έκταση των οργανωτικών και μετασχηματισμών ικανότητας που θα πραγματοποιηθούν προκειμένου να διατηρηθεί η υπεροχή σε μελλοντικά πεδία μάχης Το πρόγραμμα αντικατάστασης Bradley, συνδέεται ευρύτερα με τις ευρύτερες σκέψεις σχετικά με το μάχη πολλών τομέων, είναι μέρος του.

Επομένως, εάν ο προϋπολογισμός του αμερικανικού στρατού για το 2020 ύψους 182 δισεκατομμυρίων δολαρίων θα είναι μάλλον ισοδύναμος με τον προϋπολογισμό που ψηφίστηκε για το 2019, το στοιχείο της απόκτησης εξοπλισμού είναι σχεδόν αποκλειστικά αφιερωμένο στην ανανέωση χωρητικότητας. Το τελευταίο θα διαρθρωθεί γύρω από έξι προτεραιότητες: το πρόγραμμα LRPF (Πυρκαγιές ακριβείας μεγάλης εμβέλειας) γενική ανανέωση του πεδίου πυροβολικού, το πρόγραμμα OMFV (Προαιρετικά επανδρωμένο όχημα μάχης) αντικατάσταση του Bradley, του FVL (Μελλοντική κάθετη ανύψωση) ενός ελικοπτέρου νέας γενιάς για την αντικατάσταση των UH-60, AH-64, CH-47 και OH-58, ψηφιοποίηση πεδίου μάχης, αντιαεροπορική άμυνα και τελικά θανάτωση στρατιωτών. Περίπου τριάντα συστήματα, και ιδίως οι πλατφόρμες μάχης εδάφους, θα δουν την χρηματοδότησή τους να αυξάνεται προκειμένου να επιταχυνθεί μια παγκόσμια ανανέωση χωρητικότητας που θα ολοκληρωθεί γύρω στο 2028. Συγκεκριμένα, η αντικατάσταση του Bradley έχει καταστεί προτεραιότητα από την εγκατάλειψη του M2A5 έκδοση. και η επιλογή του στρατού να στραφεί γρήγορα σε μια νέα πλατφόρμα: 387 εκατομμύρια δολάρια παρέχονται έτσι για το σκοπό αυτό για το έτος 2020 για την κατασκευή και τη δοκιμή πολλών πρωτοτύπων. Οι πληροφορίες σχετικά με το θέμα είναι αρκετά άφθονες, τότε φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον να επιστρέψουμε λεπτομερώς στον πιθανό διάδοχο του Bradley για να θέσουμε τα πράγματα σε προοπτική.

I - The Bradley: η γένεση και τα όριά του

Το Bradley, το οποίο τέθηκε σε λειτουργία μεταξύ 1981 και 1983 στα αμερικανικά μηχανοποιημένα συντάγματα που αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη κατά του Συμφώνου της Βαρσοβίας, είναι μέρος των «Big Five», δηλαδή της σειράς μεγάλων προγραμμάτων (M1 Abrams, M2 Bradley, AH-64 Apache, UH-60 Blackhawk και MIM-104 Patriot) που ξεκίνησε από τους Αμερικανούς μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Έχοντας γίνει τότε το κυρίαρχο παράδειγμα εντός του αμερικανικού στρατιωτικού θεσμού, η υπόθεση μιας υψηλής έντασης εμπλοκής από αέρα-στεριά εναντίον των Σοβιετικών στην Κεντρική Ευρώπη εγκαταλείφθηκε σε μεγάλο βαθμό, τόσο ως προς το δόγμα όσο και ως προς την απόκτηση νέων οπλικών συστημάτων. Λογικά, η παρατήρηση που συντάχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 δεν ήταν πλέον υπέρ των Αμερικανών: οι επιχειρήσεις στο Βιετνάμ διέκοψαν την ανάπτυξη πολυάριθμων οπλικών συστημάτων για σχεδόν δέκα χρόνια, αφήνοντας την ΕΣΣΔ να αναλάβει μεγάλη πρόοδο σε αρκετούς τομείς (άρματα μάχης, οχήματα μάχης πεζικού, ελικόπτερα μάχης κ.λπ.). Σε σύγκριση με τις σοβιετικές δυνάμεις που έθεταν σε λειτουργία εξοπλισμό πολύ καλύτερης ποιότητας από τις προηγούμενες γενιές, ο αμερικανικός στρατός στα μέσα της δεκαετίας του 1970 βρέθηκε σε μεγάλο βαθμό εξοπλισμένος με πολυάριθμο εξοπλισμό που γινόταν απαρχαιωμένος.

Γενικά θεωρείται ότι η εισαγωγή των «Big Five» κατά τη δεκαετία του 1980 απέδωσε καρπούς, αφού η τεχνολογική ισορροπία αποκαταστάθηκε οριστικά υπέρ του ΝΑΤΟ στο ευρωπαϊκό θέατρο. Όσον αφορά τη συγκεκριμένη περίπτωση του Bradley, αυτό το όχημα αντιπροσώπευε μια ορισμένη αναταραχή στις ικανότητες των αμερικανικών συνταγμάτων μηχανοποιημένου πεζικού, τα οποία στα τέλη της δεκαετίας του 1970 είχαν μόνο το M113 για να προσπαθήσουν να ανταγωνιστούν το σοβιετικό BMP-1 που παρουσιάστηκε το 1967. Ειδικότερα , η δύναμη πυρός του ήταν μια σημαντική ανακάλυψη χάρη σε αυτό chaingun M242 Bushmaster των 25 χλστ., πολύ αποτελεσματικό για να αντιμετωπίσει τις μάζες των BTR και BMP του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αλλά και τον διπλό εκτοξευτή πυραύλων του TOW σε πυργίσκο σε περίπτωση σύγκρουσης με MBT. Χάρη στον κινητήρα Cummins VT903T των 500 ίππων που παρείχε επαρκή αναλογία ισχύος προς βάρος (περίπου 21,7 ίππους/τόνο), το M2 ήταν πλήρως ικανό να συμβαδίζει με τα άρματα μάχης M1 εκτός δρόμου. Ωστόσο, εκφράστηκαν αμφιβολίες σχετικά με την επιβίωσή του, καθώς το αρχικό αλουμινένιο κύτος δεν ήταν γνωστό για τη βαλλιστική του ανθεκτικότητα. Ωστόσο, χάρη στα οπτρονικά υψηλής απόδοσης για τον χρόνο για την εμπλοκή αντιπάλων σε μεγάλες αποστάσεις, αυτό το σχετικό ελάττωμα θα μπορούσε θεωρητικά να αντισταθμιστεί στο πεδίο μάχης της Δυτικής Ευρώπης.

Από την εισαγωγή του κατά τη διάρκεια αυτής της ταραγμένης περιόδου, το Bradley έχει εμπλακεί σε κάθε μεγάλη αμερικανική επιχείρηση μάχης μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Αναλόγως εκσυγχρονισμένο για σχεδόν 30 χρόνια, το όχημα έχει φτάσει σήμερα στα όριά του όσον αφορά την αρχιτεκτονική επεκτασιμότητα:

• Οι αναρτήσεις της ράβδου στρέψης, ακόμα κι αν είχαν ενισχυθεί κατά τη διάρκεια ζωής του οχήματος, βρίσκονται σήμερα στο όριο φορτίου: αρχικά, το M2 ζύγιζε 22,8 τόνους σε κατάσταση μάχης. Με διαδοχικούς εκσυγχρονισμούς, το M2A3 σε λειτουργία σήμερα ζυγίζει 32,6, σημειώνοντας αύξηση σχεδόν 42%. Εκτός από την αυξημένη πίεση του εδάφους σε βάρος της κινητικότητας σε μαλακό έδαφος, η απόσταση από το έδαφος έχει μειωθεί, από 0,46 σε 0,39 cm. Ως εκ τούτου, το όχημα έχει γίνει πιο ευάλωτο σε θαμμένες νάρκες και IED, κάτι που είναι παράδοξο αφού η αύξηση της μάζας του οχήματος οφείλεται κυρίως στα αντιδραστικά πλακίδια θωράκισης και στην πρόσθετη θωράκιση που είναι εγκατεστημένη στο σασί και στον πυργίσκο.
• Εάν ο αρχικός κινητήρας Cummins των 500 ίππων αυξήθηκε στους 600 ίππους από την έκδοση M2A2, αυτό δεν αρκεί για να αντισταθμίσει την αύξηση της μάζας του οχήματος: από 21,7 ίππους/τόνο, η αναλογία βάρους/ισχύς έπεσε στους 18 ίππους/ t. μετά βίας στα M2A3. Έχοντας γίνει ήδη αδέξιο, με επιτάχυνση και τελική ταχύτητα στο μισό ιστό, το όχημα δεν θα μπορεί να αντέξει πρόσθετο βάρος ενώ θα συνεχίσει να υποστηρίζει τις εξελίξεις σε ταλαιπωρημένο έδαφος των δεξαμενών M1 σε καλές συνθήκες.
• Η ηλεκτρική ισχύς που είναι διαθέσιμη στο σκάφος δεν επαρκεί πλέον για την εγκατάσταση νέου πρόσθετου εξοπλισμού και νέας γενιάς vetronics. Ήδη κατά τη διάρκεια πολεμικών επιχειρήσεων στο Ιράκ, ήταν γνωστό ότι τα πληρώματα έπρεπε να απενεργοποιήσουν πολλές λειτουργίες οχημάτων για να χρησιμοποιήσουν τους παρεμβολείς κατά των IED. Η διαθέσιμη ισχύς παραμένει επίσης ένα σημαντικό εμπόδιο για την εγκατάσταση ενός συστήματος ενεργητικής προστασίας, καθώς οι αισθητήρες και οι σχετικοί υπολογιστές είναι πολύ ενεργοβόροι, επιπλέον της προσθήκης περίπου 500 kg στη μάζα μάχης του οχήματος (για την περίπτωση του Trophy- MV για παράδειγμα).
• Παρά τους διαδοχικούς εκσυγχρονισμούς, η βαλλιστική προστασία δεν μπορεί να είναι επαρκής για να επιτρέψει στο όχημα να λειτουργεί σε μελλοντικά πεδία μάχης με ηρεμία. Η εμπειρία του Ιράκ είχε ήδη επισημάνει την ευπάθεια του Bradley σε πυρά RPG και θαμμένους IED, γεγονός που είχε εγείρει μια σειρά ερωτημάτων σχετικά με την επιβίωση της πλατφόρμας και μάλιστα είχε προκαλέσει τελικά την απόσυρσή της, γύρω στο 2007. , επιχειρήσεις μάχης προς όφελος του M1A2 , MRAP και Stryker ICV που είναι πιο ανθεκτικά λόγω της μάζας τους ή του αρχικού τους σχεδίου (κύτους σε σχήμα V).
• Τέλος από την έκδοση Α2, το Bradley μπορεί να μεταφέρει μόνο 7 στρατιώτες (εκτός από το πλήρωμα των 3 ατόμων), γνωρίζοντας ότι το αμερικανικό απόσπασμα πεζικού αποτελείται από 9 άτομα. Από την εισαγωγή του, οι αμερικανικές μηχανοποιημένες μονάδες πεζικού χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν τέσσερα οχήματα για τη μεταφορά τριών τμημάτων, γεγονός που προφανώς δημιουργεί προβλήματα συντονισμού της αποσυναρμολογημένης μάχης και σημαντικό πρόσθετο δημοσιονομικό κόστος.

Σήμερα, η προσπάθεια εκσυγχρονισμού του Bradley επικεντρώνεται στην έκδοση M2A4, έτσι ώστε η πλατφόρμα να παραμείνει σε λειτουργία μέχρι περίπου το 2030 και τη σταδιακή αντικατάστασή της από το OMFV: σχεδιάζεται να ενισχυθούν ο κινητήρας, τα συστήματα ψύξης, η μετάδοση και οι αναρτήσεις της ράβδου στρέψης. , η διαθέσιμη ηλεκτρική ισχύς θα αυξηθεί για να φιλοξενήσει πρόσθετο εξοπλισμό (συστήματα C2, αισθητήρες ή ακόμα και συσκευές ηλεκτρονικού πολέμου), ενώ τα vetronics θα εκσυγχρονιστούν για να βελτιστοποιηθεί η λήψη αυτών των ίδιων στοιχείων από μια αρχιτεκτονική plug-and-play. Επί του παρόντος, ολοκληρώνεται σύμβαση παράδοσης 473 M2A4 και M7A4 BFIST (υποστήριξη) από την BAE Systems. Προς το παρόν, φαίνεται να είναι 5 εξοπλισμός του ABCT (Ομάδα Μάχης Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας), επομένως 690 Μ2Α4, που είναι στην ημερήσια διάταξη.

Αυτά τα οχήματα προορίζονται να σταλούν στην Ευρώπη για να εξοπλίσουν τις μηχανοποιημένες ταξιαρχίες που έχουν προταθεί εκεί. Είναι η ίδια λογική που επικρατεί με το M1A2 SEP V3 / M1A2C, δηλαδή η ανάπτυξη των πιο εκσυγχρονισμένων εκδόσεων στην Ευρώπη και επειγόντως. Η ουκρανική κρίση, κατά τη διάρκεια της οποίας οι Δυτικοί μπόρεσαν να δουν τη σαφή ενίσχυση των ρωσικών στρατιωτικών δυνατοτήτων που έρχονται σε αντίθεση με την πολυετή στασιμότητα, έπαιξε ξεκάθαρα έναν ρόλο σοκ. Ακριβώς όπως και μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, προέκυψαν τότε μεγάλες αμφιβολίες ως προς τις πραγματικές δυνατότητες του αμερικανικού στρατού να διεξάγει επιτυχώς μεγάλης κλίμακας αεροπορικές επιχειρήσεις στη Γηραιά Ήπειρο μετά από σχεδόν 15 χρόνια αντιεξεγερτικών επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ.

Το Bradley M2A5, το οποίο αρχικά επρόκειτο να αναπτυχθεί μετά την έκδοση A4 στα μέσα της δεκαετίας του 2020, εγκαταλείφθηκε τελικά πέρυσι από τον στρατό των ΗΠΑ υπέρ του προγράμματος OMFV, και επομένως μιας νέας πλατφόρμας. Συγκεκριμένα, επρόκειτο για την ανάπτυξη ενός νέου πυργίσκου και/ή ενός νέου πλήρους πλαισίου και την ενσωμάτωση ενός πυροβόλου XM813 ATK 30 mm (το ίδιο με το Stryker Dragoon) καθώς και ενός συστήματος ενεργής προστασίας Trophy ή Iron Fist. Επιβραδύνετε τον παροπλισμό του Bradley απέναντι στους νέους Ρώσους ή Κινέζους ανταγωνιστές του, εξοπλισμένους με βαρέα όπλα και μερικές φορές συστήματα προστασίας δολοφονία, ήταν επομένως ξεκάθαρα ο στόχος αυτού του τελικού εκσυγχρονισμού. Θυμηθείτε ότι το ρωσικό T-15, που βασίζεται στην πλατφόρμα Armata, έχει ένα σύστημα ενεργητικής προστασίας Afganit ικανό να αναχαιτίσει τους πυραύλους TOW που χρησιμοποιούνται από το Bradley, με πολύ μεγάλη κλίση μετωπική θωράκιση πιθανώς ικανή να νικήσει τα βλήματα 25 x 137 mm, συμπεριλαμβανομένου του κλασικού M791 APDS-T και το πιο πρόσφατο M919 APFSDS-T. Ο κύριος οπλισμός του T-15 αποτελείται αρχικά από ένα 2A42 KBP σε 30 x 165 mm σε πυργίσκο Bumerang-BM, καθώς και από έναν διπλό εκτοξευτή πυραύλων Kornet-EM. Στην έκθεση του Στρατού 2018 κοντά στη Μόσχα, οι Ρώσοι αποκάλυψαν επίσης μια έκδοση εξοπλισμένη με πυργίσκο AU-220M που ενσωματώνει ένα πυροβόλο 57 mm που προέρχεται από το αντιαεροπορικό πυροβόλο AZP S-60 του ίδιου διαμετρήματος. Καταλαβαίνουμε τότε εύκολα την επιθυμία των Αμερικανών να δώσει γρήγορα «ωμό» στα μαχητικά οχήματα του πεζικού.

II – Το πρόγραμμα OMFV

Το πρόγραμμα OFMV, το οποίο ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2018, είναι στην πραγματικότητα ένα βοηθητικό πρόγραμμα του προγράμματος NGCV (Όχημα μάχης επόμενης γενιάς), το οποίο συγκεντρώνει πολλά έργα για την ανανέωση των κύριων οχημάτων μάχης του στρατού των ΗΠΑ: βρίσκουμε συγκεκριμένα το πρόγραμμα AMPV (Τεθωρακισμένο όχημα πολλαπλών χρήσεων) για να αντικαταστήσετε το M113 ή ακόμα και το DLP (Αποφασιστική Πλατφόρμα Θνησιμότητας) αφιερωμένο στον διάδοχο του M1 Abrams. Σχεδιάζονται επίσης δύο άλλα προγράμματα απόκτησης νέων συστημάτων μάχης: το ελαφρύ τανκ MPF (Mobile Protected Firepower) και το έργο RCV (Ρομποτική Πλατφόρμα Μάχης) επίγειων drones. Ωστόσο, είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε ότι αυτή δεν είναι λιγότερο από την τρίτη προσπάθεια, μετά το FCS (Future Combat System) μεταξύ 1999 και 2009 και του GCV (Επίγειο όχημα) μεταξύ 2009 και 2014, να προσπαθήσει να αντικαταστήσει το Bradley (και όχι μόνο). Υπολογίζεται ότι σχεδόν 20 δισεκατομμύρια δολάρια σπαταλήθηκαν για το FCS και 1 δισεκατομμύριο περισσότερα για το GCV. Χρηματοοικονομικοί λάκκοι όπως η σχετικά αναποτελεσματική αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία μπορούν να παράγουν πολλά από αυτά. Οι ενημερωμένοι παρατηρητές θυμούνται καλά το GCV 84 τόνων (πάνω από τη διπλάσια μάζα του Bradley σήμερα!) στα 19 εκατομμύρια ευρώ το καθένα που έφυγε από τα γραφεία σχεδιασμού της BAE Systems και είχε επικριθεί ευρέως ως εντελώς άνεργο εκτός από το ότι ήταν τεχνολογικά ανώριμο.

Σήμερα, ωστόσο, σημειώνουμε μια ξεκάθαρη φιλοδοξία εκ μέρους του αμερικανικού στρατού να αντλήσει μαθήματα από προηγούμενες αποτυχίες. Εάν το FCS βασίστηκε στην απασχολησιμότητα και το GCV καθιέρωσε τη βιωσιμότητα ως θεμελιώδη αρχή, το OMFV θα είναι πάνω από όλα ένα σύστημα με χαμηλό συνολικό τεχνολογικό κίνδυνο, ο οποίος θα περιορίζεται από την ωριμότητα των στοιχείων και των υποσυστημάτων που χρησιμοποιούνται. Καθώς δεν υπάρχουν πραγματικές σημαντικές τεχνολογίες για να αναπτυχθούν επιπλέον, το χρονοδιάγραμμα έχει γίνει πολύ σφιχτό: η έκδοση του Αίτηση για την πρόταση αναμένεται το τελευταίο τρίμηνο του 2019, για σύμβαση στις αρχές του 2020, έναρξη παραγωγής το 2022 και τα πρώτα οχήματα λειτουργίας το 2026.

Επί του παρόντος, οι βασικές προδιαγραφές του προγράμματος είναι οι εξής:

• Το όχημα θα είναι προαιρετικά επανδρωμένο και επομένως πρέπει να μπορεί να χειριστεί εξ αποστάσεως.
• Το πλήρωμα θα πρέπει να είναι δύο άτομα αν είναι δυνατόν, ενώ το όχημα θα πρέπει να μπορεί να μεταφέρει τουλάχιστον έξι επιπλέον εξοπλισμένα μαχητικά. Αυτό πρέπει να θεωρηθεί ως σαφής συνέπεια της αποτυχίας του GCV, το οποίο εκείνη την εποχή είχε μέγεθος για να μεταφέρει μια πλήρη ομάδα 9 στρατιωτών με πολύ υψηλό επίπεδο προστασίας, που είχε ως αποτέλεσμα τερατώδεις ιδέες που ήταν συχνά πιο βαριές από τους Abrams. Ο Στρατός λοιπόν επιστρέφει στην προεπιλεγμένη διαμόρφωση του αρχικού Bradley, το οποίο θα μπορούσε να μεταφέρει 6 μαχητικά εξοπλισμένα μέχρι την έκδοση Α2. Ο στόχος είναι ξεκάθαρα η διατήρηση μιας ισορροπημένης πλατφόρμας, με καλή τακτική, επιχειρησιακή και στρατηγική κινητικότητα. Η απασχολησιμότητα φαίνεται λοιπόν να έχει τον τελευταίο λόγο.
• Δύο OMFV πρέπει να μπορούν να μεταφερθούν με ένα C-17, το οποίο αναλαμβάνει άδεια μάζα περίπου 38 τόνων ανά όχημα. Εάν αυξηθεί η απαίτηση προστασίας για το μελλοντικό όχημα, είναι απολύτως πιθανό αυτή η προδιαγραφή να τροποποιηθεί και να μετακινηθεί σε ένα μόνο όχημα ανά C-17, όπως συμβαίνει ήδη για τα άρματα μάχης M1.
• Ο κύριος οπλισμός πρέπει να έχει πολύ σημαντική υψομετρική απόσταση για μελλοντικές επιχειρήσεις σε αστικές περιοχές, ώστε να καταστρέφονται στόχοι που βρίσκονται στους τελευταίους ορόφους σύγχρονων κατασκευών αλλά και κοντινοί και μερικές φορές υπόγειοι στόχοι (κελάρια, σήραγγες, αεραγωγοί κ.λπ.). Πράγμα που απαιτεί λοιπόν μια ορισμένη αρχιτεκτονική ευρηματικότητα στο σχεδιασμό του πυργίσκου. Ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει στο πρόγραμμα κανόνι με τηλεσκοπικά βλήματα, με πολύ πιο συμπαγή κλείστρο από ένα συμβατικό μοντέλο.
• Η συνολική αρχιτεκτονική του οχήματος πρέπει να διασφαλίζει την επεκτασιμότητα της πλατφόρμας καθ' όλη τη διάρκεια ζωής της. Μιλάμε λοιπόν για μια πολύ σπονδυλωτή δομή αφού θα είναι σε λειτουργία για τουλάχιστον 40 χρόνια.
• Πρόσθετες προδιαγραφές, που παρέχουν πρόσθετα σημεία στη διαδικασία επιλογής, ασχολούνται με την ικανότητα του οχήματος να δέχεται αντιδραστικά πλακίδια θωράκισης, ένα σύστημα ενεργητικής προστασίας, να ενσωματώνει αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης ή ακόμα και όπλα κατευθυνόμενης ενέργειας.

III – Οι ανταγωνιστές

Αν το Πεντάγωνο περίμενε επίσημα έως και 6 ή 7 ανταγωνιστικές εταιρείες για τη φάση RFQ του OMFV, μόνο τρεις έχουν ήδη παρουσιάσει επίσημα ένα πλήρες σύστημα σε μια έκθεση: αυτές είναι η General Dynamics, η BAE Systems και η συμμαχία Raytheon – Rheinmetall Land Systems. Είναι πιθανό να συμμετάσχουν και άλλες εταιρείες, όπως η κοινοπραξία SAIC-ST Kinetics που συμμετέχει ήδη στο πρόγραμμα ελαφρών δεξαμενών MPF. Προς το παρόν, μόνο μερικές εικόνες μιας ιδέας που μοιάζει με το νέο NGAFV (Τεθωρακισμένο μαχητικό όχημα επόμενης γενιάς) Σιγκαπούρης διέρρευσε από αυτά.

Συστήματα BAE:

Κατά την έκδοση του 2016 της έκθεσης AUSA, η BAE Systems παρουσίασε το Bradley Next Generation Prototype, που ήταν στην πραγματικότητα ένα εντελώς επανασχεδιασμένο Bradley που σχεδιάστηκε για να παραμείνει σε υπηρεσία μέχρι περίπου το 2035. Αναπτύχθηκε με δικά του κεφάλαια και ολοκληρώθηκε σε 9 μήνες, αυτός ο επίδειξης στην πραγματικότητα δεν είχε πλέον πολλή σχέση με το αρχικό Bradley: η μάζα μάχης του αυξήθηκε στους 45 τόνους, για να μην αναφέρουμε ότι το όχημα είχε περισσότερους από 5 τόνους επιπλέον ωφέλιμο φορτίο. εξασφαλίστε την επεκτασιμότητα του για το υπόλοιπο της διάρκειας ζωής του. Λογικά, σχεδόν όλα τα μηχανικά του οχήματος είχαν επανασχεδιαστεί για να υποστηρίξουν αυτές τις εξελίξεις: για παράδειγμα, σημειώσαμε ένα νέο κιβώτιο ταχυτήτων ή τις αναρτήσεις της ράβδου στρέψης που αντικαταστάθηκαν από υδροπνευματικά συστήματα που κατασκευάζονται από τη Mitsubishi Heavy Industries. Για τη βελτιστοποίηση του εσωτερικού χώρου και της δυνατότητας επιβίωσης του οχήματος, εκτός από τα πλακάκια με απόκριση και πηχάκια πανοπλίας στο πλάι, οι αυτοσφραγιζόμενες δεξαμενές καυσίμου τοποθετήθηκαν πλέον έξω από το όχημα. Τέλος, αυτή η συσκευή επίδειξης μοιράστηκε έναν ορισμένο αριθμό κοινών εξαρτημάτων με το AMPV, όπως δεξαμενές ή ηλεκτρονικά ενσωματωμένα, προκειμένου να βελτιστοποιήσει το κόστος διατήρησης της λειτουργικής κατάστασης. Αλλά τελικά, με την απόφαση του Στρατού των ΗΠΑ να αλλάξει την πλατφόρμα για την επόμενη γενιά οχημάτων μάχης πεζικού, σαφώς δεν είναι πλέον προς το συμφέρον της BAE Systems να προσφέρει σε αυτόν τον επίδειξης να ανταγωνιστεί στο πρόγραμμα OMFV.

Αντίθετα, η BAE Systems σχεδιάζει τώρα να προσφέρει το CV90 Mk4 της. Το CV2018 Mk2018, που έχει ήδη εκτεθεί στο IAV 90 και στη συνέχεια στο Eurosatory 4, είναι η τελευταία έκδοση της διάσημης πλατφόρμας CV90, που πωλείται ήδη ευρέως (πάνω από 1.200 παραδείγματα) για εξαγωγή από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 στη Δανία, την Ολλανδία, στη Νορβηγία. Η Φινλανδία, η Σουηδία, η Ελβετία ή ακόμα και η Εσθονία πιο πρόσφατα. Το CV90 Mk4 χαρακτηρίζεται πάνω από όλα ως μια πολύ αρθρωτή πλατφόρμα. Όπως διαμορφώθηκε κατά τη διάρκεια αυτών των εκπομπών, το CV90 Mk4 μπορεί να μεταφέρει 8 εξοπλισμένους στρατιώτες εκτός από το πλήρωμά του που αποτελείται από 3 άνδρες.

Ολόκληρος ο εξοπλισμός κίνησης έχει αναβαθμιστεί πλήρως για να διατηρήσει την ίδια κινητικότητα με τις προηγούμενες εκδόσεις παρά τη συνεχή αύξηση της μάζας του οχήματος κατά τους διαδοχικούς εκσυγχρονισμούς και η οποία φτάνει τους 37 τόνους σε αυτήν την έκδοση. Ο κινητήρας αντικαταστάθηκε από μια νέα μονάδα Scania 1.000 ίππων που σχετίζεται με ένα κιβώτιο Perkins X-300 νέας γενιάς. Σημειώνουμε επίσης την άφιξη της ενεργής ανάρτησης για τη βελτίωση της κινητικότητας σε δύσκολα εδάφη και τη σταθερότητα της πλατφόρμας. Το όχημα είναι επίσης εξοπλισμένο από προεπιλογή με εύκαμπτες ράγες Soucy Defense (ήδη σε υπηρεσία με τους Νορβηγούς στο CV90 MkIIIb τους και σύντομα τους Δανούς), οι οποίες μειώνουν τη συνολική μάζα του οχήματος, τους κραδασμούς, τις τριβές και συνεπώς την κατανάλωση του οχήματος .

Όσον αφορά τον κύριο οπλισμό, το CV90 Mk4 είναι εξοπλισμένο με το Bushmaster III διαστάσεων 35 x 228 mm. Ο πυργίσκος είναι πλέον μέρος του E-σειρά, δηλαδή εύκολα διαμορφώσιμο σύμφωνα με τις ανάγκες του χρήστη τόσο ως προς τον κύριο οπλισμό όσο και στις πρόσθετες μονάδες. Έτσι, ο πυργίσκος μπορεί να δεχτεί οπλισμό που κυμαίνεται από το Bushmaster M242 των 25 mm έως το Compact Tank Gun RUAG των 120 mm, συμπεριλαμβανομένων μοντέλων πυροβόλων των 30, 40, 50 ή και 105 mm. Οι μονάδες αποστολής είναι προσαρτημένες στα πλάγια: η διαμόρφωση που παρουσιάζεται σε κάθε έκθεση περιλαμβάνει ένα ομοαξονικό πολυβόλο Mk52 7,62 mm ATK στα δεξιά του πυργίσκου και ένα άλλο με διπλό εκτοξευτή πυραύλων SPIKE-ER στα αριστερά. Στην έκθεση Eurosatory 2018, η BAE Systems παρουσίασε επίσης μια πλαϊνή μονάδα με εκτοξευτή χειροβομβίδων Mk19 των 40 mm και μια άλλη που μπορεί να αναπτύξει μίνι αναγνωριστικά drones. Όσον αφορά την προστασία, το CV90 Mk4 είναι εξοπλισμένο με το σύστημα σκληρός φόνος Iron Fist – Ligh Decoupled που αναπτύχθηκε από το Ισραηλινό IMI, το οποίο επί του παρόντος εγκαθίσταται στο ολλανδικό CV9035NL από την BAE Systems.

Το CV90 έχει επίσης πολλά να προσφέρει όσον αφορά τη συγχώνευση δεδομένων και το βετερόνικο. Ως εκ τούτου, διαθέτει την πιο πρόσφατη ψηφιακή αρχιτεκτονική Γενική Αρχιτεκτονική Οχημάτων που εξελίχθηκε από το ΝΑΤΟ (NVGA), το οποίο, σε συνδυασμό με τις ανώτερες δυνατότητες υπολογισμού των ενσωματωμένων υπολογιστών, έχει αυξήσει σημαντικά τις δυνατότητες συγχώνευσης και επεξεργασίας δεδομένων, επιτρέποντας παράλληλα την ενσωμάτωση των πρώτων αλγορίθμων τεχνητής νοημοσύνης. Χάρη σε αυτές τις νέες δυνατότητες επεξεργασίας πληροφοριών, η BAE Systems βρίσκεται επίσης στη διαδικασία ενσωμάτωσης του συστήματος επαυξημένης πραγματικότητας BattleView360 στην τελευταία έκδοση του CV90. Λειτουργώντας χάρη στο ενσωματωμένο κράνος οθόνης Q-Sight, αυτό το σύστημα επιτρέπει την οπτική αναπαράσταση των πληροφοριών που συγχωνεύονται στο λογισμικό C2 να τοποθετούνται στις εικόνες από τις εξωτερικές κάμερες του οχήματος. Εξ ου και η ανάγκη να υπάρχουν σημαντικές δυνατότητες υπολογισμού στο όχημα για την αποφυγή καθυστερήσεων. Έτσι, αυτό θα πρέπει να επιτρέπει στα μέλη του πληρώματος να «βλέπουν» μέσα από το όχημα ενώ παραμένουν κάτω από την πανοπλία. Οι λειτουργίες στόχευσης, με τη σύζευξη του κύριου οπλισμού με τις κινήσεις του κεφαλιού του σκοπευτή ή του κυβερνήτη, όπως σε ορισμένα πολεμικά ελικόπτερα, είναι επίσης δυνατές. Είναι ένα σύστημα που είναι τελικά εντελώς συγκρίσιμο με το Iron Fist που αναπτύχθηκε από την Elbit Systems.

General Dynamics Land Systems:

Από την πλευρά της, η General Dynamics Land Systems (GDLS) παρουσίασε την επίδειξη Griffin III κατά τη διάρκεια της έκθεσης AUSA 2018 Είναι στην πραγματικότητα ένα όχημα με το ελαφρώς τροποποιημένο πλαίσιο του βρετανικού Ajax και έναν νέο πυργίσκο που σχεδιάστηκε με την ευκαιρία από τον αμερικανικό όμιλο. Η συνολική μάζα θα πλησίαζε τους 40 τόνους. Με εντελώς αρθρωτό σχεδιασμό, το Griffin III θα μπορεί να φιλοξενήσει πλήρωμα 2 ή 3 ανδρών ανάλογα με το τελικό αίτημα του Αμερικανικού Στρατού. Το πίσω διαμέρισμα επιτρέπει την επιβίβαση 6 πλήρως εξοπλισμένων μαχητικών, ενώ ο όγκος παραμένει διαθέσιμος για να φιλοξενήσει πρόσθετες μονάδες και εξοπλισμό που αναμφίβολα θα εμφανιστούν κατά τη διάρκεια ζωής της πλατφόρμας. Όπως είναι ο κανόνας σήμερα, η ηλεκτρονική αρχιτεκτονική είναι σε μεγάλο βαθμό ανοιχτή και επεκτάσιμη, έτσι ώστε τα εξαρτήματα να μπορούν να εγκατασταθούν ή να απεγκατασταθούν εύκολα ανάλογα με τις λειτουργικές ανάγκες και την τεχνολογική πρόοδο.

Όσον αφορά τον οπλισμό, το Griffin III παρουσιάστηκε εξοπλισμένο με ένα πυροβόλο των 50 χλστ. που αναπτύχθηκε από την ARDEC (Κέντρο Έρευνας, Ανάπτυξης και Μηχανικής Στρατού). Το όνομα αυτού του όπλου εξακολουθεί να είναι δύσκολο να το γνωρίζουμε με βεβαιότητα, αλλά είναι πολύ πιθανό να είναι το Bushmaster III από την Orbital ATK, στην έκδοσή του που έχει επανασχεδιαστεί από την ARDEC και ονομάζεται XM913 Enhanced Bushmaster III. Θα εκτόξευε πυρομαχικά 50 x 228, μια έκδοση πολύ κοντά στα 35 x 228 σε διαστάσεις. Πειραματικά διατρητικά και εκρηκτικά πυρομαχικά 50 x 228 αποκαλύφθηκαν ταυτόχρονα με την έκθεση AUSA 2018 από την Orbital ATK.

Εκτός από το ότι είναι σχετικά καινοτόμο στο σημερινό τοπίο, τα 50 mm είναι ένα πολύ ενδιαφέρον διαμέτρημα που προσφέρει έναν πολύ καλό συμβιβασμό μεταξύ της ισχύος πυρός, του ρυθμού βολής (μεταξύ 110 και 200 ​​βολών ανά λεπτό), της ευελιξίας των βλημάτων και της ικανότητας μεταφοράς , και που θα αντιπροσώπευε τελικά ένα σαφές άλμα στην ικανότητα σε σύγκριση με το M242 των 25 mm που χρησιμοποιείται αυτή τη στιγμή στο Bradley. Το ARDEC κάνει λόγο για χωρητικότητα εμπλοκής στα 5.300 μέτρα για πυρομαχικά διάτρησης θωράκισης (που φαίνεται κάπως υπερεκτιμημένα), ή περίπου 3.000 περισσότερα από το M242, και για θεωρητική ικανότητα αντιμετώπισης βαρέων IFV, και ειδικότερα των ρωσικών T-15 και Kurganets- 25 ή ακόμα και το νέο κινέζικο VN-17. Το μέγεθος των βλημάτων των 50 mm καθιστά έτσι δυνατή τη χρήση όχι μόνο βλημάτων διάτρησης θωράκισης με σχετικά μακριά βέλη και επομένως καλές ικανότητες διάτρησης, αλλά και προγραμματιζόμενα κελύφη με χωρητικότητα αεροπορική έκρηξη. Το APFSDS-T (Armor Piercing Fin-Stabilized Discarded Hoof με ιχνηθέτη), PABM-T (Προγραμματιζόμενα πυρομαχικά που εκρήγνυνται με αέρα) και TP-T (Εξάσκηση στόχου με Tracer) είναι προς το παρόν τα μόνα πυρομαχικά που έχουν αποκαλυφθεί για το XM913. Το άγνωστο πλέον έγκειται στην ικανότητα μεταφοράς πυρομαχικών του τεθωρακισμένου οχήματος και συνεπώς στην επιμονή του στο πεδίο της μάχης. Μπορούμε να στοιχηματίσουμε ότι θα είναι ανώτερο από το σουηδικό CV9040C και τα 24 γύρους των 40 χλστ έτοιμη μόνο για χρήση...

Ο κύριος οπλισμός του επίδειξης έχει τελικά μια ιδιαίτερα σημαντική υψομετρική απόσταση, καθώς ο σωλήνας μπορεί να ανυψωθεί στις 85° και να κατέβει κατά 20°. Ένα πλεονέκτημα που δεν χρειάζεται πλέον να επιδεικνύεται στην αστική μάχη. Οι πρώτες δοκιμές πυροδότησης του συγκροτήματος προγραμματίζονται για το καλοκαίρι του 2019, ενώ η ARDEC δοκιμάζει ήδη το XM913. Επιπλέον, και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον να επισημανθεί, το Griffin III διαθέτει πολλά mini-flying drones, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν υπό θωράκιση (εκτόξευση σωλήνα), που κατασκευάζονται από την AeroVironment Inc. για αναγνώριση και επίθεση: το Shrike 2 αναγνωριστικό drone σε VTOL διαμόρφωση και το επιθετικό Switchblade, ικανό να μεταφέρει ελαφρύ εκρηκτικό γέμισμα γύρω στα δέκα χιλιόμετρα. Σημειώστε ότι αυτή η εταιρεία κατασκευάζει ήδη ελαφριά drones για τις αμερικανικές δυνάμεις, όπως τα περίφημα RQ-11B Raven και RQ-20A/B Puma.

Η προστασία του οχήματος παρέχεται κυρίως από το σύστημα σκληρός φόνος Iron Fist – Ligh Decoupled που αναπτύχθηκε από το Ισραηλινό IMI. Τα ραντάρ και οι αισθητήρες υπερύθρων του συστήματος, εκτός από τους ανιχνευτές προειδοποίησης λέιζερ, είναι εγκατεστημένοι σε κάθε πλευρά του πυργίσκου, ενώ οι δύο εκτοξευτές φόρτισης διπλού κατακερματισμού είναι εγκατεστημένοι στην οροφή του πυργίσκου για κάλυψη 360°. Η βασική παθητική θωράκιση είναι πιθανώς ισοδύναμη με αυτή του βρετανικού AJAX και επομένως θα βρίσκεται στο επίπεδο STANAG 4 (πυρομαχικά B32 API 14,5 x 114 mm στα 200 μέτρα) για το βαλλιστικό εξάρτημα σε ολόκληρη την αδιαφανή περίμετρο και STANAG 3a / 3b (8 kg TNT) έναντι εκρηκτικών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επιπλέον πάνελ και πλακίδια ERA θα μπορούσαν να τοποθετηθούν στο όχημα ανάλογα με το λειτουργικό πλαίσιο. Τέλος, για να μειώσει την υπογραφή του, το όχημα που παρουσιάστηκε στην AUSA 2018 εξοπλίστηκε με μια πρωτότυπη λύση, δηλαδή τα εξαγωνικά πλακίδια παραλλαγής Tacticam 3D που αναπτύχθηκαν από την Armorworks. Αυτό το κιτ είναι γνωστό για τη μείωση των θερμικών και ηλεκτρομαγνητικών εκπομπών μέσω των ακανόνιστων και ανυψωμένων μοτίβων που σχηματίζονται από τα αλληλένδετα πλακάκια.

Rheinmetall Land Systems – Raytheon:

Τέλος, τελευταίος ανταγωνιστής είναι το Lynx KF41 της Rheinmetall Land Systems, που παρουσιάστηκε από κοινού με τη Raytheon. Το Lynx KF2018, που παρουσιάστηκε στην έκθεση Eurosatory 41, είναι η τελευταία προσθήκη στον όμιλο Rheinmetall. Πρόκειται για ένα βαρύ IFV στην κατηγορία 40 – 50 τόνων που προτείνεται επί του παρόντος για το πρόγραμμα Land 400 Phase 3 ως μέρος της αντικατάστασης του αυστραλιανού M113AS4 και στον διαγωνισμό στην Τσεχική Δημοκρατία για την αντικατάσταση του Τσεχικού BMP-2. Η αμερικανική αγορά που ανοίγει για την αντικατάσταση των Bradley είναι, λοιπόν, προς το παρόν, η τρίτη ευκαιρία –και όχι το λιγότερο– για τη Rheinmetall να πουλήσει τον Lynx της. Στην τελευταία περίπτωση, ήταν απαραίτητο για τους Γερμανούς να βρουν έναν σταθερό τοπικό εταίρο, όχι μόνο για να δώσουν εγγυήσεις στην αμερικανική κυβέρνηση ως προς τη σταθερότητα της προσφοράς και τα βιομηχανικά οφέλη, αλλά και για να διεισδύσουν πιο εύκολα στις ίδιες τις ανατροπές. σύμπλεγμα του συστήματος προμήθεια από το Πεντάγωνο.

Αυτή τη στιγμή είναι η βαρύτερη πλατφόρμα στον ανταγωνισμό: με μέγιστη μάζα 50 τόνων, το Lynx έχει περίπου 18 τόνους ωφέλιμο φορτίο, κάτι που θα μας έδινε μια άδεια μάζα 38 τόνων για το πλαίσιο. Αυτό φαίνεται συνεπές, καθώς το κατώτερο τμήμα Lynx KF31 ζυγίζει επίσης 38 τόνους φορτωμένο. Αυτό το σημαντικό ωφέλιμο φορτίο επιτρέπει στην πλατφόρμα να είναι πολύ ευέλικτη και διαμορφώσιμη σε πολλές παραλλαγές, αφιερωμένη σε αποστολές διοίκησης, μεταφοράς στρατευμάτων, μηχανικής, αντιμετώπισης προβλημάτων και ακόμη και αποστολών υποστήριξης πυρός. Για την έκδοση IFV που παρουσιάστηκε στην AUSA 2018, η Rheinmetall κάνει λόγο για ωφέλιμο φορτίο 6 τόνων, και επομένως κενή μάζα περίπου 44 τόνων. Ο γερμανικός όμιλος επέλεξε λοιπόν να παρουσιάσει μια βαριά πλατφόρμα η οποία φαίνεται, ως έχει, να μην σέβεται τις προδιαγραφές του αμερικανικού στρατού που απαιτεί τη δυνατότητα μεταφοράς 2 OMFV σε ένα μόνο C-17. Στην πραγματικότητα, η Rheinmetall επέλεξε μια ελαφρώς διαφορετική προσέγγιση από τους ανταγωνιστές της: το Lynx είναι στην πραγματικότητα μεγαλύτερο από τις άλλες πλατφόρμες που παρουσιάζονται από την GDLS και την BAE Systems. Είναι επίσης μακρύτερο από το Bradley κατά περίπου 1,2 μέτρα. Χάρη σε αυτόν τον πρόσθετο χώρο, το Lynx KF41 μπορεί να μεταφέρει 3 μέλη πληρώματος αλλά και μια πλήρη ομάδα πεζικού 9 ατόμων. Με αυτόν τον τρόπο, το Lynx έχει σχεδιαστεί για να ανταποκρίνεται στις τελικές απαιτήσεις του αμερικανικού στρατού που θα προκύψουν αργότερα, με κίνδυνο να χάσει πόντους ιδιαίτερα στη στρατηγική κινητικότητα.

Όσον αφορά τον κύριο οπλισμό, το Lynx KF41 είναι εξοπλισμένο με τον πυργίσκο LANCE 2.0 με χαρακτηριστικό φέρινγκ, που πιθανότατα προορίζεται για τη βελτιστοποίηση της υπογραφής ραντάρ του οχήματος. Αυτός ο πυργίσκος ενσωματώνει ένα πυροβόλο Rheinmetall Wavoine 35 με θάλαμο 35 x 228 mm που έχει υψομετρική διαδρομή από +45 έως -10°. Η ικανότητα να φιλοξενεί ένα πυροβόλο των 50 mm αναφέρθηκε επίσης από τη Raytheon, αν ήταν το εγκαταλελειμμένο έργο Marder 913 τη δεκαετία του 503. αριστερή πλευρά. Προοριζόμενοι κυρίως για αντιαρματικούς πυραύλους όπως το SPIKE LR50, η Rheinmetall μίλησε επίσης για τη δυνατότητα ενσωμάτωσης του Stingers για να έχει μόνιμη ικανότητα SHORAD. Στην έκθεση AUSA 330, η Raytheon παρουσίασε τον πύραυλο TOW-ER, ο οποίος εγκατέλειψε το ενσύρματο σύστημα καθοδήγησής του και μπορεί πλέον να φτάσει έναν στόχο στα 2 μέτρα. Αυτό το μοντέλο πιθανότατα θα ενσωματωθεί στον «αμερικανοποιημένο» Λυγξ.

Όσον αφορά την προστασία, το Lynx διατηρεί παχιά παθητική θωράκιση που θα ήταν στο επίπεδο STANAG 6 στο μετωπικό τόξο και στα πλάγια (πυρομαχικά APFSDS 30 x 173 mm στα 500 m) και ισοδύναμη με STANAG 4 στην υπόλοιπη περίμετρο (όπως μια υπενθύμιση, B32 API 14,5 x 114 mm στα 200 m). Για προστασία από εκρηκτικά, θα μιλούσαμε για επίπεδο STANAG 4a / 4b, δηλαδή εκρηκτική γόμωση ισοδύναμη με 10 kg TNT κάτω από το δάπεδο ή μια κάμπια. Το Lynx διαθέτει επίσης το σύστημα ενεργής προστασίας Quick Kill της Raytheon. Αυτό είναι στην πραγματικότητα το σύστημα που αναπτύχθηκε το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2000 για το πρόγραμμα FCS και το οποίο παρέμεινε σε κατάσταση επίδειξης μέχρι τώρα. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι υποτίθεται ότι προσφέρει πλήρη ημισφαιρική προστασία. Η λειτουργία του είναι λίγο διαφορετική από άλλες συσκευές σκληρός φόνος στην αγορά, αφού οι εκτοξευτές αντιμέτρων είναι διατεταγμένοι κάθετα. Μόλις εκτοξευθούν, εστιάζουν στον στόχο χρησιμοποιώντας μίνι-διανυσματικά προωθητές για να τον καταστρέψουν. Εκτινάσσονται κάθετα πριν πέσουν στους επιτιθέμενους στόχους και ως εκ τούτου συγκεντρώνουν την έκρηξή τους προς το έδαφος, τα αντίμετρα υποτίθεται ότι παράγουν λιγότερα παράπλευρα αποτελέσματα από άλλα ανταγωνιστικά συστήματα.

Εν κατακλείδι

Το πρόγραμμα αντικατάστασης του Bradley έχει σημαντική σημασία για την ανανέωση των αμερικανικών δυνατοτήτων μετά τις δεσμεύσεις σταθεροποίησης στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Φαίνεται πλέον σχετικά ξεκάθαρο ότι το Bradley βρίσκεται σε διαδικασία ταχείας παροπλισμού, ο οπλισμός, η προστασία και η αρχιτεκτονική του έχουν φτάσει στα εγγενή όριά τους απέναντι στις νέες γενιές ρωσικών και κινεζικών οχημάτων μάχης πεζικού. Ωστόσο, η Ρωσία και η Κίνα φαίνεται να έχουν υποβαθμίσει τα τελευταία τους χαρτιά στο γήπεδο και είναι απίθανο να αποκαλύψουν νέα IFV σύντομα. Έτσι, αν οι Αμερικανοί τώρα δείχνουν να υστερούν, ξέρουν τώρα, και για τα επόμενα χρόνια, αν όχι για δεκαετίες, τα ανταγωνιστικά οχήματα που ίσως θα αντιμετωπίσουν στα μελλοντικά πεδία μάχης. Μπορούμε να στοιχηματίσουμε ότι αυτό θα τους επιτρέψει να εκδίδουν πολύ ακριβή αιτήματα και προδιαγραφές και επομένως να απομακρυνθούν από το φάσμα ενός «πεντάποδου προβάτου» για να επικεντρωθούν σε εκλεπτυσμένα και αποτελεσματικά σχέδια. Προς το παρόν, αυτό φαίνεται να συμβαίνει: η τεχνική ωριμότητα των πλατφορμών που ενδιαφέρουν σήμερα τον αμερικανικό στρατό μαρτυρεί αυτό. Η προέλευση των τριών πλατφορμών που προτείνονται επί του παρόντος ως μέρος αυτού του προγράμματος είναι επίσης αποκαλυπτική για ένα πράγμα: οι Αμερικανοί πιθανότατα θα ήταν πρόθυμοι να επιλέξουν ένα ξένο σχέδιο, αρκεί να ανταποκρίνεται καλύτερα στις απαιτήσεις του Στρατού “Το καλύτερο χτύπημα για τα χρήματα”.

Ευρύτερα, το πρόγραμμα OFMV αναδεικνύει για άλλη μια φορά δύο ενδιαφέρουσες τάσεις, προφανώς απόλυτα συνδεδεμένες, στον τομέα των τεθωρακισμένων οχημάτων. Πρώτον, παρατηρούμε μια αύξηση στα διαμετρήματα του κύριου οπλισμού: το βεληνεκές 20 – 25 mm ήταν σχετικά τυπικό στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ από τη δεκαετία του 1970. Σήμερα, οι νέες δυτικές πλατφόρμες και οι πυργίσκοι μεσαίου διαμετρήματος συχνά ενσωματώνουν ένα κύριο όπλο στο 30 –. Τμήμα 40 mm. Η μοναδική επιτυχία του Bushmaster II Mk44, με περισσότερες από 1.600 πωλήσεις σε 20 χώρες, δεν χρειάζεται πλέον να αποδεικνύεται. Σημειώστε επίσης τη δημοτικότητα του τηλεσκοπικού 40 χλστ., το οποίο θα εξοπλίσει τόσο τα γαλλικά Jaguar EBRC, αλλά και το βρετανικό AJAX και το εκσυγχρονισμένο Warrior (WCSP). Έχοντας άμεσο ενδιαφέρον για διαμετρήματα όπως τα 50 mm, οι Αμερικανοί είναι στην πραγματικότητα μέρος μιας γνωστής τάσης μιας μόνιμης κούρσας μεταξύ σπαθιού και πανοπλίας. Λογικά, αυτές οι επιλογές έχουν σαφή αντίκτυπο στην αύξηση της μάζας του οχήματος σε σύγκριση με τις προηγούμενες γενιές. Για να φιλοξενηθεί ένας μεγαλύτερος και βαρύτερος κύριος οπλισμός, ήταν απαραίτητο να διευρυνθούν οι πυργίσκοι και, επομένως, το σασί και οι κινητήρες ανάλογα με το μέγεθος. Έτσι, αν αναλογιστούμε ότι το OMFV θα έχει άδεια μάζα 38 τόνων, τότε θα εξακολουθεί να ζυγίζει σχεδόν 70% περισσότερο από το Bradley που υποτίθεται ότι θα αντικαταστήσει. Μια γενική τάση αύξησης της μάζας που παρατηρείται σε όλα τα σύγχρονα και μελλοντικά οχήματα και από την οποία μάλλον δεν θα ξεφύγει το OMFV.

Παθιασμένος με τα τεθωρακισμένα οχήματα και τον στρατιωτικό εξοπλισμό, ο Nicolas Maldera είναι επί του παρόντος Διευθυντής Προσφορών στη Centigon France, μια βρετονική ΜΜΕ γνωστή στην κατασκευή πολιτικών τεθωρακισμένων οχημάτων για υπουργεία, πρεσβείες, ειδικές δυνάμεις, ακόμη και δυνάμεις εσωτερικής ασφάλειας. Έχοντας εργαστεί στην Nexter στην ανάλυση ανταγωνισμού, Συνεργάτης άμυνας για το Ίδρυμα iFRAP, είναι επίσης ο συγγραφέας του έργου που δημοσιεύτηκε στις 7 Μαρτίου 2019 με τίτλο «Συνεργασία στις Προμήθειες Χερσαίων Εξοπλισμών – Μια Εμπειρική Μελέτη Γαλλο-Γερμανικών Έργων» σχετικά με τα ματαιωμένα γαλλογερμανικά σχέδια δεξαμενών από τη δεκαετία του 1950.