Η γερμανική θέση έναντι των εξαγωγών οπλικών συστημάτων στη Σαουδική Αραβία μετά την υπόθεση Khashoggi δημιουργεί σοβαρά προβλήματα για ολόκληρη την ευρωπαϊκή BITD, ήδη εξασθενημένη από τις πιθανές συνέπειες ενός σκληρού BREXIT και την οργάνωση του κανονισμού ITAR από τη διοίκηση και τη βιομηχανία των ΗΠΑ. .
Εκτός από την κοινοπραξία Eurofighter και τον κατασκευαστή πυραύλων MBDA, συμπεριλαμβανομένης της πώλησης 48 πολεμικών αεροσκαφών Typhoon και οι πύραυλοι Meteor μπλοκάρονται από την αδιαλλαξία της γερμανικής κυβέρνησης, είναι η σειρά της Airbus η οποία, μέσα από το όραμα του προέδρου της Ο Tom Enders, ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει την «απο-γερμανικοποίηση» ορισμένων από τα προϊόντα του, όπως το αεροσκάφος μεταφοράς C-295. Άλλες συσκευές λέγεται ότι υποβάλλονται στην ίδια διαδικασία, συμπεριλαμβανομένων ελικοπτέρων που έχουν αποκλειστεί για εξαγωγή λόγω ενός πολύ μικρού αριθμού εξαρτημάτων που παράγονται στη Γερμανία, σύμφωνα με τις δηλώσεις του.
Παρά τις συμφωνίες που υπογράφηκαν με τη Γαλλία σχετικά με το όριο εφαρμογής ενός γερμανικού εμπάργκο κάτω από το 20% των εξαρτημάτων που παράγονται στη Γερμανία για ένα δεδομένο κομμάτι εξοπλισμού, είναι πάνω απ' όλα ένα πρόβλημα εσωτερικής πολιτικής που λειτουργεί στη Γερμανία σήμερα. Από τη φύση της, περιορισμένη από κυβερνητικές συμμαχίες, η γερμανική κυβέρνηση υπόκειται σε μια ορισμένη μορφή ριζοσπαστικοποίησης των θέσεων κάθε μέρους της κυβέρνησης, έτσι ώστε να υπάρχει στην πολιτική της χώρας. Έτσι, το SPD, σύμμαχος του CDU της Άνγκελα Μέρκελ, κρατά ολοένα και περισσότερο «αντιμιλιταριστικές» θέσεις, αρνούμενος έτσι την ήδη μέτρια αύξηση στο 1,5% του ΑΕΠ έως το 2025 της αμυντικής προσπάθειας της χώρας και είναι ο πιο σκληρός αντίπαλος του άρση του εμπάργκο κατά της Σαουδικής Αραβίας.
Η λύση για την προστασία από τις δυνητικά καταστροφικές συνέπειες της γερμανικής ευελιξίας σε αυτόν τον τομέα, ενώ διατηρείται η φιλοδοξία για σημαντική βιομηχανική συνεργασία σε ευρωπαϊκή κλίμακα, δεν έγκειται σε συμφωνίες μεταξύ κρατών που υπόκεινται ευρέως σε αξιολόγηση και περιέχουν τους δικούς τους τομείς διαφωνίας, αλλά μέσω μια σπονδυλωτή εννοιολογική προσέγγιση του εξοπλισμού, που επιτρέπει σε κάθε παράγοντα να διεκδικεί τις πολιτικές του θέσεις στα μάτια της κοινής γνώμης του, χωρίς να εμποδίζει την εκτέλεση μιας σύμβασης που θεωρείται στρατηγικής σημασίας για τους εταίρους του, χωρίς να μοιράζεται την ίδια ανάγνωση των γεγονότων και την ανταπόκριση σε τους.