Πριν από τη συνάντηση των τριών αρχηγών κρατών των χωρών της Βαλτικής με τον Πρόεδρο Τραμπ στην Ουάσινγκτον, η Ντάλια Γκρίμπαουσκαϊτ, η Πρόεδρος της Λιθουανίας, εξήγησε στο εθνικό δημόσιο ραδιόφωνο LRT, ότι θα ζητούσαν από τον Αμερικανό πρόεδρο εντατικοποίηση της προστασίας και της παρουσίας αμερικανικών δυνάμεων στο έδαφος τους. Οι χώρες της Βαλτικής φοβούνται τις ρωσικές ενέργειες κάτω από το όριο των συγκρούσεων που επιτρέπουν την προσφυγή στο άρθρο 5 της Ατλαντικής Συμμαχίας, ιδίως λόγω της πολύ μεγάλης ρωσικής μειονότητας που ζει σε αυτές τις τρεις χώρες, και μάλιστα μάλλον «κακομεταχειρίζονται» από τις αρχές της Βαλτικής, αν και κατάσταση έχει βελτιωθεί σημαντικά μετά την παρέμβαση της ΕΕ. Το πιο φοβερό σενάριο θα ήταν μια ρωσική επέμβαση που θα βοηθήσει την εξέγερση αυτών των μειονοτήτων, στο μοντέλο του Ουκρανικού Donbass ή της Γεωργιανής Νότιας Οσετίας.
Παρά τη σημαντική αύξηση των προϋπολογισμών των στρατών των κρατών της Βαλτικής, όλοι σεβόμενοι τον κανόνα του 2% που αποφάσισε το ΝΑΤΟ, παραμένουν ανίκανοι να εφαρμόσουν εξοπλισμό όπως μαχητικό στόλο ή βαρέα άρματα μάχης, πιθανότατα να αποτύχουν. επιθετικό, και επομένως παίζουν αποτρεπτικό ρόλο.
Όπως όλες οι χώρες με χαμηλό ΑΕΠ, οι χώρες της Βαλτικής δεν είναι πλέον σε θέση να εξοπλιστούν με νέο και σύγχρονο εξοπλισμό, καθώς οι τιμές έχουν φτάσει σε τόσο υψηλά επίπεδα. Στην πραγματικότητα, σχεδόν οι μισές χώρες της ΕΕ αναγκάζονται πλέον να εξοπλιστούν με την πλειοψηφία μεταχειρισμένων αεροσκαφών ή τεθωρακισμένων οχημάτων (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία, Κροατία, Σλοβενία, Πορτογαλία κ.λπ.) και αρκετές χώρες αντιμετωπίζουν εμφανείς δυσκολίες στην ανανέωση του εξοπλισμού τους, όπως η Ελλάδα ή η Ισπανία. Αυτές οι χώρες εξαρτώνται έτσι όλο και περισσότερο από τις Ηνωμένες Πολιτείες για την άμυνά τους, και γίνονται, απρόθυμα, ένα σημαντικό δυναμικό ψήφου ευθυγραμμισμένο με τις Ηνωμένες Πολιτείες στις ευρωπαϊκές διαδικασίες.
Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τη δυνατότητα να συγκεντρώσει μέρος της δράσης της για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, με απλό και αποτελεσματικό τρόπο. Με την ενσωμάτωση της επιστροφής της φορολογικής επένδυσης σε ευρωπαϊκό έδαφος στο πεδίο των ευρωπαϊκών υπηρεσιών, η ΕΕ θα μπορούσε να οργανώσει ένα πρόγραμμα για να εξοπλίσει τις ευρωπαϊκές χώρες που πληρούν αυτά τα κριτήρια (χαμηλό ΑΕΠ, κακή αναλογία εξοπλισμού/στρατιωτικών), προσφέροντας χρηματοδότηση για 20 χρόνια κατασκευής εξοπλισμού στην Ευρώπη σε ποσοστό μεγαλύτερο από 75% και αντιστοιχεί έως και 35% από τη χώρα (ή τις κατασκευαστικές χώρες) με βάση τις αποδόσεις των επενδύσεων που συνδέονται με την εκτέλεση του προγράμματος και μια αντίστοιχη συνεισφορά 15% της ίδιας της ΕΕ. Για λόγους δικαιοσύνης, οι χώρες που δεν πληρούν τα κριτήρια θα επωφεληθούν επίσης από τη μείωση κατά 35%, αλλά από συνεισφορά 5% μόνο από την ΕΕ.
Αυτό το μέτρο θα ευνοούσε τις ευρωπαϊκές εταιρείες, ενώ σήμερα οι αμερικανικές εταιρείες είναι αυτές που απολαμβάνουν πολλές επιτυχίες στην Ευρώπη.
Έτσι, σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, ένα αεροσκάφος όπως ένα νέο Mirage 2000, εκσυγχρονισμένο στο επίπεδο αεροσκαφών αντίστοιχης κατηγορίας όπως το Gripen ή το F16, το οποίο επομένως θα κόστιζε 35 έως 40 εκατομμύρια ευρώ ανά μονάδα, θα μπορούσε να προσφερθεί σε αυτές τις χώρες για 2 εκατομμύρια ευρώ ετησίως ανά συσκευή, συμπεριλαμβανομένης της συντήρησης. Σε αυτό το τίμημα, χώρες όπως η Λετονία θα μπορούσαν να έχουν μια μοίρα 15 αεροσκαφών και να εξασφαλίσουν τη δική τους αεράμυνα.
Ένα τέτοιο μοντέλο θα επέτρεπε επίσης την αφαίρεση του 40 έως 50% των επενδύσεων σε αμυντικό εξοπλισμό από τους λογαριασμούς του δημόσιου χρέους, επιτρέποντας σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες να αυξήσουν τους προϋπολογισμούς τους που προορίζονται για την απόκτηση αμυντικού εξοπλισμού έως και 50%. όπως σχεδιάζεται και κατασκευάζεται στην Ευρώπη.