Artyleria dalekiego zasięgu: Francuzi o tym myślą, niemieccy przemysłowcy już to przewidują

Artyleria dalekiego zasięgu stała się krytycznym problemem operacyjnym dla współczesnych armii, jego skuteczność w konfliktach o dużej intensywności została szeroko zademonstrowana na Ukrainie. I w tej dziedzinie nowoczesne systemy, takie jak HIMARS amerykańskiej firmy Lockheed-Martin czy rosyjskie Tornado S i G, wnoszą znaczną wartość dodaną w stosunku do starszych systemów, w szczególności ze względu na ich precyzję iniezrównany zasięg z systemami poprzedniej generacji.

Na Zachodzie tylko Stany Zjednoczone udowodniły know-how w tej dziedzinie, ten ostatni opracował M270 MRLS, który wszedł do służby w 1980 roku jako odpowiedź na radziecki Grad i Smerch. I faktycznie kilka armii NATO, w tym RFN, Francja, Wielka Brytania, ale także Włochy, Holandia, Grecja, Turcja i Norwegia, wyposażyło się w latach 80. w to urządzenie umożliwiające dotarcie do celów oddalonych do 45 km z prawdopodobną okrągłą szczeliną o długości około dziesięciu metrów i znacznymi możliwościami niszczenia.

Niemniej jednak niektóre kraje europejskie, aw szczególności Francja, dysponowały know-how umożliwiającym opracowanie podobnych urządzeń. Jednak upadek bloku sowieckiego i drastyczne zmniejszenie formatów i budżetów armii europejskich nie pozwoliły francuskim inżynierom wejść na tę ścieżkę. Z kolei po drugiej stronie Atlantyku armia amerykańska rozpoczęła pod koniec lat 90. prace nad następcą M270.

Miał być bardziej mobilny i łatwiejszy do wystrzelenia niż ciężki M270 i jego 25 ton w walce, nowe urządzenie miało być również uzbrojone w nowe rakiety o zwiększonym zasięgu i precyzji. W ten sposób Lockheed-Martin opracował M142 HIMARS, który był montowany na ciężarówce 6 × 6, a nie na gąsienicowej formie plażowej, i który osiągnął tylko 16 ton w skali, co pozwala w razie potrzeby na transport lotniczy.

Konieczne będzie jednak dotarcie do 2010 r., aby M142 wszedł do służby w armii amerykańskiej, a następnie w korpusie piechoty morskiej i Gwardii Narodowej. Pomimo skuteczności systemu zademonstrowanej w Afganistanie, a następnie w Syrii, dopiero w 2018 roku HIMARS zamówi pierwszy kraj europejski, w tym przypadku Rumunia na 54 sztuki.

W tym samym czasie wiele armii europejskich odkładało na półkę swoje M270, na przykład Norwegia, Dania i Holandia, podczas gdy inne odkładały modernizację, na przykład Wielka Brytania. Wszystkie europejskie armie utrzymujące M270 w swoim ekwipunku znacznie zmniejszyły swój personel, na przykład Francja, która zredukowała swoją flotę do zaledwie 13 kopii w 1ᵉʳ Pułku Artylerii, z których mimo wszystko 7 lub 8 byłoby skutecznie operacyjnych.

Co więcej, nawet gdyby Francja zmodernizowała swoje systemy do standardu LRU, a Bundeswehra do systemu Mittleres Artillerieraketen (II MARZEC), od kilku lat są uważane za przestarzałe, zwłaszcza w obliczu nowych rosyjskich wyrzutni rakiet wielokrotnych, takich jak Tornado. Wojna na Ukrainie wywołała efekt elektrowstrząsu w tym rejonie w Europie i poza nią, ponieważ zadeklarowało się aż czterech nowych klientów na M142 Himars, trzy kraje bałtyckie i Polska, podczas gdy inne armie Unii Europejskiej prowadzą konsultacje w na tym obszarze, włączając armię brytyjską, armię norweską i armię fińską.

We Francji, w ramach kolejnej ustawy o programowaniu wojskowym na lata 2024-2030, wymiana M270 LRU stanowi duże wyzwanie. Jednak do tej pory Ministerstwo Sił Zbrojnych nie ogłosiło jeszcze swoich arbitrażów na korzyść gotowego LRM, najprawdopodobniej amerykańskiego M142 HIMARS, czy też system zostanie opracowany przez francuski przemysł obronny. Z drugiej strony za Renem producenci w dużej mierze przejęli inicjatywę w przewidywaniu przyszłych potrzeb Bundeswehry.

75% tego artykułu pozostało do przeczytania,
Subskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 6,90 €.

Subskrypcja biuletynu