Willen de Verenigde Staten de Franse defensie-industrie uitschakelen?

De afgelopen jaren hebben de Verenigde Staten vaak grote defensiecontracten uit de neus en baard van Frankrijk gestolen, waarbij ze de klant soms zelfs ertoe aanzetten een andere dienstverlener te kiezen, zolang deze niet Frans was. Of het nu Poolse Caracal-helikopters, Belgische of Zwitserse F-35's, Qatarese korvetten of zeer recent Australische onderzeeërs zijn, opeenvolgende Amerikaanse regeringen hebben de oprechte wens getoond om Frankrijk de toegang tot bepaalde internationale markten te beletten, en gingen zelfs zo ver dat ze massale operaties om Parijs uit te werpen, zoals: in Griekenland over fregatten en de bestelling van Rafale. Voor sommige waarnemers is dit slechts een bedrijfsstrategie, handig samengevat door een "business is business" die de agressiviteit van de Verenigde Staten tegenover Frankrijk zou rechtvaardigen.

Door de gebruikte strategieën en de vastberadenheid die de Verenigde Staten in deze gevallen hebben getoond te observeren, begrijpen we echter dat de inzet veel verder gaat dan alleen de commerciële criteria, om uit te breiden tot een echte strategie van controle over het buitenlands beleid en de verdediging van de westerse sfeer , vooral in Europa, een gebied waarin Frankrijk en zijn van het gaullisme geërfde posities een obstakel, zelfs een bedreiging lijken te zijn voor de Verenigde Staten. In dit artikel zullen we zien waarom en hoe Washington deze strategie verwoordt, en we zullen de oplossingen bestuderen die Frankrijk ter beschikking staan ​​om te proberen zich ertegen te verzetten.

Een unieke industrie in het Westen

Buiten de Verenigde Staten is de Franse defensie-industrie uniek in het Westen, omdat zij de enige is die in staat is alle verdedigingssystemen van een moderne strijdmacht te ontwerpen en te vervaardigen, zonder op verschillende kritieke gebieden afhankelijk te zijn van Amerikaans materieel. Met uitzondering van bepaalde specifieke uitrusting, zoals het boordbewakingsvliegtuig E-2C Hawkeye, of de katapulten waarmee het vliegdekschip Charles de Gaulle is uitgerust, is de Franse industrie feitelijk in staat alle noodzakelijke uitrusting voor haar strijdkrachten te produceren. variërend van gepantserde voertuigen tot gevechtsvliegtuigen, van onderzeeërs tot helikopters, inclusief raketten, radars en ruimtesystemen. Het is, samen met Groot-Brittannië, ook het enige Europese land dat beschikt over een eigen nucleaire afschrikkingsmacht, gebaseerd op vier nucleaire onderzeeërs met ballistische raketten uitgerust met intercontinentale ballistische raketten, en op twee squadrons van Rafale uitgerust met supersonische kernraketten in de lucht.

Het is niet alleen autonoom op dit gebied, maar de uitrusting is gelijk aan en overtreft soms zelfs zijn Amerikaanse tegenhangers, terwijl het in de meeste gevallen zuiniger is in aanschaf en gebruik met gelijke of betere prestaties. Zo werd door de Franse staat voor iets meer dan 1 miljard euro een nucleaire aanvalsonderzeeër van de Suffren-klasse aangeschaft, terwijl de Amerikaanse marine 3,5 miljard dollar betaalde voor een Virginia, zeker beter bewapend in termen van kruisraketten, maar niet efficiënter dan de Franse onderzeeër in zijn primaire functie van Hunter-killer, de jacht op vijandelijke onderzeeërs en schepen. Hetzelfde geldt voor het gevechtsvliegtuig Rafale, dat de F-35 op veel gebieden overtreft (manoeuvreerbaarheid, actieradius, penetratie op lage hoogte, enz.) en waarvan de prestaties op het gebied van datafusie in de F4-versie die van het Amerikaanse vliegtuig zullen inhalen, voor de helft van de eigendomskosten.

Om dit te bereiken, en gezien de Franse economische en demografische beperkingen, is het van essentieel belang dat Parijs steunt op belangrijke exportmarkten, aangezien de nationale vraag niet voldoende is om een ​​dergelijke industriële uitputting aan te wakkeren. Bijgevolg is 40% van de jaarlijkse omzet die wordt geregistreerd door de Franse industriële technologische en defensiebasis, of BITD, gekoppeld aan de export van defensiematerieel, wat goed is voor 80.000 directe banen en 120.000 indirecte en veroorzaakte banen in het land, en dit bepaalt de flexibiliteit van deze industrie om evolueren en bloeien. Inderdaad, en net als de doelstellingen van de Amerikaanse CAATSA-wetgeving die bedoeld is om Moskou exportinkomsten van zijn defensie-industrie te ontnemen om zijn eigen vermogen om volledige strategische autonomie te behouden, lijkt Washington te proberen Parijs zijn exportmarkten te ontnemen, want hetzelfde doel, maar met minder voor de hand liggende methoden.

Gerichte, herhaalde en verwoestende aanvallen

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement