ساب و بوئینگ بمب قطر کوچک خود را که از یک کانتینر زمینی پرتاب شده است آزمایش می کنند

مهمات هوا به زمین بمب با قطر کوچک GBU-39 یک بمب هدایت شونده و سبک است که هدف آن از بین بردن اهداف مختلف از موقعیت های تقویت شده تا خودروهای زرهی و در عین حال محدود کردن خسارات و خسارات جانبی است. با وزن 129 کیلوگرم، دارای سیستمی از باله ها است که پس از رها شدن به آن اجازه می دهد تا به اهدافی تا فاصله 110 کیلومتری یا 75 کیلومتری برای اهداف متحرک برسد. این موشک که در انواع مختلفی تولید شده است، بارهای نظامی متفاوتی را با ماهیت و قدرت متفاوت بسته به ماموریت و هدف حمل می کند، همچنین هدایتی را که می تواند به صورت اینرسی به سیگنال GPS، لیزر یا رادار متصل شود، حمل می کند.

یکی از مزایای GBU-39 و مسیر سر خوردن آن این است که می تواند نزدیک به هدف مانور دهد تا مثلاً از زاویه حمله مناسب به هدف حمله کند. دقیقاً به همین دلیل بود که بوئینگ که برای این مناسبت با ساب سوئدی نیروهای خود را ملحق کرد، توسعه یافت نسخه زمین به زمین این مهمات، ترکیب یک تقویت کننده موشک با GBU-39 برای ایجاد ارتفاع و سرعت پوزه که به آن اجازه می دهد تا به اهدافی تا فاصله 130 کیلومتری برسد. مونتاژ در یک کانتینر پرتاب مستقل یا در یک لوله پرتاب M26 نصب شده به M270 یا هیمارس.

آزمایش‌های بمب قطری کوچک پرتاب شده از زمین یا GLSDB که در سال 2015 آغاز شد، قابلیت‌های امیدوارکننده‌ای را از نظر برد و دقت و همچنین انعطاف‌پذیری در استفاده نشان داد. در واقع، GLSDB را می توان به راحتی از یک وسیله نقلیه یا کشتی حمل کرد یا از کار خارج کرد و قدرت شلیک را با هزینه نسبتاً پایین از نظر عملکرد ارائه می دهد. در واقع، می تواند در مدت زمان نسبتاً کوتاهی، کمبودهای خاصی را که توپخانه آمریکایی امروز با آن مواجه است، پر کند، تا اینکه سیستم های آتش غیرمستقیم جدید، یکی از برنامه های اصلی ارتش ایالات متحده در حال انجام است.

واقعیت این است که اگر GLSDB برد و دقت جالبی داشته باشد، مانند تمام مهمات گلایدینگ، یک ضعف قابل توجه یعنی سرعت پایین آنها نیز وجود دارد. در واقع، یک بمب گرانشی معلق در هوا بین 250 تا 300 گره حرکت می کند و باعث می شود در برابر سیستم های دفاعی بسته آسیب پذیر استمانند Pantsir روسی یا Tor M2. برای مقابله با این آسیب‌پذیری، حملات هوایی از چندین GBU-39 به طور همزمان استفاده می‌کنند، که احتمال اینکه یک CIWS بتواند همه آنها را از بین ببرد، به طور قابل توجهی کاهش می‌دهد و بنابراین از انهدام هدفی که برای محافظت از آن در نظر گرفته شده بود جلوگیری می‌کند. احتمالاً به محض اینکه دشمن از سیستم‌های حفاظت نزدیک استفاده می‌کند، رویه مشابهی برای GLSDBها در نظر گرفته شود. علاوه بر این، رویه‌های شناسایی و تعیین اهداف باید برای استفاده زمینی یا دریایی تطبیق داده شود، که بسیار متفاوت از روش‌هایی است که از هواپیما انجام می‌شود.

با این حال، با GLSDB، ارتش ایالات متحده می تواند یک راه حل موقت جالب و ارزان برای افزایش سریع قدرت شلیک خود در عمق دستگاه دشمن داشته باشد. توانایی آن برای پیاده سازی از کانتینرهای پرتاب مستقل نیز امکان پراکندگی این بردارها و در نتیجه کاهش آسیب پذیری آنها را فراهم می کند. مهمتر از همه، این به نیروهای آمریکایی اجازه می دهد تا از مزایای پشتیبانی هوایی نزدیک، بدون نیاز به داشتن این پشتیبانی هوایی، به هر دلیلی، برخوردار شوند.

با این حال، ما باید منتظر دستور احتمالی ارتش ایالات متحده برای این سیستم باشیم که، همانطور که می دانیم، در حال حاضر با برنامه های نوسازی متعددی مواجه است که هر کدام از دیگری گران تر و در عین حال همه به یک اندازه ضروری هستند. با وجود ویژگی های انکارناپذیر آن، بنابراین مطمئن نیست که ارتش آمریکا این سیستم تسلیحاتی را از بوئینگ و ساب به دست خواهد آورد.