Τα δύο μεγάλα προγράμματα γαλλογερμανικής αμυντικής συνεργασίας, το SCAF για το σχεδιασμό ενός μαχητικού αεροσκάφους νέας γενιάς και το εναέριο σύστημα μάχης του, και το MGCS, που στοχεύει στους ίδιους στόχους, για άρματα μάχης και βαρέα τεθωρακισμένα οχήματα, συναντούσαν πάντα μια κάτι παραπάνω από μικτή υποδοχή, σε αμυντικούς κύκλους, και στις δύο πλευρές του Ρήνου.
Είναι πάνω απ' όλα η πολιτική αποφασιστικότητα, ιδιαίτερα αυτή των δύο εποπτικών υπουργών, του Γάλλου Sébastien Lecornu και του Γερμανού Boris Pistorius, που κατάφερε να ξαναρχίσει αυτές τις πρωτοβουλίες, βαθιά βυθισμένες στη βιομηχανική αντιπολίτευση, ακόμη και στις προδιαγραφές. Ωστόσο, κανένας από τους δύο δεν έχει απαλλαγεί από τις ανησυχίες και την απροθυμία που τους περιβάλλουν από την έναρξή τους, το 2015 για το MGCS και το 2017 για το SCAF.
Ενώ και τα δύο προγράμματα έχουν δει τη διεθνή βάση τους να επεκτείνεται, προς την Ισπανία και το Βέλγιο για το SCAF, και πιθανώς την Ιταλία, για το MGCS, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά ερωτήματα και ανησυχίες σχετικά με την πιθανότητα να πραγματοποιηθούν και να δικαιολογήσουν τεχνολογικές, δημοσιονομικές αλλά και προγραμματικές επενδύσεις για οι στρατοί των δύο χωρών.
Ποιες είναι λοιπόν οι απειλές που, αντικειμενικά, είναι ή θα μπορέσουν να εκτροχιάσουν το SCAF και το MGCS; Και μπορούμε να τα ποσοτικοποιήσουμε, για να προσδιορίσουμε τις πιθανότητες να ολοκληρωθούν αυτά τα προγράμματα;
περίληψη
Μια συγκεκριμένη και πανομοιότυπη αρχιτεκτονική για τα δύο γαλλογερμανικά προγράμματα SCAF και MGCS
Εκτός από τη γαλλογερμανική καταγωγή τους, τα προγράμματα SCAF και MGCS μοιράζονται μια παγκόσμια αρχιτεκτονική, καθιστώντας τα και τα δύο πολύ κοντά, στην άρθρωση και στενά συνδεδεμένα, στη διαχείριση και την εφαρμογή τους.
Έτσι, σχεδιάστηκαν και τα δύο ως προγράμματα εν καιρώ ειρήνης, ενώ η υπόθεση μιας πιθανής αντιπαράθεσης, ιδιαίτερα με έναν μεγάλο και συμμετρικό αντίπαλο, όπως η Ρωσία, απλώς δεν προβλεπόταν βραχυπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα.
Από τότε, διατυπώθηκαν όπως πολλά βασικά μεταψυχροπολεμικά προγράμματα, με πολύ υψηλές τεχνολογικές φιλοδοξίες, και ένα ιδιαίτερα εκτεταμένο χρονοδιάγραμμα, που φέρνει την έναρξη λειτουργίας έως το 2040 ή μετά.
Για αυτό, και οι δύο σχεδιάζονται σε τέσσερις φάσεις: μια φάση προκαταρκτικής μελέτης για τον καθορισμό των λειτουργικών και τεχνολογικών προδιαγραφών, μια φάση για το σχεδιασμό των τεχνολογικών επίδειξης, μια φάση πρωτοτύπων και μια φάση παραγωγής. Μετά από επτά χρόνια, και οι δύο εξακολουθούν να βρίσκονται στη Φάση 1, με το SCAF λίγο πιο μακριά στη Φάση 1Β, τη μελέτη πριν από το σχεδιασμό των επίδειξης.
Επιπλέον, τα δύο προγράμματα έχουν δει το βιομηχανικό τους πεδίο να διευρύνεται, με την πάροδο των ετών, με την άφιξη της Ισπανίας, μετά το Βέλγιο, στο SCAF και την ανακοινωθείσα άφιξη της Ιταλίας στο MGCS.
Απομένει να διαβάσετε το 75% αυτού του άρθρου. Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 1,99€. Συνδρομές Ανώτερο παρέχει επίσης πρόσβαση σε αρχεία (άρθρα άνω των δύο ετών)
διαβάζοντας τα τελευταία άρθρα που αφορούν το F5 και τους νέους κινητήρες σαφράν και άλλα, μπορούμε να σκεφτούμε ότι το SCAF είναι ήδη θαμμένο, στη γαλλική πλευρά. Σε κάθε περίπτωση οι Γερμανοί δεν ήθελαν μια ενσωματωμένη έκδοση που είναι υποχρεωτική για τα αεροπλανοφόρα μας. το F5 θα είναι πολύ καλό για εμάς και όπως έχω ήδη επισημάνει, το stealth γίνεται δευτερεύον όταν υποθέσουμε ότι είναι τα drones που μπαίνουν πρώτα.
Η πιθανότητα να πραγματοποιηθούν αυτά τα δύο έργα είναι πράγματι μικρή. Αλλά μπορούμε να έχουμε την αίσθηση ότι οι δύο χώρες μας βρίσκονται στο ίδιο κρεβάτι όπου η καθεμία τραβάει την κουβέρτα για τον εαυτό της, ακόμα κι αν η Γερμανία φαίνεται να τραβάει πιο δυνατά. Όταν οι Αμερικανοί μιλούν για την παλιά Ευρώπη, δεν αναφέρονται μόνο στην ιστορία, αλλά και στην ξεπερασμένη πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία, αν και το μέγεθός της έχει μεγαλώσει, η στρατηγική δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου. Χωρίς να πάμε σε ομοσπονδία, γίνεται ολοένα και πιο σημαντικό να έχουμε μια κοινή συνείδηση όπου θα μιλάμε για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα πριν από τα εθνικά συμφέροντα ή αντ' αυτού, και υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά, κρίμα γιατί η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο που αντιπροσωπεύει η Ευρώπη είναι στην πραγματικότητα μόνο μια χάρτινη τίγρη.
Εν ολίγοις, είναι περισσότερο από πιθανό να μην υπάρξει ούτε SCAF ούτε MGCS.
Για την SCAF, δεν έχει σημασία: απλά πρέπει να εμπιστευτείτε την Dassault και να της παρέχετε τα απαραίτητα κεφάλαια που θα χρησιμοποιηθούν σωστά.
Το πραγματικό πρόβλημα, αν πιστεύουμε στο μέλλον των βαρέων τεθωρακισμένων οχημάτων, είναι ο διάδοχος του Leclerc.
Το θέμα έχει ήδη καλυφθεί εδώ
Θα ήμουν περίεργος να μάθω την τελευταία κατάσταση των σκέψεων του Marc Chassillan σχετικά με το θέμα.
Σε ένα παλιό άρθρο, ο ίδιος προτείνατε συνεργασία με την Ινδία ή τα Εμιράτα, ικανοποιημένοι χρήστες του Leclerc στην Υεμένη…
Ο Marc είναι λίγο πολύ στην ίδια γραμμή, δηλαδή ότι πρέπει να επανεπενδύσουμε το βαρύ τμήμα, στην ενδιάμεση γενιά, και ότι μπορούμε, για αυτό, να στραφούμε σε άλλους εταίρους, όπως τα ΗΑΕ.
Αυτό που προκαλεί έκπληξη όταν διαβάζετε αυτό το εξαιρετικό άρθρο είναι ότι δεν γίνεται καμία αναφορά στα άλλα γαλλογερμανικά προγράμματα που απέτυχαν την προηγούμενη δεκαετία λόγω των γερμανικών κυβερνήσεων ή του κοινοβουλίου, για να μην αναφέρουμε τα εγκαταλειμμένα προγράμματα εκσυγχρονισμού, αφήνοντας τη Γαλλία και την Ισπανία με το ράμφος τους στο νερό.
Μπορούμε επίσης να θυμηθούμε τα προγράμματα που ονομάζονται Euro-something, Δούρειοι ίπποι των ισραηλινών ή αμερικανικών βιομηχανιών στην Ευρώπη που ελέγχονται από τη…Γερμανία.
Και ενώ βρισκόμαστε σε αυτό, ας μην ξεχνάμε τα αντιπυραυλικά προγράμματα των οποίων η Γερμανία ανακηρύχθηκε ηγέτης κάνοντας τα πάντα για να εμποδίσει τη Γαλλία και την Ιταλία να συμμετάσχουν σε αυτά παρά τις κοινές τους επιτυχίες Aster
Σίγουρα μιλάμε για τον μακιαβελικό τομέα της διεθνούς πολιτικής και οφείλουμε σεβασμό και σεβασμό στους ηγέτες που ορίζονται με καθολική ψηφοφορία, αλλά πότε θα καταλάβουν οι Γάλλοι ηγέτες ότι όχι μόνο οι Γερμανοί δεν θέλουν καμία συνεργασία με τη Γαλλία, αλλά επιπλέον, δεν θέλετε τι να καταπιείτε και στη συνέχεια να αρπάξετε τις γαλλικές δεξιότητες;
Πολλοί άνθρωποι που είναι εντελώς αντίθετοι στη συνεργασία με την FRG δεν έχουν καμία απολύτως ιδεολογική εγγύτητα, φαίνεται, με τα εθνικιστικά κόμματα, αλλά ανησυχούν για το εθνικό συμφέρον και το μέλλον της γαλλικής BITD
Αυτό είναι σωστό, αλλά ισχύει επίσης για τα γαλλο-βρετανικά προγράμματα, για παράδειγμα, και σε μικρότερο βαθμό, για τα γαλλο-ιταλικά προγράμματα. Επίσης, δεν έχω ιδέα πώς να μοντελοποιήσω/σειριοποιήσω αυτήν την παράμετρο για να την κάνω αντικειμενικό κριτήριο απειλής.
Τελικά, είναι πραγματικά απαραίτητο, όταν ήδη φλερτάρουμε με ένα πιθανό ποσοστό αποτυχίας γύρω στο 80%;
Οι πληροφορίες σχετικά με το F5 και τα Emirates προέρχονται από τον Michel Cabirol (La Tribune) ο οποίος είναι γενικά πολύ καλά ενημερωμένος. Είχα ήδη την ευκαιρία να ξεκαθαρίσω τον σκεπτικισμό μου για το μέλλον των γαλλο-γερμανικών στρατιωτικών έργων που μου φαίνονται καταδικασμένα σε αποτυχία ως αποτέλεσμα των αντιφατικών συμφερόντων των αμυντικών βιομηχανιών και του γερμανικού εθισμού στην Coca-Cola
Δεν τον είχα δει να περνάει. Ναι, γνωρίζω καλά τον Μισέλ και γράφει μόνο όταν είναι σίγουρος για τον εαυτό του. Άρα οι πληροφορίες είναι έγκυρες. ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!!!
Γεια σας και σας ευχαριστώ για αυτή τη νέα γνώση.
Η πιθανότητα αυτά τα δύο προγράμματα να δουν το φως της δημοσιότητας μου φαίνεται ακόμη μικρότερη αφού σας διαβάσω.
Για το SCAF, η εναλλακτική δεν θα ήταν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Ινδία;
Διάβασα αλλού ότι η Emirates θα μπορούσε να συσχετιστεί με το πρότυπο F5 με το drone της. Δεν ξέρω αν οι πληροφορίες είναι καλές, αν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, αλλά γιατί όχι να συνεχίσουμε με αυτές τις δύο χώρες για τον διάδοχο του Rafale ?
Κανείς δεν ξέρει ποιος θα είναι στην εξουσία σε 5 χρόνια, ακόμη λιγότερο σε 10 χρόνια, αλλά οι Γερμανοί σε αυτό το θέμα δεν μου φαίνονται πιο αξιόπιστοι από τους Ινδούς ή τους Εμιράτες, και οι ανάγκες τους απομακρύνονται περισσότερο από αυτές των Ινδών: Θα ήταν περίεργο αν οι Γερμανοί αποκτήσουν ένα αεροπλανοφόρο, οι Ινδοί έχουν ήδη δύο, ίσως και τρία σε λίγα χρόνια και θα χρειαστούν, όπως εμείς, αεροσκάφη ναυτικού.
Προς το παρόν, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι άλλη χώρα θα μπορούσε να συμμετάσχει στο Rafale Το F5 και το drone του Loyal Wingmen. Η υπόθεση, ωστόσο, δεν θα ήταν παράλογη, γιατί θα εξασφάλιζε νέες εξαγωγές και για τις δύο συσκευές. Λοιπόν, το 80 Rafale που παραγγέλθηκαν από το Άμπου Ντάμπι ήταν στο πρότυπο F4. Εάν τελικά συμμετείχαν στο πρόγραμμα, αυτό θα έτεινε να επιβεβαιώσει μια πρόσθετη παραγγελία, και όχι μικρή. Τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί σήμερα για αυτό το θέμα. Τίποτα όμως δεν το επιβεβαιώνει.