100 εκατομμύρια δολάρια για ένα μαχητικό αεροπλάνο, 25 εκατομμύρια δολάρια για ένα τανκ, 1 δισεκατομμύριο δολάρια για μια φρεγάτα… Ο δυτικός οπλισμός έχει φτάσει σε φαραωνικές τιμές τα τελευταία χρόνια, αναγκάζοντας τους στρατούς να μειώσουν το σχήμα τους και τους στόλους τους να προικιστούν.
Τι είναι όμως, αλήθεια, αυτή η εμπειρική παρατήρηση; Οι τιμές των όπλων σήμερα είναι πραγματικά υψηλότερες από ό,τι πριν από μερικές δεκαετίες, εφόσον συμπεριληφθεί η παράμετρος του πληθωρισμού; Και αυτή η αύξηση της τιμής των όπλων ισχύει ομοιόμορφα σε διαφορετικό εξοπλισμό και σε διαφορετικές χώρες;
Για την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, καθώς και για τον εντοπισμό των αιτιών τους και των συνεπειών στις επιχειρησιακές δυνατότητες των στρατευμάτων, απαιτείται μεθοδική ανάλυση. Και, ποιος ξέρει, ίσως θα αναδείξει απροσδόκητα ευρήματα;
περίληψη
Ο νόμος του Αυγουστίνου και οι αμείλικτες αυξήσεις στο κόστος αμυντικού εξοπλισμού
Το 1978, ο Norman R. Augustine, πρώην υφυπουργός Εξωτερικών γιαΣτρατού των ΗΠΑ από το 1975 έως το 1977, και ο οποίος θα ήταν πρόεδρος της Lockheed Martin στα τέλη της δεκαετίας του 1990, έκανε μια πρόβλεψη που έγινε διάσημη με το όνομα Νόμος του Αυγουστίνου.
« Εάν δεν αλλάξουν οι μέθοδοι και οι τάσεις κόστους του Πενταγώνου, ο προϋπολογισμός του Πενταγώνου γύρω στο 2050 θα χρησιμοποιηθεί για την αγορά ενός και μόνο τακτικού αεροσκάφους. Αυτό θα ανατίθεται τρεις ημέρες την εβδομάδα στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, τρεις ημέρες στο Ναυτικό των ΗΠΑ και μία ημέρα στο Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ. »
Ευτυχώς, αυτή η πρόβλεψη δεν θα γίνει πραγματικότητα. Λοιπόν, όχι ακριβώς. Πράγματι, την ίδια στιγμή, ο προϋπολογισμός του Πενταγώνου, από την πλευρά του, έχει πολλαπλασιαστεί επί 11, από 83 δισεκατομμύρια δολάρια το 1970, στη μέση του πολέμου του Βιετνάμ, σε 877 δισεκατομμύρια δολάρια το 2022, δηλαδή περισσότερο από το 810%. ο πληθωρισμός που βιώνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες από το 1970 έως σήμερα.
Ωστόσο, σύμφωνα με τον σημερινό γραμματέα της Πολεμικής Αεροπορίας, Frank Kendall, το νέο μαχητικό της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, από το πρόγραμμα NGAD, θα κοστίσει αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια ανά αντίγραφο, η τιμή των εκατό F4s, το 1970 Το βαρύ μαχητικό σημείο αναφοράς της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 70 και η άφιξη των πρώτων F-15.
Αλλά αυτός ο αγώνας για τεχνολογικές επιδόσεις, που οδήγησε σε αυτές οι ανεξέλεγκτες αυξήσεις τιμών, φαίνεται να έχει φτάσει, σήμερα, στο κατώφλι της βιωσιμότητας. Έτσι, η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ έβαλε το πρόγραμμα NGAD σε κατάσταση στασιμότητας, είναι καιρός, σύμφωνα με την επίσημη ομιλία, να αξιολογηθεί η συνάφεια των παραδειγμάτων που χρησιμοποιήθηκαν μέχρι τότε για τον σχεδιασμό αυτών των πολεμικών αεροσκαφών 6ης γενιάς, ενώ ο κινεζικός ανταγωνισμός φαίνεται να αναπτύσσει ένα πολύ καλύτερα ελεγχόμενο και πολύ αποτελεσματικό στρατιωτικό βιομηχανικό πρόγραμμα .
Θα ήταν λοιπόν ενδιαφέρον, σε αυτό το θέμα, να μελετήσουμε ακριβώς την εξέλιξη των τιμών του διαφορετικού αμυντικού εξοπλισμού, με βάση τις τιμές των ναυαρχίδων των οικογενειών εξοπλισμού των τριών μεγάλων παγκόσμιων εξαγωγέων όπλων, και, ίσως, μετριάσει τις βλαβερές συνέπειες.
Από το 1970 έως το 2020, η τιμή των όπλων έχει πενταπλασιαστεί στη Δύση
Για να γίνει αυτό, είναι σκόπιμο να απαριθμηθούν οι τιμές ορισμένων από τους αμερικανικούς, γαλλικούς και ρωσικούς εξοπλισμούς, ναυαρχίδες αυτής της περιόδου και να καθοριστεί η τιμή που αντισταθμίζεται για τον πληθωρισμό το 2020, για να προσδιοριστεί η πραγματική αύξηση, εξαιρουμένων των μακροοικονομικών εξελίξεων χώρες προέλευσης.
Απομένει να διαβάσετε το 75% αυτού του άρθρου. Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 1,99€. Συνδρομές Ανώτερο παρέχει επίσης πρόσβαση σε αρχεία (άρθρα άνω των δύο ετών)
Χριστουγεννιάτικη προσφορά : 15% έκπτωση για Συνδρομές Premium και Classic ετήσιος με τον κωδικό MetaXmas2024, μόνο από 11/12 έως 27/12.
Ταυτόχρονα και περισσότερο από ποτέ, δεν είναι η αξία ενός ακινήτου που καθορίζει την τιμή του αλλά μάλλον η οικονομική δυνατότητα του αγοραστή.
Και δυστυχώς όχι μόνο για όπλα.
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο, δεν είναι καλό να αναρωτηθούμε εάν αυτή η τεχνολογική προκατάληψη των δυτικών χωρών δεν αποτελεί επίσης δικαιολογία για τους κατασκευαστές να διογκώνουν τεχνητά τις τιμές εκμεταλλευόμενοι μεγάλα προγράμματα για αρκετές δεκαετίες και με προϋπολογισμούς που ποικίλλουν τακτικά; Μπορεί να είναι λίγο «συνωμοτικό», αλλά κάνω αυτή την ερώτηση.
Γεια σας, υπέροχη επίδειξη, για άλλη μια φορά, τα άρθρα σας είναι εποικοδομητικά και εγείρουν ερωτήματα... μια ενημέρωση για τα αεροπλάνα μας. αν το burst 5 είναι σε θέση να διαχειριστεί ελαφριά ή βαριά drones, από το 2030, τι νόημα έχει να πάει με ένα υπερβαρύ αεροσκάφος (scaf), υπερακριβό σίγουρα το οποίο ίσως θα είναι άχρηστο το 2040/45 δεδομένης της ταχύτητας της απαρχαιότητας του εξοπλισμού.
χμμμ…
Ευχαριστώ) Πράγματι προκύπτει το ερώτημα. Μπορείτε να διαβάσετε αυτά τα δύο άρθρα από το 2023, τα οποία αναλύουν το θέμα. Το SCAF έκτοτε έχει ξεφύγει από τη βραχυπρόθεσμη αποτυχία, οπότε αξίζει να έχετε κατά νου ότι και τα δύο αυτά άρθρα είναι δύο ετών.
https://meta-defense.fr/2023/08/30/rafale-f5-scaf-besoins-france/
https://meta-defense.fr/2023/03/07/standard-rafale-f5-evoluer-super-rafale/
Το Scaf έχει ξεφύγει, αυτό είναι σίγουρο, αλλά ο τεχνολογικός στόχος παραμένει λίγο-πολύ σαφώς καθορισμένος. Φαίνεται ότι το Rafale Η F5, εξαιρουμένης της εξέλιξης της πλατφόρμας, θα έχει αναπτύξει όλες τις τεχνολογίες που αναμένονται από την Scaf όσον αφορά τη συνδεσιμότητα. Έτσι, το κόστος του ίδιου του Scaf θα μπορούσε να είναι χαμηλότερο.
Επιπλέον, κανείς δεν γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί η πολιτική απόκτησης όπλων της Κίνας. Εξακολουθούν να οδηγούν σε ένα πολύ ισχυρό κύμα ανάπτυξης, αλλά θα αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα γήρανσης με εμάς που μπορεί να οδηγήσουν στην ίδια αποστροφή κινδύνου. Να έχεις.
Αυτό είναι όλο το πρόβλημα. Κανείς δεν είναι σήμερα σε θέση να προβλέψει το λειτουργικό και τεχνολογικό μέλλον πέρα από δέκα χρόνια, καθώς το θέμα εξελίσσεται τόσο γρήγορα. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα καθώς υπάρχει κίνδυνος, χωρίς αυτό να είναι εγγυημένο, να δούμε την Κίνα να κερδίζει το πάνω χέρι και, σύντομα, να είναι η Κίνα, όχι πλέον οι Ηνωμένες Πολιτείες, που θα καθορίζουν το Τέμπο στα επόμενα χρόνια.
Σε αυτό το πλαίσιο, προγράμματα που εκτείνονται σε διάστημα 15 ή 20 ετών, όπως το SCAF ή το MGCS, έχουν πολλές πιθανότητες να πέσουν στην άκρη και πρέπει, όπως το NGAD σήμερα, να περάσουν από μια φάση πλήρους επαναπροσδιορισμού, η οποία θα προκαλέσει καθυστερήσεις και επιπλέον κόστος.
Ακριβώς λόγω αυτής της αβεβαιότητας, και όχι τόσο της γαλλογερμανικής ανισορροπίας που εξαρτάται πρωτίστως από ζητήματα απόψεων, είμαι σήμερα πολύ αμφίβολος για αυτά τα δύο προγράμματα.