Η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ δεν θέλει να αναπαράγει τα λάθη του προγράμματος F-35 με το πρόγραμμα NGAD

Σύμφωνα με τον υπουργό Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, Frank Kendall, είναι απαραίτητο να αποφευχθούν, με το πρόγραμμα NGAD, τα ίδια λάθη που οδήγησαν στο πρόγραμμα F-35. Αλλά αυτό θα μπορούσε να είναι πολύ πιο δύσκολο να ειπωθεί παρά να ειπωθεί, όσον αφορά την οργάνωση της αμυντικής βιομηχανίας πέρα ​​από τον Ατλαντικό.

Dans συνέντευξη που δόθηκε στο CBS news, ο πρώην επικεφαλής διαπραγματευτής των εξοπλιστικών προγραμμάτων του Πενταγώνου και πρώην αντιπρόεδρος της Raytheon, Σέι Άσαντ, συντάσσει μια σκληρή παρατήρηση των πρακτικών τιμολόγησης που εφαρμόζουν οι κολοσσοί της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας.

Σύμφωνα με τον ίδιο, μετά τη βιομηχανική αναδιοργάνωση του 1993 που κατέστησε δυνατή τη συγχώνευση των πενήντα μεγάλων εταιρειών της Αμερικανικής Βιομηχανικής και Τεχνολογικής Βάσης Άμυνας ή BITD, σε πέντε μεγάλους ομίλους που σήμερα αποδεικνύονται τις πέντε μεγαλύτερες παγκόσμιες εταιρείες στον τομέα αυτό (με τη σειρά Lockheed-Martin, Raytheon, Boeing, Northrop Grumman και General Dynamics), το Πεντάγωνο έχει δημιουργήσει μια κατάσταση μονοπωλίου για κάθε εξοπλισμό που παράγεται, οδηγώντας σε έκρηξη στις τιμές που χρεώνουν αυτές οι εταιρείες.

Έτσι, σύμφωνα με τον Shay Assad, το 1990, ένας πύραυλος Stinger κόστιζε στον αμερικανικό στρατό 25.000 δολάρια, ενώ η Raytheon χρεώνει τώρα 400.000 δολάρια ανά πύραυλο. Ακόμη και λαμβάνοντας υπόψη τον πληθωρισμό και τις τεχνολογικές εξελίξεις μεταξύ των εκδόσεων πυραύλων, η τιμή αυξήθηκε 7 φορές.

Ένα άλλο παράδειγμα που αναφέρεται από τον άνθρωπο που αυτοαποκαλείται τώρα «ο χειρότερος εχθρός της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας», ένας διανομέας πετρελαίου, που αγόραζε μέχρι πρόσφατα η NASA στα 378 δολάρια ανά μονάδα, πωλείται στο Πεντάγωνο για 10.000 δολάρια από τον κατασκευαστή του.

Όσο για τον πύραυλο Patriot στις ειδήσεις, είδε την τιμή του να αυξάνεται σε τέτοιο βαθμό που σύμφωνα με τον Shay Assad, ο αμερικανικός στρατός θα έπρεπε να είχε λάβει το ισοδύναμο ενός έτους παραγωγής πυραύλων για να αντισταθμίσει απλώς τις αδικαιολόγητες αποκλίσεις που χρεώνει η Raytheon.

Οι λόγοι για αυτά τα παράγωγα είναι πολυάριθμοι, ιδίως η πίεση που συνδέεται με τη διαχείριση των κορυφαίων εταιρειών στο χρηματιστήριο να επιδιώξουν αποτελέσματα και θεαματική αναδιανομή. Έτσι, σύμφωνα με τον κ. Άσαντ, τα συμβατικά περιθώρια που διαπραγματεύονται το κράτος και η αμυντική βιομηχανία είναι μεταξύ 10 και 12% του δημοσιονομικού κονδυλίου, αλλά συχνά αγγίζουν, στην πραγματικότητα, το 40% αυτού του κονδυλίου.

Ένας άλλος λόγος δεν είναι άλλος από την ισχυρή θέση των κατασκευαστών που προσέφεραν τα μονοπώλια που δημιουργήθηκαν από την αναδιοργάνωση του 1993, αλλά και από μια ορισμένη εγκατάλειψη της εποπτείας των συμβάσεων και των διαπραγματεύσεών τους, καθώς το Πεντάγωνο μείωσε στο μισό τον αριθμό του προσωπικού που αφιερώθηκε σε αυτό το 2. χρόνια. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι κατασκευαστές έχουν κάνει ακόμη και μια ειδικότητα στον εντοπισμό εταιρειών που κατέχουν μονοπώλιο σε συγκεκριμένο εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένων των ανταλλακτικών, για να τον αγοράσουν πίσω και να αποκομίσουν τεράστια κέρδη αυξάνοντας τις τιμές.

Αν ο Shay Assad δεν το κάνει, υποπτεύεται κανείς, ιδιαίτερα καλό Τύπο στο Πεντάγωνο, ειδικά από τη στιγμή που η αμυντική βιομηχανία των ΗΠΑ έχει γίνει με τα χρόνια η διέξοδος επιλογής για τους στρατηγούς στο τέλος της σταδιοδρομίας τους, ακριβώς αυτούς που περιφέρονται στους διαδρόμους των Αμερικανών Γενικό Επιτελείο, η παρατήρησή του δεν είναι λιγότερο σχετική και τεκμηριωμένη.

Και η τελευταία δήλωση του Franck Kendall, του Αμερικανού Υπουργού Πολεμικής Αεροπορίας, τείνει να του αποδείξει ότι έχει δίκιο. Για τον Υπουργό, μάλιστα, αποκλείεται να αναπαράγει στο πρόγραμμα NGAD που στοχεύει να σχεδιάσει την αντικατάσταση του F-22 έως το 2030, τοτα ίδια λάθη που σήμερα μειονεκτούν το πρόγραμμα F-35, αναφερόμενος στη θέση εξαιρετικής ισχύος που δόθηκε στη Lockheed-Martin με συμβατικά μέσα γύρω από αυτό το πρόγραμμα.

Στην πραγματικότητα, όταν το πρόγραμμα Joint Strike Fighter ανατέθηκε στη Lockheed-Martin, το Πεντάγωνο συμφώνησε να αφήσει τον κατασκευαστή με πλήρη και αποκλειστικά δικαιώματα για όλα τα δεδομένα που παράγονται από τη συσκευή, στις Ηνωμένες Πολιτείες καθώς και για εξαγωγή, καθώς και στη συσκευή κατά τη διάρκεια ζωής της.

Είναι επομένως αδύνατο για την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ να εμπιστευτεί δεδομένα από το F-35 σε άλλον κατασκευαστή προκειμένου, για παράδειγμα, να αναπτύξει νέο εξοπλισμό, ή ακόμα και ένα νέο αεροσκάφος, χωρίς προηγουμένως να περάσει από τη Lockheed-Martin, η οποία, αν και προφανώς, θα κάνει ό,τι είναι δυνατό για να αναλάβει την εν λόγω σύμβαση.

Όπως αναγνωρίζει ο Franck Kendall, το συμβατικό πλαίσιο του προγράμματος F-35 υποχρεώνει την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, αλλά και το Ναυτικό των ΗΠΑ και το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ, καθώς και όλες τις αεροπορικές δυνάμεις που χρησιμοποιούν το αεροσκάφος, να περνούν από τον κατασκευαστή για οτιδήποτε αφορά το αεροσκάφος και η λειτουργία του, αποτελεί σοβαρό μειονέκτημα για τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ και τις βιομηχανικές τους διαπραγματευτικές ικανότητες.

Εάν η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ παραμείνει πεπεισμένη, στο πλαίσιο του NGAD, ότι είναι απαραίτητο να βασίζεται σε έναν μόνο βιομήχανο για το σχεδιασμό και την κατασκευή των 200 αεροσκαφών που θα παραγγελθούν, ο Franck Kendall διευκρίνισε ότι σε καμία περίπτωση, αυτή τη φορά, τα δεδομένα που παράγονται από τη συσκευή και ολόκληρο το σύστημα συστημάτων, θα ανήκουν μόνο στη βιομηχανική.

Από την άλλη πλευρά, στο πλαίσιο του προγράμματος collaborative combat aircraft (CCA) που πρέπει να σχεδιάσει και να κατασκευάσει τα drones που θα συνοδεύουν το NGAD και το F-35A τα επόμενα χρόνια, ο Frank Kendall αναφέρει ότι θα μπορούσαν να ζητηθούν από κοινού αρκετοί βιομήχανοι , υποδηλώνοντας ότι αυτό θα αναδιοργάνωσε έναν υγιέστερο ανταγωνισμό και ως εκ τούτου καλύτερες επιχειρηματικές πρακτικές για το Πεντάγωνο και την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ.

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι αυτές οι παρασύρσεις δεν εμφανίστηκαν πρόσφατα. Ενώ υπηρετούσε ως Βοηθός Γραμματέας για Εξαγορές και Τεχνολογική Ανάπτυξη της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, ο Δρ. Γουίλ Ρόπερ είχε ήδη επισημάνει τους περιορισμούς που επιβάλλονται στον προϋπολογισμό της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ από τη βιομηχανική οργάνωση που εφαρμόζεται ιδίως στο πρόγραμμα F-35. στο βαθμό που να δηλώσει, τον Ιούλιο του 2020, ότι μεγάλα προγράμματα όπως π.χ τα F-35 αποτελούσαν σήμερα μια μακροπρόθεσμη απειλή για το μέλλον της αμερικανικής στρατιωτικής αεροναυτικής βιομηχανίας, αλλά και για τη στρατιωτική ισχύ των Ηνωμένων Πολιτειών στη διεθνή σκηνή.

Για τον ειδικό διαχείρισης έργων που είναι, ήταν απαραίτητο να επιστρέψει σε ένα αποκεντρωμένο και ανταγωνιστικό BITD και ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό ήταν να εγκαταλείψει μεγάλα τυποποιημένα προγράμματα για την ανάπτυξη προγραμμάτων σε μικρές σειρές συσκευών. εξειδικευμένες μονάδες μάχης, έτσι ώστε να να αναδιοργανώσει πλήρως το BITD και τις πρακτικές του.

Η σύγκριση του εξοπλισμού και των δαπανών συντήρησης των αμερικανικών στρατών με δυτικούς στρατούς που μπορούν να βασιστούν σε ένα εθνικό BITD, δείχνει ότι υπάρχει κατά μέσο όρο ένας συντελεστής δύο που ισχύει για τους στρατούς των ΗΠΑ, και από μεταβατικότητα, σε πολλούς δυτικούς στρατούς που εξοπλίζονται σε Βάσιγκτων.

Για παράδειγμα, ένα υποβρύχιο κλάσης Virginia αγοράζεται με διπλάσια τιμή από ένα βρετανικό Astute και πάνω από 2,5 φορές περισσότερο από το γαλλικό Suffren, χωρίς η απόδοσή του να δικαιολογεί μια τέτοια διαφορά τιμής.

Σε σύγκριση με ένα ρωσικό Iassen, η αναλογία τιμής είναι μεγαλύτερη από 3,5, όπως συμβαίνει μεταξύ ενός Su-35 που αποκτήθηκε από τη ρωσική Πολεμική Αεροπορία και ενός F-15EX που αποκτήθηκε από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, ενώ ένα Abrams κοστίζει όχι λιγότερο από 6 φορές την τιμή ενός T-90M και μια φρεγάτα Constellation θα κοστίσει διπλάσια από την τιμή ενός κινεζικού αντιτορπιλικού τύπου 052D.

Ούτε οι διαφορές στο κόστος εργασίας, ούτε οι διαφορές στις επιδόσεις δικαιολογούν τέτοιες διαφορές που ισχύουν επίσης για το κόστος συντήρησης και εξέλιξης του εξοπλισμού, κάτι που σαφώς έρχεται να μειώσει σε μεγάλο βαθμό την αμερικανική προσπάθεια εκσυγχρονισμού των στρατών τους. Ρωσία και Κίνα.

Σε κάθε περίπτωση, είναι απίθανο οι Ηνωμένες Πολιτείες να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την κινεζική/ρωσική πρόκληση χωρίς να προχωρήσουν σε μια βαθιά αναδιοργάνωση της αμυντικής βιομηχανίας και των εμπορικών πρακτικών τους.

Διότι σε αντίθεση με τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουν ισχυρούς αντιπάλους σε αυτόν τον τομέα, και πιο συγκεκριμένα την Κίνα, η οποία μπόρεσε να οργανώσει και να δομήσει αποτελεσματικά τις δικές της βιομηχανικές και τεχνολογικές αμυντικές δυνατότητες, ακριβώς για να παράγει μαζικά και με ελεγχόμενο κόστος με αποτελεσματικό εξοπλισμό.

Ενώ η κινεζική οικονομία θα έρθει σταδιακά σε επαφή με την αμερικανική οικονομία και το Πεκίνο πιθανότατα θα επεκτείνει το δίκτυο των συμμαχιών του σε όλο τον κόσμο, οι πρακτικές του BITD των ΗΠΑ σήμερα αποτελούν, από πολλές απόψεις, το μεγαλύτερο αδύναμο σημείο ενός δυτικού στρατοπέδου που έχει συνηθίσει. να τροφοδοτείται από την Ουάσιγκτον σε αυτήν την περιοχή.

Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο