Γιατί η στροφή προς τους ισραηλινούς εξοπλισμούς αντιπροσωπεύει μια απόφαση διπλής όψης για τις ευρωπαϊκές χώρες;

Τα τελευταία χρόνια, η ισραηλινή αμυντική βιομηχανία έχει αναπτυχθεί πολύ γρήγορα στη διεθνή σκηνή και το έτος 2022 σημείωσε ρεκόρ Elbit, Rafael και άλλων IMI αύξηση άνω του 30% στις εξαγωγικές πωλήσεις να φτάσει σε όγκο παραγωγής σχεδόν 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων, σχεδόν 5 φορές υψηλότερο από ό,τι ήταν μόλις πριν από 10 χρόνια. Είναι αλήθεια ότι ο ισραηλινός εξοπλισμός έχει κάτι να σαγηνεύσει, προσφέροντας μερικές φορές εντυπωσιακές επιδόσεις όπως π.χ ο αντιαρματικός πύραυλος SPIKE-ER ικανός να πλήξει στόχους σε απόσταση άνω των 50 χλμ ή το σύστημα αντιαεροπορικής προστασίας Iron Dome, τρομερές καινοτομίες όπως τα περιπλανώμενα πυρομαχικά Harpy ή τα συστήματα ενεργητικής άμυνας Trophy και Iron Fist, ακόμη και σχεδόν αποκλειστικές ικανότητες, όπως ο εξω-ατμοσφαιρικός αντιβαλλιστικός πύραυλος Arrow 3 χωρίς κανένα αντίστοιχο στην Ευρώπη. Επιπλέον, οι Ισραηλινοί κατασκευαστές προσφέρουν συχνά πολύ ελκυστικές τιμές και οικονομικές και βιομηχανικές συνθήκες που είναι εξίσου ελκυστικές.

Δεν αποτελεί έκπληξη, υπό αυτές τις συνθήκες, ότι τα τελευταία χρόνια, οι πύραυλοι Spike, τα συστήματα σκληρής δολοφονίας Trophy, τα αυτοπροωθούμενα πυροβόλα Atmos, τα συστήματα εκτόξευσης πυραύλων PULS ή ακόμα και τα αντιαεροπορικά συστήματα Spyder, David Sling ή Barak -8, έχουν κατέκτησε τη μερίδα του λέοντος σε διεθνείς διαγωνισμούς, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση των ευρωπαϊκών χωρών, η στροφή προς τα ισραηλινά συστήματα, όσο ελκυστικά κι αν είναι, μπορεί να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι στο πρόσωπο της Ρωσίας. Πράγματι, η Ιερουσαλήμ αντιτάχθηκε αυστηρά και συστηματικά στην παράδοση στην Ουκρανία στρατιωτικού εξοπλισμού ισραηλινού τιμολογίου ή σχεδίου, κάτι που μερικές φορές αποτελούσε πραγματικό εμπόδιο στην ευρωπαϊκή υποστήριξη προς το Κίεβο.

Έτσι, σήμερα, ο αντιαρματικός πύραυλος Spike, που σχεδιάστηκε από τον Rafael και διατίθεται στην Ευρώπη μέσω της κοινοπραξίας EuroSpike GmBH που συγκεντρώνει τους Γερμανούς Diehl (40%), Rheinmetall (40%) και τον Ισραηλινό Rafael (20%), δεν εξοπλίζει λιγότερες από 20 ένοπλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων από τις μεγαλύτερες όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία, ο Καναδάς ή η Μεγάλη Βρετανία, καθώς και όλες οι χερσαίες δυνάμεις των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και της Βαλτικής. Όχι μόνο ο πύραυλος είναι πανταχού παρών στην Ευρώπη, αλλά πολύ συχνά αντιπροσωπεύει τη μοναδική αντιαρματική ικανότητα μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς που είναι διαθέσιμη σε αυτούς τους στρατούς. Μετά την έναρξη της ρωσικής επίθεσης κατά της Ουκρανίας, πολλές ευρωπαϊκές χώρες ζήτησαν άδεια από τον Rafael και την Eurospike να μεταφέρουν ολόκληρο ή μέρος του αποθέματος των συστημάτων Spike τους στην Ουκρανία, και όλα απορρίφθηκαν κατηγορηματικά. Στην πραγματικότητα, οι Ευρωπαίοι περιορίστηκαν στη μεταφορά αντιαρματικών συστημάτων μικρού βεληνεκούς όπως το NLAW ή το Panzerfaust, ή πυραύλων παλιάς γενιάς όπως το Milan 2, με μόνο το αμερικανικό Javelin να επιτρέπεται να μεταφέρεται για να καλύψει τις ουκρανικές ανάγκες. Έκτοτε, η θέση της Ιερουσαλήμ δεν έχει αλλάξει σε αυτό το θέμα, αλλά αυτό δεν εμπόδισε πολλές ευρωπαϊκές χώρες να στραφούν στην αμυντική της βιομηχανία για να εκσυγχρονίσουν τις δυνάμεις τους.

Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο