Γιατί η Δυτική Ευρώπη υποτιμά σοβαρά το μέλλον της ρωσικής στρατιωτικής απειλής;

Υποστηριζόμενη από μεγάλες βιομηχανικές και κοινωνικές προσπάθειες, η ρωσική στρατιωτική απειλή βρίσκεται σε πλήρη μεταμόρφωση, χωρίς οι Δυτικοευρωπαίοι να προσαρμοστούν σε αυτή την εξέλιξη.

Πριν από τη ρωσική επίθεση κατά της Ουκρανίας τον Φεβρουάριο του 2022, η συντριπτική πλειοψηφία των αναλυτών θεώρησε ότι οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις είχαν τρομερή στρατιωτική ισχύ, τουλάχιστον εφάμιλλη με τους στρατούς του ΝΑΤΟ που αναπτύσσονται στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, ήταν λογικό να θεωρηθεί ότι η Ουκρανία και οι ένοπλες δυνάμεις της, έχοντας σχεδόν 10 φορές λιγότερα δημοσιονομικά μέσα κάθε χρόνο από τους αντιπάλους τους, δεν μπορούσαν να αντισταθούν σε μια επίθεση υπό την ηγεσία της Μόσχας για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. εκτός από τη διεξαγωγή ενός σε βάθος προβληματισμού σχετικά με την πραγματικότητα του εδάφους και τις αμυντικές ικανότητες της Ουκρανίας.

Ούτως ή άλλως, μετά από μερικές εβδομάδες μάχης έγινε σύντομα σαφές ότι Η ρωσική στρατιωτική ισχύς ήταν πολύ μικρότερη από ό,τι είχε υπολογιστεί, ενώ η ουκρανική αντίσταση και η δυτική κινητοποίηση αποδείχθηκαν πολύ πιο αποτελεσματικές από ό,τι αναμενόταν. Σιγά σιγά, ενώ οι ρωσικοί στρατοί χτυπιούνταν από Ουκρανούς μαχητές τόσο αποφασισμένους όσο και εφευρετικούς, αυτό το αίσθημα της παντοδυναμίας των ρωσικών στρατευμάτων μετατράπηκε σε μια αντίληψη έλλειψης αποτελεσματικότητας όσον αφορά τόσο τη διοίκηση όσο και το δόγμα, ακόμη και τον ρωσικό εξοπλισμό. .

Σήμερα, ενώ το Οι ρωσικές δυνάμεις έχασαν σχεδόν το 65% του προπολεμικού στόλου αρμάτων μάχης τους, αλλά και το 50% των τεθωρακισμένων οχημάτων μάχης, το 25% των ελικοπτέρων και το 15% των πολεμικών αεροσκαφών της, για να μην αναφέρουμε το πολύ συμβολικό καταδρομικό Moskva, καθώς και σχεδόν 200.000 μαχητές που σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν ή αγνοούνται, οι ρωσικοί στρατοί δεν θεωρούνται παρά σαν το φάντασμα αυτού που ήταν πριν από δύο χρόνια.

Η ευρωπαϊκή αντίληψη για μια ρωσική στρατιωτική απειλή υπό έλεγχο

Αντιμέτωποι με αυτήν την παρατήρηση, εάν οι Ανατολικοί και Βόρειοι Ευρωπαίοι, πιθανώς οδηγούμενοι από την πολωνική δυναμική, συνεχίσουν να εκσυγχρονίζονται και να αυξάνουν τις αμυντικές τους ικανότητες, ιδιαίτερα στον τομέα του πολέμου υψηλής έντασης, οι Δυτικοευρωπαίοι, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο Οι επικεφαλής, φαίνεται από την πλευρά τους να θεωρούν στον στρατιωτικό τους προγραμματισμό ότι αυτή η ρωσική απειλή δεν είναι πλέον σημαντική, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καμία από αυτές τις χώρες δεν σχεδιάζει να αυξήσει τις δυνάμεις της που είναι αφιερωμένες σε εμπλοκές υψηλής έντασης, ενώ η υπάρχουσα είναι πολύ περιορισμένη λόγω διαδοχικών εξελίξεων στη βάση ασύμμετρης εμπλοκής όπως στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν ή στο Μάλι.

Έτσι, αυτές οι 4 δυνάμεις, αν και αντιπροσωπεύουν ένα συνδυασμένο ΑΕΠ σχεδόν 12,500 δισεκατομμυρίων δολαρίων, δηλαδή το 75% αυτού ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα έχουν μαζί λιγότερα από 1000 άρματα μάχης το 2030, δηλαδή λιγότερο από την Πολωνία και το ΑΕΠ της 700 δισεκατομμύρια δολάρια. αλλά και λιγότερους από 300 σωλήνες των 155 mm, 700 μαχητικά αεροσκάφη και λιγότερα από 250 αντιαρματικά ελικόπτερα.

Πράγματι, παρατηρώντας τον νέο γαλλικό, βρετανικό, γερμανικό και ιταλικό στρατιωτικό προγραμματισμό, φαίνεται ότι αυτές οι χώρες δεν οραματίζονται ότι η Ρωσία θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντική απειλή βραχυπρόθεσμα, λόγω των πολύ βαριών απωλειών που καταγράφηκαν στην Ουκρανία, και αυτό ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της σύγκρουσης.

Υπερβολικά μακροπρόθεσμα ευρωπαϊκά προγράμματα

Κατά συνέπεια, οι δημοσιονομικές προσπάθειες που θα ήταν απαραίτητες για την ενίσχυση της συνιστώσας που είναι αφιερωμένη στην υψηλή ένταση αναβλήθηκαν πέραν του 2030 ή ακόμη και του 2035, προκειμένου να απελευθερωθούν οι αναγκαίες πιστώσεις για τον εκσυγχρονισμό άλλων συνιστωσών, όπως η αποτροπή, η αντιβαλλιστική προστασία, ευφυΐα ή προβολή ισχύος. Ωστόσο, αρκετά αντικειμενικά στοιχεία τείνουν να θέσουν υπό αμφισβήτηση αυτή την αντίληψη, είτε αιτιολογημένη είτε επιχειρηματολογική, στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών σχεδίων.

Πρώτον, είναι σημαντικό να αξιολογηθούν οι δυνατότητες ανασυγκρότησης των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων πέρα ​​από τον πόλεμο στην Ουκρανία, καθώς και τα κατώφλια και οι περιορισμοί που αντιμετωπίζουν. Και μάλιστα, αν ο όρος «οικονομία πολέμου» είναι πολύ της μόδας σήμερα στην Ευρώπη, σε σημείο να χρησιμοποιείται συχνά υπερβολικά, ακόμη και χωρίς ουσία, εφαρμόζεται μεθοδικά από τη Ρωσία από την αρχή της σύγκρουσης, στην Ουκρανία.

Έτσι, από μια ανοιχτή οικονομία σχετικά παρόμοια με τη δυτική οικονομία της αγοράς, η Ρωσία εξελίχθηκε σε μια πολύ πιο ελεγχόμενη οικονομία, προσανατολισμένη κυρίως στην εξαγωγή πρώτων υλών και υδρογονανθράκων, καθώς και στην παραγωγή όπλων, ενώ έκανε πολλές παραχωρήσεις στην κοινή γνώμη. αποφύγετε το υπερβολικό τραύμα, ιδίως με την αντικατάσταση των δυτικών προϊόντων που υπήρχαν μέχρι τώρα με προϊόντα κινεζικής κατασκευής.

Η αναδιοργάνωση της ρωσικής αμυντικής βιομηχανίας

Σήμερα, η ρωσική οικονομία έχει αναδιοργανωθεί βαθιά για να επιτύχει αυτούς τους τρεις στόχους, χωρίς καμία κίνηση διάθεσης να έχει αναστατώσει τον πληθυσμό.

Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο