Πώς μπορεί μια τροποποίηση του LPM να δώσει στους στρατούς τον εξοπλισμό που θα τους λείπει το 2030;

Από την παρουσίασή του στο Υπουργικό Συμβούλιο στις 4 Απριλίου, έχουν ειπωθεί ή γραφτεί πολλά ο μελλοντικός νόμος περί στρατιωτικού προγραμματισμού. Αν τα μέλη της προεδρικής πλειοψηφίας δικαίως το βλέπουν ως μια άνευ προηγουμένου προσπάθεια υπέρ των στρατών, οι αντίπαλοί τους υπογραμμίζουν τις περισσότερες φορές τις ελλείψεις και τις αδυναμίες της, ενόψει των ραγδαίων αλλαγών στο διεθνές πλαίσιο, το οποίο είναι εξίσου δικαιολογημένο. Το γεγονός, αντικειμενικά, αν η δημοσιονομική προσπάθεια που καταβάλλει η κυβέρνηση είναι αδιαμφισβήτητη, δεν αρκεί ωστόσο να δώσουμε πίσω στους στρατούς που πλήττονται από βαθιά αναπηρία από 25 χρόνια υποεπένδυσης, τα μέσα που θα ήταν απαραίτητα για να δώσουν στην εκτελεστική εξουσία ικανότητα να «διαλέξουμε τους πολέμους μας και να τους κερδίσουμε», για να χρησιμοποιήσουμε το διάσημο ρητό του στρατηγού Ντε Γκωλ. Πέρα από το πλαίσιο που υποχρεώνει τους 3 στρατούς να πρέπει να εκσυγχρονίσουν και να ανασυνθέσουν ταυτόχρονα πολύ περισσότερες ικανότητες από αυτές που θα έπρεπε σε 7 χρόνια σε κανονικό καθεστώς, ο πληθωρισμός και οι γεωπολιτικές ανατροπές λειτουργούν ως παράγοντες που διαβρώνουν σημαντικά την πραγματικότητα της υποσχεθείσας δημοσιονομικής προσπάθειας, οδηγώντας τους να εφάπτονται στη μορφή που ορίστηκε στη Λευκή Βίβλο του 2013 (225 μαχητικά αεροσκάφη, 200 άρματα μάχης, 15 φρεγάτες κ.λπ.), ενώ το διεθνές πλαίσιο ήταν πέρα ​​από κάθε μέτρο με το σήμερα.

Εάν δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εκτελεστική εξουσία θα είναι ικανοποιημένη με το LPM της, η ψήφιση του Νόμου στη βουλή θα είναι πολύ διαφορετική από αυτή που ήταν το 2018 για το LPM 2019-2025. Πράγματι, όχι μόνο η προεδρική πλειοψηφία δεν διαθέτει πλέον απόλυτη νομοθετική πλειοψηφία για να εγγυηθεί την έγκρισή της, αλλά η εντατική χρήση του άρθρου 49.3 του Συντάγματος στο πλαίσιο του προϋπολογισμού, απαγορεύει τη χρήση αυτού του μηχανισμού. συζητήθηκε τον Ιούνιο κατά πάσα πιθανότητα. Στην πραγματικότητα, οι βουλευτές, οι βουλευτές και οι γερουσιαστές έχουν τώρα πολύ μεγαλύτερη δύναμη τροποποίησης από ό,τι είχε το 2018, ώστε να δώσουν τελικά στις ένοπλες δυνάμεις τα απαραίτητα μέσα για την επίτευξη των στόχων τους, ιδίως με την απελευθέρωση πόρων για την απόκτηση άμυνας εξοπλισμό πέρα ​​από αυτό που σχεδιάστηκε από το νομοσχέδιο σήμερα.

Ωστόσο, για να δει το φως της δημοσιότητας μια τέτοια τροπολογία και κυρίως να εγκριθεί, πρέπει να τηρεί ταυτόχρονα πολλές επιταγές. Για τους στρατούς αφενός, αυτά δεν μπορούν να αποσταθεροποιηθούν με την αμφισβήτηση των αγορών εξοπλισμού που έχουν ήδη προγραμματιστεί από το LPM 2024-2030. Επιπλέον, και αυτό είναι αυτονόητο (αλλά πάει πολύ καλύτερα λέγοντάς το), είναι απαραίτητο να βασιστούμε σε έγκυρους νομοθετικούς μηχανισμούς, ώστε να επιβλέπουμε αυστηρά την εκτέλεση της τροπολογίας. Πάνω απ 'όλα, είναι σημαντικό οι μηχανισμοί εξαγορών που παρουσιάζονται να διαθέτουν πόρους που να μην αυξάνουν το δημόσιο χρέος ή να εμποδίζουν τις προσπάθειες που καταβάλλονται για τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων σύμφωνα με τις προσδοκίες των ευρωπαϊκών αρχών. Εν ολίγοις, για να εγκριθεί, κάθε τροποποίηση πρέπει να έχει τις δικές της πηγές χρηματοδότησης, οι οποίες να διατίθενται στους στρατούς με τη μορφή έκτακτων εσόδων για να αυξηθεί η άμεση ικανότητά τους να επενδύσουν σε νέο εξοπλισμό. Αλλά πού να βρεθούν τέτοιοι δημοσιονομικοί πόροι;

Το 75% αυτού του άρθρου μένει προς ανάγνωση,
Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 6,90 €.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο