Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ άρχισε να σχεδιάζει μια νέα κατηγορία βαρέων αντιτορπιλικών, το πρόγραμμα DD-21, που χαρακτηρίστηκε ως "Landward Attack Destroyers". Το πρόγραμμα θα γεννήσει την κλάση Zumwalt, ένα πλοίο μήκους 190 μέτρων για φορτωμένο εκτόπισμα σχεδόν 16.000 τόνων, με μεγάλη μυστικότητα και ιδιαίτερα χαμηλή γραμμή στο νερό για μείωση της ευπάθειας στους πυραύλους. Εκτός από τα 20 συστήματα κάθετης εκτόξευσης Mk47 των 4 σιλό που το καθένα φιλοξενούσε 4 αντιαεροπορικούς πυραύλους μικρού και μεσαίου βεληνεκούς ESSM ή έναν πύραυλο κρουζ Tomahawk, ο κύριος οπλισμός του πλοίου βασιζόταν σε 2 νέα πυροβόλα των 155 χλστ. που ονομάζονται Advanced Gun System, Το σύστημα πυροβολικού υποτίθεται ότι εκτοξεύει περίπου δέκα οβίδες ανά λεπτό και εμβέλεια σχεδόν 150 km με το νέο κατευθυνόμενο βλήμα Long Range Land Attack Projectile ή LRAP. Ωστόσο, όπως συνέβαινε συχνά με πολλά μεγάλα αμερικανικά προγράμματα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, η κλάση Zumwalt και το σύστημα AGS εξαφανίστηκαν, το πρώτο καθώς το κόστος ανάπτυξής του εκτινάχθηκε σε σημείο που ο στόλος των 32 αντιτορπιλικών μειώθηκε σε 3 πλοία κόστος 21 δισεκατομμυρίων δολαρίων, δηλαδή η τιμή 2 αεροπλανοφόρων κλάσης Nimitz, καθώς και η εγκατάλειψη του δεύτερου, αν και ήδη τοποθετημένου στα Zumwalts, όταν η τιμή κάθε κελύφους LRAP ξεπέρασε το μισό εκατομμύριο δολάρια, πολύ μακριά από τους στόχους. αρχικά στόχος του αμερικανικού ναυτικού.
En dehors de cette initiative manquée, l'artillerie navale a perdu, dès la fin des années 50, son rôle central en matière d'armement des unités de surface combattantes, frégates, destroyers et croiseurs. Ainsi, là ou le croiseur Colbert, armé en 1957 et dernier navire de ce type conçu en Europe, emportait à son lancement 8 tourelles doubles de 127 mm et 10 canons anti-aériens bi-tubes de 57mm, les destroyers lui ayant succédé, en France comme partout dans le monde, privilégiaient la mise en oeuvre de missiles, qu'ils soient anti-aériens, anti-navires ou anti-sous-marins, au détriment de l'artillerie navale qui était ramenée le plus souvent à un ou deux affuts de 127 mm. Le phénomène s'amplifia au fil des décennies, et aujourd'hui, la puissance de feu d'un navire est le plus souvent ramenée à sa seule capacité d'emport de missiles, en particulier depuis l'arrivée des systèmes de lancement vertical et de nouveaux missiles étendant les capacités de ces navires, tant dans les domaines traditionnels comme la lutte anti-aérienne, anti-navire et anti-sous-marine, que dans de nouveaux comme l'interception anti-balistique et la frappe vers la terre à l'aide de missiles de croisière ou balistiques dans les années à venir.
De fait, aujourd'hui, même les navires les plus imposants et puissamment armés, comme les Type 055 chinois, les Sejong le grand sud-coréens ou les Arleigh Burke Flight III américains, ne mettent en oeuvre qu'un unique canon de 127 ou 130mm, ainsi que quelques pièces de petit calibre destinées à l'auto protection à courte portée. Et à l'exception de certains pays comme l'Italie, particulièrement dynamique dans le domaine des obus à portée additionnée guidés comme le Leonardo Vulcano, l'artillerie navale est devenue un armement secondaire employé essentiellement pour la gradation de force et éventuellement le soutien tactique en situation de faible ou moyenne intensité. Paradoxalement, dans le même temps, d'importantes avancées ont été réalisées dans le domaine de l'artillerie terrestre, avec de nouveaux canons et de nouveaux obus capables non seulement d'atteindre des cibles 2 fois plus loin qu'ils ne le pouvaient, à calibre égal, au début des années 50, mais également avec une précision proche de celle atteinte par des missiles, ce pour des couts considérablement inferieurs. Mis en évidence par la guerre en Ukraine, les nouvelles performances de l'artillerie tactique terrestre peuvent-elles amener à reconsidérer le rôle de l'artillerie navale sur les navires de combat de surface ?
Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές -
Τα άρθρα σε πλήρη πρόσβαση είναι προσβάσιμα στην ενότητα "Δωρεάν είδη". Τα άρθρα Flash είναι προσβάσιμα σε πλήρη έκδοση για 48 ώρες. Οι συνδρομητές έχουν πρόσβαση στα πλήρη άρθρα Ανάλυσης, Ειδήσεων και Σύνθεσης. Τα άρθρα στα Αρχεία (πάνω από 2 ετών) προορίζονται για συνδρομητές Premium.
Η αγορά συνδρομών είναι προσβάσιμη μόνο από την ιστοσελίδα - ενότητα Συνδρομές και Εργαλεία
