Ο αμερικανικός στρατός θέλει να πυκνώσει την πολυεπίπεδη αντιαεροπορική του άμυνα

Όσον αφορά την αντιαεροπορική άμυνα, τα μέσα που χρησιμοποιούνται ποικίλλουν σημαντικά ανάλογα με τους πόρους αλλά και τα δόγματα των στρατών. Ωστόσο, δύο μεγάλα δόγματα αντιμετώπισαν το ένα το άλλο από την εμφάνιση των αντιαεροπορικών πυραύλων στα μέσα της δεκαετίας του 50. Το σοβιετικό δόγμα, που εφαρμόζεται σήμερα από τη Ρωσία αλλά και από την Κίνα, βασίζεται σε μια πολυεπίπεδη άμυνα 5 επιπέδων, με αντιβαλλιστική ικανότητα σε πολύ μεγάλα υψόμετρα, που αντιπροσωπεύεται από το S-300 PMU2 και από το νέο S-500 σύντομα, μια αντιαεροπορική ικανότητα μεγάλης εμβέλειας και αντιβαλλιστική ικανότητα χαμηλού ύψους (inf 50 km) που αντιπροσωπεύεται από το S-400, μια άμυνα μεσαίου ύψους και μεσαίου βεληνεκούς που αποδίδεται στα συστήματα Buk και νέο S-350, μια άμυνα μικρής εμβέλειας με το TOR και το Pantsir, και τέλος μια άμυνα πολύ μικρής εμβέλειας σε χαμηλό ύψος που αποτελείται από αντιαεροπορικούς πυραύλους πεζικού και αντιαεροπορικά πυροβόλα. Αυτή η προσέγγιση καθιστά δυνατή, θεωρητικά, την αδιαφάνεια του εναέριου χώρου έναντι μεγάλου αριθμού απειλών, συμπεριλαμβανομένων των απειλών κορεσμού.

Ο στρατός των ΗΠΑ, από την πλευρά του, βασίζεται σε μια πολύ ελαφρύτερη δομή 3 επιπέδων, που αποτελείται από το αντιβαλλιστικό σύστημα THAAD πολύ μεγάλου υψόμετρου, το αντιαεροπορικό και αντιβαλλιστικό σύστημα μεγάλης εμβέλειας Patriot και τα συστήματα SHORAD. Short Range Air Defense) και MANPADS (MAN-Protable Air Defense System) για προστασία σε πολύ μικρή εμβέλεια, κυρίως γύρω από τον πύραυλο Stinger. Πράγματι, καθ' όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και ακόμη και μετά, οι αμερικανικοί στρατοί, και μαζί τους οι συμμάχοι τους, θεώρησαν ότι η αεροπορική άμυνα ήταν κατά κύριο λόγο ευθύνη των εναέριων δυνάμεων και ιδιαίτερα των μαχητικών, βασιζόμενοι γι' αυτό σε αεροσκάφη υψηλής απόδοσης διαθέσιμα στο ποσότητα όπως το F-15 και αργότερα το F-22. Γεγονός είναι ότι κατά τη διάρκεια των μεταψυχροπολεμικών πολέμων, ιδιαίτερα στο Ιράκ και την πρώην Γιουγκοσλαβία, η υπεροχή της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ και των συμμάχων της στους ουρανούς ήταν αδιαμφισβήτητη, σε σημείο που η αντιαεροπορική άμυνα φαινόταν, αν όχι περιττή, τουλάχιστον αισθητά λιγότερο κρίσιμη από ό,τι για άλλες χώρες.

Για τη Ρωσία, και σε μικρότερο βαθμό για την Κίνα, η τελευταία που προσπαθεί να εφαρμόσει ένα ενδιάμεσο δόγμα, η αεροπορική υπεροχή στην πραγματικότητα δεν αποτελεί προϋπόθεση για στρατιωτική δράση, καθώς η δύναμη πυρός είναι προς τα εμπρός λόγω του πυροβολικού. Στην πραγματικότητα, το δόγμα του δεν αποσκοπεί τόσο στην κατάληψη της αεροπορικής υπεροχής όσο στο να εμποδίσει τον αντίπαλο να το κάνει. Παραδόξως, η εφαρμογή αυτού του δόγματος έχει αποδειχθεί όχι από τους ρωσικούς στρατούς, αλλά από τους Ουκρανούς αντιπάλους τους, οι οποίοι από την αρχή της σύγκρουσης κατάφεραν να εμποδίσουν τις ρωσικές αεροπορικές δυνάμεις, οι οποίες είναι ωστόσο πολύ ισχυρότερες, να καταλάβουν την αεροπορική υπεροχή. η επικράτεια, βασιζόμενη σχεδόν αποκλειστικά σε συστήματα σοβιετικής κατασκευής όπως τα S-300, τα Buk και τα Tor, και χρησιμοποιώντας μαχητικά μόνο ως έσχατη λύση, περιορίζοντας τις εικασίες για την υποτιθέμενη αναποτελεσματικότητα των ίδιων των ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων. Ήταν οι ουκρανικές επιτυχίες που ενέπνευσαν τους στρατηγούς του αμερικανικού στρατού; Γεγονός είναι ότι, στο πλαίσιο του σχεδίου προϋπολογισμού του 2023, ζήτησε πιστώσεις από το Κογκρέσο, συγκεκριμένα για τη δημιουργία ενός τέταρτου στρώματος στην αντιαεροπορική του άμυνα, αυτό που παρέχεται σήμερα από το σύστημα Buk στη Ρωσία και στην Ουκρανία, για την αντιμετώπιση απειλές μεσαίου βεληνεκούς και μεσαίου υψομέτρου στη βάση του Γκουάμ.

Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο