Πρέπει να χαρακτηριστούν εγκληματίες πολέμου;

Πριν από λίγες ημέρες, οι ουκρανικές αρχές ανακοίνωσαν ότι είχαν καταγράψει τουλάχιστον 58.000 εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν ρωσικές δυνάμεις στο έδαφός τους από την έναρξη της στρατιωτικής επέμβασης στις 24 Φεβρουαρίου. Πράγματι, λίγο μετά το ξέσπασμα των εχθροπραξιών, άρχισαν να ρέουν αναφορές για λεηλασίες, βιασμούς, βασανιστήρια και εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες, συμπεριλαμβανομένων αιχμαλώτων πολέμου και αμάχων, και πολυάριθμες περιπτώσεις που τεκμηριώθηκαν από ανεξάρτητα μέρη πιστοποιούν πράγματι αυτές τις καταχρήσεις. Για Ο κύριος εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης, Καρίμ Καν, σήμερα ολόκληρη η Ουκρανία θα ήταν τόπος εγκλήματος, έχουν γίνει τόσες πολλές καταχρήσεις. Εάν οι ουκρανικές εθνικές και διεθνείς αρχές συμμετέχουν τώρα ενεργά στην ανάκτηση και τη διατήρηση αποδεικτικών στοιχείων και στον εντοπισμό εγκληματιών, είναι σαφές ότι η κατανόηση των μηχανισμών που οδήγησαν σε τέτοιες φρικαλεότητες που καταπιέζονται από τη διεθνή δικαιοσύνη, είναι τουλάχιστον περίληψη. , και τις περισσότερες φορές περιορίζεται στην αμφισβήτηση της αλυσίδας διοίκησης και των ψυχολογικών επιπτώσεων που μπορεί να προκαλέσει ο πόλεμος.

Πράγματι, εάν οι διεθνείς συμφωνίες, ιδίως η Σύμβαση της Γενεύης, επέτρεψαν τη δημιουργία ορισμένων διεθνών ποινικών αρχών ικανών να δικάσουν εγκληματίες πολέμου, όπως συνέβη με το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης για να δικάσει εγκληματίες Ναζί, το Διεθνές Δικαστήριο για την Άπω Ανατολή για τους Ιάπωνες εγκληματίες, ή ακόμη και για να κρίνουμε εγκλήματα πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στη Ρουάντα, είναι σαφές ότι η ίδια η κατανόηση των εγκληματιών πολέμου, και η ψυχολογία τους που οδήγησε σε αυτά τα εγκλήματα, είναι πολύ επιφανειακή, οπότε είναι πλέον πολύ δύσκολο να ενοχοποιηθούν ποινικά όλους τους φορείς που εμπλέκονται σε αυτά τα εγκλήματα, αλλά και να αποκτήσουν εργαλεία για την πρόβλεψη ή και την πρόληψη της εμφάνισης αυτών των καταχρήσεων.

Οι καταστροφές κατά αντιπάλων αμάχων ή αιχμαλώτων πολέμου είναι τόσο παλιές όσο και ο ίδιος ο πόλεμος. Έτσι, το 260 π.Χ., ο μεγάλος στρατηγός του κράτους του Τσιν (δυτική Κίνα) Μπάι Τσι, εκτέλεσε 400.000 αιχμαλώτους από το γειτονικό κράτος Ζάο μετά τη μάχη του Τσανγκπίν, θάβοντάς τους ζωντανούς. Εκείνη την εποχή, ο νικητής είχε το δικαίωμα της ζωής και του θανάτου έναντι των νικημένων, στην Κίνα όπως παντού στον πλανήτη. Η έννοια του εγκλήματος πολέμου εμφανίστηκε μόλις τον 19ο αιώνα, ιδιαίτερα με την υπογραφή της Πρώτης Σύμβασης της Γενεύης για την προστασία των τραυματιών πολέμου το 1864, μια σύμβαση που συνδέεται στενά με τη δημιουργία του Ερυθρού Σταυρού μετά τη μάχη του Σολφερίνο το 1959. Έκτοτε, έχουν υπογραφεί άλλες 3 συμβάσεις, το 1906 για τους τραυματίες ναυτικούς, το 1929 για τη μεταχείριση αιχμαλώτων πολέμου και το 1949 για την προστασία των αμάχων πληθυσμών. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, η μόνη διεθνής δικαιοδοσία ικανή να δικάσει τέτοιου είδους παραπτώματα, δημιουργήθηκε μόλις το 2002. Πριν από αυτό, οι εγκληματίες πολέμου δικάζονταν συχνότερα από εθνικά δικαστήρια, τέτοιες διαδικασίες στόχευαν κυρίως μόνο στον ηττημένο μιας σύγκρουσης, τόσο για νομική και πολιτικούς σκοπούς.

Το 75% αυτού του άρθρου μένει προς ανάγνωση,
Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 6,90 €.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο