Η ιδέα του ελαφρού αεροπλανοφόρου Lightning-Carrier κρίθηκε επιτυχημένη από το Ναυτικό των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια δοκιμών

Η ιδέα του ελαφρού αεροπλανοφόρου ενισχύεται με το πρόγραμμα Lightning-Carrier εντός του Ναυτικού των ΗΠΑ για την αντιμετώπιση της ανόδου του κινεζικού ναυτικού.

Στο αποκορύφωμα της αμερικανικής προσπάθειας για την ανακατάκτηση των νησιών του Ειρηνικού, το Ναυτικό των ΗΠΑ ευθυγράμμισε περίπου είκοσι βαρέα αεροπλανοφόρα κλάσης Essex, τα πλοία αυτά αποτελούν το αμερικανικό ναυτικό σώμα μάχης για να αντιμετωπίσουν και να καταστρέψουν τον ισχυρό ιαπωνικό στόλο.

Ωστόσο, ένα μεγάλο μέρος των αποστολών της αμερικανικής ναυτικής αεροπορίας, στον Ειρηνικό και στον Ατλαντικό, είτε συνοδεία ναυτικών νηοπομπών είτε υποστήριξη αμφίβιων δυνάμεων κατά τη διάρκεια επιθέσεων, πραγματοποιήθηκε από 9 ελαφρά αεροπλανοφόρα κατηγορίας Independence και 50 μεταφορείς συνοδείας κατηγορίας Καζαμπλάνκα. .

Με μήκος 190 μέτρα για εκτόπισμα 15.000 τόνων, τα ελαφρά αεροπλανοφόρα κατηγορίας Independence χρησιμοποίησαν 35 αεροσκάφη Hellcat και Avenger, σε σύγκριση με 28 για τα αεροπλανοφόρα συνοδείας κατηγορίας Καζαμπλάνκα 10.000 τόνων, για να συγκρατήσουν και να συγκρατήσουν τον αέρα. υποβρύχιες απειλές που στοχεύουν σε νηοπομπές ή αποβιβασμένες δυνάμεις.

Με την άφιξη των πρώτων επιβιβασμένων τζετ στα τέλη της δεκαετίας του 40, οι διαστάσεις των αεροπλανοφόρων αναθεωρήθηκαν γρήγορα προς τα πάνω, από 250 μέτρα και 30.000 τόνους για την κλάση Essex, σε 300 μέτρα και 55.000 τόνους για τα αεροπλανοφόρα βαρέων βαρών κατηγορίας Midway.

Η εξέλιξη του ελαφρού και μεσαίου αεροπλανοφόρου κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου

Όσον αφορά τα ελαφρά αεροπλανοφόρα ή τα αεροπλανοφόρα συνοδείας, εγκατέλειψαν την υπηρεσία, αδυνατώντας να φιλοξενήσουν αποτελεσματικά, λόγω της περιορισμένης χωρητικότητας τους, τα νέα αεροσκάφη. Στη δεκαετία του 60, το Ναυτικό των ΗΠΑ είχε οριστικά απαλλαγεί από αυτόν τον τύπο πλοίων για να εξοπλιστεί αποκλειστικά με βαρέα αεροπλανοφόρα.

Η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία, από την πλευρά τους, ανέπτυξαν μοντέλα μεσαίων αεροπλανοφόρων με μικρότερες διαστάσεις από τα αμερικανικά πλοία, αλλά ικανά να εφαρμόσουν σύγχρονα μαχητικά πλοία, με τις κλάσεις Clemenceau και Hermes, πλοία 35.000 τόνων και 270 μέτρων.

Ενώ τα εποχούμενα μαχητικά αεροσκάφη έγιναν βαρύτερα και πιο αποτελεσματικά με τα χρόνια, η ιδέα ενός ελαφρού αεροπλανοφόρου φαινόταν αναχρονιστική στις αρχές της δεκαετίας του 70, τουλάχιστον μέχρι την εμφάνιση του ζευγαριού που σχηματίστηκε από τα βρετανικά αεροπλανοφόρα κλάσης Invincible και τα Sea Harrier, η ναυτική έκδοση του μαχητικού μικρής και κάθετης απογείωσης και προσγείωσης του Hawker Siddeley, ένα ζευγάρι που έδειξε την αποτελεσματικότητά του κατά τη διάρκεια του πολέμου των Φώκλαντ το 1982.

Με μήκος μόλις 207 μέτρα για εκτόπισμα 20.000 τόνων, τα αεροπλανοφόρα κλάσης Invincible επανέφεραν στη μόδα την έννοια των ελαφρών αεροπλανοφόρων και ενέπνευσαν πολλές ναυτικές δυνάμεις που ανέλαβαν να αποκτήσουν ένα μαχητικό που επιβιβάστηκε με βάση τα ίδια πρότυπα.

Ταυτόχρονα, εμπνεόμενοι από το Skijump που ανέπτυξαν οι Βρετανοί, οι Σοβιετικοί ανέπτυξαν ένα μοντέλο αεροπλανοφόρου μεσαίου μεγέθους χωρίς καταπέλτες, αλλά εξοπλισμένο με απαγωγείς, κατηγορίας Kuznetzov, και βασιζόμενοι σε κλασικά αεροσκάφη μάχης με εξαιρετική απογείωση. αναλογία βάρους, όπως το Mig-29 και το Su-33.

Η άφιξη του Harrier στη συνέχεια του F-35B Lighting II

Αυτές οι δύο προσεγγίσεις χρησιμοποιούνται ευρέως σήμερα, είτε από δυτικά ναυτικά που βασίζονται στο Harrier και τώρα το F-35B, είτε από τα ρωσικά, κινεζικά και ινδικά ναυτικά με προσεγγίσεις που προέρχονται από το Kuznetzov.

Το ίδιο ίσχυε για το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ και ειδικά για το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ, το οποίο, από τα μέσα της δεκαετίας του 80, είχε χρησιμοποιήσει μαχητικά McDonnell Douglas AV-8B Harrier II στα επιθετικά ελικόπτερα κλάσης Tarawa και Iwo Jima.

Στη συνέχεια, κάθε αεροπλανοφόρο επιθετικού ελικοπτέρου παρέταξε 8 έως 10 μαχητές δίπλα στα επιθετικά και επιθετικά ελικόπτερα, με αποστολή την προστασία και υποστήριξη των αποβιβαζόμενων αμφίβιων δυνάμεων.

Η αποστολή του αεροπλανοφόρου ανατέθηκε αυστηρά σε βαρέα αεροπλανοφόρα, και συγκεκριμένα σε πυρηνικά αεροπλανοφόρα της κλάσης Nimitz, μήκους 330 μέτρων για 90.000 τόνους φορτίου, ικανά να εφαρμόσουν όλα τα εποχούμενα αεροσκάφη του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων σχεδόν 60 Hornet, Tomcat και μαχητικά Corsair II.

Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο