Οι στρατοί των ΗΠΑ προετοιμάζουν την εξέλιξή τους προς τον πόλεμο με drone πριν από το 2030

Η χρήση στρατιωτικών drones δεν είναι πρόσφατο θέμα. Ήδη, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έγιναν προσπάθειες μετατροπής ορισμένων μαχητικών και βομβαρδιστικών αεροσκαφών, καθώς και η χρήση τηλεκατευθυνόμενων συστημάτων για τη διεξαγωγή αναγνώρισης μικρής εμβέλειας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, οι αμερικανικές δυνάμεις χρησιμοποιούσαν συχνά drones για να εκτελέσουν ορισμένες επικίνδυνες αποστολές αναγνώρισης ή για να φέρουν στο φως τις αντιαεροπορικές άμυνες του Βορείου Βιετνάμ. Όμως ο πρώτος στρατός που έκανε εντατική και συντονισμένη χρήση drones στη μάχη ήταν η ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία, η οποία το 1982 κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Peace for the Galilee χρησιμοποίησε εντατικά drones για να εντοπίσει και να καταστρέψει αντιαεροπορικές άμυνες. Syrian SA-2, SA-5 και SA-6 που έκανε τη ζωή δύσκολη για την ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία 9 χρόνια νωρίτερα κατά τη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ. Περίπου δέκα χρόνια αργότερα, εμπνευσμένος από τις ισραηλινές επιτυχίες, ο Αμερικανός ιρακινής καταγωγής Abraham Karem σχεδίασε το Predator drone, το πρώτο αμερικανικό drone Medium Altitude Long Endurance ή MALE, δημιουργώντας στην πορεία την εταιρεία που ελέγχει σήμερα τα βασικά στοιχεία της αγοράς των μαχητών drone. στη Δύση, General Atomics.

Είτε στη Μέση Ανατολή, στο Αφγανιστάν, στην Αφρική ή στην Ασία-Ειρηνικό, τα μαχητικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη έχουν λάβει μέρος σε μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων επιτήρησης και κρούσης σε θέατρα μέσης έως χαμηλής έντασης. Το MQ-1 Predator, πλάτους ενός τόνου και 16 μέτρων, ικανό να μεταφέρει στην καλύτερη περίπτωση δύο πυραύλους Hellfire, έδωσε τη θέση του δέκα χρόνια αργότερα στο MQ-9 Reaper των 4,5 τόνων και μήκους 20 μέτρων, με άνοιγμα φτερών, ικανό να πετάει δύο φορές ψηλότερα. με διπλάσιες ταχύτητες από τον προκάτοχό του, ενώ μετέφερε έως και 8 πυραύλους Hellfire ή 2 κατευθυνόμενες βόμβες GBU-250 Paveway II 12 κιλών. Παράλληλα, εμφανίστηκαν μεγαλύτερα και πιο ψηλά drones, όπως το MQ-4C Triton 15 τόνων με άνοιγμα φτερών 40 μέτρων, που ειδικεύεται σε αποστολές επιτήρησης μεγάλου υψόμετρου. Σε αντίθεση με το Triton, το τουρκικό Baykar ανέπτυξε το ελαφρύ MALE drone TB2 Bayraktar το οποίο διακρίθηκε στη Λιβύη, τη Συρία, την Αρμενία και πιο πρόσφατα στην Ουκρανία. Παρά το άνοιγμα των φτερών μόλις 12 μέτρα και τη μέγιστη μάζα 700 κιλών, το μικρό τουρκικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος διακρίθηκε χάρη στις εξαιρετικές ικανότητες οδήγησης του πυροβολικού, αλλά και σε ένα οπλοστάσιο πολύ αποτελεσματικών ελαφρών πυρομαχικών, συμπεριλαμβανομένων των τεθωρακισμένων και περιχαρακωμένων στόχων.

Επομένως, η δυναμική των drone είναι πλέον σταθερά εδραιωμένη στους στρατούς σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι κατασκευαστές και ο στρατός καταβάλλουν μια προσπάθεια τόσο φιλόδοξη όσο και διακριτική, προκειμένου να παράσχουν στις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις μια νέα γενιά drones με επιδόσεις και δυνατότητες απαράμιλλες από αυτές σε υπηρεσία σε όλο τον κόσμο. Είτε πρόκειται για την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, το Σώμα Πεζοναυτών και τον Στρατό των ΗΠΑ, όλοι οι αμερικανικοί στρατοί, με την υποστήριξη του Υπουργείου Άμυνας και της DARPA, εμπλέκονται σε μια τροχιά που αποσκοπεί όχι μόνο στην ενσωμάτωση της πραγματικότητας των drone σε όλα τα επίπεδα εμπλοκή, αλλά και να έχουν drones με αξιοσημείωτο τεχνολογικό προβάδισμα έναντι των πιθανών ανταγωνιστών τους, είτε βρίσκονται στο πεδίο της μάχης είτε στα κλειστά σαλόνια του οπλισμού πριν από το τέλος αυτής της δεκαετίας.

Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο