Το μελλοντικό μαχητικό της NGAD της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ θα κοστίσει «αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια» η μονάδα

Το πρόγραμμα Next Generation Air Dominance, που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 2010, καθώς το τελευταίο F-22 βγήκε από τις γραμμές παραγωγής, είχε ως στόχο να σχεδιάσει και να παράγει τον αντικαταστάτη του μαχητικού αεροπορικής υπεροχής της Lockheed Martin έως το 2030. Από το 2018, υπό την ώθηση του πολύ δυναμικός Will Roper, τότε διευθυντής εξαγορών της USAF, το πρόγραμμα εξελίχθηκε για να γίνει ο πυλώνας μιας νέας βιομηχανικής προσέγγισης στο σχεδιασμό και την παραγωγή πολεμικών αεροσκαφών, που αντιπροσωπεύεται από τη διάσημη σειρά Digital Century, η οποία υποσχέθηκε να σχεδιάσει εξειδικευμένες, φθηνές συσκευές, σε σύντομες σειρές και εξοπλισμένο μεσχετικά σύντομη λειτουργική ζωή, παίρνοντας το απόλυτο αντίθετο από τα drifts που γέννησαν φαραωνικά προγράμματα όπως το F-22 Raptor και το F-35 Lighting II. Μετά τη νίκη του Τζο Μπάιντεν το 2020, ο Γουίλ Ρόπερ απολύθηκε, ωστόσο, και η άφιξη του Φρανκ Κένταλ ως πολιτικός διευθυντής της USAF έβαλε τέλος σε αυτή τη φιλόδοξη προσέγγιση που, ωστόσο, είχε την έγκριση του ίδιου του Γενικού Επιτελείου της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ και του αρχηγού του επιτελείου, στρατηγού Μπράουν.

Ερωτηθείς για τη μελλοντική τιμή του μελλοντικού NGAD, ο υπουργός Πολεμικής Αεροπορίας Franck Kendall ανέφερε στις 28 Απριλίου ότι το πρόγραμμα θα ήταν αναμφίβολα το πιο ακριβό που έχει αναπτυχθεί ποτέ από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ και ότι κάθε συσκευή θα κόστιζε «αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια» για ένα μαχητικό αεροσκάφος έκτης γενιάς που θα παρέχει πρωτοφανείς δυνατότητες με πολύ υψηλή επιχειρησιακή προστιθέμενη αξία. Στην πραγματικότητα, και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, όλες οι αρχικές πτυχές που επρόκειτο να κάνουν το πρόγραμμα NGAD ένα πρόγραμμα προγραμμάτων, γεννώντας μια οικογένεια εξειδικευμένων συσκευών, έχουν εξαλειφθεί για να επιστρέψουν στην παραδοσιακή προγραμματική διαχείριση για την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, αλλά ιδιαίτερα για τους Αμερικανούς βιομήχανους, με βάση τις δυσανάλογες τεχνολογικές φιλοδοξίες που τροφοδοτούνται από τις σημαντικές πιστώσεις που η Ουάσιγκτον αφιερώνει για την άμυνά της.

Είναι αλήθεια ότι για τους μεγάλους Αμερικανούς βιομήχανους, τα παραδείγματα που ανέπτυξε ο Will Roper στην εποχή του απείχαν από το να είναι δημοφιλή. Όπως και οι ευρωπαίοι ομόλογοί τους, οι Αμερικανοί κατασκευαστές αεροσκαφών έχουν πράγματι προσαρμοστεί τέλεια στους περιορισμούς που προκύπτουν από τις δημοσιονομικές εντάσεις της μεταψυχροπολεμικής περιόδου, ευνοώντας την πραγματοποίηση περιθωρίων στις εργασίες έρευνας και ανάπτυξης παρά στη βιομηχανική παραγωγή, εγγενώς αβέβαιο. Επιπλέον, οι υπερβολές τεχνολόγων, οι οποίες ωστόσο έχουν δημιουργήσει σημαντικές δημοσιονομικές αλλά και επιχειρησιακές υπερβάσεις για πολλά αμερικανικά στρατιωτικά προγράμματα, συνεχίζουν να έχουν σημαντική υποστήριξη στο Πεντάγωνο. Στην πραγματικότητα, η άφιξη του Franck Kendall στη Γραμματεία της Πολεμικής Αεροπορίας, γνωστού για τις συντηρητικές του θέσεις σε αυτόν τον τομέα, άφησε ελάχιστες ελπίδες να συνεχιστούν οι πρωτότυπες ιδέες του Will Roper μετά την εκδίωξή του.

Το 75% αυτού του άρθρου μένει προς ανάγνωση,
Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 6,90 €.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο