Ο γεωπολιτικός χάρτης του κόσμου σήμερα εξακολουθεί να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από συμφωνίες που υπογράφηκαν κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά τον oldυχρό Πόλεμο και έχει στηθεί πολύ αποτελεσματικά από τη Μόσχα και το Πεκίνο τα τελευταία 20 χρόνια, χωρίς ούτε τις Ηνωμένες Πολιτείες ούτε τις Ηνωμένες Πολιτείες. γενικά δεν έχουν δείξει καμία αποφασιστικότητα να αντιταχθούν σε αυτό. Έτσι διαπραγματεύτηκαν οι σινοαμερικανικές συμφωνίες σχετικά με την περίπτωση του νησιού της Ταϊβάν από τις αρχές της δεκαετίας του 70, με στόχο την απομάκρυνση του Πεκίνου από την εξίσωση του oldυχρού Πολέμου και του σοβιετικού στρατοπέδου, και αυτό παρόλο που το νησί είχε καμία πρόθεση ένταξης στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Η έννοια της σφαίρας επιρροής που κληρονομήθηκε από τις διαπραγματεύσεις μετά τον oldυχρό Πόλεμο στην Ανατολική Ευρώπη ήταν επίσης στο επίκεντρο της ρωσικής πολιτικής στην Ουκρανία, τη Μολδαβία, τη Λευκορωσία και τη Γεωργία, καθώς και σε πολλές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες στον Καύκασο και την Κεντρική Ασία.
Τα τελευταία χρόνια, τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα έχουν εντείνει σε μεγάλο βαθμό τις εδαφικές και γεωπολιτικές τους αξιώσεις, χωρίς οι Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε οι Ευρωπαίοι, ούτε οι χώρες που συνορεύουν με τη Θάλασσα της Κίνας, να τους έχουν αντιταχθεί σθεναρά, χωρίς να θέλουν να τους απειλήσουν. Η Κίνα, ή η εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο, αφήνοντας τους ηγέτες των δύο χωρών να σκληρύνουν τα αιτήματά τους, φτάνοντας στο σημείο να μιλήσουν για «κόκκινη γραμμή» εάν η Δύση τους αμφισβητούσε σε αυτά τα θέματα. Αυτό ακριβώς φαίνεται ότι θέλει να βάλει τέλος σήμερα η Ουάσινγκτον, αλλά και το ΝΑΤΟ, αρκετές πρόσφατες δηλώσεις δείχνουν σαφώς προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ οι εντάσεις συνεχίζουν να αυξάνονται έναντι αυτών των δύο χωρών. Αυτές οι δηλώσεις υποδηλώνουν ότι, υπό την ώθηση των Ηνωμένων Πολιτειών, η Δύση θα ήταν τώρα έτοιμη να σκληρύνει τον τόνο της έναντι της Μόσχας και του Πεκίνου, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα περάσει τις περίφημες κόκκινες γραμμές που χάραξαν ο Βλαντιμίρ Πουτίν και ο Σι Τζινπίνγκ.
Η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα περιορίσει τη Ρωσία
Στην Ευρώπη, ήταν ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο πρώην Νορβηγός πρωθυπουργός Γενς Στόλτενμπεργκ, ο οποίος δήλωσε, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου μετά την επίσκεψή του στην Ουάσινγκτον για να συναντήσει τον Υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, Λόιντ Όστιν, ότι η Συμμαχία έπρεπε τώρα να αλλάξει την πολιτική επέκτασής της για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη ρωσική απειλήΤο Και για να προσθέσουμε ότι η έννοια της Ρωσικής Σφαίρας Επιρροής που κληρονομήθηκε από τον oldυχρό Πόλεμο δεν ήταν πλέον σύμφωνη με την πολιτική πραγματικότητα στην Ευρώπη, και ότι το ΝΑΤΟ δεν θα έπρεπε επομένως να απέχει από το να υποδέχεται νέους συμμάχους, ακόμη και αν πρόκειται να περάσει τις κόκκινες γραμμές από τη ρωσική ηγεσία. Φυσικά, αυτό είναι ένα ζήτημα, πρωτίστως, της Ουκρανίας, η οποία συνεχίζει να χτυπά την πόρτα του ΝΑΤΟ, και σε μικρότερο βαθμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από την προσάρτηση της το 2014 στην Κριμαία από τις ρωσικές δυνάμεις και τη σημαντική υποστήριξη Μόσχα στους αποσχιστές του Ντόνμπας. Πρέπει να πούμε ότι με 255.000 ενεργούς στρατιώτες και 900.000 εφέδρους, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύσουν έναν σημαντικό σύμμαχο για το ανατολικό μέτωπο του ΝΑΤΟ, εάν η Συμμαχία συμφωνήσει να βοηθήσει το Κίεβο για τον εκσυγχρονισμό του στρατιωτικού του εξοπλισμού.
Πριν από λίγες ημέρες, ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι επανέλαβε την πρόθεσή του να ενσωματώσει τη χώρα του στην Ατλαντική Συμμαχία, αλλά και να βρει τα 25 δισ. Δολάρια που θεωρεί απαραίτητα για τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεών της. Η υποψηφιότητα του Κιέβου έλαβε, ταυτόχρονα με τις δηλώσεις του Γενς Στόλτενμπεργκ, ισχυρή υποστήριξη από τον Πολωνό πρόεδρο Αντρέι Ντούντα με αφορμή το Φόρουμ Ασφαλείας της Βαρσοβίας που πραγματοποιήθηκε στις 5 Οκτωβρίου. Επιπλέον, η τελευταία ζήτησε μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενη απειλή από τη Ρωσία, πιστεύοντας ότι η τελευταία απειλεί όχι μόνο το ανατολικό μέτωπο της Συμμαχίας, αλλά και τα νότια και βόρεια μέτωπά της. Και για να εκτιμηθεί ότι, ακόμη και σήμερα, οι ένοπλες δυνάμεις της Ατλαντικής Συμμαχίας ξεπέρασαν τους ρωσικούς στρατούς, οι τελευταίοι είχαν την ικανότητα κινητοποίησης και ανάπτυξης, δίνοντάς τους ένα τακτικό, ακόμη και παγκόσμιο πλεονέκτημα στην Ευρώπη. Δεν είναι περίεργο, δεδομένου ότι οι ρωσικοί στρατοί έχουν δείξει ότι ήταν σε θέση να κινητοποιήσουν και να αναπτύξουν σε 3 εβδομάδες περισσότερους από 120.000 άνδρες στα ουκρανικά σύνορα, όπου το ΝΑΤΟ είναι σε θέση να τους κινητοποιήσει μόνο. 40.000 στην καλύτερη περίπτωση σε παρόμοιο ρελέ για την ανάπτυξη στα ανατολικά της σύνορα. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις θα μπορούσαν προφανώς να φέρουν μια αποφασιστική προστιθέμενη αξία για να αποτρέψουν τη Μόσχα από οποιαδήποτε ατυχή πρωτοβουλία στην Ευρώπη, ακόμη και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες επρόκειτο να εμπλακούν στον Ειρηνικό.
Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.
Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο
Εγγραφείτε για το Ενημερωτικό δελτίο Meta-Defense για να λάβετε το
τελευταία άρθρα μόδας καθημερινά ή εβδομαδιαία