Ο αμυντικός βιομηχανικός σχεδιασμός είναι μια πιο λεπτή άσκηση, η οποία πρέπει να συμβιβάσει την πρόβλεψη λειτουργικών αναγκών και την αντικατάσταση παρωχημένου εξοπλισμού, τα διαθέσιμα μέσα βιομηχανικής παραγωγής και δημοσιονομικά ζητήματα. Πολύ συχνά υπάρχει επίσης ένας ισχυρός περιορισμός όσον αφορά τη βιομηχανική δραστηριότητα και τα οικονομικά και κοινωνικά οφέλη της επένδυσης, καθιστώντας την άσκηση ακόμη πιο δύσκολη. Αλλά όταν αυτό πρέπει να παρέμβει μετά από δύο δεκαετίες υποεπένδυσης, προγράμματα απορρόφησης πιστώσεων χωρίς συγκεκριμένη επιχειρησιακή εφαρμογή και αντιμέτωπα με έναν πιθανό αντίπαλο που, από την πλευρά του, επιδεικνύει αξιοσημείωτη μαεστρία και πρόβλεψη εξίσου αποτελεσματική στον τομέα, η άσκηση μετατρέπεται σε εφιάλτη, και μοιάζει με πρόβλημα χωρίς καλή λύση. Αυτό αντιμετωπίζει σήμερα το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ και ο λόγος για τον οποίο παλεύει τόσο πολύ να συλλάβει έναν σταθερό και συνεκτικό βιομηχανικό σχεδιασμό για τις επόμενες δύο δεκαετίες.
Στην πραγματικότητα, ο αρχηγός των αμερικανικών ναυτικών επιχειρήσεων, Ο ναύαρχος Mike Gilday, μόλις ειδοποίησε το Κογκρέσο ότι η παρουσίαση αυτού του νέου σχεδίου δεν θα πραγματοποιηθεί το 2022, όπως είχε προγραμματιστεί, αλλά όχι πριν από το 2023, έστω και αν, στο πλαίσιο των ακροάσεων σχετικά με τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου για το 2022, Τόσο οι γερουσιαστές όσο και οι αντιπρόσωποι των ΗΠΑ επέμειναν έντονα σχετικά με την ανάγκη να υπάρχει το ταχύτερο δυνατό ένα έγγραφο πλαίσιο για την ανανέωση των πόρων και την άνοδο του αμερικανικού ναυτικού ενόψει της πρόκλησης που θέτει η Κίνα και η απαράμιλλη ναυτική της παραγωγή, η οποία εκτοξεύει 3 φορές περισσότερα κάθε χρόνο από καταδρομικά, αντιτορπιλικά και φρεγάτες από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και αν το Πεντάγωνο και το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ αποτύχουν να καταρτίσουν ένα τέτοιο σχέδιο και αναβάλλουν τακτικά την παρουσίασή του, αυτό είναι πάνω απ 'όλα επειδή, στο πλαίσιο και με τις τρέχουσες παραμέτρους, δεν υπάρχει ικανοποιητική λύση στο πρόβλημα.
Στην πραγματικότητα, τα επόμενα 15 χρόνια, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ θα πρέπει ταυτόχρονα να αντικαταστήσει τον στόλο πυρηνικών υποβρυχίων της κατηγορίας Οχάιο με πολύ ακριβά πλοία της κατηγορίας Κολούμπια, αξίας 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων ανά ναυτικό, τα πυρηνικά αεροπλανοφόρα του από το εξίσου ακριβό Ford -αεροπλανοφόρα κατηγορίας 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων το καθένα, τα καταδρομικά της κατηγορίας Ticonderoga και τα πρώτα του αντιτορπιλικά Arleigh Burke από τα αντιτορπιλικά Arleigh Burke Flight III σε περισσότερα από 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια, ή τα LHD της κλάσης Iwo Jima από την κατηγορία LHA της Αμερικής, επίσης στα 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια. Τελικά, η απλή αντικατάσταση πλοίων που πρόκειται να αποχωρήσουν από την ενεργό υπηρεσία τα επόμενα 15 χρόνια θα κοστίσει στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ περισσότερα από 350 δισεκατομμύρια δολάρια, ή σχεδόν το σύνολο του ναυτικού προϋπολογισμού κατασκευής του. Προσθέστε σε αυτό τη συνεχιζόμενη αντικατάσταση των SSN της κατηγορίας του Λος Άντζελες από τα πλοία της Βιρτζίνια ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων με ρυθμό 3 πλοίων ετησίως, και την κατασκευή 2 φρεγατών κλάσης Constellation, συνολικού ύψους 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, και το αμερικανικό ναυτικό δεν έχει πλέον περιθώρια στην ικανότητά του να κατασκευάζει ή να επεκτείνει τον στόλο του τα επόμενα 15 χρόνια. Ταυτόχρονα, το Πεκίνο θα έχει παράγει τόσα αεροπλανοφόρα, υποβρύχια και επιθετικά πλοία όσο η Ουάσινγκτον, αλλά θα έχει εκτοξεύσει 120 έως 140 κρουαζιερόπλοια, φρεγάτες και αντιτορπιλικά νέας γενιάς, έναντι μόνο 50 έως 60 για τις Ηνωμένες Πολιτείες. καλύτερη περίπτωση.
Το 75% αυτού του άρθρου μένει προς ανάγνωση,
Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 6,90 €.
Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο
Εγγραφείτε για το Ενημερωτικό δελτίο Meta-Defense για να λάβετε το
τελευταία άρθρα μόδας καθημερινά ή εβδομαδιαία