Όπως κάθε χρόνο, ο ιστότοπος DefenseNews δημοσιεύει το κατάταξη των 100 πιο σημαντικών αμυντικών βιομηχανιών στον κόσμο. Το φετινό ρεκόρ δείχνει, χωρίς να προκαλεί έκπληξη, μια σχετικά σταθερή κατάταξη, με πολύ σαφή υπεροχή των αμερικανικών εταιρειών στον κλάδο που κατατάσσουν 8 από τις δικές τους στις 20 πρώτες θέσεις, και συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων παικτών, Lockheed-Martin, Raytheon, Boeing, Northrop -Η Grumman και η General Electric παραμένουν καλά στην κορυφή της κατάταξης, στις 5 πρώτες θέσεις, με συνολικό συνολικό εισόδημα που υπερβαίνει τα 200 δισεκατομμύρια δολάρια. Πέρα από τις παραλλαγές, τις καταχωρίσεις και τις εξόδους της ταξινόμησης, που είναι εγγενείς στις επιπτώσεις της κρίσης Covid-19, και στις αλλαγές τιμολόγησης από το ένα έτος στο άλλο, μια πολύ συγκεκριμένη περίπτωση απαιτεί την ανάγνωση αυτής της γνώσης. τα αθροιστικά ποσά εσόδων που δημοσιεύτηκαν από κινεζικές εταιρείες τα οποία, με πολλούς τρόπους, αμφισβητούν την ειλικρίνεια του κινεζικού αμυντικού προϋπολογισμού όπως δημοσιεύθηκε στη διεθνή σκηνή.
Πράγματι, η Κίνα κατατάσσει τώρα 7 εταιρείες σε αυτήν την κατάταξη, όλες μεταξύ της 6ης και της 19ης θέσης, για έναν σωρευτικό κύκλο εργασιών άμυνας άνω των 95 δισεκατομμυρίων δολαρίων, για έναν ανακοινωμένο προϋπολογισμό La Défense ύψους 175 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2021. Ωστόσο, και σε αντίθεση με Ηνωμένες Πολιτείες ή ευρωπαϊκές χώρες, το Πεκίνο έχει ένα σχετικά μικρό αποτύπωμα εξαγωγών ακόμη και σήμερα στον τομέα των εξοπλισμών, της τάξης του 5,2% του παγκόσμιου εμπορίου σε αυτόν τον τομέα., Επιπλέον αντισταθμίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις δικές του εισαγωγές, της τάξης του 4,7% παγκόσμιο εμπόριο σύμφωνα με το πιο πρόσφατο βαρόμετρο SIPRI. Αυτό θα σήμαινε ότι περισσότερο από το 55% του κινεζικού αμυντικού προϋπολογισμού θα προοριζόταν για τις μόνες 7 εταιρείες αυτής της κατάταξης, εκεί ή μια χώρα όπως η Γαλλία, η οποία εξάγει το 8% της παγκόσμιας αγοράς, για να εισαγάγει λιγότερο από 0,5%, και η οποία έχει έναν σωρευτικό κύκλο εργασιών των μεγάλων εταιρειών της ύψους 16 δισεκατομμυρίων δολαρίων, θα επενδύσει μόνο 12 δισεκατομμύρια δολάρια για προϋπολογισμό στρατού άνω των 42 δισεκατομμυρίων δολαρίων (εξαιρουμένων των συντάξεων). Αυτές οι αξίες δεν επιτρέπουν να αμφισβητηθεί η ειλικρίνεια των δεδομένων που διαβιβάζονται από το Πεκίνο, ακόμη και αν οι ερωτήσεις είναι προφανώς νόμιμες σχετικά με αυτό το θέμα. Ωστόσο, αυτό μας καλεί να επανεξετάσουμε τη συνάφεια της μόνης σύγκρισης των αμυντικών προϋπολογισμών των χωρών για την αξιολόγηση της στρατιωτικής τους δύναμης, και ως εκ τούτου του πιθανού κινδύνου στη διεθνή σκηνή.
Έτσι, σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία, το Πεκίνο θα διατηρούσε στρατιωτική δύναμη σχεδόν 2 εκατομμυρίων ανδρών, καθώς και πάνω από 7000 δεξαμενές μάχης, 6000 θωρακισμένα οχήματα, σχεδόν 2500 μαχητικά αεροσκάφη και 450 πλοία με προϋπολογισμό μόλις 80 δισεκατομμυρίων $, εκεί ή η Γαλλία, με 30 δισεκατομμύρια δολάρια, αγωνίζεται να συντηρήσει 200.000 άνδρες, 200 δεξαμενές, 2500 θωρακισμένα οχήματα, 350 αεροπλάνα και 100 κτίρια. Με άλλα λόγια, από δημοσιονομική άποψη, ο προϋπολογισμός της Κίνας πρέπει τουλάχιστον να πολλαπλασιαστεί επί 2,5 για να είναι συνεπής και να συγκρίνεται με τον προϋπολογισμό μιας δυτικής χώρας, όπως η Γαλλία, αλλά ακόμη περισσότερο έναντι του έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών, περισσότερο από το 20% του προϋπολογισμού του Πενταγώνου αφιερώνεται αποκλειστικά στη χρηματοδότηση εξωτερικών επιχειρήσεων και προβλεπόμενων δυνάμεων, οι οποίες αφορούν πολύ λίγο τις κινεζικές δυνάμεις. Σημειώστε ότι αυτός ο συντελεστής υπερβαίνει κατά 25% την απλή σύγκριση της ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης μεταξύ Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών.
Καταλαβαίνουμε, επομένως, πώς με έναν τόσο χαμηλό προϋπολογισμό να λαμβάνεται σε απόλυτη αξία, επιπλέον ισχύει στην ταχεία και συνεχή ανάπτυξη για αρκετές δεκαετίες, το Πεκίνο κατάφερε, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, να αποκτήσει στρατιωτική δύναμη και επίσης σημαντική, στην σημείο υπονόμευσης, στις προσομοιώσεις, της παντοδυναμίας των Ηνωμένων Πολιτειών, ιδίως σε σενάρια όπως η υπεράσπιση της Ταϊβάν. Πάνω απ 'όλα, με ετήσιο προϋπολογισμό αύξηση περίπου 6%, και πολλαπλασιαστικό συντελεστή που θεωρείται 250%, ο αμυντικός προϋπολογισμός της Κίνας θα έχει ξεπεράσει αυτόν των Ηνωμένων Πολιτειών μέσα σε μόλις 8 χρόνια, με άλλα λόγια, πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. όταν εξετάζουμε τον στρατιωτικό προγραμματισμό, και ακόμη περισσότερο, καθώς οι κινεζικοί στρατοί απέχουν πολύ από το να είναι τόσο εκτεθειμένοι, στρατιωτικά αλλά και οικονομικά, έξω από τα σύνορά του, όπως οι στρατοί μπορούν να είναι σήμερα ΗΠΑ.
Εάν ο κινεζικός-αμερικανικός διαγωνισμός και το θέατρο του Ειρηνικού είναι, κυριολεκτικά, οι αντίποδες των ευρωπαϊκών ανησυχιών, αυτά τα δεδομένα πρέπει ωστόσο να τα προκαλέσουν στο υψηλότερο σημείο. Πράγματι, δείχνουν ότι εντός δέκα ετών το πολύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αναγκαστούν να συγκεντρώσουν σχεδόν όλη την αμυντική τους προσπάθεια στον μοναδικό ανταγωνισμό με την Κίνα, διαφορετικά το Πεκίνο θα μπορούσε πολύ γρήγορα να πάρει ένα αποφασιστικό στρατηγικό πλεονέκτημα στον Δυτικό Ειρηνικό, αλλά και στον Ινδικό Ωκεανό, στερώντας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Δυτικούς από δυνητικά απαραίτητα μέσα επικοινωνίας, ανταλλαγής και εμπορίου και απειλώντας ακόμη και στρατηγικούς συμμάχους της Ουάσιγκτον, όπως Ταϊπέι, Τόκιο, Σεούλ ή Νέο Δελχί. Κατά συνέπεια, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να αναλάβουν όλες τις ευθύνες τους για να αναλάβουν με πολύ πιο ενεργό τρόπο τη δική τους προστασία προκειμένου να απαλλάξουν τις Ηνωμένες Πολιτείες από αυτό το βάρος, αλλά και να περιορίσουν, εάν είναι απαραίτητο, τις υπερβολές ορισμένων ταραγμένων παραγόντων των άμεσων περιβάλλον, όπως η Ρωσία, η Τουρκία ή ακόμη και το Ιράν, χωρίς να χρειάζεται να υπολογίζουμε στην υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, πέρα από την πυρηνική αποτροπή.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι στόχοι που ανακοινώθηκαν στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Κάρντιφ, με αμυντική προσπάθεια 2% ως σημείο αναφοράς για τα μέλη της Ατλαντικής Συμμαχίας, φαίνονται ανεπαρκώς προσαρμοσμένοι στις προκλήσεις που θα έρθουν, και τώρα φαίνεται απαραίτητο., Ιδίως για χώρες-πλαίσιο όπως η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, για να αυξήσουν από κοινού τις επενδύσεις τους σημαντικά, αλλά και τη μορφή των εργαλείων άμυνας τους, προκειμένου να εγγυηθούν το status quo ασφάλειας και την προστασία των ίδιων των ευρωπαϊκών συμφερόντων. Θα δούμε, κατά την επόμενη γαλλική προεδρική εκστρατεία, εάν τα αμυντικά ζητήματα θα έχουν αποφασιστική διάσταση ή εάν, όπως στην τρέχουσα γερμανική νομοθετική εκστρατεία, θα παραμείνουν δευτερεύοντα στα μάτια των υποψηφίων και του πολιτικού τους κόμματος.