Ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα του πολέμου μεταξύ των δυνάμεων των Αζέρων και των αρμενικών δυνάμεων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ το 2020, υπήρξε η μεγάλη ευπάθεια των ιστότοπων υποστήριξης δύναμης, όπως ζώνες εφοδιαστικής, θέσεις διοίκησης και οχυρώσεις, σε σύγχρονα συστήματα πυροβολικού σε συνδυασμό με αεροσκάφη αναγνώρισης. Και αν οι αντιαεροπορικές άμυνες κατά των Αρμενίων κατάφεραν να κρατήσουν τους Αζέρους μαχητές σε απόσταση, ήταν πολύ αδρανείς απέναντι στα μικρά αεροσκάφη αναγνώρισης που κατευθύνουν τη φωτιά του αντιπάλου πυροβολικού. Πέρα από αυτό το παράδειγμα, η αύξηση της εμβέλειας και της ακρίβειας των σύγχρονων και μελλοντικών πυροβολικών συστημάτων, είτε συμβατικά πυροβολικού είτε πυραύλων, σε συνδυασμό με τα ολοένα και πιο άφιξη μαζικά αεροσκάφη και πυραύλους κρουαζιέρας αποτελούν πλέον πολύ μεγάλη απειλή για όλες τις συμμαχικές υποδομές που υπάρχουν σε απόσταση 100 χλμ. Από τη γραμμή της δέσμευσης. Ωστόσο, εάν είναι δυνατόν να απελαθεί, χάρη στα σύγχρονα συστήματα επικοινωνίας, μέρος της αλυσίδας διοίκησης εκτός αυτής της θανατηφόρας ζώνης, τα σημεία υλικοτεχνικής υποστήριξης πρέπει να παραμείνουν κοντά στις μονάδες για τις οποίες είναι υπεύθυνες.
Παραδοσιακά, ο στρατός των ΗΠΑ προστάτευε τους χώρους εφοδιαστικής και διοίκησής του χρησιμοποιώντας το αντιαεροπορικό και αντιπυραυλικό σύστημα Patriot, καθώς επίσης και στηριζόμενος στην υπεροχή της Πολεμικής Αεροπορίας των Η.Π.Α. Από τώρα και στο εξής, αυτή η συσκευή δεν είναι πλέον επαρκής, αντιμέτωπη με 2S35 όπλα Koalitsa-sv πυροβολεί όστρακα πάνω από 40 χλμ. μακριά, Συστήματα Tornado-S με εύρος 120 km, καθώς και από τον πολλαπλασιασμό των κηφήνων, είτε αναγνώρισης είτε καμικάζε, και τα οποία μπορούν ενδεχομένως να εξελιχθούν σε σμήνη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, ως μέρος του προγράμματος Indirect Fire Protection Capability ή IFPC, το ίδιο ενσωματωμένο σε σούπερ πρόγραμμα BIG 6, ο αμερικανικός στρατός έχει δεσμευτεί να εφοδιαστεί με ένα σύστημα αντι-drone και αντιπυραυλικού συστήματος ικανό να αναχαιτίσει όστρακα και πυροβολικά, για την προστασία των τοποθεσιών και των υποδομών του που βρίσκονται εντός του εύρους δράσης των εχθρικών συστημάτων.
Και σε αυτό το πλαίσιο ο αμερικανικός στρατός ξεκίνησε, στα τέλη Απριλίου, μια εντατική δοκιμαστική φάση των πρωτοτύπων που ανταγωνίζονται για αυτό το πρόγραμμα IFPC στη σειρά White Sands στο Νέο Μεξικό. Δύο συστήματα αντιτίθενται σε αυτήν την κατηγορία, ο περίφημος Iron Dome του Ισραηλινού Rafael που συνδέεται με τον Αμερικανό Raytheon με μια έκδοση που ορίζεται Sky Hunter και πιθανώς παράγεται τοπικά, και ένα σύστημα της Αμερικανικής Δυνατικής που θα ήταν, σύμφωνα με το Defensenews.com, με βάση τον πύραυλο αέρα-προς-αέρα του Raytheon's AIM-9X Sidewinder. Το τελικό συμβόλαιο θα καλύπτει τουλάχιστον 400 συστήματα εκτόξευσης και τον απαιτούμενο αριθμό πυραύλων για την υλοποίησή τους.
Τα πρόσφατα νέα στο Ισραήλ δίνουν φυσικά στο Sky Hunter ένα σοβαρό πλεονέκτημα προέρχεται από το Iron Dome, που έχει δείξει, ό, τι μπορεί να ειπωθεί, αξιοσημείωτη απόδοση ενόψει των κορεστικών επιθέσεων που ξεκίνησε η Χαμάς τις τελευταίες ημέρες. Όχι μόνο το Iron Dome έδειξε δεδομένη απόδοση σχεδόν 95% για πυραύλους που στοχεύουν πράγματι σε κατοικημένες και δυνητικά επικίνδυνες περιοχές, αλλά το σύστημα μπόρεσε να αποκρούσει τις επιθέσεις που έχουν σχεδιαστεί και έχουν μέγεθος ώστε να υπερβούν τις δικές τους δυνατότητες. Για να είναι απολύτως σαφές, σήμερα, εκτός από το Iron Dome, δεν διστάζει κανένα σύστημα που θα μπορούσε να κάνει το ίδιο στον πλανήτη, ειδικά επειδή έδειξε αξιοσημείωτη αξιοπιστία κατά τη διάρκεια της κρίσης, όπως συνέβη το 2019 κατά τη διάρκεια της προηγούμενης επίθεσης της Χαμάς.
Στην πραγματικότητα, η πρόταση της Dynetics θα δυσκολευτεί να τεθεί αντικειμενικά ενάντια στον ανταγωνιστή της, ειδικά επειδή ο πύραυλος AIM-9X, είναι πολύ αποδοτικός, κοστίζει επίσης 4 έως 6 φορές ακριβότερος από τον Tamir που εξοπλίζει το Iron Dome. Ωστόσο, το επιχειρησιακό πλαίσιο του αμερικανικού στρατού απέχει πολύ από την προστασία των ισραηλινών πόλεων από τις επιθέσεις πυραύλων της Χαμάς. Επιπλέον, η αμερικανική προσφορά μπορεί να βασίζεται σε δύο συγκεκριμένα περιουσιακά στοιχεία: πρώτον, ο φάκελος εκτόξευσης του AIM9X είναι πιο εκτεταμένος από αυτόν του Tamir, καθιστώντας ιδιαίτερα δυνατή την αναχαίτιση στόχων πολύ ταχύτερα και πιο ελιγμούς από ό, τι δεν μπορεί το ισραηλινό σύστημα, που βασίζεται στη συμπληρωματικότητα των συστημάτων Iron Dome, Arrow και David Sling για την κάλυψη ολόκληρου του φάσματος, από κελύφη κονιάματος έως βαλλιστικούς πυραύλους. Στην πραγματικότητα, με το Sidewinder, το σύστημα του στρατού των ΗΠΑ θα συμπλήρωνε πολύ αποτελεσματικά το σύστημα Patriot και το αντι-βαλλιστικό σύστημα THAAD απέναντι σε όλους τους τύπους απειλών, εκτός από τα υπεριώδη αεροσκάφη.
Δεύτερον, και όπως το Νορβηγικό σύστημα NASAM, το AIM9X που χρησιμοποιείται για αντιαεροπορική άμυνα θα μπορούσε να προέλθει από αποθέματα ξεπερασμένων πυραύλων της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ και του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Πράγματι, ένας πύραυλος αέρος-αέρας, όπως ένα αεροπλάνο, έχει μόνο περιορισμένο δυναμικό όσον αφορά τον αριθμό των ωρών που πετά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα μαχητικά αεροσκάφη χρησιμοποιούν συχνότερα εκπαιδευτικούς πυραύλους με μόνο αναζητητές εκτός από τις αποστολές μάχης. Πέρα από αυτό το δυναμικό, ο πύραυλος πρέπει να αναθεωρηθεί εντελώς και να ξαναχτιστεί, το οποίο κοστίζει σχεδόν όσο και η απόκτηση ενός νέου πυραύλου. Ωστόσο, με την εντατικοποίηση των εντάσεων στον κόσμο, Οι αποστολές μάχης που μεταφέρουν ένοπλους πυραύλους αυξάνονται προκαλώντας ταχεία φθορά των αποθεμάτων πυρομαχικών. Σε αυτό το πλαίσιο, η μεταφορά πυραύλων στο τέλος του δυναμικού τους σε χερσαία συστήματα αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό πλεονέκτημα.
Ας θυμηθούμε επίσης ότι ο άξονας προτεραιότητας του αμερικανικού στρατού στον τομέα της προστασίας κατά των αεροσκαφών, των αντιαεροπορικών και της C-RAM (Cruise-Roquette-Artillerie-Mortier) παραμένει κατευθυνόμενα ενεργειακά όπλα, και ιδίως τα προγράμματα λέιζερ υψηλής ενέργειας, με τα προγράμματα DE-SHORAD (Άμεση ενέργεια SHORAD) αντι-drone που τοποθετούνται στο Stryker, και ειδικά το Λέιζερ υψηλής ενέργειας ή HEL, η οποία αναπτύσσει λέιζερ 300 kW ικανό να καταστρέψει πυραύλους κρουαζιέρας και που ανήκει επίσης στο πρόγραμμα IFPC. Ο στόχος για τον αμερικανικό στρατό είναι να έχει το πρώτο HEL ως το πρώτο σύστημα IFPC-πυραύλων που έχει δοκιμαστεί μέχρι το τέλος του έτους 2023, για να ξεκινήσει τις πρώτες αναπτύξεις από το 2024. Η συμπληρωματικότητα των πυραυλικών συστημάτων, θα προσφέρουν οι HEL και Patriot, αυτή τη στιγμή, μια πολύ αποτελεσματική προστασία για τις τοποθεσίες και τις υποδομές του στρατού των ΗΠΑ ενόψει πολλών μορφών επίθεσης.
Το γεγονός παραμένει ότι τα προγράμματα εκσυγχρονισμού του Στρατού των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων αυτών που ανήκουν στο σούπερ πρόγραμμα BIG 6, απειλούνται σήμερα από δημοσιονομικές διαιτησίες που είναι πιθανό να είναι δυσμενείς, ενώ θα δοθεί προτεραιότητα στην ανανέωση των ναυτικών πόρων και των αμερικανικών αεροπορικών εταιρειών. Είναι επομένως πιθανό ότι το BIG 6 θα δει, στα επόμενα χρόνια, ακρωτηριασμένο από ορισμένα κλαδιά, ενώ Η κυβέρνηση Μπάιντεν φαίνεται αποφασισμένη να διατηρήσει τον προϋπολογισμό άμυνας υπό έλεγχο. Ορισμένα προγράμματα, όπως τα ελικόπτερα FARA και FLRAA στον πυλώνα Futur Vertical Lift και το πρόγραμμα OMFV για την αντικατάσταση των Bradleys, φαίνονται πολύ κρίσιμα για να ξεκινήσουν ή ακόμη και να επιβραδυνθούν. Το ίδιο ισχύει και για το στοιχείο λέιζερ HEL του IFPC, τα ενεργειακά όπλα κατευθυνόμενα που θεωρούνται στρατηγικά από το Πεντάγωνο. Στην πραγματικότητα, το πρόγραμμα IFPC-Missiles εξελίσσεται με ένα σπαθί Damocles να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του, και μόνο πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα και μια άψογη σχέση απόδοσης-τιμής θα είναι σε θέση να διασφαλίσουν μια ορισμένη διάρκεια.