Από την ανακοίνωση του έναρξη του προγράμματος Γαλλικής Νέας Γενιάς Aircraft Carrier από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, έχουν εκφραστεί πολλές φωνές για να αμφισβητηθεί η συνάφεια μιας τέτοιας επένδυσης, ιδίως ενόψει της απειλής που δημιουργούν τώρα οι πυραύλοι κατά των πλοίων υπερηχητικό σε μεγάλη απόσταση, όπως το 3Μ22 Τζίρκον Ρωσικά, ή DF26 Κινέζικα. Σύμφωνα με αυτούς, και σύμφωνα με άλλους ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, τέτοια μαστόνια των θαλασσών εντοπίζονται εύκολα και ως εκ τούτου αποτελούν τους στόχους επιλογής για νέους εχθρικούς πυραύλους κατά του πλοίου. Ωστόσο, μια πραγματική και αντικειμενική ανάλυση των δυνατοτήτων που προσφέρουν οι αερομεταφορείς, καθώς και της πραγματικότητας της πραγματικής απειλής, θα μπορούσε να προσφέρει μια πολύ διαφορετική ανάγνωση της κατάστασης.
Η απειλή των υπερηχητικών πυραύλων μεγάλης εμβέλειας
Ένας πύραυλος λέγεται ότι είναι υπερηχητικός όταν η ταχύτητά του υπερβαίνει το όριο Mach 5, προκαλώντας, μεταξύ άλλων, διάφορα φαινόμενα όπως η δημιουργία πλάσματος στις επιφάνειες επαφής του πυραύλου. Πάνω απ 'όλα, κανένα αντιπυραυλικό σύστημα δεν μπορεί, σήμερα, να είναι αποτελεσματικό στην αναχαίτιση ενός τέτοιου πυραύλου. Πολλά προγράμματα έχουν ξεκινήσει σε όλο τον κόσμο για την πραγματοποίηση τέτοιων πυραύλων, τόσο στον τομέα των χερσαίων στόχων όσο και των επιθέσεων πλοίων, και ιδίως μεγάλων μονάδων, όπως αερομεταφορέων. Έτσι, η Κίνα παρουσίασε δύο βαλλιστικούς πυραύλους εδώ και αρκετά χρόνια για να έχει συγκεκριμένες δυνατότητες κατά των πλοίων, την DF21D με εύρος 1500 km, και το DF26 με εύρος 4000 km. Η ημι-βαλλιστική πορεία του πυραύλου υποδηλώνει ότι το όχημα που επανήλθε διατηρεί πράγματι υπερηχητική ταχύτητα. ΕΝΑ νέους πυραύλους, αεροπορικώς αυτή τη φορά, και προέρχεται από πυραύλος DF17, έχει παρατηρηθεί φέτος στην Κίνα. Εξοπλισμένο με ένα υπερηχητικό ανεμόπτερο, θα μπορούσε να είναι ένας νέος πυραύλος κατά των πλοίων.
Η Ρωσία από την πλευρά της έχει αναπτύξει μέχρι στιγμής δύο υπερηχητικούς τακτικούς πυραύλους. ο Kh47M2 Kinzhal εκτοξεύεται από ένα Mig31 ή ένα Tu22M3M και μπορεί να χτυπήσει στόχους σε απόσταση 2000 km με υπερηχητική ταχύτητα σε ημιβαλλιστική τροχιά. Παρουσιάζεται ως δυνητικά ικανό να χρησιμοποιηθεί ως όπλο κατά των πλοίων, ακόμη κι αν, όπως το DF21D και το DF26, είναι ένας πύραυλος χωρίς αναζητητή και επομένως προφανώς κατευθυνόμενος από χωρική εγγραφή. ο Ο πύραυλος 3M22 Tzirkon, όταν για αυτόν, είναι ένας πύραυλος θάλασσας-θαλάσσης εκτοξεύτηκε από κάθετα σιλό του UKSK και μπορεί να φτάσει στόχους 1000 km μακριά με ταχύτητα 7 Mach. Το σύστημα καθοδήγησής του είναι προς το παρόν άγνωστο, αλλά δεδομένου του πλαισίου τακτικής χρήσης του, μπορεί κανείς να φανταστεί ότι έχει πράγματι έναν αναζητητή για να εντοπίσει και να χτυπήσει στόχος.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και η Γαλλία, η Ινδία και η Ιαπωνία, αναπτύσσουν επίσης τα δικά τους προγράμματα υπερηχητικών αντιπυραυλικών πυραύλων, αν και κανένα από τα έργα δεν είναι ακόμη αρκετά προηγμένο ώστε να γνωρίζει την απόδοσή του. Ωστόσο, είναι πιθανό αυτά τα συστήματα, που έχουν προγραμματιστεί να τεθούν σε λειτουργία μεταξύ 5 και 15 ετών από τώρα, να διαθέτουν τις δικές τους δυνατότητες ανίχνευσης και διάκρισης, όπως οι σύγχρονοι πύραυλοι κατά πλοίων. Τέλος, σημειώστε ότι υπάρχουν ήδη αρκετές υπερηχητικούς πυραύλους σε υπηρεσία σε μερικά ναυτικά, όπως το P-800 Onyx Ρώσικος και ο Ινδός Μπράχμος. Χωρίς να είναι υπερηχητικά, αυτοί οι πύραυλοι είναι ήδη αρκετά γρήγοροι ώστε να δημιουργούν σημαντικά προβλήματα στα αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα που προστατεύουν τα αεροπλανοφόρα.
Μικρή ιστορική υπενθύμιση
Παρουσιαζόμενος με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε ουσιαστικά να συμπεράνουμε ότι το μέλλον του αεροπλανοφόρου απειλείται τουλάχιστον. Πώς να εξηγήσουμε, σε αυτήν την περίπτωση, ότι όλα τα μεγάλα ναυτικά του κόσμου καταβάλλουν σημαντικές προσπάθειες για να εξοπλιστούν γρήγορα με τέτοια πλοία και ότι το 2035, περισσότερα αεροπλανοφόρα θα πλέουν στις θάλασσες από ποτέ; έπλευσαν από το τέλος του ο δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος? Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, είναι απαραίτητο να κάνουμε ένα βήμα πίσω.
Γιατί όντως δεν είναι η πρώτη φορά που ανακοινώνεται το επικείμενο τέλος του αεροπλανοφόρου. Έτσι, στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, πολλοί ανώτεροι αξιωματικοί στο Πεντάγωνο, αλλά και στους ευρωπαϊκούς στρατούς, πίστευαν ότι το αεροπλανοφόρο δεν είχε πλέον ρόλο να παίξει, με την άφιξη των πυρηνικών όπλων. Ο πόλεμος της Κορέας και η στρατηγική προσγείωση στο Inchon έδειξαν στον αμερικανικό στρατό ότι τα πυρηνικά όπλα δεν ήταν η λύση σε όλες τις κρίσεις και ότι το αεροπλανοφόρο παρέμεινε απαραίτητο εργαλείο για τον έλεγχο των ωκεανών και για την προστασία των αμφίβιων ενεργειών. Ο ρόλος των αεροπλανοφόρων στις συγκρούσεις των δεκαετιών του 50 και του 60 απλώς αύξησε αυτή τη βεβαιότητα.
Τότε ήταν που η Ρωσία άρχισε να εξοπλίζεται με βομβαρδιστικά μεγάλου βεληνεκούς οπλισμένα με βαρείς αντιπλοϊκούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς. Στη συνέχεια, οι Miasishchev M-4 Bison αντικαταστάθηκαν από Tu-16 Badger και Tu-22 Blinder, ικανά να μεταφέρουν πυραύλους κατά του πλοίου όπως το Kh22 με αυτονομία 600 km και ταχύτητα καταδυτικού τερματικού σταθμού μεγαλύτερη από 4 Mach. Η κατάσταση έγινε ακόμη πιο δύσκολη με την έναρξη λειτουργίας του πρώτου Tu-22M Backfire, ένα υπερηχητικό βαρύ βομβαρδιστικό ικανό να μεταφέρει 2500 πυραύλους Kh1,9 στα 3 km και στα 22 Mach. Και πάλι, πολλές φωνές υψώθηκαν για να τονιστεί η απαρχαιωμένη και φαινομενική ευπάθεια του αεροπλανοφόρου, ειδικά στη Δύση. Και εκεί πάλι, το αεροπλανοφόρο επιβάλλεται ως λύση για την αντιμετώπιση αυτής της απειλής, μέσω της σύνδεσης του νέου μαχητικού F14 Tomcat που μεταφέρει έως και 6 πυραύλους αέρος-αέρος μεγάλου βεληνεκούς AIM54 Pheonix που έχουν σχεδιαστεί για να αναχαιτίζουν ρωσικά βομβαρδιστικά και πιθανώς τους πυραύλους εκτοξεύτηκε εναντίον του στόλου και το σύστημα AEGIS που σχετίζεται με το Ραντάρ SPY-1 και στη Πύραυλος SM2 που θα αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά της προστασίας κατά των αεροσκαφών για αερομεταφορείς που παρέχονται από τα ταχύπλοα σκάφη Ticonderoga, σύντομα θα ενισχυθούν από τους καταστροφείς του Arleigh Burke.
Όσον αφορά το αεροπλανοφόρο, αποδείχθηκε ότι είναι το ουσιαστικό εργαλείο για τη διαχείριση όλων των κρίσεων στον κόσμο, από τις αρχές της δεκαετίας του 70 έως σήμερα, είτε πρόκειται για την κρίση του Ιράν, του Ιράκ ή του Λιβάνου, του πολέμου των Φώκλαντ, των εντάσεων με της Βόρειας Κορέας, της επέμβασης στους Γιουγκοσλαβικούς πολέμους, της Συριακής και Λιβυκής κρίσης, ακόμη και της επέμβασης στο Αφγανιστάν.
Το δόρυ και η ασπίδα
Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.
Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο
Εγγραφείτε για το Ενημερωτικό δελτίο Meta-Defense για να λάβετε το
τελευταία άρθρα μόδας καθημερινά ή εβδομαδιαία