Είναι σύνηθες για τους υποβρύχιοι να λένε ότι υπάρχουν μόνο δύο τύποι πλοίων, υποβρυχίων και στόχων. Είναι αλήθεια ότι, λόγω της φυσικής τους διακριτικής ευχέρειας, και των ολοένα και πιο αποτελεσματικών αισθητήρων και όπλων επί του σκάφους τους, τα υποβρύχια επίθεσης, είτε πυρηνικά είτε συμβατικά τροφοδοτούνται, σήμερα αποτελούν μια από τις κύριες απειλές για τα ανθρώπινα όντα. μονάδες περιοχής, όπως και η εμπορική θαλάσσια κυκλοφορία, εάν πρέπει να στοχευτεί. Ωστόσο, παρά το τεχνολογικό οπλοστάσιό τους, τα υποβρύχια εξακολουθούν να αγωνίζονται να εντοπίσουν και να εντοπίσουν ειδικά τα επιφανειακά αγγεία που είναι σχετικά κοντά, αλλά εκτός εύρους οπτικής ή ηλεκτρομαγνητικής ανίχνευσης.
Επειδή εάν το σόναρ μπορεί δυνητικά να ανιχνεύσει πλοία σε απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων, αυτή η ανίχνευση δεν είναι γραμμική, αλλά ημικυκλική, αφήνοντας περιοχές μεταξύ κάθε ζώνης ανίχνευσης στην οποία το υποβρύχιο είναι τυφλό. Αυτό το φαινόμενο, που ονομάζεται ζώνη σύγκλισης, είναι μια από τις πιο περίπλοκες και περιοριστικές πτυχές του υποβρύχιου πολέμου. Αλλά το Ναυτικό των ΗΠΑ φαίνεται να μην είναι πλέον ικανοποιημένο με το τεχνολογικό status quo που χρονολογείται από την εμφάνιση του παθητικού σόναρ. Πράγματι, το γραφείο υποβρυχίων προγραμμάτων της Διοίκησης Ναυτικών Συστημάτων μόλις ανακοίνωσε ότι έχει προσεγγίσει βιομηχανικούς αμυντικούς με σκοπό να να αναπτύξει ένα εναέριο σύστημα αεροσκάφους που ξεκίνησε με υποβρύχιο ή το SLUAS (Μη επανδρωμένο εναέριο σύστημα που ξεκίνησε με υποβρύχιο).
Το 75% αυτού του άρθρου μένει προς ανάγνωση,
Εγγραφείτε για να αποκτήσετε πρόσβαση!
Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
άρθρα στην πλήρη έκδοσή τουςκαι χωρίς διαφήμιση,
από 6,90 €.
Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο
Εγγραφείτε για το Ενημερωτικό δελτίο Meta-Defense για να λάβετε το
τελευταία άρθρα μόδας καθημερινά ή εβδομαδιαία