Παραδοσιακά, η αντίληψη για τη στρατιωτική ισχύ μιας χώρας βασίζεται στην αξιολόγηση του μεγέθους των δυνάμεών της, του αριθμού και της ποιότητας του εξοπλισμού της, καθώς και στην εκπαίδευση, ακόμη και στα καρυκεύματα, του προσωπικού της.
Και είναι αλήθεια ότι με λίγες εξαιρέσεις, οι Γάλλοι το θυμούνται στο Agincourt, αυτή η προσέγγιση κατέστησε δυνατή την αποτελεσματική αξιολόγηση της ισορροπίας δυνάμεων, και επομένως της κλίσης ισχύος.
Έτσι, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, το ΝΑΤΟ πόνταρε στην τεχνολογική ισχύ και μια πιο αποτελεσματική αεροπορία για να αντισταθμίσει το εμφανές πλεόνασμα σοβιετικών τεθωρακισμένων όπλων και των χωρών-δορυφόρων του.
Όμως ορισμένα σημαντικά ιστορικά γεγονότα έχουν δείξει ότι ένα δόγμα σε τέλεια αρμονία με την τεχνολογική πραγματικότητα και δυνάμεις που έχουν εκπαιδευτεί να σέβονται αυτό το δόγμα θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν το καθοριστικό στοιχείο μιας σύγκρουσης.
Αυτό συνέβη το 1940, όταν η ναζιστική Γερμανία ανέπτυξε το Blitzkrieg της ενάντια στον γαλλο-βρετανικό συνασπισμό, αν και ήταν πολύ καλύτερα οπλισμένοι, σαρώνοντας την αντίσταση των δύο μεγαλύτερων ευρωπαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων μέσα σε λίγες εβδομάδες.
Αυτό το δόγμα επέτρεψε στις δυνάμεις που συμμετείχαν στην Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα το 1941 εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης να αποκτήσουν το πλεονέκτημα έναντι των δυνάμεων που ήταν πολύ πιο πολυάριθμες και να καταθέσουν περισσότερα άρματα μάχης, συχνά πιο αποτελεσματικά από τα γερμανικά τανκ.
Μόνο με την προσαρμογή του σοβιετικού δόγματος, κυρίως χάρη στο αυξανόμενο πολιτικό βάρος του στρατηγού Ζούκοφ, μελλοντικού νικητή του Στάλινγκραντ, και τα στρατηγικά λάθη που επέβαλε ο Αδόλφος Χίτλερ, η Σοβιετική Ένωση κατάφερε να αντιστρέψει την ισορροπία δυνάμεων από το 1942.
Μέχρι πρόσφατα, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν ελάχιστη ανάγκη να είναι ιδιαίτερα καινοτόμες όσον αφορά το δόγμα για την απασχόληση των ενόπλων δυνάμεων. Ο συνδυασμός της οικονομικής και τεχνολογικής ισχύος της χώρας και η αδιαμφισβήτητη εμπειρία των ενόπλων δυνάμεών της, ήταν αρκετοί για να την κάνουν αδιαμφισβήτητο ηγέτη από άποψη παγκόσμιας στρατιωτικής ισχύος, ειδικά μετά την εξαφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης.
Όμως τα τελευταία χρόνια, η Ουάσιγκτον έχει αντιμετωπίσει μια άνευ προηγουμένου κατάσταση με την άνοδο της κινεζικής ισχύος, αφού για πρώτη φορά οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν μια χώρα που μπορεί να δυνητικά ίσο και μάλιστα υπερβαίνει τις βιομηχανικές και τεχνολογικές του δυνατότητες, τουλάχιστον στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον.
Ήταν λοιπόν απαραίτητο, στο Πεντάγωνο, να φανταστεί μια λύση για τη διατήρηση της επιχειρησιακής υπεροχής έναντι ενός τέτοιου αντιπάλου. Η απάντηση είναι ένα δόγμα, που ορίζεται στα Αγγλικά ως "All-Domain Capacities", ένα δόγμα που δοκιμάστηκε για πρώτη φορά σε μεγάλη κλίμακα στο τέλος Σεπτεμβρίου 2020, με την ευκαιρία Άσκηση Valiant Shield 2020.
Συγκεκριμένα, το νέο αμερικανικό δόγμα βασίζεται σε μια παγκόσμια και ενοποιημένη αρχιτεκτονική επικοινωνίας και διοίκησης που φέρνει σε επαφή όλους τους παράγοντες στο πεδίο της μάχης, είτε είναι παρόντες στο έδαφος είτε όχι, έτσι ώστε να ελαχιστοποιούνται οι καθυστερήσεις επικοινωνίας και οι αποφάσεις, και επομένως να ενεργούνται πιο γρήγορα και πολύ καλύτερος από τον αντίπαλο, εκμεταλλευόμενος όλα τα διαθέσιμα μέσα κάθε στιγμή για να υποστηρίξει τον ελιγμό.
Αυτό είναι, από μόνο του, μια πραγματική επανάσταση στη διεξαγωγή επιχειρήσεων πέρα από τον Ατλαντικό, που μέχρι τώρα τηρούσε ένα πολύ αυστηρό και σχετικά ερμητικό οργανόγραμμα, με τους κόμβους λήψης αποφάσεων να τιμωρούν συχνά επί τόπου.
Το νέο δόγμα των ΗΠΑ θα δώσει από κοινού μεγαλύτερο περιθώριο λήψης αποφάσεων στους φορείς που αναπτύσσονται στο έδαφος, επιτρέποντας παράλληλα σε υψηλότερα κλιμάκια να ελέγχουν τη δέσμευση και να την τροποποιούν ώστε να είναι σε θέση να εφαρμόσουν μια πιο σφαιρική στρατηγική.
Ένας από τους στόχους αυτής της προσέγγισης είναι να μειωθούν οι χρόνοι επικύρωσης παραγγελιών, οι οποίοι, σε αρκετές περιπτώσεις, έχουν πλήξει σοβαρά την επιχειρησιακή διαχείριση των εργασιών στο πεδίο τα τελευταία χρόνια.
Επιπλέον, επειδή αυτό το δόγμα είναι διαστρατευμένο, θα εναρμονίσει, θα επιταχύνει και θα επεκτείνει τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μονάδων καθενός από τους στρατούς των ΗΠΑ και των πιθανών συμμαχικών στρατών που αναπτύσσονται στο περιβάλλον του πεδίου μάχης.
Μια θεαματική επίδειξη έγινε πριν από λίγες εβδομάδες από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ και το νέο προηγμένο Σύστημα Διαχείρισης Μάχης ή ABMS, που πραγματοποιήθηκε από τον βροντή Will Roper, στο ρίχνοντας έναν υπερηχητικό εναέριο στόχο που μιμείται έναν πύραυλο κρουαζιέρας χρησιμοποιώντας ένα M109A6 Paladin SPG διασυνδεδεμένο με το σύστημα και εξοπλισμένο με νέο υπερηχητικό κατευθυνόμενο κέλυφος.
Σε αυτή την επίδειξη, το ABMS κατέστησε δυνατό τον εντοπισμό, τον εντοπισμό, την εμπλοκή και την καταστροφή του στόχου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ενώ κάθε ενέργεια εκτελούνταν από διαφορετικό παράγοντα. Σύμφωνα με τον Will Roper, με την εφαρμογή των κλασικών διαδικασιών που χρησιμοποιούνται στους στρατούς των ΗΠΑ, θα χρειάζονταν αρκετά λεπτά για να ληφθεί η εντολή βολής, μια καθυστέρηση ασύμβατη με έναν υπερηχητικό στόχο.
Η εφαρμογή του νέου δόγματος για τις δυνατότητες όλων των τομέων δεν εξαιρείται από πολυάριθμες δυσκολίες, τόσο τεχνολογικές όσο και λειτουργικές. Πρώτον, θα είναι απαραίτητο να πυκνώσουν σε μεγάλο βαθμό, να τυποποιηθούν και να διασφαλιστούν όλα τα διασυνδεδεμένα συστήματα των στρατών, που φυσικά αντιπροσωπεύει μια κολοσσιαία προσπάθεια στην κλίμακα μιας ένοπλης δύναμης τόσο μεγάλης όσο αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών.
Επιπλέον, θα χρειαστεί να τροποποιηθούν ένας αναρίθμητος αριθμός συστημάτων, ώστε να τους δοθεί η δυνατότητα να παρεμβαίνουν στο νέο σύστημα με ασφαλή και αποτελεσματικό τρόπο. Αυτός είναι κυρίως ο λόγος για τον οποίο ενεπλάκησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες η ανάπτυξη ενός δορυφορικού γαλαξία ασυναγώνιστου μεγέθους Μέχρι τότε, η δορυφορική επικοινωνία παραμένει η πιο αξιόπιστη και διακριτική σήμερα.
Αλλά η τεχνολογική πτυχή απέχει πολύ από το να είναι το μόνο εμπόδιο για την εφαρμογή ενός τέτοιου δόγματος, αλλά και η επιχειρησιακή πτυχή. Πράγματι, εδώ θα είναι θέμα αναδιοργάνωσης της παρέμβασης των παραγόντων και παροχής «υπηρεσιών» στα διαφορετικά επίπεδα εμπλοκής, σε αυτό που θα μπορούσε να περιγραφεί ως λογικά πεδία μάχης, χωρίς να κορεστεί το σύστημα, ούτε να κορεστεί η λήψη αποφάσεων της διοίκησης δυνατότητες.
Πράγματι, η περίσσεια αιτημάτων και πληροφοριών οδηγεί στην εμφάνιση ενός φαινομένου που ονομάζεται infobesity, το οποίο επιβραδύνει ή και αλλοιώνει την απόφαση, γεγονός που θα ακύρωνε όλα τα οφέλη που αναμένονται από το νέο δόγμα.
Για να αποφευχθεί αυτό, είναι απαραίτητο όχι μόνο να εκπαιδεύονται οι χειριστές, αλλά και να υπάρχουν συστήματα ανάλυσης, οργάνωσης και ενίσχυσης πολλαπλών πληροφοριών προκειμένου να παρέχονται αποτελεσματικά στους λήπτες αποφάσεων αφομοιώσιμες και σχετικές πληροφορίες την κατάλληλη στιγμή.
Είναι αυτονόητο ότι αυτό το νέο δόγμα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε νέες τεχνολογίες πληροφοριών, και ιδίως στην αυξημένη χρήση του Τεχνητή νοημοσύνη, η οποία δεν στερείται τρωτών σημείων.
Επιπλέον, πριν τεθεί σε πλήρη λειτουργία, θα χρειαστεί να πραγματοποιηθεί ένας μεγάλος αριθμός ασκήσεων, προκειμένου να αξιολογηθούν όλες οι δυνατότητές του, αλλά και οι αδυναμίες του, οι οποίες θα χρειαστούν αρκετά χρόνια, ίσως δεκαετίες για να λειτουργήσουν πλήρως. .
Ωστόσο, βλέπουμε ότι οι αμερικανικοί στρατοί είναι αποφασισμένοι να μην χάνουν χρόνο σε αναβλητικότητα και περιττές εικασίες, να έχουν το συντομότερο δυνατό, αν όχι όλες τις αναμενόμενες λειτουργίες, τουλάχιστον τα πρώτα τούβλα που είναι πιθανό να προσφέρουν γρήγορα τα πρώτα επιχειρησιακά πλεονεκτήματα.
Αυτό είναι επίσης μια ρήξη με τη διαχείριση που παρατηρείται στα μεγάλα αμυντικά προγράμματα των ΗΠΑ τις τελευταίες δεκαετίες, που χαρακτηρίζεται από υπερβολικές φιλοδοξίες, αλόγιστες δαπάνες και αμελητέα επιχειρησιακά αποτελέσματα.
Γεγονός παραμένει ότι το νέο αμερικανικό δόγμα έχει ήδη δημιουργήσει πρωτοβουλίες σε όλο τον κόσμο, ενώ ορισμένες χώρες, από την πλευρά τους, είχαν ήδη προχωρήσει σε παρόμοια προσέγγιση για αρκετά χρόνια. Στην πραγματικότητα, μπορεί να φαίνεται επικίνδυνο να πιστεύουμε ότι η απλή ύπαρξη αυτού του δόγματος θα είναι αρκετή για να ξεπεραστεί μια παραδοσιακή ισορροπία δυνάμεων που είναι υπερβολικά δυσμενής.
Και αν πολλοί εκτιμούν και κάνουν κατάχρηση βολικών «πολλαπλασιαστών δυνάμεων» για να παρουσιάσουν μια υποβαθμισμένη κατάσταση με πιο ευνοϊκό τρόπο, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι, συχνά, το κύριο κριτήριο σε μια ισορροπία δυνάμεων είναι η δύναμη.
Σε αυτόν τον τομέα, δεν πρέπει να ξεχνάμε την εμπειρία που αποκτήθηκε κατά τη διάρκεια, για παράδειγμα, του πολέμου της Κορέας, όταν οι κινεζικές δυνάμεις, πιο ρουστίκ, λιγότερο εκπαιδευμένες και λιγότερο αποτελεσματικές από τις αμερικανικές δυνάμεις, απώθησαν τις τελευταίες μέχρι το τέλος. λόγω της συντριπτικής αριθμητικής τους υπεροχής.