Είναι τα ευρωπαϊκά αμυντικά προγράμματα στο σωστό τεχνολογικό ρυθμό;

Ενώ οι 3 μεγάλες παγκόσμιες στρατιωτικές δυνάμεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα και η Ρωσία, φαίνεται να έχουν εισέλθει σε μια νέα τεχνολογική κούρσα εξοπλισμών, οι ευρωπαϊκές βιομηχανίες εξακολουθούν να συμμετέχουν σε προγράμματα των οποίων το χρονοδιάγραμμα φαίνεται να μην συμβαδίζει με τον τεχνολογικό ρυθμό που δίνουν αυτές οι υπερδυνάμεις. Ωστόσο, ενώ ο αντιπρογραμματισμός μπορεί να είναι ένα αποτελεσματικό εργαλείο κατάκτησης της αγοράς, μπορεί επίσης να έχει πολύ επιζήμιες συνέπειες σε ορισμένες περιπτώσεις, για την ίδια την επιβίωση της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας. Πώς μπορούμε λοιπόν να αναλύσουμε την ευρωπαϊκή στρατηγική, την προέλευσή της και τις προβλέψιμες επιπτώσεις της μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα;

Ευρωπαϊκά προγράμματα ενάντια στις εποχές

Από τα μέσα της δεκαετίας του 2010, φαίνεται ότι οι 3 μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις της Αμερικής, της Κίνας και της Ρωσίας έχουν ξαναρχίσει έναν αγώνα στον τομέα της αμυντικής τεχνολογίας. Χαρακτηρίζεται από τον πολλαπλασιασμό των συμβάσεων για τον εκσυγχρονισμό του εξοπλισμού των δυνάμεων με πιο σύγχρονο εξοπλισμό και συχνά μια δογματική διακοπή με εκείνους που βρίσκονται σε υπηρεσία, καθώς και από σημαντικές ανακαλύψεις σε εντελώς νέους τεχνολογικούς τομείς, που ενδέχεται να ουσιαστικά να αλλάξετε στρατιωτική δράση. Ταυτόχρονα, οι Ευρωπαίοι, παρόλο που έχουν δείξει ανανεωμένη πρωτοβουλία τα τελευταία χρόνια, παραμένουν ως επί το πλείστον συνδεδεμένοι με πιο συμβατικά προγράμματα και προβλέπουν μόνο μια τεχνολογική πρόοδο σε πολύ πιο μακρινό χρονικό πλαίσιο από τα έθνη. αναφορά.

Ήταν η Κίνα, και ειδικά η Ρωσία, που ξεκίνησαν τον τρέχοντα αγώνα τεχνολογίας. Από τη ρωσική πλευρά, χαρακτηρίζεται από προγράμματα όπως Su-57 Felon, η δεξαμενή μάχης T-14 Armata, ή το Αντιαεροπορικό σύστημα S-500. Από την άλλη πλευρά, η χώρα έχει αναπτύξει μια σειρά από πρωτοποριακές τεχνολογίες δίνοντάς της ένα αξιοσημείωτο πλεονέκτημα έναντι του ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα σε στον τομέα των υπερηχητικών όπλων, με τον αερομεταφερόμενο βαλλιστικό πύραυλο Kinzhal, τον αντιπλοϊκό πύραυλο 3M22 Tzirkon και ξανά το ατμοσφαιρικό ανεμόπτερο Avangard. Σε αυτό προστίθενται προγράμματα εκσυγχρονισμού για τον εξοπλισμό που βρίσκεται σε υπηρεσία, όπως τα άρματα μάχης T-72B3M ή T-90M, τα αεροπλάνα Su-34 και Su-35, τα υποβρύχια Anteï και Improved Kilo. Στόχος όλων αυτών των προγραμμάτων είναι να δώσουν στη Ρωσία, έως το 2030, ένα αναμφισβήτητο τεχνολογικό και αριθμητικό στρατιωτικό πλεονέκτημα έναντι της ευρωπαϊκής συνιστώσας των δυνάμεων του ΝΑΤΟ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν λάβει τα μέτρα των αναταραχών που βρίσκονται σε εξέλιξη και έχουν ξεκινήσει, από το 2015, μια σειρά προγραμμάτων με στόχο την εξουδετέρωση όσο το δυνατόν γρηγορότερα αυτή η τεχνολογική ανακάλυψη προς όφελος των πιθανών αντιπάλων της. Ο στρατός των ΗΠΑ ξεκίνησε έτσι το μεγάλο πρόγραμμα BIG-6, με στόχο την αναπαραγωγή των επιτυχιών του προγράμματος BIG-5 της δεκαετίας του '70 που εμφανίστηκε το μαχητικό όχημα πεζικού Bradley, το ελικόπτερο UH-60 Black Hawk ή ο πύραυλος Patriot, και που του έδωσε την τεχνολογική υπεροχή στο πεδίο της μάχης για περισσότερα από 30 χρόνια. Η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ εμπλέκεται σε μια βαθιά εξέλιξη του στόλου της, με το πρόγραμμα F35A για τον στόλο μαχητικών της, το KC-46 για τον στόλο των τάνκερ και B-21 για τον στόλο των στρατηγικών βομβαρδιστικών της. Όσον αφορά τον αμερικανικό στρατό, στόχος είναι να φτάσει σε επιχειρησιακό επίπεδο έως το 2030, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στην πρόκληση που θέτει η Ρωσία και ιδιαίτερα η Κίνα. Με αναπηρία από τις συνέπειες πολλών κακοσχεδιασμένων και εντάσεως πιστώσεων προγραμμάτων, όπως τα αντιτορπιλικά Zumwalt ή οι κορβέτες LCS, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ φαίνεται να υποχωρεί σήμερα, ειδικά επειδή δεν είναι σε θέση να τετραγωνίσει τον κύκλο που αντιπροσωπεύει τον σχεδιασμό του. Αλλά έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο όσον αφορά τα αυτόνομα πλοία, επιφανειακά ή υποβρύχια, σε σημείο να αντιπροσωπεύει πλέον για πολλούς μια προτιμώμενη λύση για να ανταποκριθεί στην ενίσχυση του κινεζικού ναυτικού και των ναυτικών του τεχνολογικών δυνατοτήτων.

Η Ευρώπη, από την άλλη πλευρά, απλώς δεν έχει πρόγραμμα τεχνολογικής πρόοδος σε εξέλιξη με επιχειρησιακή προθεσμία πριν από το 2035 ή ακόμα και το 2040. Το πρόγραμμα τηςμαχητής FCAS νέας γενιάς Η γαλλογερμανική δεν θα τεθεί σε υπηρεσία πριν από το 2040, και Πρόγραμμα δεξαμενών επόμενης γενιάς MGCS στοχεύει το 2035 ως ημερομηνία έναρξης λειτουργίας. Όσον αφορά τα προγράμματα ελικοπτέρων, όλα παραμένουν ανησυχητικά κλασικά στο πρόσωπο του στα προγράμματα FARA ή αμερικανική FLRAA. Επί του παρόντος δεν υπάρχει προηγμένο πρόγραμμα που να σχετίζεται με υπερηχητικά όπλα ή συστήματα ικανά να αντιμετωπίσουν αυτά τα όπλα. Μάλιστα, μέχρι το 2035, στο καλύτερο σενάριο, οι ευρωπαϊκοί στρατοί και βιομηχανίες θα φέρουν μαχητικά αεροσκάφη της γενιάς Rafale ή Typhoon, άρματα μάχης της γενιάς των Leopard 2 ή Leclerc, ελικόπτερα της γενιάς Tiger ή NH90. Πιθανότατα δεν θα έχει εξοπλισμό όπως ηλεκτρικά κανόνια ή υπερηχητικούς πυραύλους, ούτε θα έχει καμία άλλη τεχνολογία που θα προσδιορίζεται ότι ενδέχεται να διαταράξει το πεδίο μάχης του 2030...

Οι λόγοι για αυτό το ευρωπαϊκό στάβλο

Φυσικά, αυτό το χρονικό και τεχνολογικό στάσιμο δεν είναι συνέπεια ενός μόνο παράγοντα. Είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα πολλών αποφάσεων και αξιολογήσεων καταστάσεων τα τελευταία 30 χρόνια. Πρώτον, είναι το δόγμα των «Πλεονεκτημάτων της Ειρήνης» που πρέπει να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανέλαβαν ταχεία μείωση των στρατιωτικών μέσων που είχαν στη διάθεσή τους, λόγω της εξαφάνισης του αντιπάλου που είχε δικαιολογήσει τις αμυντικές δαπάνες για περισσότερα από 50 χρόνια. Ο στόχος ήταν προφανώς να μειωθούν οι προϋπολογισμοί των στρατών ή τουλάχιστον να μην αυξηθούν άλλο, κάτι που εφαρμόστηκε τέλεια από τις ευρωπαϊκές καγκελαρία για περισσότερα από 25 χρόνια. Τα περιορισμένα μέσα που διέθεταν τότε οι στρατοί δεν τους επέτρεπαν να ανανεώσουν εγκαίρως τον εξοπλισμό, ούτε να διορθώσουν την απαρχαιότητά τους. Στην πραγματικότητα, από το 2015 και το τέλος αυτού του κάπως εξιδανικευμένου δόγματος, οι ευρωπαϊκοί στρατοί συγκεντρώνουν τα μέσα τους όχι για να προετοιμαστούν για το 2030, αλλά για να φτάσουν το 2010.

Το υπόλοιπο αυτού του άρθρου είναι μόνο για τους συνδρομητές

Τα Κλασικές συνδρομές παρέχουν πρόσβαση σε
όλα τα άρθρα χωρίς διαφήμιση, από 1,99€.

Εγγραφή σε ενημερωτικό δελτίο