Μόλις λίγες μέρες μετά η βάπτιση του USS John Fitzgerald Kennedy, δεύτερο γιγάντιο πυρηνικό αεροπλανοφόρο της κλάσης Gerald Ford, και δεύτερο αεροπλανοφόρο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ που φέρει αυτό το όνομα, το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών μόλις επέφερε ένα σκληρό πλήγμα στο Ναυτικό των ΗΠΑ διαιρώντας τον προϋπολογισμό με 3, όσο περιορισμένος, ζήτησε τη μελέτη του μελλοντικού επιβιβασμένου μαχητικού αεροσκάφους που προορίζεται να αντικαταστήσει το F/A-18E/F Super Hornet που εξοπλίζει επί του παρόντος τους αμερικανικούς στόλους. Η εξήγηση δεν βρίσκεται στους δημοσιονομικούς περιορισμούς ή σε μια προτίμηση του Κογκρέσου για το F35C, αλλά βαθιές ερωτήσεις από Αμερικανούς βουλευτές σχετικά με το ίδιο το μέλλον αυτών των γιγάντων των θαλασσών.
Ενώ το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ ζήτησε ένα ποσό 20 εκατομμυρίων δολαρίων για το οικονομικό έτος 2020 για τις μελέτες ανάντη του προγράμματος μαχητικών αεροσκαφών νέας γενιάς F/A-XX, ένα πολύ περιορισμένο ποσό σε σύγκριση με τα 25 δισεκατομμύρια δολάρια που επενδύονται κάθε χρόνο. την απόκτηση νέου εξοπλισμού από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, Το Κογκρέσο ενέκρινε μόνο 7 εκατομμύρια δολάρια σε πιστώσεις για αυτήν τη μελέτη, υπό την κάλυψη μιας σημαντικής δυσπιστίας σχετικά με το μέλλον αυτών των πλοίων στη ναυμαχία και την προβολή δύναμης. Πράγματι, η εμφάνιση υπερηχητικών ή βαλλιστικών πυραύλων κατά πλοίων, όπως οι ρωσικοί πύραυλοι Tzirkon που πρόκειται να τεθούν σε υπηρεσία το 2020, ο κινεζικός πύραυλος υπερηχητικού ανεμόπτερου DF-17 και οι βαλλιστικοί πύραυλοι με ικανότητα κατά του πλοίου (ανακοινώθηκε αλλά δεν έχει αποδειχθεί) DF -21D και DF-26, πάλι Κινέζοι, πολλοί βουλευτές θεωρούν το αεροπλανοφόρο πολύ ευάλωτο μπροστά σε τέτοιες απειλές.
Ως εκ τούτου, η επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα των αεροπλανοφόρων που μεταφέρουν χιλιάδες άνδρες, και το καθένα κοστίζει περισσότερα από 12 δισεκατομμύρια δολάρια, στα οποία θα πρέπει να προστεθεί μια αεροπορική ομάδα 7 ή 8 δισεκατομμυρίων δολαρίων, φαίνεται, στα μάτια τους, διακυβευμένη. Ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας Μάικλ Γκρίφιν ξεκίνησε δημόσια τη συζήτηση πριν από λίγους μήνες, αναρωτιέστε για το όφελος από την κατοχή ενός στόλου 11 ή 12 σούπερ αεροπλανοφόρων στα 12 δισεκατομμύρια δολάρια, ή αν δεν ήταν προτιμότερο να θυσιάσουμε ένα ή δύο υπέρ της απόκτησης πολλών εκατοντάδων υπερηχητικών πυραύλων.
Εάν αυτή η συζήτηση αφορά εν μέρει τους αγώνες για επιρροή μεταξύ του Ναυτικού των ΗΠΑ, της Πολεμικής Αεροπορίας και του Στρατού των ΗΠΑ, βασίζεται επίσης σε αντικειμενικές παρατηρήσεις σχετικά με τη βαθιά εξέλιξη των τεχνολογιών που χρησιμοποιούνται στη ναυμαχία. Εκτός από τους υπερηχητικούς πυραύλους, έναντι των οποίων δεν υπάρχει επί του παρόντος αποτελεσματική άμυνα, ο εκδημοκρατισμός των αναγνωριστικών δορυφόρων και των μη επανδρωμένων αεροσκαφών μακράς διαρκείας ικανών να ανιχνεύουν ομάδες μεταφορέων ή η επικείμενη άφιξη Rail Guns, οι κίνδυνοι δημιουργίας αεροπλανοφόρων είναι πράγματι πρωταρχικοί στόχοι, ειδικά εφόσον η καταστροφή ενός από αυτούς τους γίγαντες των θαλασσών θα προκαλούσε πιθανότατα σημαντικό τραύμα στην αμερικανική κοινή γνώμη. Αυτές οι τεχνολογίες θα αναγκάσουν τα αμερικανικά πλοία να επιχειρούν σε πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις από τις ακτές του αντιπάλου, παρόλο που ούτε το F18 ούτε το F35C είχαν σχεδιαστεί για να έχουν ιδιαίτερα υψηλή αυτονομία.
Αυτή η παρατήρηση βρίσκεται επίσης στο επίκεντρο των στόχων του προγράμματος F/A-XX, το οποίο επιδιώκει πάνω από όλα να σχεδιάσει μια γρήγορη ενσωματωμένη συσκευή με πολύ μεγάλη εμβέλεια, αλλά και MQ-25 Stingray εποχούμενα drones, αποστολή προτεραιότητας του οποίου είναι ο διακριτικός ανεφοδιασμός οπλικών αεροσκαφών του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Πράγματι, η παρουσία πυραύλων Tzirkon τοποθετημένων σε παράκτιες μπαταρίες θα ανάγκαζε μια ομάδα αερομεταφορέα να λειτουργεί περισσότερα από 1000 km από την ακτή, δηλαδή τη μέγιστη εμβέλεια του Super Hornet σε αποστολές μάχης, και θα μείωνε σημαντικά τις ικανότητες βαθιάς κρούσης του F35C και την αυτονομία των 1200 χλμ. Οι πύραυλοι DF-21D έχουν βεληνεκές σχεδόν 2000 km, ενώ οι DF-26 θα ξεπερνούσαν τα 4000 km. Υπό αυτές τις συνθήκες, η χρήση αεροπλανοφόρων για να εξασφαλιστεί, για παράδειγμα, η άμυνα της νήσου Ταϊβάν, δεν θα παρείχε κανένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι της ανάπτυξης αεροσκαφών στο νησί Γκουάμ ή στην Ιαπωνία.
Άρα, προορίζεται να εξαφανιστεί το αεροπλανοφόρο; Θα ήταν λίγο βιαστικό να το ολοκληρώσω. Από τη μία πλευρά, δεν είναι η πρώτη φορά που αεροπλανοφόρα αντιμετωπίζουν θανατηφόρες απειλές που κρίνονται κρίσιμες. Αυτό συνέβη με τους Καμικάζι κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στη συνέχεια με τους πρώτους κατευθυνόμενους πυραύλους. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τα σοβιετικά βομβαρδιστικά μεγάλου βεληνεκούς όπως τα Tu-22, Tu-95 και Tu-16, που έφεραν το καθένα από δύο έως τέσσερις βαρείς υπερηχητικούς πυραύλους κατά πλοίων, θεωρήθηκαν ως μία από τις κύριες απειλές εναντίον - όσον αφορά την ενίσχυση του ΝΑΤΟ δυνατότητες. Ωστόσο, είτε στην περίπτωση καμικάζι, πυραύλων κατά πλοίων ή επιδρομών από σοβιετικά βαριά βομβαρδιστικά, καθεμία από τις απειλές είδε σχετικά γρήγορα την εμφάνιση αντιμέτρων για τη μείωση του κινδύνου: συμπύκνωση της αντιαεροπορικής άμυνας και αποστολές απομακρυσμένων συστημάτων αναχαίτισης καθοδηγούμενα από ραντάρ για την αντιμετώπιση Καμικάζι, εμφάνιση αντιαεροπορικών πυραύλων, συστήματα κλειστής αντιπυραυλικής προστασίας όπως το Phalanx, το σύστημα Aegis ή το ζευγάρι μεταξύ του μαχητικού F-4 Tomcat και του αντιαεροπορικού πεδίου πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς AIM-14 Phoenix για την αντιμετώπιση σοβιετικών βομβαρδιστικών και πυραύλων κατά πλοίων.
Επί του παρόντος βρίσκονται σε εξέλιξη αρκετά ερευνητικά προγράμματα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, ακόμη και στην Ευρώπη, για τον σχεδιασμό μέσων ικανών να αναχαιτίζουν ή να εξουδετερώνουν υπερηχητικούς πυραύλους και τα πρώτα επιχειρησιακά συστήματα θα εμφανιστούν πριν από το τέλος της επόμενης δεκαετίας. Μάλιστα, είναι πιθανό ότι τα δύο νέα αεροπλανοφόρα κλάσης Ford που παρήγγειλαν φέτος θα είναι εξοπλισμένα με αποτελεσματικά συστήματα προστασίας έναντι αυτών των απειλών, όπως και οι συνοδοί τους.
Ωστόσο, είναι πιθανό, για παράδειγμα, αντιμέτωποι με την εξέλιξη των συστημάτων ανίχνευσης ή τις δυνατότητες των πολεμικών drones και αεροσκαφών, η μορφή των αεροπλανοφόρων να κληθεί να εξελιχθεί, επιστρέφοντας σε πλοία που πλησιάζουν τα 60.000 στους 70.000 τόνους από το σημερινό 110.000 τόνοι πλοίου κλάσης Ford, με την τιμή να μειώνεται ανάλογα, ώστε να υπάρχουν περισσότερα πλοία για την ίδια επιβιβασμένη αεροπορία και με σταθερό προϋπολογισμό. Λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος των σύγχρονων αεροπορικών δυνάμεων, όπως οι ναυτικές δυνάμεις, και τις δυνατότητες των σύγχρονων πολεμικών αεροσκαφών, ένα αεροπλανοφόρο 60.000 τόνων που μεταφέρει 35 μαχητικά αεροσκάφη, δώδεκα drones και μερικά αεροσκάφη παρακολούθησης, αντιπροσωπεύει μια δύναμη πολύ μεγάλης πυρκαγιάς και σε μεγάλο βαθμό επαρκή για την κάλυψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των αποστολών σε καιρό ειρήνης και πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της υψηλής έντασης.
Σε κάθε περίπτωση, εφόσον δεν υπάρχει τεχνολογική προσφορά πιο αποτελεσματική από το αεροπλανοφόρο και ικανή να αντικαταστήσει τις μοναδικές του δυνατότητες προβολής ισχύος με την πάροδο του χρόνου σε απομονωμένες περιοχές, είναι πολύ αναμενόμενο να θάψουμε αυτού του τύπου το πλοίο. Ωστόσο, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ θα χρειαστεί πολλή εκπαίδευση για να καταπολεμήσει τις λανθασμένες, και μερικές φορές κάπως χειραγωγημένες, εννοιολογικές συντομεύσεις και να διατηρήσει αυτή τη δύναμη που σήμερα διαμορφώνει την πραγματική αμερικανική ναυτική δύναμη. Και το ίδιο ισχύει για το Βασιλικό Ναυτικό, ή ακόμα και το Γαλλικό Ναυτικό.