Ενώ το αμερικανικό Κογκρέσο μόλις διέθεσε μια δημοσιονομική επέκταση στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ ύψους 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων για την απόκτηση των 10 F35A που επρόκειτο να παραδοθούν στην τουρκική αεροπορία το 2020, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, διευκρίνισε ότι η χώρα του ήταν έτοιμη να κλείσει τις δύο αεροπορικές βάσεις του ΝΑΤΟ που υπήρχαν στο έδαφός της, εάν η Τουρκία υπόκειτο σε αμερικανικές κυρώσεις. Οι εντάσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών, των Ευρωπαίων και των Τούρκων είναι πλέον πολύπλευρες και οι διακηρύξεις συνεχίζουν να διαδέχονται η μία την άλλη σε ένα τεράστιο παιχνίδι διπλωματικού ψεύδους πόκερ.
Η θέση της Ουάσιγκτον απέναντι στην Άγκυρα σήμερα δεν απέχει πολύ από το να είναι σαφής, ούτε καν συνεκτική. Από την μία, Η Τουρκία αποκλείστηκε από το πρόγραμμα των F35 ως αντίποινα για την απόκτηση συσσωρευτών αντιαεροπορικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς S400 από τη Ρωσία και ενδέχεται να υπόκεινται σε οικονομικές κυρώσεις σύμφωνα με Νομοθεσία CAATSA. Από την άλλη πλευρά, ο πρόεδρος Τραμπ φαίνεται να έχει μια πολύ λιγότερο ξεκάθαρη θέση από ό,τι το αμερικανικό Κογκρέσο, ή των Ευρωπαίων συμμάχων της, σχετικά με την επιχείρηση που πραγματοποιήθηκε πριν από ένα μήνα στη βόρεια Συρία κατά των Κούρδων συμμάχων του YPG. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια του τελευταία σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, Ο Αμερικανός πρόεδρος έγινε ο εκπρόσωπος μιας λιγότερο ριζοσπαστικής γραμμής απέναντι στην Τουρκία, παρόλο που ο Πρόεδρος Ερντογάν απείλησε να μπλοκάρει τους μηχανισμούς της συμμαχίας σχετικά με τα μέτρα διασφάλισης στην «Ανατολική Ευρώπη και στις χώρες της Βαλτικής». Ταυτόχρονα, η επικοινωνία της Άγκυρας, υποστηριζόμενη από αυτή της Μόσχας, συνέχισε να αποστάζει ένα πράγμα και το αντίθετο, περνώντας από τις διαπραγματεύσεις για την ενσωμάτωση του S400 στην αντιαεροπορική άμυνα του ΝΑΤΟ, στη δυνατότητα στραφεί στη Μόσχα για να αποκτήσει μαχητικά αεροσκάφη και πρόσθετα αμυντικά συστήματα.
Αυτή η τελευταία «απειλή» από τις τουρκικές αρχές, σχετικά με τις βάσεις Ιντσιρλίκ και Κουρετσίκ, ωστόσο, ανεβάζει το επίπεδο της έντασης σε υψηλότερο επίπεδο. Πράγματι, η βάση του Ιντσιρλίκ είναι μία από τις 5 βάσεις του ΝΑΤΟ που φιλοξενούν τις πυρηνικές βόμβες B61 που έχουν διατεθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ορισμένες χώρες του ΝΑΤΟ με την αρχή του διπλού κλειδιού, οι Ηνωμένες Πολιτείες στην κατοχή τους, η χώρα υποδοχής που παρέχει επίσης τον φορέα ( το μαχητικό αεροπλάνο που μεταφέρει τη βόμβα), έχοντας ένα άλλο, και τα δύο απαραίτητα για τον οπλισμό του όπλου. Επιπλέον, το Ιντσιρλίκ λέγεται ότι είναι η βάση του ΝΑΤΟ με τις περισσότερες πυρηνικές βόμβες. Εάν ορισμένες αναφορές αναφέρουν ότι αυτά τα όπλα έχουν μεταφερθεί στη Βουλγαρία, το κλείσιμο αυτών των βάσεων θα οδηγούσε αναμφίβολα στον επαναπροσδιορισμό της οργάνωσης της Νοτιοανατολικής πλευράς του ΝΑΤΟ, είτε στη Μαύρη Θάλασσα είτε στην Ανατολική Μεσόγειο.
Όχι, επιπλέον, ότι ο Aillace στερείται επιλογών. Θα μπορούσε έτσι να μετακινήσει τις δυνάμεις του στην αεροπορική βάση του Ακρωτηρίου στο νησί της Κύπρου, που φιλοξενεί ήδη αεροπλάνα της Βασιλικής Αεροπορίας. Μια τέτοια ανάπτυξη θα παρείχε συγκρίσιμη πρόσβαση στις τουρκικές βάσεις σε σχέση με το θέατρο της Μέσης Ανατολής. Όσον αφορά το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα, θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε ελληνικές, βουλγαρικές ή ρουμανικές αεροπορικές βάσεις. Από την άλλη πλευρά, εάν η Τουρκία αποχωρούσε από το ΝΑΤΟ, η «Νότια» πλευρά της συμμαχίας θα αποδυναμωνόταν πολύ και η πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα θα ήταν πολύ προβληματική. Ως εκ τούτου, θα ήταν απαραίτητο να ενισχυθούν οι γειτονικές χώρες, Ελλάδα, Βουλγαρία και Ρουμανία, με τον ίδιο τρόπο όπως η ενίσχυση των Βαλτικών Κρατών σήμερα, ώστε να εξουδετερωθεί μια πιθανή αλλαγή στη συμμαχία της Άγκυρας.
Γεγονός παραμένει ότι, προς το παρόν, η αναποφασιστικότητα του Προέδρου Τραμπ για το θέμα της Άγκυρας σίγουρα δεν βοηθά να ηρεμήσουν τα μυαλά, ούτε να βρουν μια διέξοδο από τα πάνω, αν αυτό είναι δυνατό. Αυτή η θεμελιώδης σιωπή είναι η ίδια με αυτή που ακολούθησε την πρώτη παράδοση πυραύλων S400 στις τουρκικές δυνάμεις. Αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι σήμερα, οποιαδήποτε ανακοίνωση με τη μορφή απειλής ή τελεσίγραφου θα είχε, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, οποιοδήποτε αποτέλεσμα, καθώς ο Αμερικανός πρόεδρος τη χρησιμοποίησε πολλές φορές χωρίς να δώσει συνέχεια. Όπως ο Κιμ Γιονγκ Ουν, ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας, ο Σι Τζινπίνγκ, ο Κινέζος πρόεδρος ή ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Ρ.Τ. Ερντογάν κατάλαβε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος απείλησε πολύ, αλλά έδρασε πολύ λιγότερο. Ως εκ τούτου, θα αρκούσε να παραμείνουμε σταθεροί απέναντι στις απειλές, ενώ αφήνοντας μερικά κομμάτια ελπίδας, για να εξουδετερώσει την αμερικανική δράση και μαζί της ολόκληρης της Δύσης. Μια κατάσταση που θυμίζει εκείνη που προηγήθηκε του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ούτε η Γαλλία, ούτε η Μεγάλη Βρετανία, ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες έλαβαν σταθερές αποφάσεις να περιορίσουν τη Γερμανία, την Ιταλία ή την Ιαπωνία.