Un έκθεση που δημοσιεύτηκε από το πολύ σοβαρό Ινστιτούτο Royal United Services, συντάσσει μια αδιάλλακτη παρατήρηση σχετικά με την πραγματική δύναμη πυρός που διαθέτει ο βρετανικός στρατός, ο οποίος θεωρείται ανίκανος να ανταποκριθεί σε έναν αντίπαλο όπως η Ρωσία, για παράδειγμα. Μετά την επισήμανση τουΑδυναμίες του Βασιλικού Ναυτικού στον ανθυποβρυχιακό πόλεμοκαι η Βασιλική Πολεμική Αεροπορία όσον αφορά την αεροπορική υπεροχή, είναι η σειρά του βρετανικού στρατού, του βρετανικού στρατού, να αποτελέσει αντικείμενο σκληρής ανάλυσης από μια δεξαμενή σκέψης σχετικά με τα αποτελεσματικά μέσα της και τις δυνατότητές της να αντέχει σε υψηλές εμπλοκή της έντασης, ιδιαίτερα όσον αφορά την καταφανή έλλειψη συστημάτων πυροβολικού.
Σήμερα, ο βρετανικός στρατός διαθέτει μόνο 2 συντάγματα εξοπλισμένα με αυτοκινούμενα αεροσκάφη AS155 των 39 χιλιοστών και των 90 που τέθηκαν σε υπηρεσία στα μέσα της δεκαετίας του 90, με ρυθμό 24 οβίδων ανά σύνταγμα, καθώς και 2 αερομεταφερόμενες μπαταρίες 105 χιλιοστών L118 , εξοπλισμένο με 6 τεμάχια το καθένα, που υλοποιήθηκε από την 16η Ταξιαρχία Αεροπορικής Εφόδου και από τις 3 Ταξιαρχίες Καταδρομών, συνολικά μόνο 96 «σωλήνες» για μία από τις δύο κύριες ευρωπαϊκές ένοπλες δυνάμεις, με τη Γαλλία. Σε αυτό προστέθηκαν 35 θωρακισμένοι καθοδηγούμενοι εκτοξευτές πυραύλων πολλαπλής εκτόξευσης ή GMLRS με απαρχαιωμένη απόδοση κατά με σύγχρονες δυνατότητες εμπλοκής ou στους εκτοξευτές πυραύλων που χρησιμοποιεί η Ρωσία.
Ωστόσο, αν αυτή η δύναμη πυρός ήταν επαρκής στο πλαίσιο ασύμμετρων εμπλοκών, όπως στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ, δύο θέατρα που δοκίμασαν σοβαρά τον βρετανικό στρατό, είναι από κάθε άποψη ανεπαρκής στο πλαίσιο μιας εμπλοκής υψηλής έντασης, ιδιαίτερα στο πρόσωπο των ρωσικών δυνάμεων, που λαμβάνεται ως παράδειγμα στην έκθεση. Πράγματι, μία μόνο ρωσική τεθωρακισμένη ταξιαρχία διαθέτει 81 κινητά συστήματα πυροβολικού, που κυμαίνονται από αυτοκινούμενα πυροβόλα όπλα 152 mm όπως το Msta έως πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων όπως το Smerch ή το Grad. Έτσι, η 4η Μεραρχία Τεθωρακισμένων της Φρουράς διαθέτει, για δύναμη 12.000 ανδρών, 130 αυτοκινούμενα πυροβόλα 2S19 Msta και 2S3 Akatsiya των 152 χιλιοστών και περισσότερους από 24 εκτοξευτές πυραύλων Grad και Uragan. Διαθέτει επίσης 320 T80U, διπλάσια από τα 160 Challenger 2 σε υπηρεσία με τον Βρετανικό Στρατό, και τους 63.000 άνδρες του.
Σύμφωνα με τη βρετανική δεξαμενή σκέψης, θα ήταν απαραίτητο, βραχυπρόθεσμα, ο βρετανικός στρατός να εξοπλιστεί με τουλάχιστον 72 αυτοκινούμενα πυροβόλα διαμετρήματος 155 mm/52, ένα σύνταγμα σύγχρονων LRM και τουλάχιστον μία μπαταρία Αυτοκινούμενοι όλμοι 120 mm ανά μονάδα μάχης, προκειμένου να ανακτηθεί η ελάχιστη ισχύς πυρός για να αποφευχθεί η καταστροφική φθορά σε περίπτωση εμπλοκής. Επιπλέον, οι αντιαρματικές ικανότητες θα πρέπει επίσης να ενισχυθούν βραχυπρόθεσμα, με τουλάχιστον μία μπαταρία αντιαρματικών συστημάτων τοποθετημένων σε όχημα ανά μονάδα μάχης, παρόμοια με τα σχήματα εμπλοκής που χρησιμοποιήθηκαν στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Να σημειωθεί ότι ο Βρετανικός Στρατός δημοσίευσε, τον Απρίλιο, αίτημα για πληροφορίες σχετικά με την απόκτηση αυτοκινούμενων συστημάτων πυροβολικού στο πλαίσιο της έναρξης προγράμματος προς αυτή την κατεύθυνση. Η βρετανική BAe, η γαλλική Nexter, η γερμανική Krauss Maffei Wegman και η νοτιοκορεάτικη Hanwha Defense Land System έχουν ήδη εκδηλώσει ενδιαφέρον.
Η έκθεση αυτή θυμίζει το παρατηρούμενο έλλειμμα αυτοκινούμενων μέσων πυροβολικού στον Γαλλικό Στρατό. Για να αντισταθμιστεί αυτό, το LPM 2019-2025 προβλέπει την απόκτηση 36 επιπλέον αυτοκινούμενων πυροβόλων όπλων CAESAR, που συμπληρώνουν τα 77 που βρίσκονται ήδη σε υπηρεσία, καθώς και 54 αυτοκινούμενοι όλμοι 2R2M σε όχημα VBMR Griffon. Σημειωτέον, ωστόσο, ότι παρά τις εντολές αυτές, η ισχύς πυροβολικού ολόκληρου του Γαλλικού Στρατού μετά βίας θα ξεπεράσει αυτή μιας μόνο ρωσικής τεθωρακισμένης μεραρχίας. Η Bundeswehr διαθέτει μόνο 108 αυτοκινούμενα όπλα PzH 2000 των 155 mm και 38 εκτοξευτές πολλαπλών πυραύλων MLRS. Ταυτόχρονα, η Γαλλία και η Γερμανία έχουν ξεκινήσει ένα πρόγραμμα, το Common Indirect Fire System, με στόχο τον σχεδιασμό αντικαταστάσεων για το 2000mm CAESAR / PzH 155 και στις δύο χώρες, αλλά το χρονοδιάγραμμα του οποίου δεν έχει ακόμη καθοριστεί με σαφήνεια. Είναι σαφές ότι το πυροβολικό είναι, στην Ευρώπη, όπως και ο αριθμός των αρμάτων μάχης, πολύ ανεπαρκές για να καλύψει τις πραγματικές απαιτήσεις ισχύος πυρός για μάχη υψηλής έντασης.