Η Ινδική Υπηρεσία Αεροναυτικής Ανάπτυξης, ενσωματωμένη στο DRDO, το τμήμα εξοπλισμού La Défense, εξέπληξε πολλούς ανθρώπους ανακοινώνοντας ότι εγκαταλείπει την απόκτηση της ναυτικής έκδοσης του τοπικού ελαφρού μαχητικού μονοκινητήριου Tejas Mk2 και την αντικαθιστά με ένα νέο επί του σκάφους μαχητικό τοπικής σχεδίασης και διπλού κινητήρα, το οποίο θα πρέπει να πραγματοποιήσει την πρώτη του πτήση το 2026. Αυτή η απόφαση ελήφθη σε συνεννόηση με το ινδικό Πολεμικό Ναυτικό, το οποίο δεν επιθυμεί να χρησιμοποιήσει ένα μονοκινητήριο μαχητικό που κρίνεται ακατάλληλο (δικαίως), για να αντικαταστήσει το Mig29K του από το 2030.
Για κάθε έμπειρο κατασκευαστή αεροσκαφών, η ανάπτυξη ενός σύγχρονου αεροσκάφους μάχης σε 5 ή 6 χρόνια είναι μια δύσκολη υπόθεση, αλλά όχι αδύνατη. Ωστόσο, όσον αφορά την ινδική αμυντική βιομηχανία, αυτή η προθεσμία φαίνεται υπερβολικά αισιόδοξη. Πράγματι, σχεδίασε μόνο, σε όλα και σε όλα, το ελαφρύ μαχητικό Tejas και την έκδοσή του Mk2 ανεξάρτητα, και η συσκευή, σύμφωνα με πολλά κριτήρια, απέχει πολύ από την επιτυχία. Επιπλέον, ακόμη και για έμπειρους κλάδους, όπως η ρωσική ή η κινεζική βιομηχανία, ο σχεδιασμός ενός ενσωματωμένου μαχητικού είναι μια πραγματική πρόκληση. Απλώς παρατηρήστε η φθορά των ρωσικών Su33 και των κινεζικών J15 για να πείσεις τον εαυτό σου γι' αυτό. Επιπλέον, δεν πρόκειται, όπως στην περίπτωση του Tejas Mk2, το οποίο ωστόσο είχε πετύχει πριν από μερικές εβδομάδες τις πρώτες του απογειώσεις σε εφαλτήριο και προσγειώσεις σε προσομοιωμένο κατάστρωμα, να ξεκινήσει από μια υπάρχουσα κοινή πλατφόρμα για να παράγει μια ναυτική έκδοση. , αλλά να σχεδιάσουμε μια εντελώς νέα συσκευή, με όλες τις δυσκολίες που αυτό συνεπάγεται. Ακόμα κι αν η διαδικασία «ναυσιπλοΐας» μιας υπάρχουσας συσκευής σπάνια έχει δώσει καλά αποτελέσματα, εξακολουθεί να είναι λιγότερο επίπονη από το σχεδιασμό μιας εντελώς νέας συσκευής.
Σύμφωνα με την AdA, το ινδικό αεροσκάφος πρέπει να είναι σχεδιασμένο, όπως το Mig29K, για να λειτουργεί από τα αεροπλανοφόρα STOBAR του Ινδικού Ναυτικού και όχι από αεροπλανοφόρα CATOBAR, δηλαδή εξοπλισμένα με καταπέλτες. Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να είναι σε θέση να αναπτύξει μια σημαντική αναλογία ώθησης/βάρους, εξαιρουμένων, στην πραγματικότητα, τη δυνατότητα χρήσης τοπικού κινητήρα. Μπορούμε να σκεφτούμε ότι το νέο αεροσκάφος θα μπορεί να φιλοξενήσει τον κινητήρα στροβιλοκινητήρα F414 της General Electric που τροφοδοτεί το Super Hornet και το Tejas Mk2, όπως το πρόγραμμα βαρέων μαχητικών AMCA της Ινδικής Πολεμικής Αεροπορίας, το οποίο επίσης σχεδιάζει να «χρησιμοποιήσει αυτόν τον κινητήρα».
Γεγονός παραμένει ότι τίποτα δεν έχει ακόμη αποφασιστεί, και αυτή η απόφαση θα μπορούσε να ανοίξει πραγματικές ευκαιρίες για την ευρωπαϊκή αεροναυτική βιομηχανία, και ιδιαίτερα για τη γαλλική βιομηχανία. Πράγματι, ένα από τα πλεονεκτήματα του Super Hornet σε σύγκριση με το Rafale στον διαγωνισμό που αφορά την απόκτηση 57 πολεμικών αεροσκαφών από το Νέο Δελχί, επικεντρώθηκε ακριβώς στη χρήση του ίδιου κινητήρα με αυτόν που επέλεξε το ναυτικό Tejas Mk2, το F414. Με την αναδιανομή των καρτών, το DRDO ανοίγει μια ευκαιρία για τον Safran και τον αντιδραστήρα του M88 που εξοπλίζει το Rafale, προκειμένου να τοποθετηθεί για να εξοπλίσει τη νέα συσκευή και για την κοινοπραξία Rafale να υποστηρίξει την ινδική σχεδιαστική προσέγγιση, επωφελούμενη από τη διαδικασίαμια πιθανή νέα παραγγελία «Make in India» από την Πολεμική Αεροπορία, και συνεπώς σημαντική εξοικονόμηση χρόνου και χρήματος για τη δημόσια διοίκηση και τα οικονομικά της Ινδίας. Τοποθετώντας το M88 ως εναλλακτική του F414, το γκρουπ Rafale θα καταστήσει δυνατή την ενίσχυση της προσφοράς της έναντι της Boeing και θα προτείνει μια πραγματική βελτιστοποίηση των υποδομών συντήρησης και αναγέννησης αεροσκαφών σε ινδικά αεροπλανοφόρα, ανοίγοντας το δρόμο σε άλλες συνεργασίες, όπως σε επίπεδο ραντάρ, άμυνας, όπλων …
Από την άλλη, είναι ένα νέο πλήγμα για τα Tejas, και τα Tejas Mk2, που σίγουρα πασχίζουν να πείσουν, ακόμα και στη χώρα τους. Το πρόγραμμα Light Combat Aircraft (LCA) Tejas (Glorious στα Σανσκριτικά) ξεκίνησε το 1990 και η πρώτη πτήση πραγματοποιήθηκε το 2001. Όμως χρειάστηκαν 14 χρόνια για να δει το αεροσκάφος να μπει σε υπηρεσία με την Ινδική Πολεμική Αεροπορία, το 2015. Light single -Μηχανή τζετ με μέγιστη μάζα απογείωσης 8 τόνους, τροφοδοτείται από το στροβιλοτζετ F404 της General Electric, που εξοπλίζει το F/A 18 Hornet, προσφέροντας 5,6 τόνους ξηρής ώθησης, και 8,5 τόνους με μετα-καύση.
Παρά τον επιβλητικό προϋπολογισμό ανάπτυξης και την τιμή μονάδας που υπολογίζεται σε περισσότερα από 55 εκατομμύρια ευρώ, ακριβότερο από ένα πολύ πιο αποδοτικό JAS 39 Gripen E/F, οι επιδόσεις του Tejas είναι απογοητευτικές, σε όλους τους τομείς, που κυμαίνονται από την ταχύτητα (μέγ. Mac 1,6 ) με αυτονομία μικρότερη από 550 km και περιορισμένη μεταφορική ικανότητα. Η IAF επρόκειτο να αποκτήσει αρχικά 260, αλλά αυτός ο αριθμός μειώθηκε γρήγορα σε 83, με τη διαβεβαίωση ότι θα μπορούσε να τα φέρει στο πρότυπο Mk2 αργότερα. Το Mk2 διορθώνει ορισμένα σημαντικά ελαττώματα του Mk1, με πιο ισχυρό κινητήρα F414, μεγαλύτερη χωρητικότητα καυσίμου και υψηλότερη απόδοση, αν και δεν ταιριάζει με αυτά αεροσκαφών όπως το Gripen ή το F16 και πιθανώς το κινέζικο J10C ή το FH17 Pakistani.