Ο Will Roper, ο Διευθυντής Εξαγορών και νέος ισχυρός άνδρας της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, προφανώς κέρδισε την υπόθεσή του σχετικά με το όραμά του για τα μελλοντικά αμερικανικά αεροναυτικά βιομηχανικά προγράμματα. Στις 2 Οκτωβρίου διόρισε τον Συνταγματάρχη Dale White, μέχρι τώρα διευθυντή προγραμμάτων επιτήρησης, πληροφοριών, αναγνώρισης και ειδικών επιχειρήσεων, στη νέα θέση του Προγράμματος Εκτελεστικού Γραφείου Προηγμένων Αεροσκαφών, που δημιουργήθηκε ειδικά για το σκοπό αυτό.
Σε αυτή τη θέση, Ο συνταγματάρχης White θα είναι υπεύθυνος για τον μετασχηματισμό της τρέχουσας λειτουργίας των προγραμμάτων απόκτησης και ανάπτυξης της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, βασισμένος σε διαγωνισμούς μεταξύ κατασκευαστών και πολύ μακροπρόθεσμες συμβάσεις, όπως το F35, προς διαχείριση μικρότερων, πιο επαναλαμβανόμενων και πιο εξειδικευμένων σειρών, δανειζόμενος από την ανάπτυξη λογισμικού τα παραδείγματα διαχείρισης έργων όπως το Agile. Στο στόχαστρο, η ανάπτυξη μιας νέας «σειράς Century» συσκευών για την Πολεμική Αεροπορία των Η.Π.Α., η οποία θα καθιστούσε δυνατή τη σχεδίαση εξειδικευμένων και αποτελεσματικών συσκευών, με έλεγχο κόστους και κινδύνου κατανεμημένα σε όλα τα προγράμματα. , και καλύτερη κατανομή εργάζονται στο αμερικανικό BITD.
Καλύτερη διανομή της εργασίας για τη διατήρηση του BITD
Αυτή η τελευταία ιδέα αναφέρεται ξεκάθαρα στη δύσκολη κατάσταση που διέρχεται σήμερα η Boeing μετά την επιλογή της Lockheed-Martin για τα προγράμματα F-22 και F-35 της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, αφήνοντας τον γίγαντα του Σιάτλ με ελάχιστες ευκαιρίες να αναπτύξει νέες τεχνολογίες και νέες ιδέες , και μάλιστα να διακινδυνεύσει να την κάνει να χάσει μέρος της τεχνογνωσίας της σε αυτόν τον κρίσιμο τομέα, με κίνδυνο να αφήσει τη Lockheed με ένα μονοπώλιο που θεωρείται προβληματικό.
Ο παραλληλισμός με την κατάσταση στην Ευρώπη είναι προφανής. Έτσι, οι Ευρωπαίοι, που θέλουν επίσης να διατηρήσουν τα βιομηχανικά τους περιουσιακά στοιχεία και την τεχνογνωσία τους στον τομέα της αεροναυπηγικής, οδεύουν προς την ανάπτυξη δύο νέων συσκευών, το FCAS που συγκεντρώνει τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ισπανία και το Tempest που συγκεντρώνει τη Μεγάλη Βρετανία, την Ιταλία και τη Σουηδία. Όμως, όπου ο Will Roper θέλει να αναπτύξει μικρότερες εξειδικευμένες σειρές, τόσο για να έχουν πιο αποτελεσματικές συσκευές στις αποστολές τους επειδή έχουν σχεδιαστεί για, όσο και για να κατανείμουν καλύτερα την εργασία μεταξύ των κατασκευαστών, οι Ευρωπαίοι παραμένουν εγκλωβισμένοι στην ιδέα της πολλαπλής συσκευής. πολύ μακροπρόθεσμα προγράμματα, που οδηγούν σε ο σχεδιασμός δύο συσκευών που θα μοιάζουν τόσο με το Rafale και το Typhoon, και εγκατάλειψη ολόκληρων τμημάτων της αγοράς σε αμερικανικές ή ασιατικές βιομηχανίες.
Το παράδειγμα των γαλλικών φρεγατών FREMM είναι διαφωτιστικό
Και στην πραγματικότητα, ο ευρωπαϊκός υπολογισμός περικόπτεται από μια κακή εκτίμηση του κόστους του προγράμματος και τη φιλοδοξία να κάνουμε πάντα «το καλύτερο για λιγότερο». Αυτό το δόγμα είναι που επανέφερε ο γαλλικός στόλος FREMM από 17 μονάδες για 8 δισ. ευρώ, σε 8 μονάδες για… 8,5 δισ. ευρώ. Μάλιστα, το βιομηχανικό κόστος δεν συνδέεται με την παραγωγή μονάδων, αλλά κυρίως με το ενεργό μισθολόγιο. Ωστόσο, η Naval Group, την εποχή της DCNS, είχε κλιμακωθεί για να παράγει 17 FREMM με ρυθμό 1 μονάδα κάθε 7 μήνες για να πληροί τις προδιαγραφές του προγράμματος FREMM. Όταν οι βραχυπρόθεσμες δημοσιονομικές αποφάσεις μείωσαν τον αριθμό των πλοίων, αυτός ο μισθός παρέμεινε και η κρατική εταιρεία που είναι η Naval Group δεν μπορούσε να τον μειώσει γρήγορα. Στην πραγματικότητα, την ίδια περίοδο, τα οπλοστάσια της Lorient παρήγαγαν 6 FREMM, συν δύο FREDA υπό κατασκευή, αντί για 17, με ισοδύναμο συνολικό κόστος... Όσο για το γαλλικό ναυτικό, έπρεπε να παραγγείλει 5 FDI Belh@rra η αντικατάσταση 5 FREMM ακυρώθηκε, επειδή τα γραφεία σχεδιασμού της Naval Group και της Thales βρέθηκαν σε υπολειτουργία, γεγονός που πρόσθεσε 4 δισεκατομμύρια ευρώ στο λογαριασμό, για πλοία που ήταν ελαφρύτερα και λιγότερο καλά οπλισμένα από τα FREMM, ακόμα κι αν είχαν ραντάρ Sea Fire και ένα προηγμένο ψηφιακό σύστημα.
Όμως η καταστροφή δεν σταματά εκεί, καθώς τα FREMM του Naval Group, αντί να μπορούν να προσφερθούν περίπου 500 εκατ. ευρώ ανά μονάδα στη διεθνή αγορά, είδαν την τιμή τους να αυξάνεται πέραν των 750 εκατ. ευρώ, μειώνοντας τη διευθυνσιοδοτούμενη αγορά και την τιμή απόδοσης αναλογία σκαφών. Είναι επίσης ένα συγκρίσιμο επιχείρημα που προβλήθηκε από την Naval Group για να δικαιολογήσει την ανάπτυξη των ΑΞΕ, λιγότερο δαπανηρή και καλύτερα προσαρμοσμένη από την FREMM (στα €750 εκατ.) σε διεθνείς διαγωνισμούς… Βρίσκουμε αρκετά παρόμοια παραδείγματα τα τελευταία 20 χρόνια, ιδίως το ελικόπτερο Tiger που αυξήθηκε από 10 σε 35 εκατ. ευρώ, από 220 σε 65 παραγγελθείσες μονάδες, αλλά και Rafale, το τανκ Leclerc… Τόσα πολλά συστήματα που, σήμερα, αξίζει να είναι διαθέσιμα σε μεγαλύτερες ποσότητες στους στρατούς μας. Συνολικά, από το 2000, οι ακυρώσεις, οι αναβολές και οι μειώσεις στη μορφή αμυντικών προγραμμάτων θα έχουν προκαλέσει απώλεια σχεδόν 20 δισ. ευρώ στον προϋπολογισμό εξοπλισμού των ενόπλων δυνάμεων.
Προς μείωση του μεγέθους των F35 στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ;
Οι θέσεις και οι φιλοδοξίες του Will Roper δεν κάνουν μόνο χαρούμενους τους ανθρώπους πέρα από τον Ατλαντικό, και ήδη υψώνονται φωνές για να προσπαθήσουν να εκτροχιάσουν αυτό που φαίνεται να είναι η πιο σχετική πρωτοβουλία των τελευταίων 40 ετών όσον αφορά τη βιομηχανική πολιτική της Άμυνας στη Δύση. Η αιτία είναι απλή: η σειρά Century που προτείνει θα διαβρώσει αναγκαστικά τη μορφή πρόβλεψης F35A της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ. Πράγματι, με την εμφάνιση πιο εξειδικευμένων αεροσκαφών, επομένως πιο αποτελεσματικών στους τομείς τους και πιο αξιόπιστα, επειδή δεν απαιτούν ανταπόκριση σε όλα τα σενάρια, το F35A θα βρεθεί γρήγορα σε δυσμενή ανταγωνισμό σε πολλές αποστολές. Εκτός εάν η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ σχεδιάζει να διπλασιάσει το συνολικό της μέγεθος τα επόμενα χρόνια, δεν θα υπάρχουν αρκετοί πιλότοι και προσωπικό εδάφους για να δικαιολογήσουν 1750 F35A και 4 ή 5 εξειδικευμένα αεροσκάφη μάχης σε σειρά, περισσότερες από 250 μονάδες. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των F35A που παραγγέλθηκαν από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ θα μειωθεί αναγκαστικά.
Ωστόσο, το πρόγραμμα F35 σχεδιάστηκε για να μπορεί να πολεμά, όχι ενάντια σε άλλες συσκευές και συστήματα εδάφους-αέρος, αλλά ενάντια σε πολιτικές και βιομηχανικές επιθέσεις. Για να γίνει αυτό, η Lockheed-Martin έχει αποστάξει τις επενδύσεις και τις δραστηριότητες που συνδέονται με το πρόγραμμα σε μεγάλο αριθμό πολιτειών και κομητειών, που επιλέχθηκαν για το πολιτικό τους βάρος στην Ουάσιγκτον. Επιπλέον, εάν το πρόγραμμα F35 μειωνόταν κατά 500 αεροσκάφη από την USAF, οι συνέπειες όσον αφορά την τιμή και την εικόνα θα ήταν πολύ σημαντικές και θα περιόριζαν τις πιθανότητες του αεροσκάφους να συνεχίσει να επικρατεί σε διεθνείς αγώνες, εμποδίζοντας ουσιαστικά τον αμερικανικό έλεγχο πάνω από την άμυνα των συμμάχων της. Δεν αποτελεί έκπληξη, επομένως, να βλέπουμε πολιτικά πρόσωπα από όλες τις πλευρές να συγκινούνται από την πρωτοβουλία του Will Roper.
Συμπέρασμα
Αλλά η παράμετρος που σπάνια λαμβάνεται υπόψη από τις διάφορες αναλύσεις σχετικά με τη νέα σειρά Century, το F35 και ακόμη και το FCAS, είναι ο αναπτυξιακός σχεδιασμός εκείνων που βρίσκονται στην αφετηρία αυτών των ανατροπών, δηλαδή της Κίνας και της Ρωσίας. Διότι αν το τελευταίο φαίνεται να δίνει έμφαση σήμερα στο Su-57 ως βάση για την ανάπτυξη της επόμενης σειράς εξειδικευμένων βαρέων αεροσκαφών του, αναλαμβάνοντας το Su-27, η Κίνα εμπλέκεται σε μια «μικρή σειρά με υψηλή υποτροπή ” πρόγραμμα για σχεδόν 30 χρόνια. Χάρη σε αυτήν την προσέγγιση, η χώρα πέρασε, σε 30 χρόνια, από την παραγωγή συσκευών 3ης γενιάς που αντιγράφηκαν ή με ρωσική άδεια, στα J-10, J15/16 και J20 τα τελευταία 10 χρόνια. Κατά μέσο όρο, ένα νέο μοντέλο πολεμικού αεροσκάφους παρουσιάζεται στην Κίνα κάθε 5 έως 6 χρόνια και σύντομα θα δούμε τον διάδοχο του μαχητικού βομβαρδιστικού JH-7. ένα τακτικό βομβαρδιστικό 5ης γενιάς, μπείτε στη δημόσια πλατεία.
Στην πραγματικότητα, έως το 2040 και την έναρξη λειτουργίας του FCAS και του Tempest, η Κίνα θα πρέπει να έχει 3 έως 4 αεροσκάφη νέας γενιάς, από βαριά αναχαιτιστικά έως ελαφρά μαχητικά, συμπεριλαμβανομένων τακτικών βομβαρδιστικών, και θα ξεκινήσει την έναρξη λειτουργίας της επόμενης γενιάς, έχοντας συσσωρεύσει πολύ σημαντικές τεχνικές και τακτικές δεξιότητες όλα αυτά τα χρόνια. Μπορούμε, λοιπόν, μόνο να ελπίζουμε σε αυτό η βαθιά αλλαγή παραδείγματος που ξεκίνησε από τον Will Roper για την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, λειτουργεί ως ηλεκτροπληξία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για να γίνει απολογισμός του χάσματος που υπάρχει μεταξύ των στρατηγικών και των δογμάτων που εφαρμόζονται και εκείνων που εφαρμόζονται από τους ανταγωνιστές και τους πιθανούς αντιπάλους της.