Ενώ η Ιταλία ανακοίνωσε την ένταξή της στο πρόγραμμα πολεμικών αεροσκαφών νέας γενιάς British Tempest, ο Διευθύνων Σύμβουλος της Dassault Aviation, Eric Trappier, εξέφρασε τις ανησυχίες του σχετικά με την αναβλητικότητα και τις αποκλίσεις που εμφανίστηκαν μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου σχετικά με το πρόγραμμα FCAS, προειδοποιώντας για την υπερβολική αναβολή της υπογραφής της σύμβασης για την ίδρυση της ανάπτυξης του διαδηλωτή, που είχε προγραμματιστεί να πετάξει το 2026. Και το γαλλογερμανικό πρόγραμμα προσχωρεί από τη Μαδρίτη, που έδειξε τόση αυτοπεποίθηση πριν από λίγο καιρό και που δεν δίστασε να δυσφημήσει δημόσια το πρόγραμμα Tempest, βρίσκεται τώρα σε μια άβολη, για να μην πω ανησυχητική, κατάσταση.
Πράγματι, οι γερμανικές επιφυλάξεις, αφού παρουσιάζονται με αυτόν τον τρόπο, βασίζονται σε πολλές στρατηγικές και διαστασιολογικές πτυχές του προγράμματος, όπως ο βιομηχανικός διαμοιρασμός, ο τρόπος χρηματοδότησης του προγράμματος, ο κοινοβουλευτικός έλεγχος, η εξαγωγική πολιτική και ακόμη και ορισμένοι τεχνολογικοί άξονες. Αρκεί να αναφέρουμε ότι το πρόγραμμα FCAS, εκτός από την προκαταρκτική μελέτη που χρηματοδοτήθηκε στις αρχές του έτους, δεν έχει προχωρήσει ούτε μια ίντσα, ορισμένες στρατηγικές πτυχές, όπως η πυρηνική ή ναυτική ικανότητα του συστήματος, χωρίς καν να γίνει αντικείμενο σταθερή συμφωνία μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου. Αυτές οι διαφορές επιδεινώνονται από εκείνες που συνδέονται με το γαλλο-γερμανικό πρόγραμμα μάχης μάχης MGCS νέας γενιάς, σχετικά με το οποίο ο γερμανικός όμιλος Rheinmetall ηγείται μιας πολιτικής και μιντιακής επίθεσης στη Bundestag για να αποκτήσει τον έλεγχο της πλειοψηφίας του προγράμματος, εις βάρος των αυστηρή ισοτιμία που προκύπτει από τον σύνδεσμο Nexter-Krauss Maffei Wegman στον όμιλο KNDS.
Αυτές οι αποκλίσεις, οι οποίες είναι όλες σε μεγάλο βαθμό προβλέψιμες, καθώς είναι πανομοιότυπες με αυτές που εκτροχιάστηκαν τόσα πολλά προγράμματα συνεργασίας στην Ευρώπη, ενισχύονται περαιτέρω από μια αμοιβαία δυσπιστία μεταξύ των δύο BITD, οι Γάλλοι κρίνοντας ότι οι Γερμανοί επικεντρώθηκαν στις εμπορικές και οικονομικές πτυχές εις βάρος επιχειρησιακές επιδόσεις, οι Γερμανοί πιστεύουν ότι οι Γάλλοι επιδιώκουν να μονοπωλήσουν όλο το πρόγραμμα, αφήνοντας στη Γερμανία μόνο τον ρόλο του τραπεζίτη. Όσο για την Τρικυμία, την οποία το ράλι της Σουηδίας και έπειτα της Ιταλίας δίνει μόνο αξιοπιστία, εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο ως μια αξιόπιστη εναλλακτική για το Βερολίνο, και ιδιαίτερα για την Bundestag, αν το Παρίσι δεν λάμβανε υπόψη τις απαιτήσεις του.
Ωστόσο, το Tempest σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί εναλλακτική λύση στο FCAS, αφού παίρνει τα παραδείγματά του, και τη δομή, την αυθαίρετη αλληλεξάρτηση του MGCS και του Eurodrone μείον. Όπως και το τελευταίο, θα αντιπροσωπεύει τη μοναδική ανάπτυξη μηχανισμών μάχης για τους συμμετέχοντες μεταξύ 2020 και 2050 και επομένως θα δημιουργήσει τα ίδια προβλήματα βιομηχανικού διαμοιρασμού, καθώς και εξαγωγών και δημοσιονομικού ελέγχου, κάθε χώρα που επιθυμεί να διατηρήσει το δικό της BITD. Επιπλέον, δύο από τα μέλη του προγράμματος είναι εξοπλισμένα με F35, τα οποία μπορούν να δημιουργήσουν ανισορροπία στους στόχους και τις αποστολές που έχουν ανατεθεί στο Tempest, σε σύγκριση με μια χώρα που είναι εξοπλισμένη μόνο με Typhoon, όπως η Γερμανία ή η Ισπανία, όταν τα Tornado και F18 αποσύρθηκαν από την υπηρεσία. Αντίθετα, αυτό θα επέτρεπε στη Γαλλία να εκμεταλλευτεί πλήρως το δικό της BITD, χωρίς έννοιες περίπλοκης βιομηχανικής κοινής χρήσης, αλλά θα περιόριζε τον όγκο των συσκευών που θα κατασκευαστούν και θα έθετε το κόστος ανάπτυξης και κατασκευής εξ ολοκλήρου στα γαλλικά δημόσια οικονομικά, ιδέα που γνωρίζουμε ότι είναι δεν είναι σχετικό, αλλά το οποίο ωστόσο προβάλλεται ευρέως.
Τα εμπόδια γύρω από τα προγράμματα FCAS και TEMPEST είναι δυστυχώς τα ίδια με αυτά όταν ξεκίνησαν τα προγράμματα και θα παραμείνουν μέχρις ότου τα θεμελιώδη ζητήματα να αντιμετωπιστούν με θάρρος και διορατικότητα, δηλαδή η ασυμβατότητα μεταξύ του αριθμού των ευρωπαίων παραγόντων και του όγκου της εργασίας που απαιτείται να σχεδιάσει ένα νέο μαχητικό αεροσκάφος. Στην πραγματικότητα, ο διαχωρισμός σε δύο προγράμματα είναι απλώς απαραίτητος σήμερα για τη διατήρηση της τεχνογνωσίας που αναπαράγεται μεταξύ των χωρών, η οποία συγκεντρώνει 4 ολοκληρωτές, 3 κατασκευαστές κινητήρων, 8 προγραμματιστές ενσωματωμένων συστημάτων και 5 κατασκευαστές οπλικών συστημάτων... Από την άλλη πλευρά, αναπτύσσοντας δύο πανομοιότυπα αεροσκάφη, συγκεκριμένα δικινητήρια αεροσκάφη κλάσης 25ης γενιάς stealth 30/6 τόνων, τα δύο προγράμματα κανιβαλίζουν το ένα το άλλο, μειώνοντας τους διαθέσιμους εγχώριους όγκους και τις δυνατότητες εξαγωγής, αυξάνοντας τις τιμές της μονάδας των 2 συσκευών. Και όπως ειπώθηκε, κανένα πρόγραμμα δεν θα μπορέσει να διεκδικήσει τον τίτλο του ευρωπαϊκού προγράμματος, αφού η τιμή τους θα τα βάλει πέρα από τα μισά μέλη της ένωσης...
Δεν μπορούμε ποτέ να το επαναλάβουμε αρκετά, η μόνη εναλλακτική σήμερα, για να βγούμε από την κορυφή αυτής της καταιγίδας, βασίζεται στη μετατροπή των προγραμμάτων FCAS και Tempest σε ένα πρόγραμμα Προγραμμάτων, για να σχεδιάσουμε και να κατασκευάσουμε όχι μια συσκευή με δύο διαφορετικά ονόματα. αλλά 3 διαφορετικά αεροσκάφη, δηλαδή ένα ελαφρύ μονοκινητήριο μαχητικό, ένα μεσαίο μαχητικό και ένα μαχητικό βαριάς εναέριας υπεροχής, καθώς και μαχητικά drones, σε διάστημα 35 ετών, με ενισχυμένο τεχνολογικό πλακάκι. Όχι μόνο αυτή η προσέγγιση θα καθιστούσε δυνατή την ενσωμάτωση των 6 μεγάλων ευρωπαϊκών αεροναυτικών BITD χωρίς επιβαλλόμενο τεχνολογικό αδιέξοδο, αλλά θα παρείχε μια σειρά συμπληρωματικών αεροσκαφών που θα επέτρεπε εκτεταμένη τοποθέτηση στις εξαγωγικές αγορές, τη βελτιστοποίηση των τιμών των αεροσκαφών και ως εκ τούτου τις μορφές της αεροπορίας. , όλα σε αναδρομικό σχεδιασμό για 35 χρόνια, έτσι ώστε να αναπτυχθεί η τεχνογνωσία και η ευρωπαϊκή συνεργασία μακροπρόθεσμα με θετική δυναμική.
Πάνω απ' όλα, μια τέτοια προσέγγιση δεν θα ήταν ακριβότερη για τα δημόσια οικονομικά, με την έννοια ότι λαμβάνουμε υπόψη μόνο τα ποσά που επενδύουν τα κράτη, από το άθροισμα των επενδύσεων που πραγματοποιούν όλοι οι εταίροι των προγραμμάτων FCAS και Tempest.