Μεταξύ των πιο σημαντικών επιχειρησιακών αποτυχιών στις οποίες θα εκτεθούν πολλές αεροπορικές δυνάμεις στην Ευρώπη την επόμενη δεκαετία, η πιο σημαντική, πέρα από ζητήματα μορφής, είναι αναμφίβολα η απουσία αεροσκαφών ηλεκτρονικού πολέμου. Πράγματι, αντιμέτωποι με αποτελεσματικά πολυεπίπεδα συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας, όπως η ρωσική άμυνα, ευρωπαϊκές συσκευές, όπως η Rafale, το Typhoon, το Gripen ή το F16, βρίσκονται πολύ εκτεθειμένα, και μάλιστα πολύ απειλούμενα. Ωστόσο, η απώλεια των δυνατοτήτων εναέριας υποστήριξής του θα σήμαινε για το ΝΑΤΟ, την απώλεια της πλειοψηφίας της δύναμης πυρός του, αφήνοντας μόνο τις χερσαίες δυνάμεις, οι οποίες γνωρίζουμε ότι δεν είναι επαρκώς εξοπλισμένες για μάχη υψηλής έντασης, να αντισταθούν σε τεθωρακισμένα τμήματα με 5 φορές περισσότερα τεθωρακισμένα οχήματα και 10 φορές περισσότερα κινητά συστήματα πυροβολικού από τα ευρωπαϊκά.
Παρά αυτό το κρίσιμο ελάττωμα, υπάρχουν μόνο 150 αεροσκάφη ικανά να εκτελέσουν αυτόν τον τύπο αποστολής εντός του ΝΑΤΟ, το EA 18G Growler του Ναυτικού των ΗΠΑ, το οποίο έχει επίσης μεγάλη ζήτηση στο θέατρο του Ειρηνικού. Τα F35A και B ορισμένων ευρωπαϊκών αεροπορικών δυνάμεων, και τα λίγα F22 που αναπτύσσονται από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, θα μπορούν ίσως να λειτουργούν κοντά στις ρωσικές αντιαεροπορικές άμυνες, αλλά ο πολλαπλασιασμός συστημάτων ανίχνευσης διαφορετικών τύπων και η συγχώνευση πληροφοριών σε επίπεδο τμήματος της ρωσικής αντιαεροπορικής άμυνας, σε συνδυασμό με τις δυνατότητες αναχαίτισης των Su30, Su35, Mig31 και σύντομα Su57, πολύ σαφώς ανώτερων σε αριθμό από τα αεροσκάφη 5ης γενιάς στην Ευρώπη, είναι πιθανό να διαβρώσουν γρήγορα αυτές τις θεωρητικές δυνατότητες. Χωρίς την αεροπορική υπεροχή που προκύπτει από την εξουδετέρωση της ρωσικής αντιαεροπορικής άμυνας, το ΝΑΤΟ θα βρισκόταν σε μια κατάσταση δραματικής ευπάθειας.
Μαθήματα από το Ναυτικό των ΗΠΑ
Από τον πόλεμο του Βιετνάμ, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, συνηθισμένο σε αποστολές που απαιτούν «πρώτη είσοδο» σε εχθρικό και μερικές φορές σκληρά προστατευμένο έδαφος, συνόδευε τις βομβαρδιστικές του επιδρομές από αεροσκάφη που είναι υπεύθυνα για την εξουδετέρωση των εχθρικών ραντάρ και πιθανώς την εξάλειψή τους. Το EA6B Prowler πραγματοποίησε αυτή την αποστολή για σχεδόν 50 χρόνια, από το 1970 έως το 2019. Σήμερα αντικαθίσταται από το EA18G Growler, που προορίζεται για τις ίδιες αποστολές. Όχι μόνο το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ χρησιμοποιεί συστηματικά αυτόν τον τύπο αεροσκάφους, αλλά χρησιμοποιεί πολλά από αυτά, 1 αεροπλάνο εμπλοκής για κάθε 6 αεροσκάφη μάχης. ένας αριθμός που συνέχισε να αυξάνεται με τα χρόνια, αφού ήταν μόνο 1 στους 12 στις αρχές της δεκαετίας του 70. Πρέπει να πούμε ότι την ίδια περίοδο, τα συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας έχουν εκσυγχρονιστεί, έχουν δει τις επιδόσεις τους να επεκτείνονται. και έχουν γίνει πιο πυκνά και πιο δημοκρατικά.
Επιπλέον, τα πιο αποτελεσματικά αμυντικά συστήματα, όπως αυτά που αναπτύσσονται στη Ρωσία ή την Κίνα, αποτελούνται από ένα σύνολο συμπληρωματικών και διαφοροποιημένων συστημάτων, που αναπτύσσονται σε μια τεράστια περιοχή, που απαιτούν πιο ισχυρά και πολυάριθμα μέσα εμπλοκής. Και αυτό έχει ένα κόστος, καθώς το πρόγραμμα Growler κόστισε 3 δισεκατομμύρια δολάρια για τη σχεδίαση, συμπεριλαμβανομένων των προηγμένων εκδόσεων του πυραύλου αντι-ραντάρ HARM, και κάθε συσκευή από μόνη της κοστίζει 70 εκατομμύρια δολάρια Fly Away.
Τι χρειάζεται στην Ευρώπη
Όπως το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, οι αεροπορικές δυνάμεις πολλών ευρωπαϊκών χωρών, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας και της Γερμανίας, οι δύο μεγαλύτερες αριθμητικά, διαθέτουν μόνο τα λεγόμενα αεροσκάφη 4ης γενιάς, αδυνατούν να βασιστούν μόνο στο stealth τους για να εξελιχθούν κοντά σε σύγχρονες άμυνες. Σίγουρα, συσκευές όπως το Rafale Γαλλικά, ή Typhoon Ευρωπαϊκά, διαθέτουν αποτελεσματικά συστήματα αυτοπροστασίας, αλλά είναι ανεπαρκή μπροστά σε μια πολυεπίπεδη άμυνα όπως η Ρωσική Άμυνα. Μια συσκευή ηλεκτρονικού πολέμου είναι απαραίτητη στην Ευρώπη. Επιπλέον, η αναλογία που χρησιμοποιείται από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, που προκύπτει από σχόλια από πολυάριθμες εμπλοκές, φαίνεται ιδανικά για να καλύψει τις ανάγκες αυτών των αεροπορικών δυνάμεων, δηλαδή ένα αεροσκάφος ηλεκτρονικού πολέμου για 6 αεροσκάφη μάχης.
Στην πραγματικότητα, στην περίμετρο FCAS, το πρόγραμμα πολεμικών αεροσκαφών νέας γενιάς που πραγματοποιήθηκε από τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ισπανία, οι χώρες αυτές ευθυγραμμίζουν μια αεροπορία 250+210+140 = 600 αεροσκάφη, η ανάγκη για αεροσκάφη ηλεκτρονικού πολέμου θα ανερχόταν σε 100 παραδείγματα, ή 42 για τη Γαλλία, συμπεριλαμβανομένων 8 για τη ναυτική αεροπορία, 35 για τη Γερμανία και 23 για την Ισπανία.
Ανάγκες προγράμματος και χρηματοδότησης
Ενώ η Γαλλία σήμερα χρησιμοποιεί το αεροπλάνο Rafale, η Γερμανία και η Ισπανία χρησιμοποιούν το Typhoon. Προφανώς δεν τίθεται θέμα ελπίδας ότι η Γαλλία θα μπορέσει να εφαρμόσει μοίρες του Typhoon, ειδικά επειδή η συσκευή δεν είναι ναυτική, ούτε το Βερολίνο ή η Μαδρίτη θα εξετάσουν το ενδεχόμενο επιλογής μιας λύσης με βάση Rafale. Ως εκ τούτου, η λύση μπορεί να είναι μόνο μια μικτή ανάπτυξη, δηλαδή ένα πρόγραμμα προγραμμάτων, που θα συγκεντρώνει τις εξελίξεις που μπορεί να είναι, όπως τα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου επί του οχήματος, αλλά που επιτρέπει σε κάθε παράγοντα να το ενσωματώσει στο δικό του πρόγραμμα, Rafale στη Γαλλία, το Typhoon γερμανοισπανική πλευρά. Αυτή η λύση, χωρίς να είναι βέλτιστη από την άποψη του κόστους ανάπτυξης, θα είναι βέλτιστη όσον αφορά τις συνθήκες συντήρησης και εκπαίδευσης του πληρώματος, που σήμερα αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το ήμισυ του κόστους ιδιοκτησίας ενός μαχητικού αεροσκάφους.
Στην πραγματικότητα, με βάση τα στοιχεία που αφορούν το πρόγραμμα Growler, μπορούμε να υπολογίσουμε ότι το κόστος ανάπτυξης της κοινής λύσης παρεμβολών, συμπεριλαμβανομένου αυτού ενός νέου πυραύλου κατά της ακτινοβολίας, θα ανέλθει σε 2 δισεκατομμύρια ευρώ και η ενσωμάτωση σε κάθε συσκευή θα ανέλθει σε 1 δισ. ευρώ. Με βάση τις γνωστές τιμές του Rafales B και M, και Typhoon διθέσια, το κόστος θα είναι επομένως ως εξής
- συστήματα παρεμβολής και πυραύλους κατά της ακτινοβολίας: 2 δισεκατομμύρια ευρώ
- Rafale Ηλεκτρονικός πόλεμος Β: €80εκ
- Rafale M ηλεκτρονικού πολέμου: €90 εκ
- Typhoon διθέσιος ηλεκτρονικός πόλεμος: €100εκ
Εξαιρουμένων των πυρομαχικών και των ανταλλακτικών, οι ποσότητες αυτές, κατανεμημένες σε αναλογία με τον αριθμό των συσκευών στις 3 χώρες, αναλύονται ως εξής:
- Γαλλία: 840 εκατ. ευρώ Ε&Α + 2.720 εκατ. ευρώ AA + 720 εκατ. ευρώ εκατ. = 4,280 δισ. ευρώ
- Γερμανία: 700 εκατ. ευρώ Ε&Α + 3.500 εκατ. ευρώ = 4,200 δισ. ευρώ
- Ισπανία: €460 εκ. + €2.300 εκ. = €2,760 δις
- Σύνολο: 2,000 δισεκατομμύρια ευρώ Ε&Α + 9,240 δισεκατομμύρια ευρώ = 11,240 δισεκατομμύρια ευρώ
Σε αυτά τα στοιχεία, είναι σκόπιμο να προστεθεί η δυνατότητα σημαντικών εξαγωγών για αυτές τις συσκευές, με την Ινδία, το Κατάρ και την Αίγυπτο για Rafale, Αυστρία, Σαουδική Αραβία, Ομάν και (ξανά) Κατάρ για την Typhoon, που αντιπροσωπεύει μεταξύ 30 και 70 δυνητικά εξαγώγιμα αεροσκάφη, και τα οποία θα μπορούσαν να ανοίξουν ακόμη και νέες προοπτικές εξαγωγών και για τα δύο αεροσκάφη.
Συμπέρασμα
Ενώ η Γαλλία, η Γερμανία και η Ισπανία ένωσαν τις δυνάμεις τους για να σχεδιάσουν το Air Combat System of the Future, θα ήταν ωφέλιμο με κάθε τρόπο να επωφεληθούν από αυτή τη σύγκλιση φιλοδοξιών και πεπρωμένων για να εγγυηθούν τις ευρωπαϊκές αμυντικές δυνατότητες από το 2025, όταν η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ της Δύσης και του σινο-ρωσικού μπλοκ θα είναι το πιο δυσμενές. Ένα τέτοιο πρόγραμμα, που δεν αντιπροσωπεύει 500 εκατ. ευρώ/έτος για 10 χρόνια για τη Γαλλία και τη Γερμανία και μόλις περισσότερα από 250 εκατ. ευρώ ετησίως για την Ισπανία, θα επέτρεπε επίσης την ταχεία παγίωση της τεχνολογικής συνεργασίας μεταξύ των 3 BITD, βλέπει ανοιχτές ευκαιρίες σε ορισμένες εξαγωγές αγορές, στην Ευρώπη (Ελβετία, Φινλανδία, Ελλάδα κ.λπ.) καθώς και στον κόσμο. Θα μπορούσε ακόμη και να χρησιμεύσει ως άξονας για μια προσέγγιση με το αγγλο-σουηδικό πρόγραμμα Τρικυμίας, όπως με την Ιταλία. Τέλος, με 3 ευρωπαϊκές χώρες να συμμετέχουν ήδη, θα ταίριαζε απόλυτα στο πλαίσιο ευρωπαϊκών προγραμμάτων, όπως το PESCO.
Επιπλέον, οι δεξιότητες που αποκτήθηκαν, είτε για τεχνολογικές πτυχές είτε για επιχειρησιακές πτυχές, κατά τη διάρκεια αυτού του προγράμματος, χωρίς αμφιβολία, θα είναι σε μεγάλο βαθμό πολύτιμες στο ίδιο το πρόγραμμα FCAS.
Τέλος, και χωρίς να εισέλθει, για άλλη μια φορά, σε μια επίδειξη για τη δημοσιονομική και κοινωνική απόδοση των αμυντικών βιομηχανικών επενδύσεων, αυτό το πρόγραμμα θα εγγυηθεί ότι οι ευρωπαϊκές αεροπορικές δυνάμεις θα έχουν την ικανότητα να εξουδετερώνουν, εάν είναι απαραίτητο, τις πιο κοινές αντιαεροπορικές άμυνες. έτσι ώστε να διατηρηθεί το status quo που εγγυάται την ειρήνη στην Ευρώπη για δεκαετίες, χωρίς να χρειάζεται να ενισχυθεί η αμερικανική παρουσία στην ήπειρο.
Τελικά, αυτά είναι πολλά κρίσιμα και στρατηγικά σημεία, μόνο για 500 εκατομμύρια ευρώ ετησίως...