Σε άρθρο της 21ης Ιουλίου 2019, το άρθρο opex360.com blog κάνει τη σύνδεση μεταξύ της απαραίτητης επένδυσης για να αποκτήσει η Βουλγαρία 8 F16V για να αντικαταστήσει το Mig29 της με ποσό 1,256 δισεκατομμυρίων δολαρίων και τη διεύρυνση του δημόσιου ελλείμματος της χώρας, το οποίο θα μειωθεί το 2019 από 0,5% σε 2,1 % λόγω αυτής της επένδυσης. Ωστόσο, για αρκετές δεκαετίες, πολλοί Γάλλοι πολιτικοί έχουν κάνει εκστρατεία στις Βρυξέλλες για να αφαιρέσουν τις επενδύσεις σε αμυντικό εξοπλισμό από το δημόσιο έλλειμμα. Γιατί αυτό το μέτρο δεν είχε ποτέ το αυτί της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; και θα ήταν δυνατόν να προταθεί ένας μηχανισμός που να δικαιολογεί μια τέτοια προσέγγιση;
Εάν από το πρώτο πετρελαϊκό σοκ, η Γαλλία έχει συνηθίσει να εξελίσσεται με τις δημόσιες δαπάνες μεγαλύτερες από τα έσοδα, αυτό δεν ισχύει για πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, για τις οποίες ένας ισορροπημένος προϋπολογισμός είναι ένα δόγμα που αξίζει αξίωσης. Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, στη Γερμανία, στις Κάτω Χώρες, στις σκανδιναβικές χώρες και, κατά περίεργο τρόπο, σε πολλές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες έχουν ασκήσει σημαντική δημοσιονομική συγκράτηση από την ένταξή τους στην ΕΕ. . Αυτή η τοποθέτηση, η οποία επιπλέον δεν θα απέτρεπε τις μετατοπίσεις και το αυξανόμενο χρέος πολλών κρατών, ιδίως της Γερμανίας, εξηγεί εν μέρει την άρνηση να εξετάσει τη γαλλική πρόταση. Είναι αλήθεια ότι, σε ένα ενιαίο νόμισμα όπως το ευρώ, το δημόσιο έλλειμμα ορισμένων έχει επιπτώσεις στη σταθερότητα του νομίσματος και συνεπώς στην οικονομική σταθερότητα όλων των χωρών της ευρωζώνης. Η περίπτωση της Ελλάδας, που στη συνέχεια φοβάται για τη φερεγγυότητα της Ισπανίας και της Ιταλίας, δείχνει σε ποιο βαθμό δικαιολογείται αυτό το παράδειγμα.
Επιπλέον, οι γαλλικές προτάσεις έλαβαν χώρα ενώ όλες οι ευρωπαϊκές χώρες συμμετείχαν σε μαζική μείωση των μορφών και των πόρων των ενόπλων δυνάμεών τους, στον βωμό των «ωφελειών της ειρήνης». Η γαλλική θέση, η οποία επίσης δεν διέφυγε από τη γενική ώθηση, θεωρήθηκε ως αναχρονισμός από πολλές πρωτεύουσες, ακόμη και αν η Γαλλία τις δικαιολογούσε από την ανάγκη για παρεμβάσεις και εξωτερικές επιχειρήσεις, είτε στο Cotes στο Ελεφαντοστές, τη Ρουάντα, το Τσαντ και το Λίβανο, τα θέατρα θεωρούνται πολύ μακρινά από Ευρωπαίους ηγέτες.
Από την αρχή της τρέχουσας δεκαετίας, με τη ρωσική επέμβαση στη Γεωργία το 2008, την Αραβική Άνοιξη και την επέμβαση στη Λιβύη, και ιδίως την προσάρτηση της Κριμαίας και την υποστήριξη των ρωσόφωνων αυτονομιστών στο Donbass από τη Ρωσία, Οι ευρωπαϊκές χώρες συνειδητοποίησαν σταδιακά την ανάγκη ανοικοδόμησης των στρατιωτικών τους οπλοστασίων. Έκτοτε, οι επενδύσεις σε προγράμματα εξοπλισμού έχουν αυξηθεί, με, ιδίως, μια πολύ σημαντική χρήση αμερικανικού εξοπλισμού, ακόμη και όταν υπήρχαν ευρωπαϊκές λύσεις. Ωστόσο, για πολλές χώρες, όπως στην περίπτωση της Βουλγαρίας, της Ελλάδας, ακόμη και της Γαλλίας και της Γερμανίας, αυτή η προσπάθεια περιορίζεται από την ανάγκη τήρησης των κριτηρίων σύγκλισης της ζώνης του ευρώ και ιδίως ένα μέγιστο δημόσιο έλλειμμα 3%. (Η Βουλγαρία δεν είναι μέρος της ζώνης του ευρώ αλλά πρέπει να ενταχθεί στα επόμενα χρόνια).
Δεδομένου ότι η αντιπολίτευση των οικονομικών αναγκών και των αναγκών ασφάλειας δεν κατέστησε δυνατή την έξοδο από το τρέχον status quo, θα ήταν σωστό να φανταστούμε μια εναλλακτική προσέγγιση που θα καθιστούσε δυνατή την απελευθέρωση αυτής της επένδυσης, ώστε να αντιμετωπιστούν οι αμυντικές προκλήσεις που εμφανίζονται σήμερα. μερικές φορές με πολύ σύντομες προθεσμίες.
Ας θυμηθούμε πρώτα ότι, όπως έχουμε επανειλημμένα αποδείξει στο δόγμα «Θετική αποτίμηση», η δημοσιονομική απόδοση των επενδύσεων στην αμυντική οικονομία στη Γαλλία είναι σήμερα ίση με το 145% των ποσών. επενδύεται από το κράτος. Παράλληλες μελέτες αποδεικνύουν ότι αυτό το ποσοστό απόδοσης του προϋπολογισμού ήταν μεγαλύτερο από 100% στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες με αμυντική βιομηχανική και τεχνολογική βάση. Ως εκ τούτου, η επένδυση που πραγματοποίησε μια ευρωπαϊκή χώρα για την απόκτηση εξοπλισμού του οποίου η αλυσίδα αξίας παράγεται στην Ευρώπη θα δημιουργήσει θετική δημοσιονομική απόδοση στη χώρα παραγωγής του εξοπλισμού, η οποία, από την άποψη της ζώνης του ευρώ, εξουδετερώνει αυτήν την επένδυση, εάν τα θετικά αποτελέσματα στη χώρα παραγωγής εξουδετερώνονται επίσης.
Αυτό το παράδειγμα καθιστά επομένως δυνατή την πρόταση τριών προσεγγίσεων που επιτρέπουν στις ευρωπαϊκές χώρες να εξουδετερώσουν τις επενδύσεις τους σε αμυντικό εξοπλισμό για τον υπολογισμό του δημόσιου ελλείμματος, μόλις ο εξοπλισμός παράγεται στην Ευρώπη:
- Είναι δυνατόν να περάσετε από μια διπλή καταχώριση, μία για να εξουδετερώσετε τις δαπάνες της αποκτώσας χώρας, η άλλη για να μεταφέρετε αυτήν την επένδυση στο έλλειμμα «υπολογισμού» της χώρας κατασκευής του εξοπλισμού, στο μερίδιο της αξίας του εξοπλισμού. εξοπλισμός που παράγεται πραγματικά στο έδαφος του.
- Θα ήταν επίσης δυνατό για το κράτος που κατασκευάζει τον εξοπλισμό να συνεισφέρει άμεσα στην τιμή του εξοπλισμού που αποκτήθηκε, που αντιστοιχεί σε μέρος των εσόδων και των δημοσιονομικών εξοικονομήσεων που δημιουργούνται από αυτήν την επένδυση, προς όφελος της αποκτώσας χώρας. (Έτσι προχωρούν οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο βουλγαρικός λογαριασμός αυξήθηκε από 1,7 δισεκατομμύρια δολάρια σε 1,25 δισεκατομμύρια δολάρια)
- Τέλος, είναι δυνατόν να συνδυαστούν αυτές οι δύο προσεγγίσεις, για παράδειγμα προσθέτοντας 35% στην τιμή πώλησης και δημοσιονομική αντιστάθμιση 65% των επενδύσεων.
Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η προσέγγιση, ισορροπημένη από την άποψη της νομισματικής πολιτικής στην ευρωζώνη, θα ευνοούσε επίσης πολύ τους ευρωπαίους κατασκευαστές στην Ευρώπη. Επιπλέον, μπορεί επίσης να εφαρμοστεί σε "εγχώριες" εξαγορές, δηλαδή αποκτήσεις εξοπλισμού άμυνας που μεταβιβάζονται στο δικό της BITD. Έτσι θα καταστήσει δυνατή την απελευθέρωση των επενδύσεων όλων των ευρωπαϊκών χωρών για την επιτάχυνση του εκσυγχρονισμού των αμυντικών δυνάμεων της ηπείρου.
Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι, εάν η δημοσιονομική αποζημίωση δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την πώληση αμυντικού εξοπλισμού εκτός Ευρώπης, η μερική συνεισφορά μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ αποτελεσματικό μέσο για την αντιμετώπιση των πολύ επιθετικών πολιτικών τιμολόγησης χωρών όπως η Κίνα, Ρωσία, Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και Νότια Κορέα ή Τουρκία, για να κατακτήσουν αγορές. Απλώς θα εξουδετερώσει το πρόσθετο κόστος του ευρωπαϊκού εξοπλισμού που συνδέεται με την υψηλότερη φορολογική επιβάρυνση στις χώρες μας.