Την τελευταία ημέρα της εκλογικής εκστρατείας για τις γυναίκες της Ευρώπης, η ιδέα της δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού στρατού επιστρέφει στο προσκήνιο, μεδημοσίευση ενός φόρουμ συνυπογράφονται από περισσότερους από εξήντα βουλευτές και γερουσιαστές από την προεδρική πλειοψηφία, υπερασπίζοντας έναν ευρωπαϊκό στρατό για να εγγυηθεί την ειρήνη στην Παλιά Ήπειρο. Ο Tribune καταδίκασε αμέσως και επικρίθηκε από τους ηθοποιούς της αντιπολίτευσης, κρίνοντας ότι δεν έχει νόημα και, κατά κάποιον τρόπο, ψευδές.
Είναι εντυπωσιακό να σημειωθεί, σε αυτό το αρχείο, ότι η συντριπτική πλειονότητα των θέσεων που εκφράζονται βασίζονται στην αποκλειστική έκφραση προσωπικών πεποιθήσεων και ότι σε καμία περίπτωση δεν πραγματοποιήθηκε αντικειμενικός προβληματισμός για να γνωρίζουμε εάν, ναι ή όχι, ένα τέτοιο έργο ήταν εφικτό, και αν ναι, σε ποια μορφή. Οι υποστηρικτές της ιδέας προέβαλαν μακροπρόθεσμα πιθανά μακρο-πολιτικά οφέλη, αγνοώντας την πραγματικότητα των ευρωπαϊκών διαφορών επί του θέματος. Οι αντίπαλοι, από την πλευρά τους, απαριθμούν αυτές τις διαφορές και τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο έργο, και ικανοποιούνται από το ότι θεωρούν ότι είναι πολύ σημαντικές για να ξεπεραστούν. Το θέμα αντιμετωπίστηκε ακόμη περισσότερο άσχημα, πολιτικά και διαμεσολαβητικά, καθώς ο Εμμανουήλ Μακρόν, όπως η Άνγκελα Μέρκελ, μίλησε υπέρ αυτού του έργου, χωρίς να είναι σε θέση να το περιγράψει, αφήνοντας ελεύθερο έλεγχο σε όλες τις πιθανές ερμηνείες, και ως εκ τούτου σε όλους αντιθέσεις.
Ωστόσο, η ανάγκη για ταχεία και μαζική ενίσχυση των ευρωπαϊκών αμυντικών δυνατοτήτων δεν αμφισβητείται σήμερα, μεταξύ της ανόδου της ρωσικής στρατιωτικής δύναμης, μιας χώρας που είναι 4 φορές λιγότερο πυκνοκατοικημένη και 10 φορές λιγότερο πλούσια από τη Γαλλία. ικανές σήμερα να σαρώνουν όλες τις συμβατικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι οποίες είναι πολύ ευάλωτες χωρίς τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών · Η Κίνα, η οποία αναπτύσσει μια στρατιωτική δύναμη που θα ισούται ή θα υπερβαίνει την αμερικανική δύναμη σε λιγότερο από τρεις δεκαετίες · Η Τουρκία, της οποίας η ένταξη στο ΝΑΤΟ φαίνεται να διακυβεύεται όλο και περισσότερο, και της οποίας ο πρόεδρος πλησιάζει κάθε μέρα στους Β. Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ. ή η σουνιτική συμμαχία, αποτελούμενη από όλες τις σουνιτικές μοναρχίες του Περσικού Κόλπου και έναν γαλαξία κυρίως σουνιτικών χωρών, όπως η Αίγυπτος, η οποία συνεχώς ενισχύει τη στρατιωτική της δύναμη ως αμυντική βιομηχανία της και παίρνει περισσότερο κάθε μέρα την ανεξαρτησία · για να αναφέρουμε μόνο τις πιο άμεσες απειλές. Σε αυτές προστίθενται οι Ηνωμένες Πολιτείες των οποίων η συμπεριφορά είναι ακανόνιστη, απαιτώντας από τους Ευρωπαίους μια αδιάκοπη πίστη, όπως φαίνεται από τις πρόσφατες εντάσεις σχετικά με τα ευρωπαϊκά ταμεία που αφιερώνονται στην αμυντική βιομηχανία, και οι οποίες, πάνω απ 'όλα, θα πρέπει να συγκεντρώνονται περισσότερο κάθε χρόνο. ο Ειρηνικός για τον έλεγχο της κινεζικής στρατιωτικής δύναμης, de facto, μειώνοντας το αναπτυσσόμενο στρατιωτικό δυναμικό στην Ευρώπη.
Υπό αυτές τις συνθήκες, και γνωρίζοντας ότι καμία ευρωπαϊκή χώρα σήμερα δεν έχει την ικανότητα να αντιταχθεί μόνη της σε αυτές τις απειλές, ούτε να επιβληθεί στην Ευρώπη ως ενοποιητικό στοιχείο μιας συνεκτικής αμυντικής προσπάθειας σε εθνική κλίμακα, τη λογική ενός «Ευρωπαϊκού Στρατού». έχει νόημα και δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με μια απλή απόρριψη, χωρίς να προτείνει μια αποτελεσματική και αποδοτική εναλλακτική λύση.
Από την άλλη πλευρά, καταλαβαίνουμε ότι ο κίνδυνος που πρέπει να αντιμετωπιστεί δεν είναι πολύμορφος και συνοψίζεται στο να μπορούμε να προστατεύσουμε την ήπειρο όπως κάθε ένα από τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντιμετωπίζοντας έναν αντίπαλο ικανό να ηγηθεί της σύγκρουσης από μόνος του. έδαφος. Η ανάγκη είναι επομένως καθαρά αμυντική και, από τη φύση της, πρέπει να είναι ανάλογη για να είναι απόλυτα αποτρεπτική, όποιος κι αν είναι ο εχθρός. Ως εκ τούτου, δεν είναι απαραίτητο να επιδιώξουμε να σχεδιάσουμε μια ομοσπονδιοποίηση των ευρωπαϊκών στρατών, ένα σχέδιο που αμφισβητείται από την πλειοψηφία των Ευρωπαίων ηγετών και το οποίο αποτελεί την κύρια γωνία επίθεσης των αντιπάλων του σχεδίου του ευρωπαϊκού στρατού.
Είναι δυνατό, από την άλλη, να σχεδιαστεί μια νέα στρατιωτική δύναμη αποτελούμενη από εφέδρους, σε μια λογική ελέγχου μήτρας μεταξύ κρατών και Ευρώπης, και της οποίας η λειτουργία θα περιοριζόταν στην άμυνα της ηπείρου και των μελών της Ένωσης, στην εικόνα της Αμερικανικής Εθνοφρουράς, της οποίας η εποπτεία και η χρήση μοιράζονται μεταξύ των πολιτειών και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Σε αυτή την προσέγγιση, κάθε ευρωπαϊκό κράτος θα διατηρούσε τις εθνικές του δυνάμεις, με πλήρη αυτονομία χρήσης, και θα μπορούσε να καλέσει τη δική του συνιστώσα της εθνικής φρουράς εάν χρειαζόταν. Η διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θα πρέπει να προσαρμοστεί, θα μπορέσει επίσης να κινητοποιήσει αυτό». ευρωπαϊκή φρουρά«, για να ανταποκριθούμε σε υπαρξιακές απειλές, χωρίς αυτό να γίνει αντιληπτό από τους γείτονές μας ως απειλή, το εργαλείο αναγκάζεται δομικά να περιορίσει την παρέμβασή του μόνο σε ευρωπαϊκό έδαφος. Επιπλέον, ένα τέτοιο μοντέλο θα επέτρεπε την εξισορρόπηση των αμυντικών προσπαθειών μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, με πιο διακριτικό τρόπο και προσαρμοσμένο στην οικονομική, κοινωνική και δημογραφική πραγματικότητα κάθε χώρας, πολύ πιο αποτελεσματικά από έναν απλό στόχο δαπανών σε σχέση με το ΑΕΠ, ο οποίος έχασε πολύ νόημα καθώς ο κόσμος επανεξοπλίστηκε.
Όπως μπορούμε να δούμε, η Defence Europe, και η αρχή του Ευρωπαϊκού Στρατού, απαιτούν μια μεθοδική και αντικειμενική προσέγγιση για την απάντηση στις προκλήσεις της ευρωπαϊκής ασφάλειας τις επόμενες δεκαετίες. Δεν τίθεται θέμα, σε ένα απλό άρθρο, να προτείνουμε ένα ολοκληρωμένο μοντέλο κατασκευής ενός τέτοιου στρατού. Από την άλλη πλευρά, όπως μόλις είδαμε, είναι δυνατόν να φανταστούμε μοντέλα που δυνητικά ανταποκρίνονται στις προκλήσεις και συμβαδίζουν με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα σήμερα, αρκεί να συμφωνήσουμε να απομακρυνθούμε από πολιτικές και δογματικές στάσεις και ότι συμφωνούμε να κοιτάξουμε στα ζητήματα, στους κινδύνους, καθώς και στα μέσα, με την επιθυμία να εγγυηθεί την ασφάλεια της Ένωσης, άρα και των Γάλλων.