Η Διοίκηση των Ειδικών Δυνάμεων των ΗΠΑ είναι πολύ δυσαρεστημένη με την ανακοινωθείσα αναβολή του προγράμματος LAA[efn_note]Light Attack Aircraft[/efn_note] από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο του 2019, μετά από γρήγορες αλλαγές στις γεωπολιτικές καταστάσεις σε όλο τον κόσμο που εγείρουν φόβους για αναζωπύρωση συγκρούσεων υψηλής έντασης, η Διοίκηση της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ ανακοίνωσε ότι το πρόγραμμα LAA αναβλήθηκε χωρίς να δώσει μεταγενέστερες ημερομηνίες, θεωρώντας ότι οι πιστώσεις πρέπει να επικεντρωθούν στο την απόκτηση πιο αποτελεσματικών αεροσκαφών, όπως το F35.
Ωστόσο, εάν η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ προετοιμάζεται σήμερα για τους αυριανούς πολέμους, ο Διοικητής Ειδικών Επιχειρήσεων SOCOM[/efn_note] έχει άμεση ανάγκη για τις δυνατότητες που θα πρέπει να παρέχει αυτό το πρόγραμμα, ιδίως εκείνες να είναι σε θέση να παρέχει κοντά πυροσβεστική υποστήριξη σε δυνάμεις που εμπλέκονται σε θέατρα χαμηλής και μέσης έντασης. Πράγματι, ένα ελαφρύ αεροσκάφος, όπως το Α29, μπορεί να παραμείνει πολύ περισσότερο πάνω από τη ζώνη εμπλοκής από ένα σύγχρονο μαχητικό, το οποίο πρέπει να ανεφοδιάζεται κάθε ώρα για να διατηρεί την ίδια θέση. Επιπλέον, το κόστος χρήσης είναι πολύ χαμηλότερο, με αποτέλεσμα να υπάρχει, με το ίδιο κόστος, μεγαλύτερη ικανότητα υποστήριξης με την πάροδο του χρόνου.
L’US Air Force estime, pour sa part, que ce type de besoin devrait être traité par l’utilisation combiné de drones, de voilures tournantes et d’avions de combat, de sorte à optimiser la polyvalence de son arsenal, plutôt que de le spécialiser, un avion d’attaque léger n’aurait que très peu d’utilité dans un conflit de haute intensité.
Cette opposition n’est pas sans rappeler celle de l’US Air Force avec l’US Army, au sujet des avions de soutien aérien rapproché. L’armée US souhaite maintenir une flotte de chasseurs bombardiers A10 pour soutenir les forces au sol, alors que l’Air Force veut absolument s’en débarrasser au profit du F35. Comme pour le cas de l’avion d’attaque léger, l’USAF estime que le A10 n’aura, dans un conflit haute intensité moderne, aucune utilité, tant il serait vulnérable aux systèmes sol-air modernes. Mais, a contrario, ni un F16, ni un F35, n’ont une puissance de feu comparable à celle du A10, puissance de feu qui fut mainte fois salutaire aux forces de l’US Army, en Irak comme en Afghanistan.
Par ailleurs, si l’Air Force n’est guère enthousiaste à l’idée de conserver ses flottes de soutien aérien rapproché, qu’elles soient équipées de A10 ou d’A29, elle l’est encore moins à l’idée de transférer cette responsabilité à l’US Army, ou au SOCOM. Il ne s’agit, là, d’aucune considération tactique ou technologique, mais de considérations purement politiques, celles-là même qui ont condamné le programme AH-56 Cheyenne, un appareil qui avait 20 années d’avance sur les technologies en cours dans les années 70, mais dont les performances, notamment de vitesses, menaçaient l’hégémonie de l’Air Force sur les appareils à voilure fixe.
On comprend, dès lors, les efforts déployés par l’US Army pour son programme FVL[efn_note]Futur Vertical Lift[/efn_note], et notamment pour disposer de voilures tournantes disposants de performances comparables a celles d’avions de combat léger destinés au soutien aérien rapproché.