Ο Σουηδικός Οργανισμός Έρευνας Άμυνας, ή το FOI, δημοσίευσε μια λεπτομερή έκθεση μαθητών την εξέλιξη των στρατηγικών ασκήσεων στη Ρωσία, για να συναγάγουμε τους στόχους και τις δυνατότητες των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων. Αρκετές πτυχές είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτες σε αυτήν την έκθεση. Πρώτα απ 'όλα, υπήρξε μια πολύ σημαντική αύξηση στη μορφή των ασκήσεων στις οποίες συμμετέχουν οι ρωσικές δυνάμεις. Έτσι, εάν το 2010, οι ασκήσεις συγκέντρωσαν 5 έως 10.000 άντρες, τώρα συγκεντρώνουν μεταξύ 100.000 και 150.000. Το ίδιο ισχύει και για το Πολεμικό Ναυτικό, που πηγαίνει από 10 έως 40 πλοία που προσλαμβάνονται ανά άσκηση, και η αεροπορία, από μερικές δεκάδες έως μερικές εκατοντάδες αεροσκάφη ανά άσκηση. Επιπλέον, οι ασκήσεις έχουν γίνει κυρίως κοινές, όπου προηγουμένως ήταν αφιερωμένες σε έναν μόνο στρατό.
Η δεύτερη αξιοσημείωτη πτυχή βασίζεται στις εκπληκτικές επιθεωρήσεις, οι οποίες εμφανίστηκαν το 2013, και οι οποίες αύξησαν σημαντικά τις ικανότητες αντίδρασης και ετοιμότητας των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων. Έτσι, η έκθεση εκτιμά ότι θα χρειαστούν μόνο 2 έως 4 εβδομάδες για να εμπλακούν οι ρωσικές δυνάμεις μιας δύναμης 150.000 ανδρών ικανών να διατηρήσουν μια στρατιωτική δράση μεγάλης κλίμακας με την πάροδο του χρόνου. Συγκριτικά, το RAND είχε εκτιμήσει ότι η Γαλλία μπόρεσε να εφαρμόσει 2 μηχανοποιημένες ταξιαρχίες με μονάδες υποστήριξης σε 4 εβδομάδες (δηλαδή 12.000 έως 15.000 άνδρες), όπως η Μεγάλη Βρετανία, ενώ η Γερμανία ή η Ιταλία θα αγωνίζονταν να εφαρμόσουν μια πλήρως επιχειρησιακή ταξιαρχία εντός ίδιο χρονικό πλαίσιο
Τέλος, η έκθεση υπογραμμίζει την πολύ αξιοσημείωτη βελτίωση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των ρωσικών δυνάμεων, είτε από την άποψη της εκπαίδευσης και της ενίσχυσης του προσωπικού, καθώς και του εξοπλισμού και της αλυσίδας επιμελητείας, και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τώρα η Ρωσία ήταν σε θέση να εμπλακεί σε μια σύγκρουση μεγάλης κλίμακας, είτε εναντίον του ΝΑΤΟ είτε της Κίνας, και θα μπορούσε να διατηρήσει την προσπάθεια με την πάροδο του χρόνου. Με την προβολή των ανακοινωθέντων αμυντικών προγραμμάτων και των μεταρρυθμίσεων που έγιναν, τόσο στη Ρωσία, στη Δύση όσο και στην Κίνα, βλέπουμε ότι η Ρωσία θα επωφεληθεί από την καλύτερη διαφορά ισχύος μεταξύ 2025 και 2035, σε σύγκριση με την Ευρώπη. Από εκεί και πέρα, προγράμματα νέας γενιάς, όπως το FCAS και το MGCS, είναι πιθανό να αποκαταστήσουν τη δυτική τεχνολογική κυριαρχία, με την προϋπόθεση ότι η Ρωσία θα παραμείνει στα τρέχοντα προγράμματα, όπως το Su-57 και το T-14.
Από την πλευρά της Κίνας, το διαφορικό θα είναι ικανοποιητικό από το 2030, όταν ο κινεζικός στόλος θα έχει 6 αεροπλανοφόρα, νέα καταδρομικά Type 055 σε ποσότητα και νέες γενιές υποβρυχίων, τα οποία θα έχει στη διάθεσή του η Πολεμική Αεροπορία ποσότητα, καθώς και την αντικατάσταση των JH-20 και H-7, και ότι ο στρατός θα έχει οριστικοποιήσει τη μετατροπή του προς σύγχρονο εξοπλισμό, όπως το τανκ T-6. Ως εκ τούτου, η περίοδος 99-2030 φαίνεται να είναι η βέλτιστη περίοδος για μια σινο-ρωσική συμμαχία να επιβληθεί στρατιωτικά στις δυτικές δυνάμεις, προκειμένου να επαναπροσδιορίσει τον γεωπολιτικό χάρτη της ευρασιατικής ηπείρου.
Θα ήταν επομένως σε μεγάλο βαθμό επικερδές για τη Γαλλία, όπως και για τις ευρωπαϊκές χώρες, να προσαρμόσουν τα αμυντικά τους προγράμματα σε αυτή τη γεωπολιτική πραγματικότητα. Εάν δεν διαπιστωθεί η πρόθεση της Ρωσίας να πραγματοποιήσει επίθεση στην Ευρώπη, το γεγονός είναι ότι θα έχει τα μέσα, όπως και η Κίνα θα έχει τα μέσα να επιβληθεί στη ζώνη Ινδο-Ειρηνικού. Οι δύο χώρες αυξάνουν επίσης τις διπλωματικές τους προσπάθειες για να σχηματίσουν ένα δίκτυο στρατιωτικών και οικονομικών συμμαχιών που εγγυώνται την ανθεκτικότητά τους σε περίπτωση μεγάλης σύγκρουσης: Ρωσία με Λευκορωσία, Καζακστάν, Συρία ή Αλγερία και Κίνα με Πακιστάν ή Μπαγκλαντές. Επιπλέον, οι δύο χώρες αυξάνουν τις προσεγγίσεις τους με το Ιράν, όπως και με την Τουρκία, καθώς και με πολλές αφρικανικές χώρες, προσφέροντας τόσα σημεία στήριξης και άμυνας.
Ωστόσο, τα τρέχοντα προγράμματα, όπως το FCAS, το MGCS, το British Tempest ή οι πύραυλοι FMAN/FMC, έχουν ένα χρονοδιάγραμμα και μια δομή που στοχεύει στη γενεαλογική εξέλιξη των ευρωπαϊκών δυνάμεων μετά το 2035, επομένως, προφανώς, στο πέρα από το μέγιστο περίοδο κινδύνου. Με την προσθήκη ενδιάμεσων σταδίων σε αυτά τα προγράμματα, έτσι ώστε να υπάρξει ευρωπαϊκός εναέριος εφοδιασμός που θα επωφελείται από τις πιο πρόσφατες τεχνολογικές εξελίξεις το 2030, είναι πιθανό να εξισορροπήσει εκ νέου το στρατιωτικό δυναμικό στην Ευρώπη και συνεπώς να μειώσει τους κινδύνους σύγκρουσης.
Επιπλέον, αυτά τα ενδιάμεσα βήματα δεν θα απαιτούσαν την αμφισβήτηση των στόχων αυτών των προγραμμάτων. Έτσι, στο πλαίσιο του MGCS, η κατοχή ενός E-MBT από το 2025 για την ενίσχυση των γαλλικών, γερμανικών και άλλων ευρωπαϊκών τεθωρακισμένων μονάδων είναι πιθανό να μετριάσει την υπεροχή των ρωσικών χερσαίων δυνάμεων, οι οποίες θα παραμείνουν μαζικά εξοπλισμένες με T72B3M και T90M. Για το FCAS, η ανάπτυξη μιας έκδοσης του Rafale, και ίσως Typhoon, που ειδικεύεται στον ηλεκτρονικό πόλεμο, καθώς και ένα UCAV συγκρίσιμο με τους στόχους της FCAS, έως το 2025/2030, θα επιτρέψει στις ευρωπαϊκές αεροπορικές δυνάμεις να διατηρήσουν ικανότητα δράσης σε βάθος κατά των ρωσικών συστημάτων αντιαεροπορικής άμυνας και επομένως να εξισορροπήσουν το συνολικό στρατιωτικό δυναμικό.
Οι ευρωπαϊκές χώρες, ή τουλάχιστον το γαλλογερμανικό ζευγάρι, θα ήταν φρόνιμο να πραγματοποιήσουν μια αντικειμενική μελέτη για τον σχεδιασμό μιας κοινής Λευκής Βίβλου, στόχος της οποίας θα ήταν ακριβώς η προετοιμασία της περιόδου 2025-2035...