Αυτό είναι ! Τρία χρόνια αφότου έφτασε επίσημα στο πρώτο επίπεδο της επιχειρησιακής του ικανότητας, το F35-B, η σύντομη και κάθετη έκδοση απογείωσης και προσγείωσης του αεροσκάφους Lockheed, πραγματοποίησε την πρώτη του πολεμική αποστολή στις 27 Σεπτεμβρίου, πραγματοποιώντας βομβαρδιστική ακρίβεια στο Αφγανιστάν για την όφελος των χερσαίων στρατευμάτων.
Πέρα από τα συνθήματα στα πανό και τα φυλλάδια των αεροπορικών εκπομπών και τις ατελείωτες συζητήσεις μεταξύ υπέρ και κατά, αυτό το βήμα περίμενε με ανυπομονησία ολόκληρο το οικοσύστημα που περιστρεφόταν γύρω από τη συσκευή. Οπότε, ασφαλώς, η αποστολή που εκτελέστηκε ήταν στην εμβέλεια οποιουδήποτε αεροσκάφους του συνασπισμού, ιδιαίτερα των F16, F18, AV8B και A10 που πρέπει να αντικαταστήσει το F35. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι το RafaleΩς Typhoon, πραγματοποίησαν επίσης τις πρώτες τους μάχιμες αποστολές στους ουρανούς του Αφγανιστάν, χωρίς μεγάλο κίνδυνο για το αεροσκάφος ή το πλήρωμά του.
Αλλά δεν μπορούμε να συνοψίσουμε αυτή την αποστολή μόνο με αυτήν τη σύγκριση. Πράγματι, τα F35B που πραγματοποίησαν αυτήν την επίθεση είχαν απογειωθεί από το USS Essex, ένα επιθετικό πλοίο κλάσης WASP του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ, που κρουαζιέρωνε στον βόρειο Ινδικό Ωκεανό, και έπρεπε να διασχίσουν τον πακιστανικό ουρανό για να φτάσουν στο Αφγανιστάν, μια πτήση 800 χλμ, και πιθανώς 1 ή 2 προμήθειες εκεί.
Για το Σώμα Πεζοναυτών, αυτή είναι μια πολύ σημαντική επέκταση της ικανότητας δράσης του σε σχέση με το AV8B Harrier II, επιτρέποντας στις 7 Εκστρατευτικές Μονάδες Πεζοναυτών να έχουν ικανότητα δράσης και ενισχυμένη αυτονομία στην εκτέλεση της αποστολής τους. Αυτό επιτρέπει στη διοίκηση του Σώματος Πεζοναυτών να αποφασίζει για τις αποστολές της ανεξάρτητα, χωρίς να χρειάζεται να προσαρμοστεί στις επιταγές του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, το οποίο σήμερα επιβιβάζει πολλές μοίρες F18 του Σώματος Πεζοναυτών στα αεροπλανοφόρα του.
Λοιπόν, θα ήταν το F35B μια τέλεια συσκευή;
Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας επιστρέψουμε στον κύριο περιορισμό που εφαρμόζεται στο Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ, την απαγόρευση να διαθέτει δικά του αεροπλανοφόρα καταπέλτης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως μερικές φορές στην Ευρώπη, οι Στρατοί είναι πολύ προσεκτικοί να σέβονται αυστηρά τις αντίστοιχες περιμέτρους τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία για τον αμερικανικό στρατό να διαθέτει στόλο αεροσκαφών επίθεσης εδάφους όπως το A10, ακόμα κι αν η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ θέλει να αποχωριστεί το αεροσκάφος. Ομοίως, τα αεροπλανοφόρα αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Και δεν έχει σημασία αν το Σώμα Πεζοναυτών θα ωφεληθεί πολύ από τα ελαφρά αεροπλανοφόρα καταπέλτης για την προστασία και την υποστήριξη των εκστρατευτικών δυνάμεών του. Σε αυτό το πλαίσιο το F35B, όπως και το Harrier πριν από αυτό, έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ικανότητά τους να αναπτύσσονται από ένα πλοίο επίθεσης τους καθιστά απαραίτητους για τους Πεζοναύτες, με πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με τη λογική ADAC/V, όπως φανταζόταν τη δεκαετία του 60, να έχουν διαθέσιμη πολεμική αεροπορία όταν όλα τα πεδία προσγείωσης θα έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας. από τον αντίπαλο. Ας σημειώσουμε παρεμπιπτόντως ότι αυτή η σκέψη επανέρχεται ευνοϊκή στο Γενικό Επιτελείο και ότι δύο αεροπορικές δυνάμεις, και όχι λιγότερο, αφού είναι αυτές του Ισραήλ και της Ταϊβάν, εξετάζουν το ενδεχόμενο απόκτησης του F35B από αυτή την προοπτική.
Στην πραγματικότητα, αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό του Harrier, και σήμερα του F35B, έχει χρησιμοποιηθεί στη μάχη μόνο μία φορά, κατά την ανάπτυξη των Harrier του Σώματος Πεζοναυτών σε έναν αδιάβατο διάδρομο στη νότια Σαουδική Αραβία, κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Desert Storm.
Ανεξάρτητα από αυτό, ήταν πρώτα και κύρια αυτός ο περιορισμός σχετικά με τα αεροπλανοφόρα που οδήγησε το Σώμα Πεζοναυτών να αγοράσει το Harrier, να αναπτύξει το Harrier II και να ζητήσει το F35B.
Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι είναι μια πολύ αποτελεσματική συσκευή, και μάλιστα πέρα από τις προσδοκίες, λαμβάνοντας υπόψη τον πολιτικό παραλογισμό που τη γέννησε.
Όσον αφορά τα ευρωπαϊκά ναυτικά που προτίμησαν να επιλέξουν τη λύση των εφαλτηρίων αεροπλανοφόρων εξοπλισμένων με F35B, όπως οι Βρετανοί ή οι Ιταλοί, η λογική χάνει πολύ το νόημά της, ελλείψει αυτού του βασικού περιορισμού. Η εμβέλεια και οι δυνατότητες ανεφοδιασμού των σύγχρονων αεροσκαφών κατά την πτήση έχουν κάνει τη λογική ADAC/V να χάσει μεγάλο ενδιαφέρον, εκτός από χώρες χωρίς δυνατότητες ανάκρουσης, όπως η Ταϊβάν και το Ισραήλ. Αντίθετα, οι περιορισμοί που συνδέονται με αυτόν τον τύπο αεροσκάφους, ειδικά όταν είναι επί του αεροσκάφους, παραμένουν οι ίδιοι: περιορισμένη εμβέλεια και μεταφορική ικανότητα, απουσία στόλου υποστήριξης, υψηλότερες τιμές.
Στην περίπτωση της Ιταλίας, όπως η Νότια Κορέα ή η Ιαπωνία, που θέλουν να κάνουν περιορισμένη χρήση συσκευών από πλοία επίθεσης με χαμηλό κόστος κατασκευής, όπως η ιταλική Τεργέστη που θα κοστίσει λιγότερο από 1 δισεκατομμύριο ευρώ, η επιλογή του F35B μπορεί να αποδειχθεί είναι ένας συνεκτικός υπολογισμός.
Από την άλλη, στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου, που θα έχει ναυπηγήσει δύο αεροπλανοφόρα 60.000 τόνων το καθένα, και έχοντας κοστίσει πάνω από 3 δισ. ευρώ το καθένα, το σκεπτικό είναι πολύ αμφίβολο. Για μια συγκρίσιμη επένδυση, ειδικά με τη συνεργασία με τη Γαλλία, όπως συζητήθηκε, το Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορούσε να είχε δύο αεροπλανοφόρα καταπέλτης, ικανά να εφαρμόσουν αεροσκάφη όπως το F18 Super Hornet ή το Rafaleκαι γιατί όχι και το F35C, καθώς και ένα σύνολο αεροσκαφών υποστήριξης, που κυμαίνονται από το E2-C/D Hawkeye έως το drone ανεφοδιασμού MQ25 Stingray, και επομένως έχουν απείρως μεγαλύτερη ικανότητα δράσης από αυτή που διατηρείται.
Επιλέγοντας αυτή τη διαμόρφωση, οι Βρετανοί έχουν τοποθετηθεί οικειοθελώς σε ένα περιορισμένο περιβάλλον από το οποίο το Σώμα Πεζοναυτών θα ονειρευόταν να δραπετεύσει, και δεν έχουν άλλη επιλογή από το να παραμείνουν προσκολλημένοι στην επιλογή του F35B και στις εξαιρετικές επιδόσεις του... δεδομένων των περιορισμών του.
Για επέκταση του θέματος, άρθρο στα γαλλικά (4 λεπτά)