Όπως η Ιαπωνία και η Τουρκία, η Νότια Κορέα έχει ξεκινήσει το δικό της πρόγραμμα πολεμικών αεροσκαφών στο φάσμα 4/5ης γενιάς. Προορίζεται να τεθεί σε υπηρεσία γύρω στο 2030, το κορεατικό έργο KF-X βασίζεται σε μια κυψέλη με χαμηλή εικόνα ραντάρ, αλλά δεν διαθέτει εσωτερική θήκη όπλων, γεγονός που την τοποθετεί περισσότερο στη γενιά 4,5 παρά στην 5η γενιά.
Η απόφαση της Κορέας, όπως και της Ιαπωνίας, να αναπτύξει το δικό της αεροσκάφος συνδέεται με την άρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να εξάγουν το F-22 και να προσφέρουν μόνο το F-35 ως εναλλακτική λύση. Ωστόσο, το τελευταίο παραμένει ένα μονοκινητήριο αεροσκάφος με μικρή εμβέλεια. Για τη Νότια Κορέα, όπως και για την Ιαπωνία, χρειαζόταν αντικατάσταση για τους στόλους F-15, ένα αεροσκάφος που εκτιμάται ιδιαίτερα από τους πιλότους και τα επιτελεία και των δύο χωρών. Επιπλέον, η τιμή του F-35 δημιουργεί σημαντικά προβλήματα, τόσο στην Κορέα όσο και στην Ιαπωνία, ειδικά από τη στιγμή που το κόστος αυτό είχε αρχικά ελεγχθεί αυστηρά με σύμβαση.
Προς το παρόν, οι πληροφορίες σχετικά με την απόδοση ή τις τιμές έργων σε ασιατικές χώρες είναι αποσπασματικές και αναξιόπιστες. Ωστόσο, φαίνεται ξεκάθαρο ότι το 2030, η προμήθεια ευρωπαϊκών πολεμικών αεροσκαφών θα είναι απαρχαιωμένη ενόψει του παγκόσμιου ανταγωνισμού, μέχρι την FCAS το 2040. Και ακόμη και εκείνη την ημερομηνία, είναι περισσότερο από πιθανό ότι, για τα πρώτα 5 τουλάχιστον χρόνια, Η παραγωγή FCAS θα προορίζεται για τις γαλλικές και γερμανικές αεροπορικές δυνάμεις, καθώς και τους ευρωπαίους εταίρους του έργου.
Δεν πρόκειται για αμφισβήτηση του έργου FCAS, το οποίο είναι προφανώς ένα εμβληματικό έργο στην ευρωπαϊκή αεροναυπηγική. Αλλά αρνούμενος κάθε ευελιξία γύρω από το έργο, κινδυνεύει να έχει τις ίδιες αρνητικές επιπτώσεις στην ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία με το F-35. Ακόμη χειρότερα, κινδυνεύει, παρ' όλα αυτά, να αποδυναμώσει σημαντικά την ευρωπαϊκή και γαλλική αεροπορική δύναμη για περίπου δεκαπέντε χρόνια.
Ο σχεδιασμός και η κατασκευή ενός μονοκινητήριου μαχητικού έως το 2030 θα καταστήσει δυνατή την αντιμετώπιση των κινδύνων, ενώ θα επεκτείνει τη δυνητική αγορά που μπορεί να απευθύνεται η ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία και θα μειώσει τους κινδύνους που σχετίζονται με την τεχνολογία χωρίζοντας την ανάπτυξη σε 2 έργα και όχι μόνο σε ένα.