Υπάρχουν σύμβολα που έχουν σημασία, και αυτό είναι ένα από αυτά. Η Εσθονία αποφάσισε να στείλει ένα σώμα 50 ανδρών για να στηρίξει τις γαλλικές δυνάμεις στην Επιχείρηση Barkhane. Είναι το πρώτο κράτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση που ανέπτυξε επιχειρησιακά στρατεύματα για να στηρίξει τη γαλλική προσπάθεια, και είναι παράδοξο να σημειωθεί ότι αυτή είναι μια από τις χώρες που δέχονται τις περισσότερες πιέσεις από τη Ρωσία. Με τους Βρετανούς που θα ζηλέψουν τα επόμενα 3 βαριά ελικόπτερα CH-47 Chinook, θα είναι λοιπόν 3 ευρωπαϊκές χώρες που θα επέμβουν με επιχειρησιακό τρόπο στην Επιχείρηση Barkhane.
Ωστόσο, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το Βέλγιο είχε, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Serval, αποσπάσει από την έναρξη της επιχείρησης δύο ελικόπτερα SAR πολύ ευρέως χρησιμοποιούμενα.
Εάν η Γαλλία πραγματοποίησε αποτελεσματικά την ευρωπαϊκή επιχειρησιακή στρατιωτική προσπάθεια μόνη της κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Serval, αρκετές ευρωπαϊκές χώρες υποστήριξαν ενεργά την επιχείρηση: η Γερμανία είχε έτσι διαθέσει τα C160 στη Γαλλία για υλικοτεχνική μεταφορά, τα βρετανικά C17. Γερμανοί, Ολλανδοί και άλλοι επενέβησαν επίσης για να εκπαιδεύσουν τις στρατιωτικές δυνάμεις και τις δυνάμεις ασφαλείας του Μάλι.
Δεδομένου ότι η απόφαση να παρέμβουν ήταν μονομερής από τη Γαλλία, οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί, οι Βέλγοι και οι Βρετανοί δικαίως πιστεύουν ότι έχουν υποστηρίξει σημαντικά τη γαλλική προσπάθεια και προσβάλλονται όταν οι Γάλλοι τους κατηγορούν για την φαινομενική παθητικότητα τους.
Αυτό το σημείο συνδέεται με τις δυσκολίες για την επίτευξη ενός κοινού στρατηγικού οράματος μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας για το οποίο μίλησε ο στρατηγός Lecointre.
Αλλά μήπως αυτό είναι το λάθος παράδειγμα;
Πράγματι, αντί να επιδιώκουμε την τυποποίηση, δεν θα ήταν πιο αποτελεσματικό και ευκολότερο να σημειωθεί η συμπληρωματικότητα που υπάρχει μεταξύ των διαφορετικών ευρωπαϊκών δυνάμεων, και ειδικότερα μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας.
Εάν η Γαλλία έχει κουλτούρα επέμβασης, προβολής δύναμης και στόλο ανοιχτής θάλασσας, η Γερμανία έχει έναν ευρωπαϊκό αμυντικό στόχο στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου ενός μάλλον παράκτιου στόλου. Παρουσιαζόμενη με αυτόν τον τρόπο, η συμπληρωματικότητα φαίνεται προφανής.
Εάν όλοι, αντί να προσπαθούν να κάνουν τα πάντα, εξειδικεύονταν στους τομείς που προτιμούν και οργανώνονταν ολόκληρη η πτυχή σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τόσο η λειτουργική όσο και η δημοσιονομική αποτελεσματικότητα θα ενισχυόταν μόνο. Επιπλέον, η Γαλλία, έχοντας το δικό της αποτρεπτικό μέσο, δεν θα εκχωρούσε τη δική της ασφάλεια στη διαδικασία.